Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

ҫупӑрласа (тĕпĕ: ҫупӑрла) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл татах темле питӗ ҫепӗҫ, ачаш, хӗрарӑмла айван сӑмахсем каларӗ, аллипе пӗрехмай Григорин ҫаврака хулпуҫҫийӗсене ҫупӑрласа ачашларӗ, ӗмӗрлӗхе парӑннӑ куҫӗсемпе пӗр вӗҫӗм унӑн куҫӗнчен тинкерсе пӑхрӗ.

Она еще что-то говорила несказанно-ласковое, милое, бабье, глупое и все время гладила ладонями сутулые плечи Григория, неотрывно смотрела в его глаза своими навек покорными глазами.

LXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл Аксинйӑна сак ҫине лартрӗ, ӗнси ҫинелле шуса аннӑ шаль тутӑрне пуҫӗнчен салтса илчӗ, тӑрмаланнӑ ҫӳҫне ҫупӑрласа шӑлчӗ.

Он усадил Аксинью на лавку, снял с головы ее сбившуюся на затылок шаль, пригладил растрепанные волосы:

LXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ун пеккинчен ал-хапӑлах ыйтса илеймӗн, ҫупӑрласа пӑхма та патне ямасть.

У такой не сразу выпросишь, она и погладить не дается.

XLI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫеҫенхире ачашшӑн ҫупӑрласа хӗвел пӑхать.

Над степью ласково светило солнце.

XXXIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Григорий ӑна чӗтрекен аллипе пуҫӗнчен, тарлӑ ҫамкипе нӳрӗ питӗнчен ҫупӑрласа ачашларӗ.

Григорий рукой трясуче гладил голову ее, потный лоб и мокрое лицо.

XVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Григорий, шеллесе, ӑнсӑртран ҫывӑхланнӑ хӗрарӑма сапаланчӑк ҫӳҫӗнчен ҫупӑрласа ачашларӗ, куҫӗсене ӗшенчӗклӗн хупрӗ.

Григорий, жалея, ласково гладил растрепанные волосы своей случайной подруги, закрывал усталые глаза.

II // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пӑртакҫах вӑхӑт иртсен, ҫакӑнтах, часавай юпи ҫывӑхне, ватӑ армути айӗнчи тӑпра муклашки хыҫне, ама кӑркка пӑнчӑллӑ-пӑнчӑллӑ, тӗтӗм пек кӑвак ҫӑмартасем тӑххӑр пырса хучӗ те пусма ларчӗ, вӗсене хӑйӗн ӳчӗн хӗрӳ ӑшшипе ӑшӑтрӗ, йӑлтӑркка ҫутӑ тӗклӗ ҫуначӗсемпе ҫупӑрласа хӳтӗлерӗ.

А спустя немного тут же возле часовни, под кочкой, под лохматым покровом старюки-полыни, положила самка стрепета девять дымчато-синих крапленых яиц и села на них, грея их теплом своего тела, защищая глянцево оперенным крылом.

XXXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Вӑл хӑйне сивӗ ҫил ҫупӑрласа ҫӳҫентернӗ пек туять, юнашарах Аннӑна, унӑн йӗпкӗн хура куҫӗсене илемлӗ тутан хӑюллӑ та ҫепӗҫ йӗрӗсене, сӑмса сыппи хӗрринчи вӗтӗ-вӗтӗ кук тӗррисене, ҫамки ҫинчи тарӑн шухӑшлӑ пӗркеленчӗкӗсене курать…

Он как бы ощущал холодный ветер и рядом с собой видел Анну, черные глаза ее, мужественные и нежные линии милого рта, крохотные веснушки у переносья, вдумчивую складку на лбу…

XXVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Ӑна Григорий выртнӑ ҫӗртех ҫупӑрласа ыталарӗ те, ҫӗрлехине ас туса, хӑй ӑссӗн кулса илчӗ.

Григорий лежа обнял ее, вспомнил ночь, — засмеялся.

XIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Ӑна хыҫалтан ҫар старшини пакунне ҫакнӑ темле ҫӳллӗ офицер, пӗрмечеллӗ кӗрӗк пиншак тӑхӑннӑскер, хумханчӑклӑн хул пуҫҫийӗнчен ҫупӑрласа лӑпкарӗ.

Его прочувствованно хлопал сзади по плечу какой-то высокий, в сборчатом полушубке, офицер, с погонами войскового старшины.

X // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Ас ту эсӗ: сана хӑвна та, сан тӑлӑх-турат ачусене те никам та килсе ачашлакан пулмӗ; никам та ҫӑлса хӑвармӗ сана тӳсмелле мар йывӑр ӗҫӳ-хӗлӳпе кӗлмӗҫ пурнӑҫунтан; никам та кӑкӑрӗ ҫумне ҫупӑрласа чӑмӑртамӗ каҫсерен сан пуҫна; ывӑнса халтан кайнипе тӗшӗрӗлсе ӳкӗн эсӗ вырӑн ҫине, анчах никам та ӗлӗкрех вӑл лӑплантарса каланӑ пек: «Ан хурлан, Аниҫка! Пурӑнӑпӑр!» — тесе сан чунна вырттаракан пулмӗ.

И помни, что никто не приласкает ни тебя, ни твоих сирот, никто не избавит тебя от непосильной работы и нищеты, никто не прижмет к груди твою голову ночью, когда упадешь ты, раздавленная усталью, и никто не скажет тебе, как когда-то говорил он: «Не горюй, Аниська! Проживем!»

I // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Хытӑ ҫӗр ҫине пуҫне ҫапса, ҫӗр урайне шӑлӗсемпе кӑшласа хӳхлерӗ Шамиль Прохорӗн арӑмӗ, вилнӗ упӑшкин вӑрҫӑран таврӑннӑ пиччӗшӗ, Шамиль Мартынӗ, йывӑр ҫын пулнӑ арӑмне ҫупӑрласа лӑпканине, ачисене ачашла-ачашла кучченеҫсем валеҫсе панине тӑраниччен курса тӑнӑ хыҫҫӑн.

Билась головой о жесткую землю жена Прохора Шамиля, грызла земляной пол зубами, наглядевшись, как ласкает вернувшийся брат покойного мужа, Мартин Шамиль, свою беременную жену, нянчит детей и раздает им подарки.

I // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Вӑл, Бунчукӑн ҫӑмламас аллине хӑйӗн кӑштӑркка ывӑҫ тупанӗпе ҫупӑрласа тытса, ун хӑлхи патнелле пӗшкӗнчӗ:

Подержав в шершавой ладони волосатую руку Бунчука, нагибаясь к нему, негромко сказал:

XVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Ҫак самантра Петро арӑмне вӗлерес пек хӗнеме хатӗрленсе пурӑннине аса та илмерӗ, ӑна ҫынсен умӗнчех ҫупӑрласа лӑпкарӗ, табак тӗтӗмӗпе сарӑхса якалнӑ пуҫ пӳрнипе илемлӗ куҫ харшисен ҫаврака пӗкӗчийӗсенчен шӑлса ачашларӗ.

В этот момент Петро не помнил, что собирался бить жену смертным боем, — ласкал ее на людях, гладил большим обкуренным пальцем писаные дуги ее бровей, радовался.

IX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Куҫӗсем ҫеҫ унӑн ҫав-ҫавах юлнӑ — ӗлӗкхи пекех канӑҫсӑррӑн хускалса пӑхаҫҫӗ; ҫавна ытараймасть те иккен ватӑ амӑшӗ, ывӑлне куҫ хывнӑ хушӑрах пӗрре кулса, тепре макӑрса илет, пӗркеленсе сарӑхнӑ аллипе ӑна кӗске кастарнӑ ҫӳҫӗнчен, шурӑ та хӗсӗк ҫамкинчен ҫупӑрласа ачашлать.

Одни глаза были те же — волнующие и беспокойные; в них-то и тонула мать, смеясь и плача, изредка трогая морщеной, блеклой ладонью прямые, коротко остриженные волосы сына и белый его узкий лоб.

VI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Чубатый лашине хутаҫ ҫакса панӑ та ӑна чӗтрекен аллисемпе пысӑк шӑмӑллӑ ырхан айӑкӗсенчен ҫупӑрласа ачашлать, ҫав вӑхӑтрах ун куҫӗнчен этем ҫине пӑхнӑ пек ытараймасӑр тӗмсӗлсе пӑхать.

Чубатый навесил торбу коню, ходил, оглаживая дрожащими руками его запавшие мослаковатые бока, как человеку, засматривал ему в глаза.

IV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Григорий умлӑн-хыҫлӑнах икӗ чикаркка ӗмсе ячӗ, винтовка чӗнне чӑртмаххӑн ҫупӑрласа ачашларӗ те, сулахай алӑ пӳрнисем ҫине тӗревленсе, тараватлӑ ҫӗр ҫумӗнчен ҫӗкленчӗ; окопсем патнелле утса кайрӗ.

Григорий выкурил две цыгарки подряд, с грубоватой лаской погладил ремень винтовки, — опираясь на пальцы левой руки, приподнялся с гостеприимной земли; побрел к окопам.

IV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

— Хамӑрӑннисем кунта, — пуҫламан хура ҫӑкӑра, кӑкӑр ачине ыталаса тытнӑ пек хӑй ҫумне ҫупӑрласа, тепӗр хут каларӗ вӑл.

— Свои тута, — повторил он, прижимая к груди, как ребенка, черную буханку хлеба.

III // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

— Ҫын вӑл, — тутине чӗтрентерсе шӑппӑн хуравларӗ Иван Алексеевич, хӑйӗн мӑшӑрне — винтовкине хулпуҫҫийӗ ҫумне ҫупӑрласа.

— Человек это, — глухо ответил Иван Алексеевич, дрожа губами, пестая на плече женушку-винтовку.

III // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Акӑ вӑл — упӑшки пӑрахнӑ законнӑй арӑм, хуйхӑпа халтан кайнӑскер, ун умӗнче мӗскӗнленсе тӑрать: акӑ вӑл, Аксинйӑна вӗри куҫҫульпе ҫунтарнӑскер: ун айӑпӗпе Григорирен кашни уйрӑлмассеренех Аксинья чӗрине йывӑр суран юнлантарчӗ; тунсӑх пуснипе Аксинья вилес пек асапланнӑ самантсенче ак ҫак хӗрарӑм ӗнтӗ Григорие ҫупӑрласа ачашланӑ, тен, Аксинйӑран, пӑрахӑҫа юлнӑ ӑнӑҫсӑр юратуллӑ хӗрарӑмран, тӑрӑхласа кулнӑ пулӗ.

Вот она — законная брошенная жена — стоит перед ней приниженная, раздавленная горем; вот та, по милости которой исходила Аксинья слезами, расставаясь с Григорием, несла в сердце кровяную боль, и в то время, когда она, Аксинья, томилась в смертной тоске, вот эта ласкала Григория и, наверное, смеялась над нею, неудачливой, оставленной любовницей.

19 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней