Поиск

Шырав ĕçĕ:

ҫӳреҫҫӗ (тĕпĕ: ҫӳре) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Мӑнтӑр та ылтӑн плащ тӑхӑннӑ бархат сӑнлӑ тӗкӗлтурасем вӗҫеҫҫӗ, хаяр пӑвансем ҫуначӗсемпе сӑрлатса ҫӳреҫҫӗ.
Летели, гудели толстые чёрно-бархатные шмели в золотых плащах, шипели крыльями свирепые шершни.

Вӑрман хӗрринче питех те хӑрушӑ ҫапӑҫу пулчӗ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Эпӗ пӗчӗкҫеҫ алӑка шыраса тупӑп, — унӑн патӗнчен пурте иртсе ҫӳреҫҫӗ, анчах ӑна никам та асӑрхамаҫҫӗ.
Я отыщу маленькую дверцу — мимо неё все ходят, и никто не замечает её.

Пьеро хӑй мулкач ҫине утланса ларса, Ухмахсен Ҫӗршывне мӗнле пырса кӗни ҫинчен каласа кӑтартать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Тӑпӑлтарса кӑларнӑ хӳреллӗ ырхан чӑхсем уткаласа сулкаланса ҫӳреҫҫӗ…
Шатались от истощения куры с выдранными хвостами…

Буратино Ухмахсен Ҫӗршывне пырса лекет // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Пылчӑклӑ та таса мар кукӑр-макӑр урамсем тӑрӑх куршанак ҫыпҫӑнса пӗтнӗ йытӑсем, ырхан йытӑсем сулланса ҫӳреҫҫӗ.
По кривой, грязной улице бродили тощие собаки в репьях.

Куҫкӗски ҫинче мамӑкран тунӑ, ылтӑн сӑмсаллӑ икӗ акӑш ишсе ҫӳреҫҫӗ.
На зеркале плавали два лебедя, сделанные из ваты, с золотыми носами.

Комеди кӑтартнӑ чухне пуканесем Буратинона палласа илеҫҫӗ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Ҫӗрӗн карап ҫуначӗсене хуйхӑ пуснӑ, мӗншӗн тесен вӗсем ҫут тӗн чӗри ҫулсем тӑрӑх пит те ирсӗр ҫынсене илсе ҫӳреҫҫӗ, — пьянцӑсем, упшурсем, ҫак тӗнчери каяшсем, сирӗн ҫинчен калатӑп, — сирӗн шучӗ те ҫук, ылханлӑскерсем, сире ҫӗр те хӑй ӑшнелле йышӑнмасть!
Горе корабельным крилам земли, ибо несут они по путям вселенной людишек препакостных, — разумею вас, пияницы, обжоры, отребие мира сего, — несть вам числа, окаяннии, и не приемлет вас земля в недра своя!

XIX. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Арестантски площадьре юр кайнӑ вырӑнсенче ҫерҫисем савӑнӑҫлӑн сиккелесе ҫӳреҫҫӗ.
На проталинах Арестантской площади весело прыгают воробьи.

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ҫав сӑмахсем пурте ман умра пурӑнӑҫа ҫутатса парса, ун хыҫӗнче темле хурлӑхлӑ пушӑлӑх пуррине кӑтартса паратчӗҫ, ҫил чухне пӗвери шыв ҫинче вӗт ҫӳп-ҫапсем ярӑнса ҫӳренӗ пек, ҫав пушӑлӑхра вара ҫынсем: «Ҫакӑн пек чышкаланса тӑни вӑл тӗлсӗр тата пире кӳрентерет» тесе калакан ҫынсемех вӗчӗркенсе, ним тулккӑсӑр ишсе ҫӳреҫҫӗ.
Все эти речи, освещая предо мною жизнь, открывали за нею какую-то унылую пустоту, и в этой пустоте, точно соринки в воде пруда при ветре, бестолково и раздраженно плавают люди, те самые, которые говорят, что такая толкотня бессмысленна и обижает их.

XIV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Анчах кӑнтӑрла тата каҫхине апат ҫиме ларнӑ чух — пурте сӑхсӑхаҫҫӗ, ҫывӑрма выртнӑ чух — турра кӗл тӑваҫҫӗ, праҫниксенче чиркӗве ҫӳреҫҫӗ.
Однако, садясь обедать и ужинать, — все крестятся, ложась спать молятся, ходят в церковь по праздникам.

XIII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Жихарев темле ӑнланмалла мар хӑпартланса кайса, пӗтӗмпех турткаланса тӑрать — унӑн тӗлӗнмелле куҫхаршийӗсем ҫамки тӑрӑх пӗрре ҫӳлелле те тепре аялалла куҫса ҫӳреҫҫӗ, унӑн сасси пӗте-пӗте ларать, пӳрнисем куҫа курӑнман кӗсле калаҫҫӗ.
Жихарев весь дергался в непонятном возбуждении, его удивительные брови ходят по лбу вверх и вниз, голос у него срывается, и пальцы играют на невидимых гуслях.

«Новая жизнь» колхозра ҫавӑн пек кунсенче Терентий Петровича сӑнаҫҫӗ кӑна мар, ун хыҫҫӑн ушкӑнӗпех ҫӳреҫҫӗ, вӑл чарӑнса тӑрсан кӑшт аяккарахра чарӑнса тӑраҫҫӗ.
В колхозе «Новая жизнь» в такие дни не только наблюдают Терентия Петровича, но и группами сопровождают его, останавливаясь невдалеке, когда он останавливается.

Прицепщик Терентий Петрович // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 109–130 с.

«Чупса ҫӳреҫҫӗ ҫыран хӗррипе чӑхсем пушарта чупнӑ пек, анчах ачи — пӑр ҫинче. Мейӗр сире ҫавӑншӑн, йӑтса хӑпартӑр мана сӑрт ҫине!» — терӗ пулӗ.
Бегают, мол, по берегу, как куры на пожаре, а мальчишка — на льду. Нате вам за это, тащите, дураки, на гору!

Балалайкӑллӑ Йӑкӑнат // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 84–108 с.

Хӑвна шанса панӑ кӑткӑс агрегат ҫумне ҫавӑн пирки ҫакса ҫӳреҫҫӗ те ӑна.
Затем он и придается к сложному агрегату, который тебе доверили.

Вуниккӗмӗш сехет, анчах сирӗн ҫынсем кахала супса ҫӳреҫҫӗ.
Двенадцатый час, а у вас люди лодырничают.

3 // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 41–83 с.

— Тарса пурӑнаҫҫӗ, пӗрмаях ҫӗр ҫинче унта-кунта куҫса ҫӳреҫҫӗ, ҫавӑнпа та вӗсене бегунсем тесе ят панӑ.
— В бегах живут, всё странствуют по земле, затем и дано им нарицание бегуны.

XII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Пирӗн пӑтранчӑк пӗчӗк шывра тӗрлӗ шампасем ишсе ҫӳреҫҫӗ те, шывне ытларах та ытларах пӑтратаҫҫӗ, — тетчӗ Петр Васильев.
— Плавают в мутной нашей речке разные налимы и всё больше мутят воду-то, — говорил Петр Васильев.

Панель тӑрӑх, васкамасӑр, ҫуран ҫынсем утаҫҫӗ; урам тӑрӑх хыпаланмасӑр извозчиксем, тавар тиенӗ ҫунасем ҫӳреҫҫӗ; урамран лерелле, икӗ хутлӑ лавкасен хӗрлӗ кирпӗч квадратӗнче площадь курӑнать унта ещӗксем, улӑм, чӗркемелли лучӑрканчӑк хут купаласа пӗтернӗ, ӑна таса мар, таптанчӑк юр хупласа тӑрать.
По панели не спеша идут пешеходы; по улице не торопясь двигаются извозчики, сани с товаром; за улицей, в красном кирпичном квадрате двухэтажных лавок, — площадь, заваленная ящиками, соломой, мятой оберточной бумагой, покрытая грязным, истоптанным снегом.

— Ҫапӑнса ҫӳреҫҫӗ ав ҫавӑн пек йӑвашсем, пурне те пӗлеҫҫӗ, эсрелӗсем, пурне те чухлаҫҫӗ ватӑ йытӑсем.
— Шляются вот эдакие тихони и всё знают, анафемы, всё понимают, старые псы…

Ӗҫ таврашӗ те вӗсен ним те ҫук, ӗҫеҫҫӗ те уҫӑлса ҫӳреҫҫӗ ҫеҫ, — йӑпанса ҫеҫ пурӑнмалла!
И делов у них никаких нет, только пьют да гуляют, — утешная жизнь!

XI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ман йӗри-тавра йӑлтах тӗпчесе пӗлме тӑрӑшакан кӑсӑясем чи-чи чӗвӗлтетсе ҫӳреҫҫӗ; — шурӑ питҫӑмартисене кулӑшла мӑкӑртса вӗсем Кунавинӑри ҫамрӑк мещанкӑсем праҫниксенче шавланӑ пекех, хыпаланса шавлаҫҫӗ, вӑрт-варт ҫавӑрӑнкалаканскерсем, ӑслӑскерсем те усалскерсем, пурне те пӗлесшӗн, пурне те тӗксе пӑхасшӑн, ҫавӑнпа та пӗрин хыҫҫӑн тепри тапӑсем ӑшне пыра-пыра кӗреҫҫӗ.
Вокруг меня щёлкают любопытные синицы; смешно надувая белые щеки, они шумят и суетятся, точно молодые кунавинские мещанки в праздник; быстрые, умненькие, злые, они хотят всё знать, всё потрогать — и попадают в западню одна за другою.

VII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика