Корпус чувашского языка

Халӗ ҫав авалхи турӑш пичӗ тӑрӑх лампа тӗтӗмӗ йӑсӑрланать, вут ҫути вылять.

Сейчас по этому вековому лицу снизу вверх струились легкая копоть и свет лампочки.

XV. Кимӗ тинӗсре // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Хулӑн пиртен ҫӗленӗ, тӑватӑ кӗтессине халӗ тӗсӗ кайнӑ, чечексемпе тӗрленӗ минтер пичӗ ӑшӗнче пӗрер пуса илнӗ вунӑ дыня выртнӑ.

В суровой полотняной наволоке с вышитыми по углам четырьмя букетами, полинявшими от стирок, лежал десяток купленных по копейке дынь.

IV. Шӑвармалли вырӑн // Александр Ярлыкин. Валентин Катаев. Пӗччен парус шуррӑн курӑнать. Александр Ярлыкин куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

— Ҫук, — терӗ Ромашов хӑйне ҫирӗп тытма тӑрӑшса; унӑн хускалми пичӗ ҫинче темле пӗр шӑнӑрӗ ҫеҫ туртӑнса илчӗ.

— Не имеется, — отвечал Ромашов почти хладнокровно. Только какая-то жилка билась на его неподвижном лице.

Ҫирӗммӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпӗ ӑна аллинчен туртрӑм та вӑл тӳрленсе тӑчӗ, пӳлӗме кӗрсен вара пичӗ улшӑнсах ҫитрӗ унӑн, пӗр тикӗс те хускалми пулса тӑчӗ, хӑрах куҫӗ ҫеҫ кӑшт чалӑштарса пӑхать.

Я рванул его за руку. Он выпрямился. И когда мы вошли в комнату, только один глаз немного косил, а лицо стало уже совершенно другим, ровным, с неподвижным выражением.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пичӗ пӗрӗмӗсем янахӗнчен иртсе сталактитсем пек усӑннӑ.

Длинные складки кожи свисали над кадыком, как сталактиты.

Вунсаккӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Куҫхӑрпахне ҫӗклерӗ, асаплӑн тӑрса ларчӗ те пичӗ ҫине ҫыпӑҫнӑ ӑвӑс ҫулҫисене шӑлса тасатрӗ…

Он поднял веки и с трудом привстал, машинально снимая с лица налипшие листья осины…

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пӗр-пӗрне куҫран пӑхса илнӗ чух унӑн пичӗ шурса кайнине асӑрхарӑм.

У него было белое лицо, когда, одновременно обернувшись, мы взглянули в глаза друг другу.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пичӗ пирки аптрамаллах мар та, ури вара хӗн кӑтартмаллах суранланнӑччӗ пулас — кирек мӗн каласан та, хӑй тӗллен ҫӳрейместчӗ ӗнтӗ вӑл.

В лицо легко, а в ноги, очевидно, серьёзно — во всяком случае, сам передвигаться не мог.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Ҫапла вара Саньӑна вилнӗ тесех шутланӑ, анчах вӑл вилмен, унӑн урипе пичӗ ҫеҫ суранланнӑ пулнӑ.

Итак, Саню считали погибшим, но он не погиб, он был только ранен в лицо и в ноги.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пичӗ ҫинчи суранӗ тӳрлене те пуҫланӑ.

рваная рана на лице уже подживала.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Саньӑн урипе пичӗ суранланнӑ пулнӑ.

Саня был ранен в лицо и ноги,

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хайхи путнӑ ҫын йывӑррӑн сывласа ларатчӗ ӗнтӗ, куҫне хупнӑччӗ, уйӑх ҫутатнӑ май пичӗ унӑн шуррӑн, тӗлӗнмелле шуррӑн курӑнчӗ, сӑмси лапчӑк, янахӗ тӑваткӑл, шурӑ пурӑпа сӑрласа тунӑ пек, — ку сӑн-пите эпӗ пин хут та курнӑ та, халӗ хам куҫа хам ӗненместӗп, паллаймасӑр тӑратӑп…

Теперь он сидел, тяжело дыша, с закрытыми глазами, и при свете луны лицо его казалось белым, удивительно белым, с приплюснутым носом и квадратной нижней челюстью, точно очерченной мелом, — лицо, которое я видела тысячу раз, а теперь не верила глазам, не узнавала…

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл чӑнах та Айболит доктор пекех, пӗркеленнӗ пичӗ хӗрлӗ, сӑмси пысӑк, ун ҫинче вара пенсни питӗ вӗҫкӗн утланса ларать, пысӑк аллисене кулӑшла сулкалать, калаҫнӑ чух санӑн пит-куҫу ҫине пӗр-пӗр япала пӑрахнӑ пек тӑвать.

И действительно, он был похож на доктора Айболита, со своим румяным, морщинистым лицом, с толстым носом, на котором задорно сидело пенсне, с большими руками, которыми он смешно размахивал, когда говорил, точно бросал вам в лицо какие-то вещи.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Унӑн ҫамрӑк пичӗ ҫинче гварди мӑйӑхне курма темӗнле аплах мар пек: сӑмах май, вӑл хӑй те ӑна хырса пӑрахасшӑн.

Странно только видеть на его лице гвардейские усы; впрочем, он обещает их вскоре сбрить.

30 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Пичӗ тӑрӑх вӗҫӗмсӗр куҫҫуль юхать, сӑмса ҫунаттисем урлӑ мӑйӑхӗ ҫине сӑрхӑнать.

Слезы катятся по его скулам, по крыльям горбатого носа, набегают на висячие усы.

27 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Чӗлтӗр юр пӗркеннӗ кӗрхи ҫӗр пичӗ — вӑл та пулин юттӑн курӑнать, ун ҫийӗнче усал ура йӗррисем, мӑкӑль пӑталлӑ ботинкӑсен услап пусӑмӗсем.

Сама осенняя, запорошенная снежком земля со следами чужих ног, обутых в ботинки, подбитые выпуклыми гвоздями.

25 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Тӑрсан-тӑрсан е шурӑ кӑмака, е Игорӗн урмӑшса кайнӑ пичӗ курӑнса каять, е ҫутӑ самовар хӗвел пек ялтӑраса илет.

И свет фонарика выхватывал то край белой печки, то перекошенное от ужаса лицо Игоря, то вдруг в луче ярко загорался самовар.

25 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Анчах ун ытла та пӗтсе кайнӑ пичӗ ҫине пӑхсан, эпӗ ӑна-куна нимӗн те шарламарӑм.

Но взглянув на его измученное лицо, я решила ничего не делать.

24 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Унӑн пичӗ ҫинче пысӑк асап.

Лицо его выражало глубокое страдание.

19 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Вӑл хӗвелпе ҫунса, фотографи негативӗ пек пулнӑ: пичӗ — хуп-хура, кӑвак куҫӗсем — ҫутӑ, ӗнси вӗтеленнӗ, ҫӳҫӗ шурӑ.

Он был такой загорелый, и в то же время белесый, что напоминал негатив фотографии: лицо у него было совершенно черное, а глаза очень светлые, совсем голубые, и волосы выгорели добела.

19 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950