Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Тахҫан сăмах пирĕн базăра пур.
Тахҫан (тĕпĕ: тахҫан) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Сергей Егорычпа тахҫан калаҫнине аса илчӗ.

Вспомнил Сергей свой давнишний разговор с Егорычем.

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тахҫан тума пултарнине халь тума пултарайманшӑн тӗртленекен ҫын пек асапланать.

Страдал, как может страдать человек, лишенный способности все делать так, как он делал прежде.

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӑл сехечӗ-сехечӗпе лобогрейка ҫинчен анмасӑр тырӑ вырчӗ, лӑш курмасӑр ӗҫлерӗ, анчах пурпӗрех Натальйӑна пуҫран кӑларса пӑрахма пултараймарӗ; тахҫан пулни-иртни, пӗрле пурӑннӑ чухнехи тӗрлӗ шӑкӑр-макӑр, час-часах тата вак-тӗвек эпизодсем, хӑйсем хушшинче калаҫнисем хистевлӗн аса киле-киле тӑчӗҫ.

Он изнурял себя работой, часами не слезая с лобогрейки, и все же вспоминал Наталью; память настойчиво воскрешала давно минувшее, различные, зачастую незначительные эпизоды совместной жизни, разговоры.

XVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тахҫан хӑй Чернигов хулинчи госпитальте выртни ҫинчен питӗ тӗплӗн каласа кӑтартнӑ чух Прохор ӑнсӑртран Григорий ҫине пӑхса илчӗ, унӑн кӗре питҫӑмартийӗсем тӑрӑх шӑпӑртатсах куҫҫуль тумламӗсем юха-юха аннине курчӗ…

Со всеми подробностями рассказывая о том, как пришлось ему когда-то лежать в черниговском госпитале, Прохор случайно взглянул на Григория, увидел, как по смуглым щекам его обильно текут слезы…

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Андреяновпа пӗр хваттерте икӗ каҫ ҫӗр выртнӑ хушӑра Григорий ун сӑмахӗсенчен ҫакна пӗлчӗ: хӑй вӑл питӗ турра ӗненекен ҫын иккен те, чиркӳсенче тӗн йӑли-йӗркисене турра чаплӑн кӗлтуса тытса пыни ҫинчен куҫҫуль кӑлармасӑр калаҫма та пултараймасть; арӑмӗ вара, Софья Александровна тесе чӗнекенскер, — тӗнчере пур енчен те чи хӳхӗм хӗрарӑм; тахҫан ӗлӗк ӑна, наказной атаман барон фон Граббе хӑй юратса пӑрахнӑ пулнӑ та, анчах унӑн кунпа нимӗн те тухман имӗш.

За две ночи, проведенные с Андреяновым на одной квартире, Григорий с его слов успел узнать, что он очень набожен, что он без слез не может говорить о торжественных церковных богослужениях, что жена его — самая примерная жена, какую только можно представить, что зовут ее Софьей Александровной и что за ней некогда безуспешно ухаживал сам наказной атаман барон фон Граббе.

XV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Анса ларакан хӗвел еннелле тинкернӗ май, вӑл хай тахҫан, Григорин ҫураҫса хунӑ хӗре пулнӑ чух, Григорий хӑйне курма пынине, ӑна хапхаран ӑсатса яма тухнине аса илчӗ; ун чухне те хальхи пекех хӗвел аннӑ вӑхӑтчӗ; анӑҫра каҫ пулас умӗнхи шуҫӑм шевлисем йӑм-хӗрлӗн чӗнтӗрленсе ҫунатчӗҫ, ҫӳҫӗсем ҫинче кураксем кӑраклататчӗҫ…

Она вспомнила, глядя на закат, как когда-то давно, когда она была еще невестой Григория, приезжал он ее проведать, и она вышла проводить его за ворота, и тогда так же горел закат, малиновое зарево вставало на западе, кричали в вербах грачи…

XIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пантелей Прокофьевич, ӗҫ ҫине алӑ сулса, тумне улӑштарчӗ, таса кӗпе, лампаслӑ пустав шӑлаварпа тахҫан Григорий парнеленӗ карттус тӑхӑнчӗ те, карчӑкне Дарйӑна Дуняшка патне шывпа апат-ҫимӗҫ леҫсе партарма хытарса, мӑнаҫлӑн майдана лӑкӑштатрӗ.

Пантелей Прокофьевич, махнув рукой на работу, принарядился, надел чистую рубаху, суконные шаровары с лампасами, фуражку, некогда привезенную Григорием в подарок, и степенно захромал на майдан, наказав старухе, чтобы отправила с Дарьей воду и харчи Дуняшке.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл тахҫан ӗлӗк шкул ачисен тетрачӗсене тӗрӗсленӗ майлах штабра та тӗрлӗ операцисен планӗсене тӑрӑшса хатӗрлерӗ, ҫапах та кирлӗ чухне, Григорий пӗр сӑмах каласанах штаба хӑварса, лаши ҫине утланчӗ те, полка йышӑнса, ҫапӑҫӑва ертсе кайрӗ.

Он так же добросовестно просиживал в штабе над разработкой операций, как когда-то над исправлением ученических тетрадей, однако, в случае необходимости, по первому слову Григория бросал штаб, садился на коня и, приняв командование полком, вел его в бой.

IX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тахҫан хӑйӗн мӑйне илемсӗрлетсе хӑварнӑ суран ҫӗвӗкне Григорирен пытарас тесе, вӑл яланах кофта ҫухине пӑртак тӑратсарах ҫӳреме хӑнӑхнӑ.

Она всегда носила высокие воротнички, чтобы скрыть от него шрам, некогда обезобразивший ее шею.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫав лапсӑркка ватӑ тирек айӗнчех, шапа лӑймакиллӗ пӗве хӗрринче, хӑй тахҫан Григорипе Аксинья хӗрачине пытарнӑ вырӑнта, Сашка мучи юлашки канӑҫне тупрӗ.

Под тем же старым разлапистым тополем, возле одетого ряской пруда, где некогда схоронил дед Сашка дочушку Григория и Аксиньи, нашел и он себе последний приют.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тахҫан шӑрҫа пек курӑнса ларнӑ кермен тӗсне ҫухатнӑ та ӗлӗкхинчен лутрарах пек туйӑнать.

Некогда нарядный дом потускнел и словно стал ниже.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тепӗр сехетрен вӑл йӑпшӑнкаласа утса садран тухрӗ, хӗссе ыратакан чӗрепеле тахҫан хӑйӗн ҫамрӑклӑхӗ чечекленсе иртнӗ вырӑна, — унта халь пушӑ картиш кӑмрӑклӑ сарай юписемпе, кӑмакасен тата пӳрт никӗсӗн ҫунӑк ишӗлчӗкӗсемпе хурлӑхлӑн, та хуран курӑнса ларать, — юлашки хут ҫаврӑнса пӑхрӗ те тӑкӑрлӑк тӑрӑх майпен утса кайрӗ.

Через час она крадучись вышла из сада, в последний раз со стиснутым болью сердцем оглянулась на место, где некогда отцвела ее юность, пустынный двор угрюмо чернел обуглившимися сохами сараев, обгорелыми развалинами печей и фундамента, — и тихо пошла по проулку.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тахҫан выльӑх тапӑрӗ тӑнӑ вырӑнта вӑл шывран тухрӗ, силленсе илчӗ те чӑнкӑ тӑвайкки тӑрӑх васкамасӑр хутор еннелле улӑхса кайрӗ.

Там, где было когда-то скотинье стойло, он выбрел из воды, отряхнулся, не спеша стал взбираться по яру к дворам.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн тахҫан сип-симӗс пулнӑ сарлака ҫулҫисем шанса кайнӑ чӑлт-шурӑ чечек чашкисене пӗкӗрӗлсе ҫӗкленӗ лутака тунана халӗ те пикенсех хӗвелтен хӳтӗлеҫҫӗ.

Широкие, некогда зеленые листья все еще ревниво берегли от солнца низкорослый горбатенький стебелек, увенчанный снежно-белыми пониклыми чашечками цветов.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫак сӑнсем курӑнсанах,вӑл хӳрине выляткаласа илнӗ, вӗсене тахҫан курнӑ та юратнӑ пек, вӗсенчен ҫилӗм, турпас тата лак шӑршисем кӗнӗ пек туйӑннӑ ӑна.

При появлении их Тетка виляла хвостом, и ей казалось, что она их где-то когда-то видела и любила… а засыпая, она всякий раз чувствовала, что от этих фигурок пахнет клеем, стружками и лаком.

V. Талант! Талант! // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.

Анчах хӗрлӗрех тусан ҫинче тӗрмӗшнӗ, мӑлатукпа шакка-шакка кирпӗчсем ҫумӗнчен тӑм катӑкӗсене хӑйпӑтнӑ май вӑл кунта тахҫан кӗрленӗ пурнӑҫа, хӑйӗн мӗн пур ачисене — чӗррисене те, вилнисене те, вӑрҫӑра пуҫне хунӑ чи аслӑ ывӑлне Николая та — пӗрре ҫеҫ аса илмерӗ…

Но пока Корней суетился в красноватой пыли, сбивая молотком с кирпичей куски затвердевшего раствора, он не раз возвращался мыслями к той жизни, что когда-то шумела здесь, вспоминая всех своих детей — и живых, и тех, кто умер, и сложившего на войне голову старшего сына, первенца Николая…

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Ку вӑл тахҫан эсӗ кӑмӑл тунӑ принципла юлташ вӗт?..

— Это тот принципиальный товарищ, который был когда-то твоей симпатией?

19 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Тахҫан ӗҫленӗччӗ…

— Когда-то практиковался…

19 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Е эпӗ Анохина та тахҫан, тепӗр ҫынна, ман чӗрене сурса хӑварнӑскере, ӑнланман пекех ӑнланмастӑп.

Или я не разбираюсь в Анохине, так же как в свое время не разобралась в другом человеке, который наплевал мне в душу.

17 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Тахҫан ашшӗ ҫине ӳкнӗ мӗлке вӗсем ҫине те ӳкнӗ пек, ачисем те сӑпайлӑ та чаруллӑ ӳснӗ.

которые тоже росли скромные, сдержанные, точно запятнанные той тенью, что когда-то легла на их отца.

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней