Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

пӑшӑлтатать (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Тая ыйӑхра канӑҫсӑррӑн темскер пӑшӑлтатать.

Беспокойно что-то шепчет во сне Тая.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

— Сан Корчагину ҫине сурам та хурам эпӗ, а эсӗ ан турткалаш, пурпӗрех эпӗ мӗн тӑвас тенине тӑватӑпах, — Лидӑна аллинчен тытса, чӗрре кӗрсех пӑшӑлтатать Развалихин.

Развалихин схватил ее за руку и зашептал раздраженно: — Плевать я хотел на твоего Корчагина, а ты не брыкайся, а то все равно возьму.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Хӑранипе шурса кайнӑ, чӗтресе тӑракан парикмахер тытӑнчӑклан пӑшӑлтатать:

Бледный, волнующийся парикмахер ответил порывисто:

Улттӑмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

— Чуна илеҫҫӗ ӗнтӗ вӗсем, ылханчӑксем, — куҫҫулне ҫӑта-ҫӑта, мӗн пуласса пӗтӗмӗшпех тавҫӑрса илеймесӗр, пӑшӑлтатать хӗр.

— Замучают меня, проклятые, — глотая слезы, с неосознанным ужасом шептала она.

Улттӑмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Света пӗр вӗҫӗмсӗр тем калаҫать: пӗрре пӑшӑлтатать, тепре кулать.

Помоги переводом

Тӗпсӗр ҫырмари чун // Валентина Элиме. Килти архив

Ватӑ тункатан хӑнасем йышӑнакан пӳлӗмне ачаш ҫил вӗрсе кӗрсен, пӗр упа сарри теприн патне пӗшкӗнет, тепри виҫҫӗмӗшне сӑмах пӑшӑлтатать, вара хӑнасем пурте пӗр-пӗрне хӑйсен шухӑшӗсене каласа кӑтартаҫҫӗ.

А когда в гостиную у старого пня ворвётся самое нежное дыханье ветра, один папоротник наклонится к другому, шепнёт что-то, и тот шепнёт третьему, и все гости обменяются мыслями.

Ватӑ асатте // Гаврил Молостовкин. Пришвин М.М. Ылтӑн ҫаран: калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1951. — 200 с. — 102–103 с.

«Аташас килмест», — пӑшӑлтатать вӑл чышкисене чӑмӑртаса: — «мӗнле ӑҫти ҫук».

«Не хочу бредить, — шептал он, сжимая кулаки, — что за вздор!»

XXVII // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

«Турӑҫӑм, турӑҫӑм! — пӑшӑлтатать карчӑк: — ладон ҫакса ярӑттӑм та мӑйне, ҫактарас ҫук вӗт-ха вӑл!»

— «Господи, господи! — шептала старушка, — надела бы я ему ладанку на шею, да ведь он не позволит».

XXVII // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Таҫта ҫывӑхрах пӗр-пӗччен ӳсекен сарлака хупахӑн ҫулҫи кӑна чарӑнмасӑр пӑшӑлтатать, чӑштӑртатать.

Только где-то вблизи упорно шептал и хлопал одинокий крупный лист лопуха.

Кӑвакарчӑн // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 172–173 с.

— Мӗнре ман айӑп? — пӑшӑлтатать унӑн тути.

— Какая моя вина? — шепчут ее губы.

Кам айӑпӗ? // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 170–171 с.

— Ҫак кӗпе-йӗмпе атте Мускав Кремльне съезда ҫӳрет, — пӑшӑлтатать Ленук.

— В этой одежде папа ездит в Москву, в Кремль, на съезды, — шепчет Ленка.

Ҫара тихасем // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 98–104 с.

— Йӑран вӗҫне ҫумласа ҫитмесӗр ӑҫтан тытайӑн ӗнтӗ, — чи пысӑк вӑрттӑнлӑх пӗлтернӗн пӑшӑлтатать асанне.

— Пока до конца грядки не прополешь, разве узнаешь? — шепчет бабушка, словно сообщает главный секрет.

Асамлӑ кӗсье // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 68–72 с.

— Пӗлнӗ пулсан качака сӗтӗнчен тунӑ хӑйма илсе килӗттӗм, — пӑшӑлтатать Ленук.

— Если бы знала, принесла бы сметану из козьего молока, — шепчет Ленка.

Чатӑр // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 43–50 с.

Турӑ пурах… — пӑшӑлтатать хӑй йӗпе аллине саппун аркипе шӑлнӑ май.

Есть все же бог… — шепчет она, вытирая мокрые руки краешком фартука.

Лайӑх аппа // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 14–18 с.

«Тавтапуҫ сана», — пӑшӑлтатать вӑл ман ҫине ӑшшӑн-ӑшшӑн пӑхса.

«Спасибо тебе», — шепчет Чудо-юдо, благодарно глядя на меня.

Симӗс тус // Марина Карягина. Карягина М.Ф. Ылтӑн панулми: калавсем/ М. Карягина. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 2011. — 3–8 с.

Пычӗ те пӑшӑлтатать: «Ан тив, вӑл хамӑр ҫын, ӑна шанма юрать», — тет.

Подошел и шепчет: «Не трогай, он наш человек, ему можно верить».

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пичӗ ун куҫҫулӗпе йӗпеннӗ, хӑй шӑппӑн пӑшӑлтатать:

Лицо его было мокрым от слез, и он шептал:

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

«Хӑвна ху алла ил!» — ҫирӗппӗн пӑшӑлтатать шалти сасӑ; чакать, ҫухалать вара пӑлхануллӑ пӑшӑрхану.

«Возьми себя в руки!» — властно шептал внутренний голос, и отчаяние отступало.

16 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

«Юрру вӗҫленнӗ сан, йӗкӗт!» — хӑлхаран кӗвӗҫтерсе пӑшӑлтатать сутӑнчӑк туйӑм.

Отчаяние предательски шептало на ухо: «Спета твоя песенка, парень!»

11 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Таҫта лере, сенкер тӳпен вӗҫӗ-хӗррисӗр анлӑшӗнче, ҫил ачисем ахӑрашса ҫӳреҫҫӗ, хӗвелпе ҫуталакан сивӗ пӗлӗтсем шӑваҫҫӗ, лашана та ӗҫке-ҫике юратнӑ хаваслӑ Сашка мучие тин кӑна йышӑннӑ ҫӗр ҫинче вара пурнӑҫ ҫав-ҫавах-ха хӑватлӑн вӗресе тӑрать: сад ҫумӗнчен пуҫланса каякан ҫеҫенхирӗн симӗс ытамӗнче, кивӗ итем карти ҫывӑхӗнчи хир кантӑрӗ хушшинче, путенесем шавлӑн ҫатӑлтатса ҫапӑҫни илтӗнсе тӑрать; унта тыркассем шӑхӑраҫҫӗ, тӗкӗлтурасем нӑрласа вӗҫеҫҫӗ, ҫил ачашласа ҫупӑрлакан курӑк пӑшӑлтатать, вӗлтӗртетсе юхакан ӑрша хумӗсем хушшинче тӑрисем юрлаҫҫӗ тата, этӗмӗн ҫутҫанталӑкри вӑй-хӑватне палӑртса тӑнӑ пек, таҫта инҫетри-инҫетри тип ҫырма тӑрӑх пулемет сасси тимлӗн, ҫилӗллӗн те янӑравсӑррӑн шӑтӑртатать.

Где-то там, в вышних беспредельных просторах, гуляли ветры, плыли осиянные солнцем холодные облака, а на земле, только что принявшей веселого лошадника и пьяницу деда Сашку, все так же яростно кипела жизнь: в степи, зеленым разливом подступившей к самому саду, в зарослях дикой конопли возле прясел старого гумна неумолчно звучала гремучая дробь перепелиного боя, свистели суслики, жужжали шмели, шелестела обласканная ветром трава, пели в струистом мареве жаворонки, и, утверждая в природе человеческое величие, где-то далеко-далеко по суходолу настойчиво, злобно и глухо стучал пулемет.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней