Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

намӑс сăмах пирĕн базăра пур.
намӑс (тĕпĕ: намӑс) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Приговорне пурнӑҫламалла вӑхӑт тӗлне вӑл «Намӑс юпи гимнӗ» ятлӑ памфлет ҫырса кӑларнӑ.

Ко времени исполнения приговора он написал памфлет: «Гимн позорного столба».

«Робинзон Крузо» // Василий Хударсем. Чӑваш календарӗ – 1969. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 58 с.

Пӗр памфлечӗшӗн ӑна 1702 ҫулта намӑс юпи умне тӑратмалла, тӗрмене хупмалла тунӑ.

За один памфлет его в 1702 году поставили к позорному столбу, заключили в тюрьму.

«Робинзон Крузо» // Василий Хударсем. Чӑваш календарӗ – 1969. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 58 с.

Ҫапах та эпӗ киле таврӑнмарӑм, мӗншӗн тесен мана туссемпе пӗлӗшсен куҫӗ умне курӑнма намӑс пулчӗ.

Но все же я не вернулся домой, так как мне было стыдно показаться на глаза моим близким.

Иккӗмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Унӑн куҫӗнчен куҫҫулӗ сирпӗнсе тухрӗ: ӑна намӑс пек пулса кайрӗ, вӑл вара лавсем патне чупрӗ.

Слезы брызнули у него из глаз; ему стало стыдно, и он, пошатываясь, побежал к обозу.

VII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Унӑн куҫӗ умне темшӗн Драницкая графиня тухса тӑчӗ — ҫавнашкал хӗрарӑмпа пурӑнма, ахӑртнех, питӗ ырӑ пуль: намӑс мар пулсан, Егорушка ӑна хаваспах качча илнӗ пулӗччӗ.

Пришла ему почему-то на память графиня Драницкая, и он подумал, что с такой женщиной, вероятно, очень приятно жить; он, пожалуй, с удовольствием женился бы на ней, если бы это не было так совестно.

VI // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Ҫавна хӗрхенесси ҫеҫ пур, намӑс мар пире…

Об этом приходится жалеть, но стыдиться нечего…

XIII. Малалли истори // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Намӑс! — тарӑхса кӑшкӑрчӗ Марчев.

— Позор! — гневно воскликнул Марчев.

XXIX. Юнпа тӗне кӗртни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ӗҫ кӑна пултӑр… ӗҫ вӑл намӑс мар, ҫыннисем тӳрӗ пулсан…

Была бы только работа… а работа — не позор, и если ты человек честный…

XXVII. Тӗпчесе пӗлни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Намӑс тетӗн пуль эс ҫапла ҫӳреме?

Ты скажешь — стыдно это?

XXVII. Тӗпчесе пӗлни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Пӑлхав хускатнӑ чух пӗр саманта ҫеҫ тытӑнса тӑрас пулсан та Бяла Черквана калама ҫук намӑс пулать! — терӗ Мичо бай.

— Стыд и срам будет для Бяла-Черквы, если она хоть на миг замешкается с восстанием! — горячо воскликнул Мичо.

XIV. Кӗпҫе патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ял хӗрӗсене вӑл намӑс сӑмахпа каласа хучӗ.

И он назвал деревенских девушек скверным словом.

XXXII. Турӑ ҫӳлте, патша инҫетре // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Стефчов, ятне йӑлтах янӑскер, ҫакӑн пек нихҫан каҫӑхми намӑс курнипе аҫа ҫапнӑ ҫын пек анӑраса, нимӗн тӑва пӗлмесӗр ура ҫинче тӑчӗ, хӑй пек те мар вӑл, сехри хӑпса тухнипе енчен енне пӑхкалать.

Стефчов, пристыженный, растерянный, раздавленный устремленными на него взглядами, был сам на себя не похож и в испуге озирался по сторонам.

ХХIII. Таппа урӑххи ҫакланнӑ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Паллах ӗнте, «Геновева» пирки те сиктерсе хӑвармарӗҫ, Огнянов вылянӑ вӑхӑтра курайман ҫынсем шӑхӑрса намӑс кӳресшӗн пулнине те асӑнчӗҫ, юрать-ха, Ставри пуп ҫав Стефчова шӑпах вӑхӑтра чарчӗ.

Разумеется, вскоре зашла речь о «Геновеве», о том, как Стефчов пытался освистать Огнянова, и поп Ставри осудил Стефчова.

XXII. Ставри пуп патӗнче хӑнара // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Тислӗк купи шӑхӑра пуҫласан ытларах та намӑс, — шӑртланса тӗксе илчӗ Соколов.

— Особенно, когда свист исходит из навозной кучи, — язвительно добавил Соколов.

XIX. Ламри сӑмах // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Юрӗ, Нистор пичче, шӑхӑрса намӑс кӑтартасран кӑна хӑратӑп, пит аван мар пулса тухать-ҫке, — терӗ Огнянов, куҫпа ҫеҫ сӗлтсе илсе.

— Хорошо, дед Нистор: да боюсь, не освистали бы меня, — проговорил Огнянов, бросив быстрый взгляд на Стефчова, — ведь это неприятно.

XIX. Ламри сӑмах // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Сцена ҫинче Голос курӑнса кайрӗ, ҫӳҫ-пуҫӗ пӗтӗмпе тӑраткаланса пӗтнӗ унӑн, пӑхма хӑрушӑ, хӑй намӑс курнипе те тарӑхать, ӑна конак терминчен илсе пынӑ сӑнчӑрпа тӑлланӑ.

Появился Голос, взъерошенный, страшный, измученный угрызениями совести и закованный в кандалы, взятые из тюрьмы конака.

XVII. Спектакль // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫав майсемпе усӑ курмасан, мана намӑс пулнӑ пулӗччӗ.

Мне стыдно было бы не воспользоваться им.

X // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Ман ҫине пӑхаканни вӑл мар, эпӗ хамах хам ҫине пӑхнӑ пек, мана чуптӑваканни вӑл мар, эпӗ хама хам чуптунӑ пек туйӑнать, — чӑнах та, мана ҫавӑн пек туйӑнатчӗ; ҫавӑнпа мана намӑс мар та.

Это как будто не он на меня смотрит, а я сама на себя смотрю, это не он меня целует, а я сама себя целую, — право, так мне представлялось; оттого мне и не стыдно.

XIV // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Вӑл ман ҫине пӑхса савӑннӑ тата мана чуптунӑ чухне мана пӗртте намӑс марччӗ, питӗ лайӑхчӗ мана, сывлама ҫав тери ҫӑмӑлччӗ; эпӗ хамӑр хӗрсенчен вӑтанатӑп, анчах вӑл ман ҫине пӑхсассӑн вӑтанмастӑп.

А как же это странно, вы не поверите, что, когда он на меня любуется и целует, мне вовсе не было стыдно, а только так приятно, и так легко дышится; я своих девушек стыжусь, а от его взгляда мне не стыдно.

XIV // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Куҫсене, алсене чуптӑвать, епле ывӑнмасть-ха вӑл чуптума, унтан кӑкӑра, урасене чуптӑвать, пӗтӗмпех, мана пӗрре те намӑс мар: эпӗ вӑл вӑхӑтра хальхи пекех пулнӑ вӗт.

И как это не устанет он целовать глаза, руки, потом станет целовать грудь, ноги, всю, и ведь мне не стыдно: а ведь я и тогда была потом уж такая же, как теперь.

XIV // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней