Корпус чувашского языка

Хӗвел хӗрлӗ пӗлӗтсем айне пытаннӑ тӗлелле, туй шӑнкӑравӗсем Кутемере ҫывхарса ҫитрӗҫ.

Помоги переводом

3 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей таврашӗ:роман. 1-мӗш кӗнеке; [И. Иванов умсӑмахӗ; Г. Хлебников хыҫсӑмахӗ]. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 463 с. — 15–458 с.

Тӳпе пӗлӗтсем ҫинче тӑрать тейӗн, ҫил лӑпланнӑ; чӗмсӗр вӑрман тӗттӗмлӗх вучахӗсене пытарнӑ ӗнтӗ.

Небо стояло в облаках, ветер затих; молчаливый лес таил уже очаги тьмы.

XII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Эпӗ палуба ҫинче тӑратӑн, мачтӑсен тӑррине тата мачтӑсенчен те ҫӳллӗрех улӑп йывӑҫсене сӑнатӑп, тата ҫӳлерех нимӗн ҫинчен те шухӑшламасӑр хитре пӗлӗтсем шӑваҫҫӗ.

Я стоял на палубе, смотря на верхушки мачт и вершины лесных великанов-деревьев, бывших выше мачт, над которыми еще выше шли безучастные, красивые облака.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

Хӑйне йӗри-тавра хура пӗлӗтсем хупӑрласа илнине Эверкки пӗлмест мар-ха.

Помоги переводом

V // Юлия Силэм. Силэм Ю. Юр ҫинчи кӑвайт: повесть. — Шупашкар: КПСС Чӑваш обкомӗн издательстви. 1990 — 64 с.

Хумсен анлӑшӗ уҫӑмсӑр курӑнать; вӗсем ҫийӗн аякра хӗвел тухӑҫӗн ҫутӑ хӳми хускалчӗ, вӑл пӗлӗтсем хуплакан, анчах талпӑнса килекен вутӑн ҫап-ҫутӑ сӑннисене ыткӑнтарчӗ.

Неясно стал виден простор волн; вдали над ними тронулась светлая лавина востока, устремив яркие копья наступающего огня, скрытого облаками.

XVII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

Эпӗ те ҫаплах турӑм, чӑн та, кӑшт майӗпентерех; унтан хӗвеллӗ урама тухса кӗпертен иртрӗмӗр, ҫыран хӗрринчи ҫӳллӗ курӑклӑ ҫаранпа курӑнми тенӗ пек пыратпӑр, аякран лутра пӗлӗтсем евӗр сӑнланакан тусен сенкер кӑшӑлӗ еннелле каятпӑр.

Что, несколько медленнее, сделал и я; затем, выехав на солнечную улицу, мы, миновав мост, погрузились в береговые, с высокой травой, луга, направляясь к синему венцу гор, похожему издали на низкие облака.

V. Бигӑн ту ҫул // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Акӑ йӗрӗнӳллӗ шалкам ӑшӑ ҫумӑр кунӗпех шӑпӑртатрӗ те ислетрӗ; каҫ енне тин лӑпланчӗ — шурлӑхсем кӳпӗнсе сарӑлчӗҫ, ҫурӑлнӑ-ҫӗтӗлнӗ тӑпра шуҫлак кӳлленчӗксемпе витӗнчӗ, — вӗсенче инҫетри пӗлӗтсем ӳкерӗннӗ.

Весь день лил отвесный, отвратительный теплый дождь; к вечеру он затих, вздув болота и покрыв размытую почву скользкими лужами, отразившими далекие облака.

II. Стэнлипе Гент // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Унта пӗлӗтсем аран илтӗнмелле кӗрлеҫҫӗ, унта пӗр пӗччен ракета ярӑнса илчӗ те пӗлӗт ҫинче вутлӑ комета пек ҫакӑнса тӑчӗ.

Там глухо гудели тучи, там взвилась одинокая ракета и повисла в небе огненно-желтой кометой.

XV сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Тӑва вӑл хӑйӗн умӗнче пӗр вӗҫӗм пӗрре тӳпен янкӑр йӑлтӑравӗнче, тепре пӗлӗт айӗнче курать; тайлӑмсен ҫийӗн пӗлӗтсем яка кантӑк ҫинчи сывлав пӑсӗ евӗр шӑваҫҫӗ-куҫаҫҫӗ.

Все время он видел ее перед собой то в ярком блеске неба, то в тени облака, соскальзывающего по склонам, подобно пару дыхания на гладком стекле.

VII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Давенант халӗ ҫывӑрать: тӗлӗкӗнче — керменсемпе пӗлӗтсем; ирхине вӑранчӗ те куҫӗсене сӑтӑрнӑ-сӑтӑрманах хумханма пуҫларӗ.

Давенант спал, видя во сне замки и облака, и, встав утром, начал волноваться, едва протерши глаза.

II сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Ҫӑтмах пек илемлӗ сӑнлӑ, ун ҫийӗн ылтӑн та шупка кӗрен пӗлӗтсем ише-ише иртеҫҫӗ; каҫсерен вара Канабелльрен майӗпен-чеен ыйта-ыйта тӗпчетӗп: мӗнлерех пурӑнаҫҫӗ хулара, ытти тем те пӗр…

Прекрасным, как рай, видением, и плыли над ним золотые и розовые облака, а по вечерам искусно выспрашивал я Канабелля, как живут в городе.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 382–396 с.

Вӑл мӗн пуррине пӗтӗмпех ҫутатать: ҫывӑракан, чӗмсӗр ҫӗр, вӑрман, юхан шыв, инҫетри тӳлек пӗлӗтсем — ку пачах хӑнӑхман тата тӗлӗнмелле пулӑм.

Все было освещено им: спящая, молчаливая земля, лес, река, тихие облака вдали, — это было непривычно и странно.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 360–374 с.

Пушанса юлнӑ тӳремлӗх ҫийӗн сывлӑшӑн малтанхи вӑйӗ ҫӑралма пуҫларӗ, ҫил хыҫҫӑн вӗҫсе пыма ӗлкӗреймесӗр пӗлӗтсем арканакан сывлӑш карапӗн парӑсӗлле — ҫӳлте — татӑкӑн-татӑкӑн сапаланаҫҫӗ.

Прежняя сила воздуха густела над опустошенной равниной, и облака, не поспевая за ветром, рвались в клочки, как паруса воздушного корабля, гибнущего на высоте.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 310–317 с.

Вӑл Энохӑн сарӑ куккурусӗ ҫинелле горизонт ҫумӗнченех тӗксӗммӗн те сивлеккӗн пӑхать; вулӑсен пайӑркаланса варкӑшакан тинӗсӗ ҫине хӗвелӗн хӗрлӗ ҫаврашкинчен курӑнми йывӑр япала тиеннӗ, тӳпен катӑлса ӳкнӗ сийӗсем евӗрлӗ аял пӗлӗтсем вара пӑхӑрӑн хӗрлӗ сӗмӗпе сӑрланнӑ.

Низко над горизонтом, тускло и мрачно смотрело оно на желтую кукурузу Эноха; невидимая тяжесть ложилась от его красного диска на струящееся море стеблей, и низкие, как отколовшиеся пласты неба, облака приняли красный оттенок меди.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 310–317 с.

Йӑмӑх хӗрлӗ, шурӑ пӗлӗтсем пӑрӑна-пӑрӑна юлаҫҫӗ те — тӳремсемпе сӑртсем ҫине ӳкекен ялтӑркка пайӑркасен лутра ҫыххине ҫул параҫҫӗ.

Пунцовые и белые облака, сторонясь, пропускали низкий пук ярких лучей, западавших на возвышения.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 23–48 с.

Сасартӑк шыв тӑнӑҫланчӗ, пӗлӗтсем саланса ирӗлчӗҫ, парӑссем усӑнчӗҫ.

Вдруг вода успокоилась, облака разошлись, паруса свисли.

Уы-Фью-Эой ҫул ҫӳревҫӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 377–380 с.

Тӳпе хӗрринче, таҫти ҫӳлти мачча ҫурӑкӗсен вӗҫӗмсӗр мӗлтлетекен ҫутинче, кӑпӑклӑ симӗс хумсем инҫетри пӗлӗтсем патнелле чарӑна пӗлми ӑнтӑлаҫҫӗ; вӗсен хушшинче ҫавра ҫилсен хура кӑтрисем ҫапкаланаҫҫӗ; вӗсем ҫийӗн — ухмаха ернӗ кайӑк кӗтӗвӗлле — аял пӗлӗтсем кӗпӗрленсе куҫаҫҫӗ, — пӗтӗмпех хутӑшса кайрӗ.

На краю неба, в беспрерывно мигающем свете небесных трещин, неудержимо влеклись к далеким облакам пенистые зеленоватые валы; среди них метались черные завитки смерчей; над ними, как стая обезумевших птиц, толпились низкие тучи — все смешалось.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Уҫлӑха кӑвак ҫиҫӗмсем касаҫҫӗ, хум мана сулӑпа пӗрле пӗрре ҫӳлелле — пӗлӗтсем патнелле, тепре аялалла — шӗвӗ тарӑн путлӑхалла ывӑтать.

Голубые молнии полосовали пространство; меня вместе с плотом швыряло то вверх — к тучам, то вниз — в жидкие черные ямы.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Паян мана ҫав ют вӑй вӗҫертрӗ — пӗлӗтсем уй-хире пӑрахса кайнӑ евӗр; эпӗ тарӑннӑн сывласа илтӗм те — кайрӑм ав…

Сегодня меня оставила эта чужая сила, как тучи оставляют поля; я глубоко вздохнул и ушел…

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 285–292 с.

Татӑклӑн та ӑмӑррӑн тапӑнасса пӗлтерсе вӑрман ҫийӗн пӗлӗтсем анаҫҫӗ, юлашкинчен тӳпери сенкер пӗртен пӗр ҫутӑ пайӑркине таптаса хуҫрӗҫ те — таврара тӗттӗмленсех ларчӗ.

Тучи, спустившиеся над лесом с решительной мрачностью нападения, задавили наконец единственный густо-синий просвет неба, и тьма стала полной.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.