Поиск

Шырав ĕçĕ:

туратсем (тĕпĕ: турат) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Семен каласа парать: кӑнтӑрла машина усӑсӑр кӗрлет, тет, каҫхине, авӑ Прохор туратсем ҫине лампочкӑсем ҫака-ҫака янӑ.
Семен сказывает, днем та машина впустую гудит, а ночью, вишь, Прохор понацеплял по веткам лампочек.

XVII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Татьяна урам кӗтессинчен ҫаврӑнчӗ те, туратсем хушшине сыхлануллӑн пытанса, юнашар картишне кӗчӗ.
Татьяна свернула за угол и, осторожно прячась за ветками, вошла в соседний двор.

VI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Унӑн ҫулӗ ҫинче пӗрене тӗл пулать-и — пар ӑна кунта, кӗҫех ак вӑл вӑйлӑ шыв юхӑмне кӗрсе ӳксе, кӑвак хӑю пек ҫеҫ вӗлтлетсе юлать; унта авӑ пӗр лавҫӑ шыва кӗрсе пичкене шыв тултарма тӑнӑччӗ, сиссе те ӗлкӗреймерӗ — урапа ҫинче выртакан хӑмасемпе улӑм, ун хыҫҫӑн пичке, ҫавӑн пекех тата урапа тӗпӗнчи хупӑн пӗр татӑкӗ те Кубань тӑрӑх пӗр-пӗрне хӑваласа чупса кайрӗҫ — лавҫӑ вӗсене курса юлма кӑна ӗлкӗрчӗ; унта, ҫырана пырса ҫапнӑ хум, ҫул майӑн тенӗ пек, кимме ярса илсе ҫӳлелле ҫӗклесе ҫавӑрчӗ, ҫилленнипе ӳпӗнтерсе ячӗ те хумсем ҫийӗпе юхтарчӗ; унта шыв хулӑн йывӑҫах, выляса, ҫӗртен тӑпӑлтарса кӑларчӗ; вышкайсӑр пысӑк; симӗс купа хӑйӗн лапсӑркка тураттисене ҫилхе пек кӑнтарса пӗрре шывран тухать, тепре шыв ҫине ӳкет, унтан тымаррисене ҫӗклет, хура вӑрӑм туратсем шыва путнӑ пек шартлаттарсах ҫапаҫҫӗ; унта, ҫав тери хаярланса, кӗперӗн пӗр татӑкне хӑйпӑтса илет, вара ҫав татӑк сулланса та сӑвайне алӑ евӗр ҫӗклесе, вӑйлӑ юхӑм варрипе вӗҫнӗ пек ыткӑнать; унта улӑха тулса ларнӑ утӑ капанне ҫӑмӑллӑн та хӑвӑрт ҫӗклесе илнӗ, — ҫав тери ҫӑмӑллӑн та хӑвӑрт ҫӗклесе илнипеле васкама юратман пӗр мулкачӑ тип ҫӗр ҫине сикме те ӗлкӗреймен — капан, енчен енне сулланса, анаталла юха парать, ун тӑрринче, ҫынсене култарма кӑларса лартнӑ пек, мулкачӑ ларса пырать: вӑл хӑйӗн салху куҫӗсемпе йӗри-тавра хӑравҫӑлла та шанчӑксӑррӑн пӑхса пырать, унӑн кӑнтарса тӑракан хӑлхисем вӑхӑт-вӑхӑтпа чӗтре-чӗтре илеҫҫӗ…
Там на ее пути повстречалось бревно — давай сюда и бревно, и уже качается оно по быстрине серой лентой; там возница заехал в реку и собрался налить в бочку воды, но зазевался — и уже доски и солома, лежавшие на возу, а затем и бочка и даже кусок полости понеслись по Кубани наперегонки, только их возница и видел; там как бы мимоходом волна слизнула у берега лодку, подбросила, покружила, а потом рассердилась, опрокинула и закачала по бурунам; там, играя, вывернула из земли толстое дерево, и огромная зеленая куща то вставала над рекой, вскинув, как гриву, взлохмаченные ветки, то снова падала, а затем поднимала корневища, — черные и длинные плети размашисто били по воде; там в страшном гневе оторвала кусок моста, и он летел по быстрине, покачиваясь и поднимая сваю, точно руку; там ни с того ни с сего затопила луг, легко и быстро подняла копну, да так легко и быстро, что какой-то нерасторопный заяц не успел даже проскочить на сушу, — плыла, покачиваясь, копна, а на ее вершине, как бы на посмешище людям, сидел заяц: грустными, полными страха и отчаяния глазами смотрел он по сторонам, и его настороженно поднятые уши мелко-мелко вздрагивали…

I // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Тепӗр самантран вара пӗтӗм тӳпе йынӑшса кӗрлеме тапратрӗ, оборона тӗлӗнче осколок шӑхӑрни, снаряд улани илтӗнме тытӑнчӗ, ҫӗрӗ те, темиҫе ҫӗр вут ҫути пӗрӗхтерсе, пит хытӑ кайнӑ ҫӗртенех тем ҫумне пырса ҫапӑннӑ-пек туйӑнса кайрӗ; йывӑҫсем ҫинчен лӑсӑпа туратсем тӑкӑнчӗҫ, полк рубежне пӗтӗмӗшпех сирпӗнсе тӑракан юрпа тӗтӗм хупласа илчӗ, пур еннелле те ту кӗмсӗртетсе ишӗлсе аннӑ чухнехи пек сасӑсем кӗрлесе кайрӗҫ.
А через несколько мгновений застонало небо, над обороной раздался свист и вой, и земля, брызнув сотнями огней, будто ударилась во что-то со всего своего хода; с деревьев посыпались ветки и хвоя, весь рубеж полка обдало снегом и дымом, и во все стороны рвануло волны раскатистого горного грохота.

XXIII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Ҫывӑхри лапсӑркка чӑрӑш ҫинче, туратсем урлӑ хурса янӑ пӗчӗк хӑма татӑкӗсем ҫинче, ҫӑра лӑсӑ ӑшӗнче наблюдатель ларать; ыттисем пурте тылалла, ҫулпуҫ сӑмахӗсем илтӗннӗ ҫӗрелле пӑхаҫҫӗ пулсан, вӑл вара пачах урӑх ҫӗрелле, хӗвеланӑҫнелле, хӗвеланӑҫнелле ҫеҫ пӑхать…
А рядом, невысоко, на нижних сучьях лохматой елки, в густой хвое сидел наблюдатель; и, если все остальные смотрели в тыл, где слышались слова вождя, то он смотрел совсем в другую сторону, на запад, на запад…

— Туратсем ҫумне ҫапӑна-ҫапӑна йӑлтах чӗркелесе пӗтернӗ.
— Ободрал всю о кусты.

XVII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Хӑш-пӗр ҫӗртен ӑна снарядсем ишсе антарнӑ; ун патӗнчен хӗвелтухӑҫ еннелле, туратсем пек, алтса тунӑ ҫулсем юпленсе каяҫҫӗ иккен.
Она была кое-где разрушена снарядами; от нее, как отростки, тянулись на восток ходы сообщения.

XI // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Туратсем ҫинчен пӗрмаях шултра тумламсем патлата-патлата анаҫҫӗ.
С веток то и дело падали на них крупные капли.

I // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Вӑл вӗт чул кӑчӑртатнине, туратсем ҫӑт-ҫат тунине, унтан вара Озеровӑн вирлӗ сассине илтнӗ, — илтнӗ те, хӑй пӗччен ҫеҫ тӑрса юлнине кура, сасартӑк хӑраса ӳкнӗ.
Он слышал, как хрустят мелкие камни, как трещат ветки, а затем громкий голос Озерова, — услышал, и увидев, что остался один, испугался.

XXIX // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Вӑл ашшӗпе калаҫма тытӑнасшӑнччӗ, анчах юнашар урӑх сасӑсем илтӗнсе кайрӗҫ, туратсем ҫӑт-ҫат туни тата типӗ курӑк чӑштӑртатни илтӗнсе кайрӗ.
Он хотел заговорить с отцом, но рядом раздались голоса, хруст веток и сухой травы.

XXVIII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Танкӗ силленсе илчӗ те тӗтӗм ӑшне путрӗ, анчах вӑл тата хытӑрах уласа ярса, малалла сикрӗ те чанкӑртатса, сулахай енчи гусениципе Андрей окопӗ ҫинелле пырса кӗчӗ, унтан, тӑрук сылтӑмалла ҫаврӑнса илсе, окопа тӑпра тата вак туратсем тултарса хучӗ.
Танк встряхнуло и окутало дымом, но он, взвыв еще сильнее, рванулся вперед и со скрежетом проложил левую гусеницу над окопом Андрея, а потом круто повернул вправо, заваливая окоп землей и ветками.

Туратсем хушшипе ҫӗрелле кӑшӑл-кӑшӑл шуса анакан ҫулҫӑ сассисем те лайӑхах илтӗнеҫҫӗ.
Отчетливо слышалось, как листья скользили меж сучьев на землю.

XX // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Анчах ҫак ырӑ шухӑшлӑ туратсем хушшинче ҫунакан ҫуртасен ӑшшипе чӑрӑш лӑсси шӑрши ҫапнӑ сывлӑша хӑй пурнӑҫӗнче пӗрре ҫеҫ сывласа илнӗ, тӗрлӗ тӗслӗ черчен шарсемпе ялтӑртатакан кӗленчесем, шӑрҫасем пӗр-пӗрин ҫумне ҫапӑнса чӑнкӑртатнине илтнӗ ҫав ҫын яланах, пӗрре пӑхсах, юмахри пек ҫутӑ пайӑрка сапаласа тӑракан ачасен савӑнӑҫлӑ телейне аса илет.
Но кто хотя бы раз в жизни вдыхал воздух, наполненный запахом хвои и теплым дыханием свечей, ютящихся в душистых ветвях, кто слышал легкое хрустальное теньканье хрупких цветных шаров, сияющих стекляшек, перезвон бусинок, — тот всегда узнает с первого же взгляда этот сказочный лучистый знак ребячьего счастья!

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Ҫара туратсем хушшинче кайӑксем кӑштӑртатма тытӑнчӗҫ.
Птицы завозились в голых ветвях.

Ҫӗрле шӑчӑ ҫине сарса ҫакнӑ тетелсем, ҫурхи шыва путнӑ темӗн тӑршшӗ туратсем пек, капӑрлатнӑ чӑрӑшлӑх евӗрлӗ курӑнаҫҫӗ; унӑн ҫурма тӗттӗм хӳттинче вылямалли япаласем, хӑрушӑ пысӑк чӗрчунсем, пулӑсем ялтӑртатаҫҫӗ, хрусталь тумла пӑрӗсем ҫакӑнса тӑраҫҫӗ — кусем уйӑх ҫутин пайӑркисем ҫутатнӑ тетел ҫинчен ӳкекен шыв тумламӗсем янӑраҫҫӗ.
И ночью это было похоже на полузатопленный, далеко раскинувший по воде ветви, фантастически украшенный ельник, в сумрачной сени которого поблескивают диковинные игрушки, чудища, рыбы, свисают хрустальные сосульки.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

— Эпӗ кайса пӑхам-ха, — вара, симӗс туратсем витӗр хӑвӑрттӑн пӑхса илсе, вӑл ҫӗлӗкне ҫамки ҫинерех пусрӗ те виноградӑн ешӗл тӗмисен тӳрӗ речӗсем хушшине кӗрсе кайса ҫухалчӗ.
— Я схожу, — и, бросив быстрый взгляд сквозь зеленые ветви, он приподнял папаху и скрылся между правильными зелеными рядами виноградника.

XXXI // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

— Эпӗ ӗҫлеме пӗлместӗп вӗт, — терӗ Оленин, симӗс туратсем витӗр арба айнелле пӑхас мар тесе тӑрӑшса, унта вӑл Марьянӑн сенкер кӗпипе хӗрлӗ тутӑрне асӑрхарӗ.
— Да я не умею работать, — сказал Оленин, стараясь не смотреть сквозь зеленые ветви под арбой, где он заметил голубую рубаху и красный платок Марьяны.

— Ӗнер эп ҫӳрерӗм, анчах пӗрре те тупаймарӑм, — тесе калаҫрӗ Оленин, йӗри-тавра канӑҫсӑррӑн пӑхкаласа, анчах та туратсем хушшинче Марьянӑна курмасӑр.
— Вчера я ходил, ни одного не нашел, — говорил Оленин, беспокойно поглядывая кругом и из-за веток не видя Марьяны.

Ӗнтӗ хӗвел, арба ҫине сулхӑнне ӳкерекен груша йывӑҫҫи тӗлӗнчен иртсе, Устенька ҫыхса лартнӑ туратсем витӗрех, арба айӗнче ҫывӑракан хӗрсен пит-куҫӗсене чалӑш пайӑркисемпе ҫунтарма пуҫларӗ.
Солнце вышло уже из-за груши, отснявшей арбу, и косыми лучами, даже сквозь ветви, переплетенные Устенькой, жгло лица девок, спавших под арбой.

Вӑл сиксе тӑчӗ те ешӗл туратсем хуҫса килчӗ, икӗ енчен те арба кустӑрмисенчен ҫакса ячӗ, ҫиелтен тата бешметпа витрӗ.
Она вскочила, нарвала зеленых веток и с двух сторон привесила к колесам арбы, еще сверху накинув бешметом.

XXX // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика