Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

илме (тĕпĕ: ил) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Унӑн хулпуҫҫийӗпе пушшин хусканӑвӗсем тӑрӑх тата вӑл мӗнле тӑрса мӗнле ҫӑткӑннӑн хӑтланнине пӑхсан, ку этем темле чӗрӗ япалана ҫапа-ҫапа хӗненине уйӑрса илме май пулчӗ.

Судя по движениям его плеч и кнута, по жадности, которую выражала его поза, он бил что-то живое.

IV // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Малта инҫетре темле ял чиркӗвӗн тӑрри, ҫуртсем курӑнаҫҫӗ, вырсарникун пулнӑ май хохолсем килтех лараҫҫӗ иккен, апат пӗҫереҫҫӗ — ӑна пур ҫӗрте те мӑрьесенчен тухса пӗтӗм ял ҫийӗн витӗннӗ шӗвӗ кӑвак тӗтӗм сийӗ тӑрӑх ӑнланса илме пулать.

Далеко впереди белели колокольни и избы какой-то деревни; по случаю воскресного дня хохлы сидели дома, пекли и варили — это видно было по дыму, который шел изо всех труб и сизой прозрачной пеленой висел над деревней.

IV // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Сывлӑш таса, уҫӑ, ӑшӑ, пур ҫӗрте те халь лайӑх курӑнать, ҫул хӗрринчи хытхуран уйрӑм тунисене те уйӑрса илме май пур.

Воздух прозрачен, свеж и тепел, всюду хорошо видно и даже можно различить у дороги отдельные стебли бурьяна.

IV // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Сӗмлӗх витӗр йӑлтах курӑнать, япаласен тӗсӗсемпе хӗррисене уйӑрса илме ҫеҫ йывӑр.

Сквозь мглу видно всё, но трудно разобрать цвет и очертания предметов.

IV // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Курӑк тӗттӗмре хӑй сарӑхнине курманнишӗн тенӗ пекех, ун ӑшӗнче шӑрчӑксем ҫамрӑк сасӑпа хавассӑн чӑрлатма-чӗриклетме тытӑнаҫҫӗ; ҫатӑртатни, шӑхӑра-шӑхӑра илни, чӗриклетни, ҫеҫенхирти хулӑн, ҫинҫе сасӑсем, питӗ ҫинҫен чийлетнисем — ҫаксем пурте варшӑнса-хутшӑнса кайса вӗҫсӗр-хӗрсӗр пӗр евӗрлӗн илтӗнекен сас пулса тӑраҫҫӗ те, ҫавна май аса илме, тунсӑхлама питӗ лайӑх.

Как будто от того, что траве не видно в потемках своей старости, в ней поднимается веселая, молодая трескотня, какой не бывает днем; треск, подсвистыванье, царапанье, степные басы, тенора и дисканты — всё мешается в непрерывный, монотонный гул, под который хорошо вспоминать и грустить.

IV // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Унӑн куҫӗсемпе кулли тӑрӑх вӑл чӑннипех те такама хытӑ курайманнине, такамран йӗрӗннине ӑнланса илме пулать, анчах ӑна, хӑйпашка та мӗскӗн кӗлеткеллӗскере, ҫакӑ пӗтӗмпех питӗ килӗшмест, ҫавӑнпа та Егорушкӑна ку йӑлтах юри тунӑ камит пек, хаклӑ хӑнасене култарас тенипе ҫеҫ Соломон ҫавнашкал йӗрӗнчӗклӗн пӑхнӑ пек туйӑнать.

Судя по его глазам и улыбке, он презирал и ненавидел серьезно, но это так не шло к его ощипанной фигурке, что, казалось Егорушке, вызывающую позу и едкое, презрительное выражение придал он себе нарочно, чтобы разыграть шута и насмешить дорогих гостей.

III // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Хӑнасене пӳрте илсе кӗнӗ май Мойсей Мойсеич пилӗкне авма, аллине ҫупкаласа илме, пӗршӗнме-пӗкӗрӗлме ҫаплах пӑрахмарӗ-ха, ҫаксене вӑл пӗтӗмпех питӗ тарават та хапӑл пулнине кӑтартмашкӑн тумалла тенипе турӗ.

Введя гостей в комнату, Мойсей Мойсеич продолжал изгибаться, всплескивать руками, пожиматься и радостно восклицать — всё это считал он нужным проделывать для того, чтобы казаться необыкновенно вежливым и любезным.

III // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Дениска кӗҫҫе патне хӑюсӑррӑн пычӗ те хӑй валли сарӑхнӑ пилӗк пысӑк хӑярпа кӗл ҫинче пӗҫернӗ ҫурӑк хупӑллӑ икӗ хура ҫӑмарта суйласа илчӗ (хӑярӗсене пӗчӗкреххисемпе симӗссисене илме вӑл именчӗ), унтан, тӑснӑ аллинчен такам ҫапасран шикленнӗ пек, пӳрнисемпе пӗчӗк кукӑле перӗнчӗ.

Дениска несмело подошел к войлоку и выбрал себе пять крупных и желтых огурцов, так называемых «желтяков» (выбрать помельче и посвежее он посовестился), взял два печеных яйца, черных и с трещинами, потом нерешительно, точно боясь, чтобы его не ударили по протянутой руке, коснулся пальцем пирожка.

II // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Тӑшман армана штурмпа илме тытӑнчӗ.

Наступление переходило в штурм.

XV. Курнӑҫу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Инке, сире улма пахчине куҫсан лайӑхрах пулмӗ-ши, пахчасенче тӗрӗксем курӑнаҫҫӗ ав, — терӗ хӑй пӑшалне илме тесе хӗрарӑмсем патнелле пыракан жандарм.

— Хозяйка, перейдите-ка лучше в сад, а то наши турки уже показались на бахчах, — сказал полицейский, подходя к женщинам и забирая свое ружье.

IX. Пулӑшаканни // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Сан шутупа, эппин, — ҫилленчӗклӗн сӑмах хушрӗ Стефчов та, — сан ҫав ҫыннусем, ҫав патриотсем, пире ҫитсе курма кӑмӑл хывсан, вӗсене кӗтсе илме шкул ачисене кӑлармалла пуль, вӗсене юрӑ юрласа йышӑнма алӑк-хапхасене уҫмалла пуль, кукӑль пӗҫермелле мар-и тата, хӑш-пӗрисем ав ҫӑкӑр типӗтсе хунӑ-ҫке?

— Значит, по-твоему, — злобно отозвался Стефчов, — если эти твои люди, эти патриоты, соблаговолят нас посетить, надо вывести им навстречу детей из училища, надо встретить их с песнями, распахнуть перед ними двери наших домов, может быть, пирогов им напечь, как некоторые готовили для них сухари?

VIII. Ҫаран // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

— Эп киле кӗрӗп те йыснана: ҫӑкӑр илме каятӑп, тейӗп, — сӑмах хушрӗ хӗрача.

— Я пойду скажу дяде, что иду за хлебом, — промолвилаона.

VI. Хыпарҫӑ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Балканӑн ҫара тӳпинче бук кати те ҫук, пытанмалли урӑх вырӑн та курӑнмасть, ӗнтӗ тинех каялла кайсан ухмаха тухниех пулӗччӗ — унта хӑй вилӗмне кӗтсе илме кайнӑ пекех пулать, ҫавна ӑнланчӗ вӑл, пӗр кӗтмен ҫӗртен Бяла Черква тӗлне тухни те кӑнтӑр ҫутинче вырӑнсӑр.

Неожиданно очутившись над Бяла-Черквой, стоя среди бела дня на этой голой балканской вершине, где не было ни буковой рощи, ни другого укромного места, куда можно было бы спрятаться, он понял, что возвращаться назад безумие, — это значило бы добровольно идти на верную гибель.

IV. Ялав // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Тепӗр туйӑм ӑна ҫаплах тарӑхтарчӗ те, пӑшӑрхантарчӗ те, ун пирки вӑл хӑй асне илме те хӑраса тӑчӗ.

Другое чувство, в котором он и сам не хотел отдать себе отчет, тоже смущало и мучительно тревожило его.

III. Ҫурҫӗрелле! // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Бяла Черквана кӗҫӗрех ҫитес пирки шухӑша илме те ҫук: ял хӗрринчи тухӑҫри хуралҫӑсене, кунтан каялла тарса каякансем ан пулччӑр тесе, никама та кӑларма хушман.

Но попытаться уйти в Бяла-Черкву этой же ночью было почти немыслимо: стража на восточной окраине села получила приказ никого не выпускать, — на тот случай, если бы кто-нибудь вздумал дезертировать.

XXXI. Тата тепӗр ӗмӗт // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ниҫтан та тавҫӑрса илме ҫук!

Необъяснимо!..

XXX. Стрем айлӑмӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫак кӗнекесене курнипех Кандовӑн шухӑш-кӑмӑле мӗнле пулнине тавҫӑрса илме пулать…

Эти произведения говорили о том, какие воздушные замки строил дух Кандова в унылой пустыне душевных блужданий…

XXIII. Эмел // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӑл хӑйне тӗл пулакан ҫынсене хавасланса сывлӑх сунчӗ; Павлаки Недеевпа шӑлан мӗнле лартса ӳстернӗ пирки те сӑмахларӗ, шӑлан ҫӑвӗ пӗлтӗр мӗн хака тӑнӑ та кӑҫал миҫе мӑскал юхтарса илме шутлать — ҫавӑн ҫинчен ыйта-ыйта пӗлчӗ; вак-тӗвек тавар лавккине кӗрсе черешня ҫырли туянчӗ, ҫапла ырӑ кӑмӑла кӗрсе килнелле таврӑнчӗ.

Приветливо, как никогда, здоровался он со встречными; разговорился с Павлаки Недевым о его розовых насаждениях; спросил, какая была цена на розовое масло в прошлом году и сколько мускалов рассчитывает он получить в этом; зашел в бакалейную лавчонку, купил черешен и в прекрасном расположении духа направился домой.

XXII. Философипе ҫерҫи мӑшӑрӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӑрӑм куҫ хӑрпӑхӗсене антарнӑ, пичӗ шурӑ мрамор евӗрлӗ, пӗчӗк шурӑ мамӑк минтертен ӑна аран уйӑрса илме пулать, черченкӗ ӳчӗ унӑн ҫамрӑк хӗрарӑмсемпе хӗрсем юлашки парне панӑ ҫурхи чечек ҫыххисемпе кӑшӑлӗсен ӑшне путнӑ та кӑшт ҫеҫ курӑнса выртать…

Красивые длинные ее ресницы были опущены, лицо приобрело белизну мрамора и едва выделялось на фоне белой пуховой подушечки, в которой тонула голова; маленькое тело исчезло под грудой венков и весенних цветов — прощального дара от молодых женщин и девушек…

XX. Кандов тата ытларах тӗлӗнет // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Марко ҫав хӗрсе ҫитнӗ вӑйӑ карти патне ҫитсе тачӗ, Беспортев чӑн та тӑнч ӳсӗр иккен: вӑл сиккелесе те илет, енчен енне те сулӑнать, хӑй хыҫҫӑн пӗтӗм вӑйӑ картине хускатса ярать, ҫакӑ вара пӗр-пӗр крепоҫа штурмпа илме пынӑ пек туйӑнать.

Приблизившись к хороводу, который теперь был в самом разгаре, Марко заметил, что Беспортев вдребезги пьян: он так порывисто кидался из стороны в сторону, увлекая за собой всю свою подвижную «колонну», что казалось, будто он ведет ее на штурм какой-то крепости.

XV. Маркон ҫӗнӗ кӗлли // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней