Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

унпа (тĕпĕ: ун) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ӑна чунтанах ырӑ сунакансем унпа ҫине тӑрсах калаҫнисем те пулчӗҫ: — Мӗн вӑт пӗр уйӑх сана, Нунча, — уйӑх иртет те пуян пулса тӑратӑн! — тетчӗҫ вӗсем.

Были случаи, когда люди, искренно желавшие ей добра, говорили с нею очень настойчиво: — Какой-нибудь месяц, Нунча, и — ты богата!

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Ют ҫӗршывсенчен килнисене те кӑтартса пӑхрӗҫ ӑна, вӗсенчен нумайӑшӗсем унпа улах ҫӗрте калаҫасшӑн та пулчӗҫ, — ку вара ӑна каҫса каймаллах култарчӗ.

Даже иностранцам показывали ее, и многие из них очень желали беседовать с нею наедине, — это всегда смешило ее до упада.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Ҫапла пурнатчӗ вӑл, хӑй те хавасланатчӗ, ҫынсене те нумайӑшне савӑнтаратчӗ, пуриншӗн те кӑмӑллӑччӗ, пурна-киле хӗрарӑм тусӗсем те, ҫыннӑн характерӗ шӑмшакӗпе юнӗнчен килнине, «таса аттесем» те хӑйсене хӑйсем яланах ҫӗнтерме пултарайманнине аса илчӗҫ пулас та, унпа хирӗҫме пӑрахрӗҫ, мирлешрӗҫ.

Так и жила она, радуясь сама, на радость многим, приятная для всех, даже ее подруги примирились с нею, поняв, что характер человека — в его костях и крови, вспомнив, что даже святые не всегда умели побеждать себя.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Эпӗ хӑраса ӳкрӗм, тинӗс ҫавӑн пек урса кайнине малтанхи хут курнӑскер, унпа кӗрешме халӑм ҫитес ҫуккине туйрӑм.

Мне было страшно, я первый раз видел море таким бешеным и чувствовал себя столь бессильным в нем.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Ывӑлӗ унпа хӗвел анса ларичченех ҫакӑн пек калаҫнӑ; амӑшӗ ун ӑссӑр калаҫӑвне ӗнтӗ сайраран сайра пӳлнӗ, малтан хӑйне мӑнкӑмӑллӑн тытнӑскер, халь вӑл пуҫне уснӑҫем уснӑ.

Так говорил сын с нею до заката солнца, она всё реже перебивала его безумные речи, и всё ниже опускалась ее гордая голова.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Вӗсем, ывӑлӗн ӑсӗпе хӑюлӑхне мухта-мухта, унпа юнашар утса кайнӑ; вӑл, пуҫне мӑнкӑмӑллӑн тытса итлесе пынӑ та, пӗрттех те тӗлӗнмен — ун ывӑлӗ ҫапла пулмалла та!

Шли рядом с нею, хвалебно говоря о том, как умен и храбр ее сын, она слушала их, гордо подняв голову, и не удивлялась — ее сын таков и должен быть!

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Вӑл, плащ аркипе витнӗ тулли савӑт йӑтса пынӑ пек, савӑтри шывӗ тӑкӑнасран хӑранӑ пек, сыхланса утнӑ, инҫете кайнӑҫем пӗчӗкленсе пынӑ; стена ҫинчен пӑхса тӑракансене унпа пӗрле вӗсенчен ӗнтӗ хурлӑхпа шанӑҫсӑрлӑх та кайнӑнах туйӑннӑ.

Она как будто несла в руках под плащом чашу, полную влагой, и боялась расплескать ее; удаляясь, она становилась всё меньше, а тем, что смотрели на нес со стены, казалось, будто вместе с нею отходит от них уныние и безнадежность.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Эпир унпа амӑшӗ патне таврӑннӑ ҫӗре лешӗ каллех куҫне хупса, тутине ҫыртса, ача хыҫне кӑларса пӑрахасшӑн турткаланса выртать; хӑй ҫапах та, ахлата-ахлата, йывӑррӑн сывласа, аран-аран пӑшӑлтатса ыйтать:

Когда мы с ним воротились к матери, она лежала, снова закрыв глаза, кусая губы, в схватках, извергавших послед, но, несмотря на это, сквозь стоны и вздохи, я слышал ее умирающий шепот:

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

— Пире калаҫма хушман… — тенӗ унпа юнашар тӑракан салтакӗ.

Сосед его добавил: — Не велено нам разговаривать…

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Ун ҫине шӑтарас пек пӑхса тӑраканскерсем, унпа мӗн калаҫмаллине те, унран мӗн ыйтмаллине те пӗлмерӗмӗр.

Глядя на нее во все глаза, мы не знали, о чем нам говорить с ней, о чем спросить ее.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Ӑна вӗсем ӗмӗр тӑршшӗпе йӑтса ҫӳреҫҫӗ, пӗр ҫавӑнпа ҫеҫ пурӑнаҫҫӗ, унпа асапланса хайсене тӑрантараҫҫӗ; вӑл ыратни ҫинчен ыттисене каласа, вӗсене хӑйсен енне ҫаврӑнса пӑхтараҫҫӗ.

Они носятся с ней всё время жизни и лишь ею живы; страдая от нее, они питают себя ею, они на нее жалуются другим и этим обращают на себя внимание ближних.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Вӑл салтака та, унпа калаҫнине те манса кайнӑ пек.

Он как бы позабыл о солдате и разговоре с ним.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Таня унпа хӑйне хӑй тӳртен тытни темле пире пурне те ҫӗклетчӗ; эпир хамӑр та вара, вӑл тунӑ пек тӑвас тесе, салтак ҫине тӳртентерех пӑха пуҫларӑмӑр.

Отношение Тани к нему как-то поднимало всех нас, и мы, как бы руководствуясь ее отношением, сами начинали относиться к солдату пренебрежительно.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Эпир унпа салтак ҫинчен тапраткаларӑмӑр; вӑл ӑна «чармак куҫлӑ пӑру» тесе, е тата урӑх кулӑшла сӑмахсемпе те тӑрӑхлатчӗ, — ку пире лӑплантаратчӗ.

Мы пробовали заговаривать с нею о солдате, — она называла его «пучеглазым теленком» и другими смешными прозвищами, и это успокоило нас.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Унпа калаҫнӑ чух пирӗн сассӑмӑрсем те ҫемҫерех, шӳтӗмӗрсем те ҫӑмӑлтарах.

У нас в разговоре с ней и голоса мягче и шутки легче.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

— Тӗрӗс… — салхуллӑн килӗшрӗ унпа Коновалов.

— Верно… — грустно согласился Коновалов.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Унпа тӗл пулнӑ хыҫҫӑн тепӗр икӗ сехетрен эпир «этеме пурӑнма питӗ меллӗ шӑтӑка» кӗрсе выртрӑмӑр.

Часа через два после встречи мы с ним лежали в «дыре, очень удобной для человеческого жительства».

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Эпир унпа туслашса кайрӑмӑр вара.

Ну, мы и подружились с ним.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Эпӗ ӑна курнӑшӑн савӑнтӑм, питӗ хавас пултӑм, унпа тӗл пулни мана хам пурнӑҫӑн пуҫламӑшне, ун хыҫҫӑнхи кун-ҫулӑмран тем чухлӗ ыррине, аса илтерчӗ.

Я был тоже рад видеть его, очень рад; встреча с ним напомнила мне начало моей жизни, которое, несомненно, было лучше ее продолжения.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Эпӗ, унпа «кунта ӗҫе кӗрӗшес пирки» кампа калаҫмалли ҫинчен сӑмах хускатасшӑн пулса, свай ҫапса пӗтерессе кӗтсе тӑма шут тытрӑм.

Я решил с ним заговорить о том, к кому тут нужно обратиться, чтоб «встать на работу», и стал дожидаться, когда перестанут бить сваю.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней