Корпус чувашского языка

Хуралса ларнӑ пӗлӗтсем, тинӗсри тӑшман карапӗсем пек, чун-чӗрене сӳлеттерсе пирӗн еннеллех шӑваҫҫӗ.

Почерневшие тучи, словно вражеские корабли в море, ползут прямо на нас.

Вӗҫсе курни // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 63–67 с.

Хӑй кӑвакарса, ҫӑралса ҫывхаракан пӗлӗтсем ҫине сехӗрленсе пӑха-пӑха илет.

Он то и дело с тревогой поглядывает на тёмные тучи, которые быстро собираются над нашими головами.

Вӗҫсе курни // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 63–67 с.

Эй, пӗлӗтсем!

Эй, облака!

Мӑнкун // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 19–22 с.

Хушӑран кӑна янкӑр тӑрӑ тӳпе тинӗсӗнче таҫти ҫӳлти ҫил арпаштарса мамӑклантарнӑ шурӑ пӗлӗтсем юхса иртрӗҫ, ейӳ кайнӑ шыв тӑрӑх вӗсен кӳлеписем акӑшсем пек картан-картан шуса иртрӗҫ те, инҫетри ҫырана ҫитсе перӗнсе, куҫран ҫухалчӗҫ.

Лишь изредка в ясном небе проплывали белые, распушившиеся на вышнем ветру облачка, и по разливу лебединой стаей скользили их отражения и исчезали, коснувшись дальнего берега.

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тӳпен кӑнтӑр хӗрринчи куҫа шартаракан сенкер кӑвак анлӑшӗнче ҫил ҫилхелентернӗ шурӑ пӗлӗтсем капмаррӑн шӑвӑнса иртетчӗҫ.

На южной окраине неба в ослепительной синеве величественно плыли белые, вздыбленные ветром облака.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫав пӗлӗтсем таткаланнипе хутран-ситрен кӑвак тӳпе курӑнса, шупка ҫӑлтӑрсем йӑлтӑртатса илеҫҫӗ.

Лишь изредка в разрывах туч появлялся кусочек зеленоватого неба и бледная восходящая луна.

Курман-илтмен кайӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 3–28 с.

Хӗвел анни нумай та пулмасть-ха, тавралӑх ҫапах та ҫӗрлехи пек тӗттӗмленчӗ: ҫӑра та тӗксӗм пӗлӗтсем тӳпене карса илчӗҫ.

По небу ползли густые облака, и хотя солнце село недавно, было уже совсем темно.

Курман-илтмен кайӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 3–28 с.

Хӑюсӑр та шанӑҫсӑр пӗчӗк пӗлӗтсем пек пухӑна-пухӑна, ҫак шухӑшсем ерипен пысӑк пӗлӗте ҫаврӑнчӗҫ.

Эти мысли, как тучки, робкие, неуверенные, медленно собирались в большую тучу.

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Хула ҫийӗнче кӗрхи йывӑр пӗлӗтсем тӑраҫрӗ, сивӗ ҫумӑр вӗтӗртетсе ҫӑвать.

Над городом висели тяжелые осенние тучи, сеял холодный дождь.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Унта пурнӑҫ вӗрет, юмахринчи пек тӗлӗнмелле эрешлӗ пӗлӗтсем шӑваҫҫӗ, симӗс ҫулҫисене ҫатӑл та ҫатӑл алӑ ҫунтарса, йывӑҫсем шӗпӗлтетсе лараҫҫӗ.

В котором бурлила жизнь, плыла фантастическими очертаниями облаков, шелестела зеленой листвой деревьев.

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Пӗлӗтсем те пур! —

И облака! —

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Пӗлӗтсем ун ҫине купаланса, хупласа хурсан, палатӑра темӗнле кичем пулса кайрӗ.

Когда на него наплывали тучи, в палате становилось совсем уж неуютно.

1 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Пӗлӗтсем хӑшкӑлса чупма тапратрӗҫ, тӳпе ҫӑвар туллин кулса ячӗ, тӗлӗрсе выртнӑ сивӗ ҫӗре вӗри пайӑркасем ҫилӗм пекех ҫыпҫӑнса ытамларӗҫ.

Засуетились, ускоряя бег, облака, расплылось в широкой улыбке небо, и солнце горячим лучом припало к холодной, дремлющей земле.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫил салатса янӑ сайра пӗлӗтсем ҫӑра кӑвак тӳпере пӗр хускалман пек ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.

В густо-синем небе почти недвижно стояли раскиданные ветром редкие облака.

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кӑвак тӳпе, тӑрӑх ҫил таткаласа пӗтернӗ шурӑ пӗлӗтсем шӑва-шӑва иртсе ҫухалаҫҫӗ.

По синему небу плыли и таяли изорванные ветром белые облака.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Юхрӗҫ, юхрӗҫ сенкер тӳпен тарӑн авӑрӗнче ҫилпеле хускалса кӑтӑкланнӑ шурӑ пӗлӗтсем.

Плыли, плыли в синей омутной глубине вспененные ветром облака.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Таҫта лере, сенкер тӳпен вӗҫӗ-хӗррисӗр анлӑшӗнче, ҫил ачисем ахӑрашса ҫӳреҫҫӗ, хӗвелпе ҫуталакан сивӗ пӗлӗтсем шӑваҫҫӗ, лашана та ӗҫке-ҫике юратнӑ хаваслӑ Сашка мучие тин кӑна йышӑннӑ ҫӗр ҫинче вара пурнӑҫ ҫав-ҫавах-ха хӑватлӑн вӗресе тӑрать: сад ҫумӗнчен пуҫланса каякан ҫеҫенхирӗн симӗс ытамӗнче, кивӗ итем карти ҫывӑхӗнчи хир кантӑрӗ хушшинче, путенесем шавлӑн ҫатӑлтатса ҫапӑҫни илтӗнсе тӑрать; унта тыркассем шӑхӑраҫҫӗ, тӗкӗлтурасем нӑрласа вӗҫеҫҫӗ, ҫил ачашласа ҫупӑрлакан курӑк пӑшӑлтатать, вӗлтӗртетсе юхакан ӑрша хумӗсем хушшинче тӑрисем юрлаҫҫӗ тата, этӗмӗн ҫутҫанталӑкри вӑй-хӑватне палӑртса тӑнӑ пек, таҫта инҫетри-инҫетри тип ҫырма тӑрӑх пулемет сасси тимлӗн, ҫилӗллӗн те янӑравсӑррӑн шӑтӑртатать.

Где-то там, в вышних беспредельных просторах, гуляли ветры, плыли осиянные солнцем холодные облака, а на земле, только что принявшей веселого лошадника и пьяницу деда Сашку, все так же яростно кипела жизнь: в степи, зеленым разливом подступившей к самому саду, в зарослях дикой конопли возле прясел старого гумна неумолчно звучала гремучая дробь перепелиного боя, свистели суслики, жужжали шмели, шелестела обласканная ветром трава, пели в струистом мареве жаворонки, и, утверждая в природе человеческое величие, где-то далеко-далеко по суходолу настойчиво, злобно и глухо стучал пулемет.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сӑрт хыҫӗнчен аслатиллӗ ҫумӑр умӗнхи мӑнаҫлӑ чӗмсӗрлӗхре шурӑ тӑрӑллӑ кӑтрашка пӗлӗтсем явӑнса хӑпараҫҫӗ.

Из-за горы в предгрозовом величавом безмолвии вставали вершины белых клубящихся туч.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫил-тӑман чарӑнма пуҫланӑ, сывлӑшра сайра юр пӗрчисем кӑна вӗлтӗртеткелеҫҫӗ, тӳпе уҫӑлса пырать, таҫта, кӑпӑш пӗлӗтсем хыҫӗнче, уйӑх пурри сисӗнет.

Метель стихла, в воздухе плавали редкие снежинки, небо бледнело, становилось выше, где-то за пухлыми облаками смутно угадывалась луна.

25 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Сайралнӑ пӗлӗтсем хушшинчен кас-кас хӗвел пӑха-пӑха илет, вара йӗри-тавра пурте — пӳрт умӗнчи йывӑҫсен юр витнӗ турачӗсем те, лӑпсӑркка юр ҫӗлӗксем тӑхӑннӑ юпасем те пӗтӗмпех асамат кӗперӗ тӗслӗ пин-пин хӗлхемпе ялкӑшса, ҫиҫсе тӑрать.

Сквозь поредевшие облака изредка проглядывало солнце, и тогда все вокруг — опушенные ветви деревьев в палисадах, украшенный белыми наконечниками снега штакетник, столбы, надвинувшие косматые снежные папахи, — все вспыхивало и переливалось мириадами радужных искр.

18 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.