Поиск

Шырав ĕçĕ:

Вӗсен сăмах пирĕн базăра пур.

Вӗсен (тĕпĕ: вӗсен) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Картишне Кандов килсе кӗни вӗсен шӑпланса тӑнӑ вӑхӑтне пӳлчӗ, тухтӑр та урӑххи ҫинчен шухӑшлама тытӑнчӗ.
Появление Кандова, вошедшего во двор, положило конец неловкому молчанию и отвлекло внимание доктора.

II. Соколов тухтӑрӑн чирлӗ ҫыннисем // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Вӗсен самантлӑ ҫыхӑнӑвӗ тахҫан татӑлнӑ пулин те, тухтӑра ҫӑлса хӑварас тенӗ симлӗ хӑватне ҫитернӗ-ҫитернех иккен, — бей арӑмӗ хӑйӗн упӑшкине ҫав айӑпсӑр Соколова ирӗке кӑларма ӳкӗтлесе, К. хулинчи пуҫлӑхсем урлӑ ӗҫ ҫӳреттерме тытӑнчӗ.
Их мимолетная связь, давно уже разорванная, и на этот раз послужила к спасению доктора, — жена бея заставила мужа хлопотать в К. об освобождении Соколова, как не виновного ни в чем.

I. Бяла Черква // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Огняновпа Муратлийский инҫетерех кайрӗҫ, сӗм-тӗттӗм ҫӗре кӗрсе, чул ҫине вырнаҫса ларчӗҫ, вӗсен умӗнченех шыв шӑнкӑртатса юхать.
Огнянов и Муратлийский отошли подальше — в самое темное место — и устроились на большом камне, у которого тихо журчала извилистая речка.

XV. Кӗтмен тӗл пулу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Стоян пичче хунар тытса вӗсен умӗн утрӗ, кайран алӑка питӗрсе хучӗ.
Дед Стоян пошел вперед с коптилкой и закрыл за ними дверь.

Мӑнастир хӳмипе тирексем ҫийӗн ҫӗнӗ чиркӳ тӑрри шап-шуррӑн шуралать, вӗсен хыҫӗнче Стара-планинан чӗнтӗрлӗ тӑрри ҫӳлелле кармашнӑ пек палӑрать, вӑл та ҫӗрлехи пӗлӗтпе хутшӑнса шӑранать.
Новый купол церкви, весь белый, возвышался над монастырской оградой и тополями, а за ними высоко вздымались вершины Стара-планины, сливаясь с темным ночным небом.

Пӗр Огнянов ҫеҫ вӗсен хушшинче пулмарӗ.
Одного лишь Огнянова не было среди них.

XIV. Силистра-Йолу // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Эпир хамӑр халӑха шанатпӑр пулсан, эппин, хамӑр чорбаджисене те, кӗлӗ ҫыннисене те шанатпӑр: ҫавӑнпа пухӑнать вӑл пӗрлехи вӑй, апла пулсан, пирӗн вӗсен пулӑшӑвӗнчен те пӑрӑнмалла мар.
Мы опираемся только на свой народ, а значит, и на чорбаджийство и на духовенство: они сила, и мы должны использовать и их.

Вӗсен хыҫӗнче инҫетри ту купаланчӑкӗсем палӑраҫҫӗ, унта чӑнкӑ чул катмаксемпе тарӑн варсам пур, тарӑн варсенче шыв шӑнкӑртатса юхать.
Между ними пролегало ущелье с крутыми скалистыми склонами, на дне которого шумела река.

Рада вӗсен енне пӑхса илчӗ.
Рада бросила взгляд на вошедших.

XI. Рада пӑшӑрханӑвӗ // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Ҫак пӗчӗкҫӗ хӗрлӗ тутасем, — чуп тусах илес килет-ҫке вӗсене! — вӗсен таса янӑравлӑ сассисем шӑпах халь ун шӑпине татса параҫҫӗ.
Эти маленькие розовые губки, которые хотелось расцеловать, эти звонкие, чистые голоса сейчас решали ее судьбу.

Ҫав чечексенех чӗрӗлӗх хӑвачӗ кӗртекен хӗвел ҫути кӑтарт-ха, вӗсен унччен малтан пытанса тӑнӑ ырӑ шӑрши пӗтӗм ҫутҫанталӑка техӗмлӗн сарӑлнӑ пулӗччӗ.
Но дайте животворным лучам солнца пролиться на эти цветы, и их скрытый дотоле аромат наполнит воздух благоуханием.

Тӑлӑх ӳснӗ хӗрсем, аслӑк айӗнчи чечексем пек, ытла черченке, вӗсен ырӑ шӑрши те палӑрмасть.
Они, как цветы, выращенные под крышей, — хилые и без запаха.

Ашшӗ юратнине те, амӑшӗ артакласа хӳтӗленине те пӗлмен тӑлӑх хӗрачасен пурнӑҫ шӑпи ҫӑмӑл мар; вӗсен пӗтӗм кун-ҫулӗ ҫынсен ыр кӑмӑлӗнчен е хаярлӑхӗнчен килет: ют ҫынсен хушшинче-ҫке вӗсем, хӑйсен хутне кӗмен ҫынсем патӗнче ӳссе кун кураҫҫӗ, вӗсене никам та ачашласа ӑшӑтмасть, никам та кӑмӑлтан кулса хаваслантармасть.
Тяжела участь девушек-сирот; рано лишившиеся отцовской любви и защиты и материнской нежной заботливости, брошенные на произвол судьбы, они всецело зависят от людской милости или людского жестокосердия, они растут и расцветают среди чужих, равнодушных людей, не согретые ничьей ласковой, ободряющей улыбкой.

Пирӗн патшалӑх политикин тӗллевӗ – вӗсен авалхи пуян культурине, чӗлхине, хӑйне евӗрлӗ йӑли-йӗркине упраса хӑварасси, малалла аталантарасси.
Наша государственная политика направлена на сохранение, укрепление и дальнейшее развитие их древней и самобытной культуры, языка, уникальных традиций и обычаев.

Халӑх пӗрлӗхӗн кунӗ ячӗпе саламлани // Михаил Игнатьев. http://www.cap.ru/news/2019/11/02/glava- ... yaet-s-dne

Юрдан вӗсен енне хаяррӑн пӑхса илчӗ:
Юрдан бросил на них строгий взгляд:

VIII. Юрдан чорбаджи патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Хӑйсен вӗсен пакартисем кӑна-ҫке.
Ведь у них самих ни кола, ни двора.

Манахсен тӗксӗм ҫурчӗсем те хапӑл тӑвас пек, вӗсен ҫумӗнчи уҫӑ галерейӑсенче чӗкеҫ чӗвӗлтетет, унта вӗсен йӑвисем пур.
Сумрачные кельи и те смотрели приветливо, а в примыкавших к ним открытых галереях звонко щебетали ласточки, свившие здесь гнезда.

VII. Паттӑрлӑх // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Онобшипе калаҫнӑ хыҫҫӑн тухтӑр ҫав полици йӑнӑшнипе кӑна ҫакланнӑ иккенне тавҫӑрса илчӗ Марко, Кралич хӑтӑлнӑ иккен-ха вӗсен серепинчен.
Из разговора с онбаши Марко понял, что доктор стал жертвой заблуждения полиции, но Кралич ускользнул из ее когтей.

VI. Ҫыру // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

«Ҫук-ха, тетӗп эпӗ, унта пӗтӗмпе лӑпкӑ, чунӑм. Вӗсен картишне тухакан кӗҫӗн алӑка питӗр-ха», тетӗп.
— «Да нет, у них там все спокойно, душенька, — отвечаю я. — Запри-ка калитку в их двор».

IV. Каллех Марко патӗнче // Илпек Микулайӗ. Вазов Иван. Пусмӑрта: роман; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 464 с.

Сехрем хӑпса тухрӗ-ҫке, тупата, ҫук ӗнтӗ, хӑраса ӳксе мар-ха, Лалӑна калатӑп: «Лала, мӗн пулчӗ-ши Марко бай патӗнче, тетӗп, ҫӳлти пӑлтӑртан пӑх-ха, мӗн пулнӑ вӗсен картишӗнче…» тетӗп.
Я испугался, точнее, не испугался, а сказал Лале: «Лала, что случилось у Марко? Погляди с галереи, что у них там творится во дворе…»

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика