Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

выльӑхсем (тĕпĕ: выльӑх) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫӗнӗ тырӑччен инҫе пулнӑ-ха, тата тырӑ тулӑх пуласса кӗтмех те тивмен: ҫу типӗ те тусанлӑ тӑнӑ, выльӑхсем кӗтӳрен тутисене юнлантарса таврӑннӑ, ӗнесем ӗнӗхсе хытнӑ курӑк ҫинӗ те сӗтне витре тӗпне шуратмалӑх ҫеҫ панӑ.

До нового хлеба было еще далеко, да и урожая настоящего ждать не приходилось: лето стояло сухое, пыльное, скотина приходила с пастбища с окровавленными губами, коровы поедали жесткую выгоревшую траву и давали молока только на забелку.

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Картишсенче выльӑхсем макӑрнӑ, мӗкӗрнӗ, урам варринче, пӗр купана пӑрахнӑ ҫыхӑсем ҫинче, пӗри тепринчен пӗчӗкрех ачасем каҫса кайса йӗнӗ, хӑйӗн ҫине хӗрес хыва-хыва, карчӑк чӗтресе тӑнӑ, шуралса кайнӑ тутисемпе вӑл темскер пӑшӑлтатнӑ.

Мычала скотина по дворам, на узлах, сваленных в кучу посреди улицы, ревели ребятишки, мал мала меньше, тряслась старуха, осеняя себя крестом, шептала что-то побелевшими губами.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫыран хӗррине выльӑхсем пӗтӗмпех таптаса, тумхахлатса пӗтернӗ, ура йӗрри лакӑмӗсенче шыв кӑваккӑн йӑлтӑртатать, пӗр лакӑмӗнчен хура сӑмсине каҫӑртса сарӑ пӗсехеллӗ кайӑк шыв ӗҫет.

В копытных следах, которыми была изрыта вся кромка берега, голубыми слитками блестела вода; из одного следа, запрокидывая черную иголку клювика, пила желтобрюхая пичуга.

26 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Выльӑхсем вилеҫҫӗ, ҫиме ҫук.

Скот дохнет, жрать нечего.

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Гранатӑсем е хуторти урамсене пыра-пыра ӳкрӗҫ (вара тӑкӑрлӑксем тӑрӑх, хӑрушла хуйханса кайса, картасене аркатса, выльӑхсем кӗпӗртетсе чупрӗҫ, ҫынсем кӗлеткисемпе хутланса вӑркӑнса каҫрӗҫ), е, шӑн ирӗлсен чӑмакаллӑ хӑмӑр ҫӗре сирпӗтсе, кивӗ масар хыҫӗнчи ҫил арманӗсем патӗнче ҫурӑлчӗҫ.

Гранаты то ложились по хутору, — и по проулкам, в диком ужасе, ломая плетни, мчался скот, перебегали, согнувшись, люди, — то рвались за старообрядческим кладбищем, возле ветряков, на безлюдных песчаных буграх, вздымая бурую, не оттаявшую комкастую землю.

XXXIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Выльӑхсем! — пӑшӑлтатнӑ тӑвӑлса ҫитнӗ визирь.

— Скоты! — прошептал потрясенный визирь.

Аслӑ визирь // Василий Чураков. Алексеев, Сергей Петрович. Суворов ҫинчен: повесть; вырӑсларан Василий Чураков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашиздат, 1967. — 5-143 с.

Выльӑхсем ҫӳретекен пусура халӑх вӗркӗшет, ҫынсем ҫакса вӗлермелли таканпа вӑрӑм — икӗ аршӑн тарӑнӑш — шӑтӑк патӗнче кӗпӗрленсе тӑраҫҫӗ.

Толпа окружила выгон, теснилась около виселицы и длинной — до двух аршин глубиной — ямы.

XXX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Меркулов куҫӗсене чеен хӗссе казаксем ҫине пӑхса илчӗ те каллех Петро еннелле ҫаврӑнса ларчӗ, — тытӑнаҫҫӗ, вахмистр господин, выльӑхсем тӗркӗшме — пуҫӗсене ухаҫҫӗ, урисемпе тапкаланаҫҫӗ, хӳрисемпе…

 — Меркулов шельмовато стрельнул глазами в казаков, продолжал, повернувшись к Петру: — тут-то, господин вахмистр, и нападает на скотину бзык.

VIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Курнӑ пулӗ кӗтӳҫ выльӑхсене симӗс курӑк ҫине хӑваласа тухнине: сывлӑм типсе ҫитиччен выльӑхсем аптрамаҫҫӗ-ха, чиперех ҫисе ҫӳреҫҫӗ.

Иной раз пастух выгонит табун на зеленку: покеда солнце росу подбирает, — скотинка ничего, кормится.

VIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Мӑянпа хыт-хура этем иртмелле мар сырса илнӗ уҫӑ хапхинчен шӑрӑхран е йӗпе-сапаран хӳтлӗх шыракан каскӑн выльӑхсем кирек хӑш вӑхӑтра та кӗре-кӗре каяҫҫӗ.

А в раскрытые ворота база, непролазно заросшего бурьяном и лебедой, заходила в любое время поблудная скотина, ища приюта от жары или непогоды.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Газпа антӑхса вилнисем, ҫурӑмӗсене мӑкӑртса, пӗчӗкҫӗ купасем пек хутланса выртаҫҫӗ; хӑшӗ-пӗрисем кукленсе ларнӑ та ларнӑ ҫӗртех хытса кайнӑ, теприсем, кӗтӳре ҫӳрекен выльӑхсем тейӗн, тӑватӑ уран тӑраҫҫӗ.

В нескольких местах отравленные лежали копешками, иные застыли, сидя на корточках, некоторые стояли на четвереньках — будто паслись.

III // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

— Ҫӗмелсене выльӑхсем аркатса пӗтерӗҫ.

— Потравят копны скотиной.

4 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Пӑх: выльӑхсем пӗтӗмпе тухса кайнӑ, чуп, хуса кӗрт!» — тет.

Гля: скотина вся вышла, поди загони!»

2 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Тухать хайхи картишне, тухать те юриех хапхана уҫса хӑварать, пӗтӗм выльӑхсем тухса каяҫҫӗ.

Ночью вышел на баз и растворил нарошно ворота, скотина вся и ходит по базу.

2 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Ҫӗрӗ пӗрех, курӑкӗ тӗрлӗрен сӗткен илет иккен; сӑрт хыҫӗнче ҫеҫенхирте пирчек хура тӑпра, кимӗрчек евӗрлӗ; ут кӗтӗвӗ чупса иртсен те — пӗр ура йӗрӗ кураймӑн; ҫӗрӗ чул пекех хытӑ, ҫапах та курӑкӗ аван ӳсет унта, вӑйлӑ, лайӑх шӑршӑллӑ; Дон ҫийӗпе унӑн леш хӗрринче, нӳрӗ те кӑпка тӑпра пулин те, ниме юрӑхсӑр, киллентермеллех мар кӑна ӳсеҫҫӗ, хӑш-хӑш ҫулсенче выльӑхсем те ҫиме йӗрӗнеҫҫӗ вӗсене.

Одна земля, а соки разные высасывает трава; за бугром в степи клеклый чернозем что хрящ: табун прометется — копытного следа не увидишь; тверда земля, и растет по ней трава сильная, духовитая, лошади по пузо; а возле Дона и за Доном мочливая, рыхлая почва гонит травы безрадостные и никудышные, брезгает ими и скотина в иной год.

1 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Евгение вӑл кадетсен корпусне вӗренме панӑ, хӑй хуҫалӑхпа тӗрмешме тытӑннӑ: ӑратлӑ выльӑх-чӗрлӗх ӗрчетсе янӑ, сутма выльӑхсем ӗрчетекен императорски заводран ӑрат ӗрчетме юртти уҫӑ ӑйӑрсем илнӗ.

Подросшего Евгения отдал в кадетский корпус, сам занялся хозяйством: развел племенной скот, с императорского завода купил на племя рысистых производителей.

14 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

— Ӗлӗк чухне выльӑхсем раштавчченех кӗтӳре ҫӳретчӗҫ.

— Бывалоча, в старину до Рождества в попасе.

7 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Ҫӗкленет-ҫке выльӑхсем таптаса тӑкнӑ тырӑ-пулӑ.

Встает же хлеб, потравленный скотом.

20 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Выльӑхсем выртнӑ вырӑнсенче — ҫап-ҫавракан ӳксе лапчӑнса ларнӑ тырӑсем… пӑхма хӑрушӑ, чуна йывӑр…

Там, где валялись, — круговины примятого хлеба… дико и горько глядеть.

20 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Эпир пӗр-пӗринпе калаҫма та пӑрахнӑччӗ, калаҫсан та ун пек, эпӗ пӗрре те иккӗленместӗп, выльӑхсем ҫеҫ хӑйсем хушшинче калаҫаҫҫӗ:

Вдвоем мы были почти обречены на молчание или на такие разговоры, которые, я уверен, животные могут вести между собой:

XVII // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней