Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

типсе (тĕпĕ: тип) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Алексей Макарович типсе кайнӑ аллипе Мажаровӑн ҫӑра ҫӳҫне шӑлса илчӗ.

Алексей Макарович провел высохшей рукой по густой мажаровской шевелюре.

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Карчӑкӑн куҫӗсем тӗссӗрленнӗ, куҫҫулленсе тӑраҫҫӗ, вӑл саралса, типсе кайнӑ питне Ксени еннелле пӑрчӗ те нимӗн те каламарӗ.

Старуха повернула к ней желтое, иссохшее лицо с выцветшими слезившимися глазами и ничего не сказала.

26 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Сайра хутра чарӑна-чарӑна, Корней аттине типсе кайнӑ ҫум курӑкпа чикекен хӑмӑл ҫумне тӑрӑшса сӑтӑрчӗ, анчах тепӗр темиҫе минутран пылчӑк каллех ҫыпҫӑнса тулать те, атӑсем шӳсе кайнӑ пек пулаҫҫӗ, вӗсене ҫӗртен аран-аран хӑйпӑтатӑн.

Изредка останавливаясь, Корней ожесточенно шаркал сапогами по высохшему бурьяну, по колючей стерне, но через несколько минут вязкая грязь цеплялась снова, сапоги будто разбухали, с трудом отдирались от земли.

21 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ял хыҫӗнче, сывлӑшӗ питӗрӗнсе ҫитсен, вӑл лаша ҫинчен сиксе аннӑ, чӗлпӗре йывӑҫ турачӗ ҫине пӑрахнӑ, ӳсӗр ҫын пек тайкаланса, типсе кайнӑ хӑмӑр курӑк тӑрӑх ҫулсӑр-мӗнсӗр сӗнкӗлтетсе утнӑ.

За деревней, когда уже нечем стало дышать, она соскочила, бросила повод на сук дерева и, не разбирая дороги, шатаясь, как пьяная, побрела по высохшей бурой траво.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Тин ҫеҫ ҫуса тухнипе типсе ӗлкӗреймен нӳрлӗ урай шӑрши кӗнӗ, стендсем ҫумне тенкелсемпе пукансене пӗр-пӗрин ҫине купаласа хунӑ; зал варринчи пукан ҫинче ӑшӑ ватник тӑхӑннӑ чылай ҫулсенчи баянист урамран кӗрекен каччӑсемпе хӗрсем ҫине тунсӑхлӑн пӑхса ларнӑ.

Пахло влажными, недавно вымытыми и еще не успевшими просохнуть полами, вдоль стен громоздились одна на другую поставленные скамейки, стулья; посредине зала сидел на табуретке пожилой баянист в теплом ватнике и скучающе оглядывал входивших с улицы парией и девушек.

18 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анчах, тин ҫеҫ типсе ҫитсе ешӗл курӑкпа витӗннӗ, ҫӳлех мар сӑрт ҫинчен чупса ансан, вӑл ӑнсӑртран пек айккинелле чалӑшшӑн пӑхса илнӗ — офицера урӑх курайман.

Но, сбежав с подсохшего, проколотого первыми зелеными перышками травы пригорка, она как бы невзначай покосилась в сторону и уже не увидела офицера.

18 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Коробин, малтанхи пекех тулаштаракан, шухӑшлама чӑрмантаракан шуралнӑ та типсе кайнӑ ура ҫинчен куҫӗсене илмесӗр кулса ячӗ.

Коробин усмехнулся, по-прежнему не сводя взгляда с бледной омертвелой ноги, она раздражала, мешала сосредоточиться.

14 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл ботинкисене хывса пӑрахрӗ, кӑмака ҫумӗнчи хӑмаран тытса, вырӑн ҫине хӑпарчӗ, вара унта тин пӳртри ытти мӗн пур шӑршӑран мӗнле шӑршӑ ытларах кӗнине ӑнланса илчӗ — кӑмака ҫине тикӗс сийпе сарса хунӑ тырӑ типсе выртать.

Сбросив ботинки, Пробатов взялся за деревянный бортик печки, поднялся на лежанку и тут только понял, какой запах властвовал над всеми запахами дома — на печи сушилось насыпанное ровным слоем зерно.

9 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Пирӗн мӗн — алӑсем типсе хӑрнӑ-и, ӗҫрен хӑраҫҫӗ-и?

У нас что — руки поотсохли и работы страшатся?

7 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Ӗҫмест, туртмасть, ача та ҫуратмасть, анчах хӑй типнӗҫем типсе пырать, ыттисене кичемлентерет…

— Не пьет, не курит, ребят не рожает, а сохнет на корню и на других печаль наводит…

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Канмасӑр, час-часах такӑна-такӑна, Корней ҫӗрекен ҫӗр улми аврисем купан-купан выртакан, типсе кайнӑ хӗвел ҫаврӑнӑш тунисем ларса юлнӑ ют пахчасен ҫатанӗсем ҫуммипе ҫаврӑнса тухрӗ, юлашки тӑкӑрлӑкран иртсе, урам урлӑ вӑраххӑн утса каҫрӗ те сасартӑк, хӑй мӗн курнине хӑй ӗненмесӗр, юпа пек хытса тӑчӗ.

Не передыхая и часто спотыкаясь, Корней обогнул плетни чужих огородов с кучками гниющей картофельной ботвы и высохшими бу-дыльями подсолнухов, миновал последний проулок, пересек улицу и вдруг ошеломленно застыл, не веря своим глазам.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Халӗ ӗнтӗ сывлӑшра хӗрсе кайнӑ пульӑсем лашан малти чӗрнисем умӗнчех ҫивӗччӗн чӗвклетме, ҫӗлен пек шӑхӑрма пуҫларӗҫ, вӗри пылчӑка сирпӗтсе, ҫурхи шывран типсе ӗлкӗреймен нӳрӗ тӑпра ҫине пыра-пыра тӑрӑнчӗҫ…

И уже под передними копытами коня смачно зачмокали, по-змеиному зашипели накаленные в полете пули, они вгрызались во влажную, еще не просохшую от полой воды почву, брызгали горячей грязью…

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Мишка ӗхлете-ӗхлете урине типсе кайнӑ сарӑ аттине тӑхӑннӑ хушӑра тытӑнкӑллӑн хуравласа калаҫрӗ:

Мишка, кряхтя, набивал на ноги рыжие ссохшиеся сапоги, с паузами отвечал:

XLVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хуҫин хӑйӗн вӑхӑчӗ ҫук, эсрелсем сӑрт-тӑвайкки тӑрӑх сӗтӗрсе ҫӳреҫҫӗ, вӑрҫӑ вӑрҫать, — хашлатса ячӗ пӗр мучи, кӗрхи ҫӗртме тунӑ, типсе пыракан ҫӗр лаптӑкӗ ҫинелле кӑтартса.

А хозяину некогда, черти его по буграм мыкают, воюет, — вздохнул один из дедов, указывая на сохнувшую делянку зяби.

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Типсе каять акӑ ҫӗр, акса ӗлкӗреймеҫҫӗ вӗсем, тепӗр ҫул вара выҫлӑхпа юнаса хӑратать.

Высохнет земля, не управятся с посевом, голодом пугнет следующий год.

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унтан, ывӑлне ҫӗре чикнӗ масар тӗмески ҫинче тӑм типсе хытӑрканӑ хыҫҫӑн, вӑл, ватӑлса кайнӑскер, амӑшӗн лӑпланма пӗлми хуйхи-суйхине пула кӗлеткипе кукӑрӑлса пӗкӗрӗлнӗскер, чиркӗве ҫӳреме, хӑйӗн «пуҫне ҫинӗ» Ванюкне е Ҫумккине асӑнса кӗлтутарма пуҫлӗ.

А потом, когда похоронят и засохнет глина на могилке, станет состарившаяся, пригнутая к земле материнским неусыпным горем, ходить в церковь, поминать своего «убиенного» Ванюшку либо Семушку.

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ӗнтӗ питӗ нумай лаша ушкӑнӗ, типсе ҫитмен ҫереме чӗтрентерсе, йывӑррӑн та вичкӗннӗн сиктерсе пыни, унӑн хӑлхинчен пӗтӗмпех тухса ӳксе, таҫта аяккалла кайса шӑпланнӑн туйӑнчӗ.

Из его слуха будто выпал тяжелый, садкий, сотрясающий непросохшую целину скок массы лошадей, — как бы стал удаляться, замирать.

XLIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Григорий куҫне хӑй ҫывхарса пыракан Климовка килӗсем ҫинчен илсе, типсе ӗлкӗреймен хӑмӑр ҫӗр тӑрӑх шӑвакан ҫав сӑрӑ мӗлке ҫине, таҫта малалла тарса каякан йӑлтӑркка сарӑ, савӑнӑҫлӑ ҫутӑ ярӑмӗ ҫине куҫарчӗ.

Григорий переводил взгляд с приближающихся дворов Климовки на эту скользящую по бурой непросохшей земле тень, на убегающую куда-то вперед светло-желтую, радостную полоску света.

XLIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӗсенчен аякра та мар, хӗвелпе типсе кайнӑ мӑян ҫинче, казаксем, урисене ирӗклӗн тӑсса хурса, ултӑ кӗтеслӗ ҫӑлтӑр пек выртаҫҫӗ.

Неподалеку от них, ногами врозь, шестиконечной звездой лежали на выгоревшей лебеде казаки.

VIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Аксинья пӳлӗмне кӗрсе сӗтелӗн икӗ енӗпе хире-хирӗҫ вырнаҫса ларсанах Аксинья, типсе кайнӑ тутине ҫулласа илсе, йынӑшнӑ пек сасӑпа ыйтрӗ:

Как только вошли в Аксиньину комнату и присели, разделенные столиком, Аксинья, облизывая ссохшиеся губы, со стоном спросила:

VII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней