Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

пӑшӑлтатаҫҫӗ (тĕпĕ: пӑшӑлтат) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ушкӑнпа пухӑнса тӑраҫҫӗ, пӑшӑлтатаҫҫӗ.

Соберутся группками, шепчутся.

Пыллӑ пӗремӗк // Георгий Ефимов. Сергей Алексеев. Гришатка Соколовӑн пурнӑҫӗпе вилӗмӗ: повесть. Георгий Ефимов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 83 с.

— Ан-не-е… — пӑшӑлтатаҫҫӗ ҫунса кайнӑ пӗчӗк тутасем.

— М-а-ма… — шелестели маленькие спекшиеся губы.

22 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Эрех подвалӗнчи пек тӗттӗм те шӑп; анчах инҫетре-инҫетре ҫӳлте, пуҫ тӑрӗнче, йывӑҫ тӑррисем тӑрӑх сивӗ ҫил ҫӳрени илтӗнет, йывӑҫҫисем, ӳсӗрӗлнӗ пек, сулкаланаҫҫӗ, ҫулҫисем те хӗрӗнкӗ ҫын калаҫнӑ пекрех пӑшӑлтатаҫҫӗ.

Темно и глухо, как в винном подвале; только слышно было, что далеко-далеко вверху, над головою, холодный ветер гулял по верхушкам дерев, и деревья, что охмелевшие козацкие головы, разгульно покачивались, шепоча листьями пьяную молвь.

Пӗр чиркӳри тиечук пулни-иртни ҫинчен каласа пани // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Ҫак самантра Левко пӳрт патне ҫитсе тӑчӗ: чӳречи уҫӑ; уйӑх пайӑркисем чӳрече витӗр кӗрсе ҫывӑракан Ганна ҫине ӳкнӗ; Ганна пуҫне алли ҫине хунӑ; питҫӑмартийӗсем хӗрелсе кайнӑ; тутисем тӗлӗкре Левко ятне каласа пӑшӑлтатаҫҫӗ.

Тут он приблизился к хате; окно было отперто; лучи месяца проходили чрез него и падали на спящую перед ним Ганну; голова ее оперлась на руку; щеки тихо горели; губы шевелились, неясно произнося его имя.

VI. Вӑранни // Василий Алагер, К. Никифорова, Михаил Рубцов, Афиноген Кузьмин. Николай Гоголь. Диканька ҫывӑхӗнчи хуторти каҫсем. Вырӑсларан чӑвашла В. Алагер, К. Никифорова, М. Рубцов, А. Кузьмин куҫарнӑ. Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 254 с.

Тачанки темле уйрӑм йышши пулсан татахчӗ хӑть, вӑл пурин пеккиех, ун пек тачанкӑсене Кубаньре шутласа та кӑларас ҫук: кустӑрмисем те ҫавӑн пекех хавассӑн шӑлтӑртатса калаҫаҫҫӗ, урапи шӑлӗсем те ҫав-ҫавах ҫемҫен пӑшӑлтатаҫҫӗ, пушаннӑ кивӗ рессорӗсене те, саланса ӳкесрен пулас, ҫинҫе пралукпа туртса ҫыхнӑ, шуҫ ҫунаттисем те мӑкӑлтанса, пылчӑкланса пӗтнӗ, ларкӑч айне ут валли хунӑ курӑкӗ те ҫав-ҫавах симӗссӗн курӑнса выртать…

И хотя бы это была какая-нибудь особенная тачанка, а то совсем обычная, каких на Кубани не счесть: и тот же веселый говор колес, и тот же воркующий цокот ступиц, и те же мягкие и уже старенькие рессоры, укрученные, очевидно для прочности, тонкой проволокой, и те же поднятые козырьки из жести, местами согнутые и забрызганные грязью, и тот же высокий ящик с травой, ярко зеленеющей из-под полости…

VII // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Йӗри-тавра шӑп, ҫатан леш енче кӑна шӑрчӑксем йӑлӑхтармалла чӗриклетеҫҫӗ тата йывӑҫ тӑррисем хуллен пӑшӑлтатаҫҫӗ.

Вокруг было тихо, лишь надоедливо звенели кузнечики за плетнем и слабо шептались верхушки деревьев.

VI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Килхуҫи хӗрарӑмӗсем ҫаплах-ха кӑмака кукринче пӑшӑлтатаҫҫӗ.

Хозяйки шептались у печи.

VII // Феодосия Ишетер. Бубеннов, Михаил Семёнович. Шурӑ хурӑн: роман; пӗрремӗш кӗнеке; вырӑсларан Феодосия Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 382 с.

— У, тискер япала! — пӑшӑлтатаҫҫӗ «юассем».

— Ну и страховида! — зашептались «юасы».

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Тани Юн. Лев Кассиль. Кӗҫӗн ывӑл урамӗ: повесть. Тани Юн куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР Государство Издательстви, 1953.

Хитре бешметсем тӑхӑннӑ, тутӑрӗсене ҫыхмасӑр ахаль кӑна пӗркенсе янӑ пӗр ултӑ хӗрача, яланхи пек, кӑмака хыҫӗнче кӗтесре хӗсӗнсе тӑраҫҫӗ, пӑшӑлтатаҫҫӗ тата тем ехӗлтетеҫҫӗ.

Человек шесть девок, в нарядных бешметах и не обвязанные платками, как обыкновенно, жались в углу за печкою, шептались, смеялись и фыркали.

XXIV // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Ашшӗнчен те, хӑйсем патне ҫӳрекен хӑнасенчен те илтнӗ вӑл хӑй Огнянова тавӑрса каланӑ сӑмаха, эппин, мӗншӗн халь пурте пӑшӑлтатаҫҫӗ, хӗрача ҫавна ниҫтан та тавҫӑраймарӗ.

Она каждый день слышала такие слова от отца и гостей и не понимала, почему теперь все волнуются.

XI. Рада пӑшӑрханӑвӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Кусем те лешсем пекех шапӑлтатаҫҫӗ, енчен енне пӑхаҫҫӗ, пӑшӑлтатаҫҫӗ, ахӑлтатаҫҫӗ, кула-кула илеҫҫӗ.

Они вели себя не менее шумно, чем мирянки, озирались по сторонам, перешептывались и громко хохотали.

X. Хӗрарӑмсен мӑнастирӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Шӑв-шавпа усӑ курса шавлаҫҫӗ, пӑшӑлтатаҫҫӗ, кулни илтӗнет, пӗр-пӗрин аллине вӑрттӑн чӑмӑртаҫҫӗ, хушӑран тата никам сисмелле, илтмелле мар чуптуса илеҫҫӗ.

Шум и шепот под шум, смех и тайком пожатие руки, и порою украдкой неслышный поцелуй.

XVI // Николай Сандров, Владимир Садай. Чернышевский, Николай Гаврилович. Мӗн тумалла?: роман; вырӑсларан Николай Сандров, Владимир Садай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 495 с.

Кайри пӳлӗмре леш атте тусӗсем — шуйттан килсе янӑ вӗсене пирӗн ӗнсе ҫине — кунӗн-ҫӗрӗн пӑшӑлтатаҫҫӗ, кунта — эсир…

В горенке эти друзья отцовы — черт их навялил на нашу шею — день и ночь шепчутся, а тут — вы…

II сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

Тата тепӗр ҫич-сакӑр ҫын хӑйсем тӗллӗн ман ҫинчен пӑшӑлтатаҫҫӗ.

Еще человек семь-восемь шептались у между собою обо мне.

II // Николай Григорьев. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 8–23 стр.

Шурӑ кӑпӑклӑ тинӗс хумӗсем ҫырана ҫапӑнса шӑмпӑртатаҫҫӗ; тӗмсем ҫилпе пӑшӑлтатаҫҫӗ, кӑнтӑрларан иртнӗ хӗвел хаваслӑн йӑлкӑшать.

Плескалось и шуршало море, все в белых кружевах стружек; шептались кусты, сияло солнце, перейдя за полдень.

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Ҫӗҫҫӗме баракра вӑрларӗҫ — эпӗ ача кӑвапине шӑлпах ҫыртса тататӑп; ачи каҫӑхса кайса мӑн сасӑпа кӑшкӑрать, амӑшӗ — йӑлкӑшса кулать, эпӗ унӑн тарӑн куҫӗсем тӗлӗнмелле хӑватпа ҫуталнине, вӗсенче кӑвак ҫулӑм вӗлтлетнине куратӑп; — вӑл хуралса кайнӑ аллипе, юбка таврашӗнче хыпашласа, кӗсйине шырать, ҫыртса юнланнӑ тутисем хуллен пӑшӑлтатаҫҫӗ:

Нож у меня украли в бараке — я перекусываю пуповину, ребенок орет орловским басом, а мать — улыбается: я вижу, как удивительно расцветают, горят ее бездонные глаза синим огнем — темная рука шарит по юбке, ища карман, и окровавленные, искусанные губы шелестят:

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Пирӗнтен инҫех те мар, виноград хуллисем хушшинче, такамсем пӗрне пӗри чуптӑваҫҫӗ, пӑшӑлтатаҫҫӗ те ассӑн сывлаҫҫӗ.

Недалеко от нас, в лозах винограда, целовались, шептали и вздыхали.

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Тем пӑшӑлтатаҫҫӗ?

Что шипят?

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Вӗҫӗмех пӑшӑлтатаҫҫӗ

Все шипят…

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Мӗн тери телейлӗ ҫынсем пур тӗнчере, вӗсем тепӗр ҫынна хӑлхаран пӗр сӑмах пӑшӑлтатаҫҫӗ е пӗр йӗрке ҫырма хушаҫҫӗ, е хут ҫине хӑй ятне кӑна ҫыраҫҫӗ — сасартӑк вӗсен кӗсйи минтер пек хулӑнланса каять, хуть пуҫ айне хур.

Какие это люди на свете есть счастливые, что за одно словцо, так вот шепнет на ухо другому, или строчку продиктует, или просто имя свое напишет на бумаге — и вдруг такая опухоль сделается в кармане, словно подушка, хоть спать ложись.

III сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней