Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Шуҫӑм сăмах пирĕн базăра пур.
Шуҫӑм (тĕпĕ: шуҫӑм) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Шалкӑм ҫумӑрпа йӗпеннӗ хыҫҫӑн каҫхи шуҫӑм ҫутинче пӑсланакан сада пӗтӗмпех ҫулӑм хыпса илнӗн туйӑнать.

Сад перед домом горел и дымился, весь залитый пожаром зари и потопом дождя.

Роза // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 169–170 с.

Тул ҫутӑла пуҫларӗ; хӗрлӗ лаптӑкӑн-лаптӑкӑн ирхи шуҫӑм палӑрчӗ.

Утро стало заниматься; алыми пятнами выступила заря.

VII // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

Эпӗ е хамӑр дачӑн садӗнче, е Нескучнӑй паркӗнче, е застава хыҫӗнче уҫӑлса ҫӳреттӗм; хампа пӗрле пӗр-пӗр кӗнеке, сӑмахран Кайданов курсне, илеттӗм, анчах ӑна эпӗ сайра хутра ҫеҫ уҫкаласа пӑхаттӑм; ытларах эпӗ саспа сӑвӑсем вулаттӑм, вӗсене вара пӑхмасӑр калама питӗ нумай пӗлеттӗм; ман ӳтӗмре юн вылятчӗ — чӗрем тутлӑн та кулӑшла ырататчӗ; эпӗ ялан тем кӗтсе, темрен шикленеттӗм, пур япаларан та тӗлӗнеттӗм те, тем тума та хатӗрччӗ; ман ҫунатлӑ ӗмӗтӗмсем, шуҫӑм килнӗ чух шуркутсем чиркӳ тӑрри тавра явӑннӑ евӗр, пӗр япаласем тавра явӑнатчӗҫ; эпӗ шухӑша каяттӑм, тунсӑхлаттӑм, макӑраттӑм та; анчах куҫҫулӗ витӗр те, янӑравлӑ сӑвӑ е каҫ илемӗ ҫуратнӑ тунсӑх витӗр те ҫурхи курӑк евӗр тапса тухакан ҫамрӑк пурнӑҫӑн савӑнӑҫне туяттӑм.

Я гулял — то в саду нашей дачи, то по Нескучному, то за заставой; брал с собою какую-нибудь книгу — курс Кайданова, например, — но редко ее развертывал, а больше вслух читал стихи, которых знал очень много на память; кровь бродила во мне, и сердце ныло — так сладко и смешно: я все ждал, робел чего-то и всему дивился и весь был наготове; фантазия играла и носилась быстро вокруг одних и тех же представлений, как на заре стрижи вокруг колокольни; я задумывался, грустил и даже плакал; но и сквозь слезы и сквозь грусть, навеянную то певучим стихом, то красотою вечера, проступало, как весенняя травка, радостное чувство молодой, закипающей жизни.

I // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 3–63 с.

Каҫсерен хӗвеланӑҫ енче чие ҫырли пек хӗрлӗ шуҫӑм ялкӑшса ҫунать.

Вечерами горели на западе вишнево-красные зори.

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ӑна халь шуҫӑм ҫути ҫеҫ унтан сӗтӗрсе тухать.

Теперь его только заря выкинет.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пӗр суйине тӳрлететӗп-ха хайхи — вӑл пур, тепӗр суя сӑмах каласа хурать, куна турлететӗп — виҫҫӗмӗшӗпе сӑмсаран тӗртет, ҫапла ҫӗр каҫах, шуҫӑм ҫути киличчен мӑкӑртатса ирттеретпӗр…

Одну подлость опровергаю — она мне другую говорит, другую опровергаю — она мне третью подносит, так у нас всенощная и идет до зари…

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Виҫҫӗмӗш кунне, шуҫӑм килнӗ чух, ҫил выртрӗ те, ҫеҫенхире ҫӑра тӗтре карса илчӗ, пӗлтӗрхи нӳрӗ кӑлкан тӗмӗсем кӗмӗл тӗслӗн йӑлтӑртатакан пулчӗҫ; куринкесем, шырлансем, станицӑсем, чиркӳ шпилӗсем, яштака тирексен пӗлӗтелле пирамида майлӑ кармашакан тӑррисем сирӗле пӗлми шупка кӑвак тӗтре ӑшне путрӗҫ.

На заре третьего дня ветер утих, и пали над степью густые туманы, засеребрились влагой кусты прошлогоднего ковыля, потонули в непроглядной белесой дымке курганы, буераки, станицы, шпили колоколен, устремленные ввысь вершины пирамидальных тополей.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ирхине, шуҫӑм кӑшт палӑра пуҫласанах, Петровсем чӑтӑмсӑрлӑхне лӑплантарса, вокзала тухса утрӗҫ.

Утром, едва засерел рассвет, Петровы, смиряя нетерпение, отправились на вокзал.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Шуҫӑм хускалнӑ-хускалманах Таня ура ҫинчеччӗ ӗнтӗ.

Едва забрезжил рассвет, Таня была уже на ногах.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Шуҫӑм ҫутиччен ӗҫрӗҫ.

Пили до зари.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫакна вӑл шуҫӑм килнӗ чухне вӑрансан туйнӑччӗ те ҫывӑракан Аксинья ҫине чылайччен куҫ илмӗсӗр пӑхса выртрӗ, ун ыйхине татас мар тесе ҫеҫ тӑма шутламарӗ.

Он заметил это, проснувшись на заре, и долго не сводил глаз со спавшей Аксиньи, и не хотел вставать, чтобы не потревожить ее сон.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Анса ларакан хӗвел еннелле тинкернӗ май, вӑл хай тахҫан, Григорин ҫураҫса хунӑ хӗре пулнӑ чух, Григорий хӑйне курма пынине, ӑна хапхаран ӑсатса яма тухнине аса илчӗ; ун чухне те хальхи пекех хӗвел аннӑ вӑхӑтчӗ; анӑҫра каҫ пулас умӗнхи шуҫӑм шевлисем йӑм-хӗрлӗн чӗнтӗрленсе ҫунатчӗҫ, ҫӳҫӗсем ҫинче кураксем кӑраклататчӗҫ…

Она вспомнила, глядя на закат, как когда-то давно, когда она была еще невестой Григория, приезжал он ее проведать, и она вышла проводить его за ворота, и тогда так же горел закат, малиновое зарево вставало на западе, кричали в вербах грачи…

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Кӗҫех тул та ҫутӑлать, пирӗн ав, Степанпа иксӗмӗрӗн, шуҫӑм ҫутипех киле кайма тапранас пулать…

Скоро рассвенет, а нам со Степой на зорьке надо домой идтить…

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Шуҫӑм килнӗ чухне шӑна пуҫларӗ, урисене хутлатрӗ, сывлӑмпа нӳрелнӗ шинельне куҫ ҫинелле туртса витӗнчӗ, хӗвел тухсан, тепре тӗлӗрсе кайрӗ те ҫичӗ сехет ҫитес умӗн ҫеҫ тупӑ янӑравлӑн кӗрӗслетсе кайнӑ сасӑпа ыйхӑран вӑранчӗ.

На заре зяб, поджимал ноги, натягивал влажную от росы шинель, а после того как взошло солнце, снова задремал и проснулся часов около семи от полнозвучного орудийного выстрела.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Мускав ҫинчи чӗлтӗр кӑвак ҫут пек шуҫӑм сӳннӗҫем сӳнсе пычӗ…

И вот уже меркло зарево над Москвой, похожее на зыбкий утренний рассвет…

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ксени питӗ хавхаланса кайрӗ, унӑн тӗксӗм пит ҫӑмартисем кӗрен шуҫӑм пек ҫунма тытӑнчӗҫ.

Она была необычайно возбуждена, смуглые щеки жег заревой румянец.

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Хӗвелтухӑҫ енчен, Донӑн сылтӑм ҫыранӗ тӑрӑх, шуҫӑм киличченех беженецсен лавӗсен кукӑр-макӑр речӗсем Вешенски еннелле тӑсӑлчӗҫ.

Еще до зари с востока по правой стороне Дона потянулись к Вешенской валки беженских обозов.

LIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

22-мӗшӗнче шуҫӑм ҫутипех тӳпене тӗссӗр кӑвак янкар карса илчӗ.

22-го с зари бледная наволочь покрыла небо.

LIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ильиничнӑпа Дуняшка, сухаҫӑ валли шуҫӑм ҫути килнӗ тӗле ҫимеллисем пӗҫерсе хатӗрлес тесе, каҫа хирӗҫ вут хутса ячӗҫ.

Ильинична с Дуняшкой, на ночь глядя, затеяли топить печь, чтобы сготовить пахарю к заре харчи.

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хӑшӗ-пӗри ҫакӑн пек те чееленсе хӑтланчӗ: хӗвел анас чух, ут ҫине утланса, сотня тӑракан вырӑнтан сикӗпе тухса вӗҫтерчӗ те, вӑтӑр е тата хӗрӗх ҫухрӑмах тӗпӗртеттерсе кайса, каҫхи шуҫӑм сӳннӗ тӗле килне ҫитсе те ӗлкӗрчӗ.

Но кое-кто ухитрялся и так: солнце на закате — выезжал с места стоянки сотни, придавливал коня наметом и, отмахав верст тридцать, а то и сорок, на исходе вечерней зари был уже дома.

XLIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней