Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

хуллен сăмах пирĕн базăра пур.
хуллен (тĕпĕ: хуллен) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Сасси унӑн хуллен те хӑйӑлтатарах тухрӗ, ыттисен шӑв-шавӗнче илтӗнсех те каймарӗ, анчах Лапшинов ун еннелле ҫамрӑк ҫын пекех.

Голос его был тих и хриповат, в общем шуме почти неслышен, но Лапшинов повернулся на него с юношеской.

11-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

(Ҫынсем кулкалани хуллен кӑна илтӗнсе кайрӗ.)

(Зашелестел смешок.)

9-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Чим! — канӑҫсӑррӑн мӑкӑртатма тытӑнчӗ Нагульнов, шутӑн пӗчӗк ҫеҫ шӑрҫисене пӳрнипе хуллен кӑна шутаркаласа.

Постой! — встревоженно забормотал Нагульнов, осторожненько толкая пальцем колесики счетов.

9-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Титок кӗҫенсе янӑ кӗсрине тӑпах чарчӗ, ҫаврӑнса пӑхрӗ, чикарккине сурса пӑрахрӗ те, вӑкӑрӗсенчен маларах иртсе, хуллен кӑна:

Титок остановил заржавшую кобылу, оглянулся, выплюнул цигарку и медленно заехал быкам наперед, негромко сказал:

6-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Хуллен йӑпшӑнса килнӗ ыйӑх унӑн ӑс-тӑнне сӳнтерсе пычӗ.

Сон, подкравшись, гасил сознание.

5-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Гуселыциков генералӑн тупписем кӗрӗслеткелени хуллен кӑна илтӗнет.

Глухо погромыхивают орудия генерала Гусельщикова.

5-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Черепица витнӗ пысӑк ҫурт умӗнче вӑл ҫӑмӑллӑн кӑна сиксе анчӗ те лашине пӗчӗк хапхаран ҫавӑтса кӗчӗ, чӑпӑркка аврипе хуллен ҫеҫ кантӑкран шаккарӗ.

Возле крытого черепицей просторного куреня спешился, ввел в калитку коня и, тихо стукнув в окно рукоятью плети, позвал.

1-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Беликовӗ кӑштах кӗткелесе ларкаланӑ та хуйхӑллӑ сасӑпа хуллен малалла калама тытӑннӑ.

Беликов подождал немного и продолжал тихо, печальным голосом:

Хупӑлчари этем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 100–125 стр.

Вӑл ывӑлӗ ҫине, унтан чӳрече витӗр тӳпенелле пӑхса илчӗ те хуллен каларӗ:

Она посмотрела на сына, потом в окно, на небо и сказала негромко:

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

— Ҫывӑр эсӗ, — хуллен каларӗ хӗрарӑм, чей чашки ҫинелле ӳпӗнсе.

— Спи, знай, — тихо сказала женщина, наклонясь над блюдцем чая.

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

— Эх-ха-хай, — йывӑррӑн сывларӗ амӑшӗ, ҫавӑнтах хуллен кулса ячӗ.

— Охо-хо, — вздохнула мать и тотчас тихонько засмеялась.

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Унӑн куҫӗсем хупӑнчӗҫ, пӗчӗк ҫӑварӗ хуллен уҫӑлчӗ, ача тӗлӗрсе кайнӑ пек туйӑнчӗ.

Ресницы его опускались на глаза, а ротишко открывался медленно, как будто мальчик засыпал.

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Эпӗ ӑна ещӗк ӑшне лартрӑм, вӑл, пит-куҫне пӗркелентерсе, кӑкӑрне аллисемпе сӑтӑркаласа, хуллен ӳсӗрсе илчӗ:

Я посадил его в ящик, а он, морщась и потирая грудь руками, осторожно покашлял:

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Амӑшӗн вырӑнӗ тӗлӗнче пӗр тенкелех сехет ҫакӑнса тӑрать, унӑн пилӗк пуслӑх пӑхӑр укҫа пысӑкӑш маятнике хуллен, уксахласа шаккать.

Над постелью его матери висели рублевые часы, по серой стене, прихрамывая, ползал маятник величиною с медный пятак.

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Тулта шарманка сасси килӗшӳсӗр хӑйӑлтатать, темле кӗвӗ ҫаврӑнӑшӗсем татӑк-кӗсӗкӗн илтӗннӗ пек туйӑнаҫҫӗ, хулӑн саслӑ ача хаваслӑн кӑшкӑрать, йытӑ ӳле-ӳле ярать, — Ленька, ҫав кӗвве итленӗ май, хӑй те шӑл витӗр хуллен ӗнерлесе юрлать.

На дворе раздраженно визжала шарманка, выбрасывая лохмотья какой-то мелодии, радостно кричал басовитый ребенок, подвывала собака, — Ленька слушал эту музыку и тихонько сквозь зубы ныл, прилаживаясь к ней.

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Ман пата ватӑ йытӑ пычӗ (ӑна вӗри шывпа пӗҫертсе янӑ пулас, унӑн ҫурӑмӗ ҫинчи тирӗ кукшаланса юлнӑ), вӑл, ман урана шӑршласа, хуллен, выҫҫӑн уласа илчӗ; эпӗ ӑна ирӗксӗрех хӗрхентӗм.

Подошла ко мне старая собака, с плешью на спине, видимо, ошпаренная кипятком, понюхала ногу мою и тихонько, голодно провыла, наполнив сердце мое ненужной жалостью к ней.

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Хуллен пыратпӑр, амӑшӗ хушӑран чарӑнса тӑрать те, вӑрӑммӑн сывласа, пуҫне ҫӳлелле ҫӗклет, йӗри-тавралла — тинӗс, вӑрман, тусем ҫинелле пӑхкалать, унтан ывӑлӗн питне тинкерсе пӑхать — унӑн асап куҫҫулӗпе витӗрех ҫуса тасалнӑ куҫӗсем каллех тӗлӗнмелле таса, каллех йӑлкӑшаҫҫӗ, вӗсенче иксӗлми юрату кӑвак ҫутӑпа ҫиҫсе тӑрать.

Шли — тихонько, иногда мать останавливалась, глубоко вздыхая, вскидывала голову вверх, оглядывалась по сторонам, на море, на лес и горы, и потом заглядывала в лицо сына — глаза ее, насквозь промытые слезами страданий, снова были изумительно ясны, снова цвели и горели синим огнем неисчерпаемой любви.

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Унтан пылпа чей ӗҫрӗмӗр, вӑл манпа хуллен калаҫса ларчӗ.

Потом пили чай с медом, и она тихонько спрашивала меня:

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

— Мӗнле ҫав кунти ҫынсем пурте майлӑ мар, хӑрушӑ сӑнлӑ, — терӗ хуллен хӗрарӑм.

— Эки люди здесь несуразные да страховидные, — тихо сказала женщина.

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Тӗм айӗнче выртакан ачан кӑмӑлсӑррӑн хӑпарса тӑракан пӗчӗкҫеҫ пичӗ ҫине вӑл питӗ ӑшшӑн та ачашшӑн пӑхать, тута хӗррисене чӗлхипе йӗпетнӗҫем, кӑкӑрне хуллен сӑтӑркалать.

Она смотрит под куст на маленькое, недовольно надутое лицо, изливая из глаз теплые лучи ласкового света, облизывает губы и медленным движением руки поглаживает грудь.

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней