Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

кулӑпа (тĕпĕ: кулӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл, пуҫне пӑрмасӑрах, ҫилпе кушӑрханӑ, сарлака шӑмӑллӑ питсене сӑнаса тӑчӗ, унӑн ҫӑт чӑмӑртанӑ ҫирӗп тути кӑшт сисӗнмелле йӗрӗнчӗк кулӑпа елпӗрчӗ.

Он, не поворачивая головы, оглядел их скуластые обветренные лица, и твердо сжатые губы его тронула чуть приметная презрительная усмешка.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пӗртен-пӗр Дуняшка кӑна хурлӑхлӑ ларчӗ, старик пӳртрен тухса кайсанах темле ирӗксӗр кулӑпа ейӗлнӗ Наталья та шухӑша путса салхуланчӗ.

Одной Дуняшке было не до смеха, да Наталья, в отсутствие старика улыбавшаяся какой-то вымученной улыбкой, снова стала сосредоточенна и грустна.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий кашӑкне сӗтел ҫине пӑрахрӗ, питне алшӑллипе хупласа тытса, сасӑсӑр кулӑпа чӗтренчӗ.

Григорий бросил ложку, закрыл лицо рушником и трясся в беззвучном хохоте.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Ҫул хӗрринчи тилпӗрен пек! — йӑлтӑркка куҫӗсене хӗссе, йӑмӑх кулӑпа ҫуталчӗ Дарья.

— Как придорожная белена! — прижмурив лучистые глаза, ослепительно улыбнулась Дарья.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Секретев сӑмах каланӑ вӑхӑтра унӑн тути темиҫе хутчен те уҫӑмсӑр кулӑпа елпӗрсе ирӗлчӗ, куҫӗсем тӗксӗмленчӗҫ, ҫав самантра вӗсем йӑм-хура тӗслӗ пек курӑнса кайрӗҫ.

Во время речи Секретева губы его не раз складывались в неопределенную блуждающую усмешку, и тогда глаза темнели и казались совсем черными.

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл хальхи Григорий пулмарӗ; куҫне ӗшенчӗклӗн хӗстерсе пӑхакан, хура мӑйӑх вӗҫӗсем сарӑхнӑ, тӑнлавӗсем вӑхӑтсӑр кӑвакарнӑ тата ҫамки хаяррӑн пӗркеленнӗ, мӑнӑ, хӑюллӑ, пурнӑҫ тути-масине пайтах астивсе курнӑ — вӑрҫӑ ҫулӗсенче хуйхӑ-суйхӑпа асап нихҫан тикӗсленми йӗрсем хӑварнӑ тӗреклӗ казак пулмарӗ; ун куҫӗ умне ҫамрӑк пирки ачашлама тӳрккесрех те майне-шывне пит пӗлсех кайман, каччӑнни пек ҫаврака та ҫинҫе мӑйлӑ тата тути яланах ним шухӑшсӑр кулӑпа ейӗлекен ӗлӗкхи Гришка Мелехов тухса тӑчӗ.

Перед глазами ее возникал не теперешний Григорий, большой, мужественный, поживший и много испытавший казачина с усталым прижмуром глаз, с порыжелыми кончиками черных усов, с преждевременной сединой на висках и жесткими морщинами на лбу — неистребимыми следами пережитых за годы войны лишений, — а тот прежний Гришка Мелехов, по-юношески грубоватый и неумелый в ласках, с юношески круглой и тонкой шеей и беспечным складом постоянно улыбающихся губ.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫак кулӑпа хавхаланса пулас, Агаша малалла каларӗ:

И, словно подбодренная этим смехом, Агаша сказала:

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Хуть пӗр сехет пек маларах асӑрхаттармалла пулнӑ, Иван Фомич, вара эпӗ ниҫта та каймастӑмччӗ, — терӗ Аникей Ермолаевич, йӑл кулӑпа саламласа.

— Предупредили хоть бы за часок, Иван Фомич, я бы тогда никуда не отлучался, — говорил Аникей Ермолаевич, весь исходя улыбчивой приветливостью.

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лузгин часах хӑй тавра тӑванӗсене, йӑпӑлтисене лартса тултарнӑ, районти тата облаҫри работниксем хушшинче хӑйне кирлӗ ҫынсемпе паллашса пӗтнӗ те тепӗр ҫултан хӑй те хӑй мар пулса кайнӑ — каппайчӑклӑн мӑнаҫланса ҫӳренӗ, унӑн Ази ҫыннисен пек хӗсӗк куҫӗсем сивӗ кулӑпа ялкӑшнӑ.

Довольно быстро Лузгин обставил себя родственниками, подхалимами, завел нужные ему знакомства среди районных и областных работников, и через год его было не узнать — ходил наглый, самоуверенный, с жесткой веселинкой в азиатски темных, узких глазах.

6 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Сас-хура пур, обком секретарӗ килет, тет, тен, тата аслӑраххи, — терӗ Аниҫҫе, пиччӗшӗ еннелле ӑшӑ кулӑпа ҫаврӑнса.

— Да слух прошел, будто секретарь обкома едет, не то кто поболе, — оборачиваясь улыбчивым лицом к брату, ответила Анисья.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Лешӗ ҫӑвар тулли кулӑпа ейӗлчӗ:

Сотенный осклабился:

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унӑн купшек тути йӗрӗннӗ пек кулӑпа чӗтрет.

На полных губах ее дрожала презрительная усмешка.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Аксинья хӑйӗн мӑнаҫлӑ сӑн-пичӗшӗн пачах килӗшӳллӗ мар мӗскӗн те тӗлсӗр кулӑпа ейӗлчӗ те, Григорий чӗри вара ӑна шелленипе тата юратнипе хыттӑн кӑртлатса илчӗ.

Аксинья улыбнулась такой жалкой, растерянной улыбкой, так не приставшей ее гордому лицу, что у Григория жалостью и любовью дрогнуло сердце.

L // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ӗлӗкхи йӑли-хӑнӑхӑвӗ те ҫӗнӗрен таврӑнчӗ: ҫинҫе куҫ харшисен пӗкечисем каллех ӗнтӗ хуралчӗр, питҫӑмартисем ҫӳхе ҫу сийӗпе йӑлтӑртатса ҫуталчӗҫ; каллех вӑл шӳтлесе калаҫма, кирлӗ-кирлӗ мар сӑмахсемпе Натальйӑна вӑтантарма тапратрӗ; тути хӗррисем тӑтӑшрах та тӑтӑшрах темскере кӗтекен тӗтреллӗ кулӑпа ирӗлчӗҫ…

Вернулись к ней и старые привычки: снова тонкие ободья бровей ее покрылись черной краской, щеки заблестели жировкой; вернулась к ней и охота пошутить, непотребным словом смутить Наталью; все чаще на губах ее стала появляться затуманенная ожиданием чего-то улыбка…

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Григорий ал тупанӗпе куҫне хупларӗ те, ун умӗнчен палланӑ сӑн-питсем, тепӗр чух тата пурнӑҫра пачах кирлӗ пулман, анчах асра ҫав тери ҫирӗп тытӑнса юлнӑ япаласем шӑвӑнса иртрӗҫ; хӑлхара таҫти ҫӗрте ҫухалнӑ ҫынсен манӑҫнӑ сассисем, тӗрлӗ сасӑллӑ кулӑпа калаҫу сыпӑкӗсем янӑрарӗҫ.

Григорий закрывал глаза ладонью, и перед мысленным взором его проходили знакомые лица, события, иногда очень мелкие, но почему-то цепко всосавшиеся в память, звучали в памяти забытые голоса утерянных людей, обрывки разговоров, разноликий смех.

XLII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Лешӗ, йӗпе мӑйӑхӗ айӗнчи сарӑ шӑлӗсене ейӗлтерсе, ӑшӑ кулӑпа ҫуталчӗ, аванмарланчӗ.

Тот расцвел в улыбке, обнажая под влажными усами желтоватые зубы, смущенно помялся:

XXXIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унан пичӗ-куҫӗ пӗчӗк ачанни пек ҫутӑрах хӗрлӗ те таса пулнӑран Штокман та, ун ҫине пӑхса илсе, тутине сӑлтавсӑр кулӑпа ейӗлтерчӗ.

С таким детски розовым и чистым лицом, что даже Штокман беспричинно ежил улыбкой губы, глядя на него.

XXXIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унӑн куҫӗсем сарӑ хӗрлӗ хӗмпе йӑлтӑртатса илчӗҫ, анчах тути мӑйӑхӗ айӗнче, тискертереххӗн пулин те, кулӑпа ейӗлчӗ.

В глазах его сверкнули рыжие искорки, но губы под усами, хоть и зверовато, а улыбались.

XXXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл халӗ, темскере кӗтнӗ пек, питне ҫӗр урай ҫине хунӑ та, тулӑ улӑмӗ пек сарӑ мӑйӑхӗ айӗнче хытса ларнӑ асамлӑ кулӑпа лӑпланса выртать.

Лежит сейчас он, равнодушно привалившись щекой к земляному полу, словно ожидая чего-то, с успокоенной таинственной полуулыбкой, замерзшей под пшеничными усами.

XXXIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тахӑшӗ :вырӑнсӑр кулӑпа чыхӑнса кайрӗ.

Кто-то некстати засмеялся.

XXIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней