Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

ыйтать (тĕпĕ: ыйт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫылӑх каҫарттарма кайсан, пӗррехинче, ҫакна пуп хура тутӑрпа витсе хурать те ыйтать пулать (ку ӗҫ аслӑ типӗ вӑхӑтӗнче пулнӑ, ҫиччӗмӗш эрнереччӗ пулас): «Вӑрлакалатӑн-и, ачам?» — тет.

На исповеди накрыл его черным платком, спрашивает (в великий пост было дело, на семой, никак, неделе): «Воруешь, чадо?»

21-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Пӗтӗмпех каласа паратӑп! — вӑл Яков Лукича палласа илчӗ, ара, Яков Лукич унӑн кумӗ пулать-ҫке-ха, унпа пӗрле вӑл, пӗр ҫичӗ ҫул каярах, йӑмӑкӗн ывӑл ачине ят хунӑччӗ, халь акӑ вӑл, сусӑрлатса, ҫурса таткаласа пӗтернӗ тутисене селӗп ҫын пек йывӑррӑн хускаткаласа, ыйтать:

Все скажу! — она узнает Якова Лукича, ведь он же кум ей, с ним она лет семь назад крестила сестриного сына, и трудно, как косноязычная, шевелит изуродованными, разорванными губами:

12-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

— Каласам мана, кам эсӗ? — аптӑравлӑн ыйтать хӗр ерипен.

— Скажи мне, кто ты? — говорит она медленно, с недоумением.

IV сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Е вӑл лӑх-лӑх кулма тытӑнать, пӗрре баспа, тепре ҫуйӑхакан ҫинҫе сасӑпа каҫса кайса куҫҫуль тухичченех кулать, унтан ик аллине сарса хурса манран ыйтать:

Или он хохотал, хохотал до слез то басом, то тонким писклявым голосом и спрашивал меня, разводя руками:

Хупӑлчари этем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 100–125 стр.

— Тата кама? — хӑлхи хыҫне кахаллӑн хыҫкаласа ыйтать тиечук.

— Дальше кого? — спрашивает дьячок, лениво почесывая за ухом.

Кӑткӑс ӗҫ // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 95–99 стр.

Владимир Иваныч-и? — тесе ыйтать Очумелов, пит-куҫӗ те йӑвашшӑн йӑлтӑртатса илет.

Владимир Иваныч? — спрашивает Очумелов, и все лицо его заливается улыбкой умиления.

Хамелеон // Федор Меценатов. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 89–94 стр.

— Мӗн пирки ку кунта? — тесе ыйтать халӑх хушшинелле шӑтарса кӗрсе Очумелов.

— По какому это случаю тут? — спрашивает Очумелов, врезываясь в толпу.

Хамелеон // Федор Меценатов. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 89–94 стр.

Ҫын кӗтет — хӑй те чухлаймасть вӑл мӗн кӗтнине, ун ӑшӗнче авалхи инстинкт вӑраннӑ, вӑл сывлать, кӗрешӳ ыйтать, икӗ ӳт пӗр-пӗринпе тытӑҫса ӳксе, юн пӗрхӗнсе тухсан, клетка тӗпне, пӑсланса, таткаласа тӑкнӑ этем ӳчӗ ыткӑнсан, хӑрлатнӑ тата кӑшкӑрнӑ сасӑ илтӗнсен, унӑн киленсе чӗтренсе илес килет…

Человек ожидает — не сознавая, в нем проснулся и дышит древний инстинкт, он требует борьбы, он хочет сладко вздрогнуть, когда два тела обовьются одно с другим, брызнет кровь, и на пол клетки полетит, дымясь, разорванное мясо человека, раздастся рев и крик…

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

— Астумасӑр! — терӗ те хӗрарӑм кулкаласа калама пуҫларӗ — Вӑл акӑ мӗнле, пӗлетӗн-и, пӗрре пирӗн пата ҫав тери пысӑк манах килсе кӗчӗ те манран ыйтать: «Эсӗ мана валли вӗрентен пусма ҫыхса тума пултаратӑн-и?» — тет.

— Ну как же! — и, посмеиваясь, она стала рассказывать мне — это, видишь, ввалился однова к нам монашище, большущий такой, да и спрашивает: «Можешь ты, паклюжница, связать мне лестницу из веревок?»

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

— Чӑнах-и? — питех те тӗлӗнсе ыйтать Пепе.

— Да-а? — очень удивился Пепе.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Мӗн пулнӑ кунта? — тесе ыйтать упӑшки.

— В чем дело? — спросил муж.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Шӑлна хӗрхенесчӗ! — тесе канаш парать те ӑна Пепе, хӑй шухӑша каять; унтан: — Сан хуҫу питӗ пуян-и? — тесе ыйтать.

— Пожалела бы зубы! — посоветовал ей Пепе и задумался, а потом спросил снова: — Очень богат твой хозяин?

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Шӑллӗ пӗррехинче унран: — Эсӗ кашни кун ҫиетӗн-и? — тесе ыйтать.

Брат спросил ее однажды: — Ты ешь каждый день?

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Эпир унпа амӑшӗ патне таврӑннӑ ҫӗре лешӗ каллех куҫне хупса, тутине ҫыртса, ача хыҫне кӑларса пӑрахасшӑн турткаланса выртать; хӑй ҫапах та, ахлата-ахлата, йывӑррӑн сывласа, аран-аран пӑшӑлтатса ыйтать:

Когда мы с ним воротились к матери, она лежала, снова закрыв глаза, кусая губы, в схватках, извергавших послед, но, несмотря на это, сквозь стоны и вздохи, я слышал ее умирающий шепот:

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Пӗшкӗнсе чуптума ыйтать хӑй…

И все просит наклониться и поцеловать его…

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

— Карчӑка мӗн парас? — ыйтать Глеб Глебыч.

— Чего старухе-то дать? — спрашивает Глеб Глебыч.

Ялти эмелҫӗсем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 71–80 стр.

— Сире мӗн кирлӗ? — ыйтать Глеб Глебыч унран.

— Что вам угодно-с? — спрашивает ее Глеб Глебыч.

Ялти эмелҫӗсем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 71–80 стр.

Карчӑк эмеле мӗн ҫине тумлатса ӗҫмелли ҫинчен ыйтать, пуҫне тайса тухса каять.

Старуха спрашивает, на чем принимать капли, кланяется и уходит.

Ялти эмелҫӗсем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 71–80 стр.

— Пӗлместӗн-им вара? — ыйтать вӑл.

— Нешто не знаешь? — спрашивает он.

Ялти эмелҫӗсем // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 71–80 стр.

— Манӑн каяс-и? — ыйтать чӗнмесӗр тӑркаланӑ хыҫҫӑн Денис.

— Мне идтить? — спрашивает Денис после некоторого молчания.

Усал шухӑшлӑ ҫын // Иван Мучи. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 63–70 стр.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней