Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

йытӑсем (тĕпĕ: йытӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Малтан каварлашнӑ пекех, ҫак вӑхӑтра ытти килсенчен те йытӑсем сиксе тухма пуҫларӗҫ, — Ольховкӑра сахаллӑн мар иккен вӗсем.

В это время, словно по сговору, и с других дворов начали выскакивать собаки немало их было в Ольховке.

XX // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Сасартӑках йытӑсем вӗрме тытӑнчӗҫ, чуна ыраттармалла хытӑ уласа вӗреҫҫӗ.

Вдруг поднялись и тоскливо, нудно завыли собаки.

IX // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Усала сиснӗ пек, ӑша вӑркатса, ҫӗрле йытӑсем вӗреҫҫӗ.

Будто почуяв неладное, беспокоясь, ночью лаяли собаки.

VII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

Йытӑсем ҫийӗнчех сасӑ параҫҫӗ.

Как раз собаки откликнутся.

XXXVII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Халь те, рехмет, йытӑсем улашма пуҫларӗҫ.

Уж, спасибо, собаки завыли.

XXXVII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Чакалкӑсем сасартӑк вӗсен ҫывӑхӗнчех уласа ярса ахӑлтатнӑ пек тата мӑкӑртатнӑ пек туйӑнать, малта, станицӑра вара, хӗрарӑмсем калаҫни, йытӑсем вӗрни илтӗнет, пӳрт мӗлкисем уҫҫӑнах палӑраҫҫӗ, хӑй ҫутисем ҫуталнӑ тата кизяк тӗтӗмӗн хӑйне уйрӑм шӑрши сӑмсана ҫитсе кӗрет.

Чакалки, казалось, подле них вдруг завывали, хохотали и плакали; а впереди, в станице, уже слышался женский говор, лай собак, ясно обозначались профили хат, светились огни и тянуло запахом, особенным запахом дыма кизяка.

XXII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Станицӑри паҫӑр илтӗннӗ сасӑсем халь ӗнтӗ сунарҫӑсем патне ҫитеймеҫҫӗ; йытӑсем ҫеҫ йӗплӗ хулӑ тӗмӗсене ҫатӑртаттаркалаҫҫӗ тата сайра хутран вӗҫен кайӑксем сасӑ параҫҫӗ.

Звуки станицы, слышные прежде, теперь уже не доходили до охотников; только собаки трещали по тернам, и изредка откликались птицы.

XIX // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

— Эсӗ йытӑсем ҫине пӑх.

— Ты смотри на собак-то.

XVIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Манӑн йытӑсем те пур, икӗ пӑшал пур, тетелсем те, кобылка та, хурчка та — пурте пур, турра шӗкӗр.

У меня и собаки есть, и два ружья есть, и сети, и кобылка, и ястреб, — все есть, благодарю Бога.

XV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Калинкке ҫинче кӗскен ҫырса хуни пур: «Шӑнкӑравламасӑр кӗме юрамасть. Йытӑсем!!»

На калитке была краткая надпись: «Без звонка не входить. Собаки!!»

XII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Ромашов, тӑванӑм, эхер те чӗрчунсем, тӗслӗхрен, йытӑсем, этем чӗлхине ӑнланма пултараяс пулсассӑн та, вӗсенчен пӗри ӗнер Дица итлесе пӑхнӑ пулсассӑн, туршӑн та, намӑсланнипе вӑл пӳлӗмренех тухса кайнӑ пулӗччӗ.

Ромашов, дорогой мой, если бы животные, например собаки, обладали даром понимания человеческой речи и если бы одна из них услышала вчера Дица, ей-богу, она ушла бы из комнаты от стыда.

V // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Местечкӑ вилсе выртнӑ тейӗн, йытӑсем те пулин вӗрмеҫҫӗ.

Местечко точно вымерло, даже собаки не лаяли.

IV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

«Эпир, — тет вӑл мана, — йытӑсем пек, уйӑха уласа вӗретпӗр».

А он говорит: «Это мы, вроде собак, на луну воем».

I // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Хӑнасене курсан, вӑл кӗҫналӑк еннелле чупрӗ те ҫинҫе сасӑпа вӗрсе ячӗ (хӗрлӗ йытӑсем пурте ҫинҫе сасӑпа вӗреҫҫӗ).

Увидев гостей, она побежала к калитке и залаяла тенором (все рыжие собаки лают тенором).

VIII // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

йытӑсем тата ытларах урса кайрӗҫ, лашасем малалла тапса сикрӗҫ; Егорушка вара, ларкӑч ҫинче аран-аран ларса пыраканскер, йытӑсен куҫӗсемпе шӑлӗсене курса, лайӑх ӑнланчӗ: ӳксе юл ҫеҫ ҫакӑнта, ӑна самантрах ним юлми татӑкӑн-кӗсӗкӗн вакласа-ҫурса пӗтернӗ пулӗччӗҫ.

Псы пуще захрипели, лошади понесли; и Егорушка, еле державшийся на передке, глядя на глаза и зубы собак, понимал, что, свались он, его моментально разнесут в клочья.

I // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

Юри сыхласа тӑнӑ чухнехи пекех, таҫтан калама ҫук пысӑк йытӑсем пиллӗк-улттӑ таранах сиксе тухрӗҫ те, хаяррӑн вӗрсе, кӳмене хирӗҫ ыткӑнчӗҫ.

Штук шесть громадных степных овчарок вдруг, выскочив точно из засады, с свирепым воющим лаем бросились навстречу бричке.

I // Ваҫлей Игнатьев. Чехов, Антон Павлович. Ҫеҫенхир: повесть; вырӑсларан Ваҫлей Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1988. — 116 с.

— Ҫара йытӑсем!

— Псы шелудивые!

XVI. Вилӗм // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хамӑра йытӑсем пек вӗлерсе пӗтересрен аран ҫӑлӑнса юлтӑмӑр-ҫке, хуларан чул ванчӑкӗ те хӑвармастчӗҫ!

Ведь мы были на волосок от того, чтоб нас всех перебили, как собак, а от города камня на камне не оставили!

VII. Марийка ӗҫӗ ӑнӑҫмарӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Шӑв-шав илтӗнмест, хушӑран кӑна йытӑсем вӗркелеҫҫӗ, хулара пӑлхав хускални-мӗнӗ нимӗнпе те палӑрмасть.

Не слышалось никакого шума, кроме обычного собачьего лая, и вообще не было ни малейших признаков того, что в городе вспыхнуло восстание.

V. Ҫӑва // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӗсене ак йытӑсем кунтах ертсе ҫитерӗҫ, — шӑршпа йӗрлекен йытӑсем ниепле те аташас ҫук…

Да собаки и сами приведут их сюда, — инстинкт этих животных не дает обмануть себя дважды…

II. Шур кӗрӗклӗ ҫыннӑн ҫӑкӑр чӗлли // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней