Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Ман сăмах пирĕн базăра пур.
Ман (тĕпĕ: ман) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Эсир манран ҫак самантра ман пуҫра мӗн пурри ҫинчен ыйтӑр, пуҫра манӑн нимӗнле сӑмахсемпе те каласа пама ҫук шухӑшсем, — эпӗ ҫавӑнпа ӗнтӗ пӗрмаях савӑнӑҫлӑ…»

Вы спрашиваете меня, что у меня сейчас в голове, а там мысли, которые мне не передать никакими словами, — именно поэтому счастье переполняет меня…»

X // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Акӑ мӗн хӑрушӑ пулнӑ маншӑн: эпӗ унӑн ӳтне, хам ӳт пекех, йӑлтах хам алӑра тесе шутланӑ, ҫав вӑхӑтра хунӑн ӳтне хам алӑра тытса тӑма пултарайман, вӑл манӑн пулман, унпа ман арӑм хӑй мӗн тӑвас тенӗ, ҫавна тума пултарнӑ, эпӗ хушнӑ пек тумасан та пултарнӑ.

Ведь ужасно было то, что я признавал за собой несомненное, полное право над ее телом, как будто это было мое тело, и вместе с тем чувствовал, что владеть я этим телом не могу, что оно не мое и что она может распоряжаться им как хочет, а хочет распорядиться им не так, как я хочу.

XXV // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Унра ырӑ марри мӗн пур, ҫавна пӗтӗмпех эпӗ халь савӑнса кайсах асӑрхаса тӑтӑм, мӗншӗн тесен ҫавна пула манӑн лӑпланмалла пулнӑ; ҫакна пулах манӑн: вӑл ман арӑма тивӗҫ мар, арӑм, хӑй калашле, ҫав таранах анса ларма пултарайман-ха, — тесе шутламалла пулнӑ.

Все, что было в нем непорядочного, все это я замечал теперь с особенным удовольствием, потому что это все должно было успокоить меня и показывать, что он стоял для моей жены на такой низкой ступени, до которой, как она и говорила, она не могла унизиться.

XXIII // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Мӗн пирки тунсӑхлатӑн тӗсе ыйтрӑм, ӑна ыталарӑм (ман шутпа, вӑл манран ҫакна кӗтнӗ пек туйӑнчӗ), анчах вӑл ман алла сирчӗ те йӗрсе ячӗ.

Стал спрашивать, о чем, стал обнимать ее, что, по-моему, было все, чего она могла желать, а она отвела мою руку и заплакала.

XII // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Манпа вылякан ачасем пурте тенӗ пекех ман тантӑшсемччӗ, анчах вӗсем хушшинче ман тӑвансен ачисем, чылай аслӑраххисем те пулнӑ.

Дети, игравшие со мной, были мне ровесниками, но, если говорить о старшинстве по родству, некоторые считались «старшими в роду».

Ялти спектакль // Николай Сандров. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 53–70 стр.

Тен, эпӗ вӑл хӗрте ҫутҫанталӑка, ҫутҫанталӑкри пӗтӗм илемлӗхӗн сӑнарне юрататӑп пуль; анчах та манӑн хамӑн ирӗкӗм ҫук, ман урлӑ ӑна ҫанталӑкӑн темле вӑйӗ юратать, туррӑн пӗтӗм тӗнчи, пӗтӗм ҫутҫанталӑк ҫак юратӑва ман ӑша тӗртсе кӗртсе ҫапла калать: «юрат».

Может быть, я в ней люблю природу, олицетворение всего прекрасного природы; но я не имею своей воли, а чрез меня любит ее какая-то стихийная сила, весь мир Божий, вся природа вдавливает любовь эту в мою душу и говорит: люби.

XXXIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Тен, чакалкӑсем сисеҫҫӗ пуль те, кӑмӑлсӑрланнӑ сӑн-питлӗскерсем, тепӗр еннелле каҫаҫҫӗ пуль; ман тӗлте, сывлӑшра, хӑйсене калама ҫук пысӑк утравсем пек курӑнакан ҫулҫӑсем хушшипе вӗҫсе, вӑрӑмтунасем нӑйӑлтатаҫҫӗ: пӗрре, иккӗ, виҫҫӗ, тӑваттӑ, ҫӗр, пин, мӗльюн вӑрӑмтуна, вӗсем пурте вара, мӗн те пулсан каласа, е мӗншӗн те пулин ман тавра нӑйӑлтатаҫҫӗ; тата вӗсенчен кашниех, ман пекех, ыттисенчен уйрӑм Дмитрий Оленин».

«Чуют, может быть, чакалки и с недовольными лицами пробираются в другую сторону; около меня, пролетая между листьями, которые кажутся им огромными островами, стоят в воздухе и жужжат комары; один, два, три, четыре, сто, тысяча, миллион комаров, и все они что-нибудь и зачем-нибудь жужжат около меня, и каждый из них такой же особенный от всех Дмитрий Оленин, как и я сам».

XX // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Юхан-суранлӑскер калать: «Эпӗ сиксе чӗтӗретӗп, вырӑн ҫине манпа юнашаррӑн выртсам. Эпӗ шӑнса ӗнтӗркенӗ, хӑвӑн тутусене манӑн пӑнтӑх ҫӑвар патне ҫывӑхарт та ман ҫинелле сывла», — тет.

Прокаженный говорил: «Я дрожу, ляг со мной в постель рядом. Я озяб, приблизь свои губы к моему смрадному рту и дыши на меня».

XXI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

— Ҫук, эхер те эпӗ пуйӑс айне лекетӗп иккен, ман хырӑма урлӑ каҫах татса пӑрахаҫҫӗ, ман ӑшчикрисем хӑйӑрпа хутӑшса та кустӑрма ҫумне шанса каяҫҫӗ, эхер те ҫав юлашки самантра манран: «Ну, мӗн, пурнӑҫ халӗ те илемлӗ-и?» — тесе ыйтаҫҫӗ пулсан, эпӗ тав тусах, хавхалансах: «Ах, вӑл мӗнлерех илемлӗ!» — тейӗп.

— Нет, если я попаду под поезд, и мне перережут живот, и мои внутренности смешаются с песком и намотаются на колеса, и если в этот последний миг меня спросят: «Ну что, и теперь жизнь прекрасна?» — я скажу с благодарным восторгом: «Ах, как она прекрасна!»

XXI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ҫав мӗлкесем мана, — вӗсем ман Эпӗпе пӗрлех вилеҫҫӗ-ха, — хамшӑн ним тума кирлӗ мар, чуна хирӗҫле ҫӗршер япалана хисте-хисте тутарттарнӑ, ҫавӑншӑнах тата Мана кӳрентернӗ те мӑшкӑлланӑ.

Эти призраки, которые умрут с моим Я, заставляли меня делать сотни ненужных мне и неприятных вещей и за это оскорбляли и унижали Меня.

VI // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Эпӗ капитана ҫул ҫине хатӗрленме мана тивӗҫлӗ вӑхӑт кирли ҫинчен каларӑм, паян карап ҫине мансӑрах кайма, ыран ир ҫинче ман патӑма шлюпка ярса пама ыйтрӑм.

Я, впрочем, предупредил капитана, что мне потребуется некоторый срок для того, чтобы собраться в дорогу, и попросил его отправиться на корабль без меня, а поутру прислать за мной шлюпку.

Ҫирӗм саккӑрмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Ку парнесем маншӑн усӑллӑ пулчӗҫ, вӗсем ман кӑмӑла ҫӗклентерчӗҫ, анчах ҫав тумтире тӑхӑнсан, манӑн ҫи-пуҫӑм ҫав тери йӗркесӗр те кӑнттам пек курӑнчӗ, ҫӗнӗ костюм малтанлӑха хӑш ҫӗрте хӗснӗ пек, тепӗр ҫӗрте шалпар пек туйӑнса кайрӗ!

Подарок был приятный и очень полезный, но вы не можете себе представить, какой у меня оказался неуклюжий и неотесанный вид, когда я надел на себя новый костюм, и до чего мне было неловко и неудобно в нем первое время!

Ҫирӗм саккӑрмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Эпӗ сире пӑшал парсан,темӗнле йывӑр пулсан та, эсир унпа мана хирӗҫ те, манӑн ҫывӑх юлташсене хирӗҫ те тӑмалла мар, эсир ман пӑшалсене эпӗ пӗрре ыйтсанах каялла тавӑрса памалла.

И, если я дам вам оружие, вы ни при каких обстоятельствах не направите его ни против меня, ни против моих близких и возвратите его мне по первому требованию.

Ҫирӗм улттӑмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

— Сэр, эпӗ кирек мӗнле условие те йышӑнатӑп — терӗ вӑл — Эсир ҫав ирсӗр этемсенчен ман карапа туртса илме пултаратӑр пулсан, манпа тата ман караппа мӗн тӑвас тетӗр, ҫавна тӑвӑр.

— Я принимаю любые условия, сэр, — сказал он — Если вам посчастливится отнять у злодеев мой корабль, распоряжайтесь мною и моим кораблем, как вам вздумается.

Ҫирӗм улттӑмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Ку вырӑнта чарӑнни маншӑн питӗ аван пулчӗ, мӗншӗн тесен вӗсем, ҫав пӗчӗк бухтӑна кӗнӗ пулсан, ман кил-ҫурт умӗнчех пулнӑ пулӗччӗҫ, — кам пӗлет! — мана крепоҫран хӑваласа кӑларса, пӗтӗм пурлӑхӑма ҫаратса пӗтернӗ пулӗччӗҫ.

Я был счастлив, что они высадились именно там, ибо, если бы они вошли в бухточку, они очутились бы, так сказать, у порога моего жилья и — кто знает! — может быть, выгнали бы меня из моей крепости и разграбили бы все, что там было.

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Мана вӑл нихҫан та улталаман, нихҫан та ман ҫине вӗчӗрхенсе ҫилленмен; вӑл яланах эпӗ мӗн хушнине тӑватчӗ, яланах кӑмӑллӑччӗ, манпа вӑл пӗчӗк ача хӑйӗн тӑван ашшӗпе пурӑннӑ пекех лайӑх пурӑнатчӗ.

Ни раздражительности, ни лукавства не проявлял он по отношению ко мне; всегда услужливый и приветливый, он был привязан ко мне, как ребенок к родному отцу.

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

Ҫак урпапа риса маншӑн тӑрӑшакан турӑ хӑех ман пата янӑ пулӗ тесе шухӑшларӑм эпӗ, ҫав вӑхӑтрах ку утрав ҫинче мана валли урӑх тырӑсем те пур пулӗ тесе ӗнентӗм.

Я не только был уверен, что этот рис и этот ячмень посланы мне самим господом богом, который заботится о моем пропитании, но не сомневался и в том, что на острове для меня припасено еще много таких же колосьев.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Василий Хударсем. Даниэл Дефо. Робинзон Крузо тинӗс ҫулҫӳревҫин пурнӑҫӗ тата вӑл курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: роман; Василий Долгов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1970. — 5–280 с.

— Каларӑн та, — пӳлчӗ ӑна Иван, — юрать-ха, мӑшӑрӑм мана ун пирки шӑп вӑхӑтра систерме ӗлкӗрчӗ… мӗншӗн тесен Рада хуҫи, Аничка, тарса кайнӑ чух ман арӑма тӗл пулать те: Стайка, эс Ивана кала-ха, тет (мана пулать ӗнтӗ), Рада тарса каясшӑн мар, тет, тем пек ӑна тархасларӑм, тет, учительницӑна ан пӑрахӑр ӗнтӗ, вӑйпа та пулин хӑвӑрпа илсе кайӑр, тет.

— Ну вот, — перебил его Иван, — хорошо, что моя Стайка вовремя дала мне знать… потому что Аничка, хозяйка-то Радина, как бросилась бежать, встретила мою Стайку и говорит: «Вот что, Стайка, передай Ивану (мне, значит), что Рада не хочет бежать, сколько я ее ни умоляла, так уж вы не оставьте учительницу, насильно уведите ее с собой…»

III. Ҫурҫӗрелле! // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Маттурӑм, каҫар-ха эс мана, ятна манса кайрӑм, хамӑр енче пулсан, ман пата кӗмесӗр ан кай, калаҫса ларӑпӑр…

— Друг, прости, забыл твое имя, будешь опять в наших краях, заходи ко мне, поболтаем…

XXXV. Хӗл каҫмалли вырӑнта // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Эс халь пуласшӑн акӑ ман, Манасшӑн хӑв йӑхна, — мӗншӗн тесен, эпӗ чаплӑ ҫемьерен тухнӑ вӗт-ха, — Анчах чухлаччӗ эс малтан Манӑн пурнӑҫӑма.

Ты хочешь, дева, быть моей, Забыть свой род и сан, — потому что ведь я знатная, — Но прежде отгадать сумей, Какой мне жребий дан.

XXII // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней