Поиск

Шырав ĕçĕ:

ҫӳреҫҫӗ (тĕпĕ: ҫӳре) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Тен, каллех шпионсем ҫӳреҫҫӗ пуль?! — пӑшӑрхануллӑ сасӑпа ыйтрӗ вӑл.
Может, опять шпионы ходят?! — с тревогой в голосе спросила она.

XII // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Ун умӗнче икӗ часовой уткаласа ҫӳреҫҫӗ.
Перед домом ходили двое часовых.

II // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Килхушши тӑрӑх ҫынсем шухӑша кайса, кичеммӗн уткаласа ҫӳреҫҫӗ, хыттӑн мар калаҫаҫҫӗ, анчах пурте таҫта кайма васкани курӑнать.
Люди по двору ходили озабоченно и угрюмо, говорили негромко, но видно было, что все торопятся куда-то.

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Пӗчӗкҫеҫ хулан пӗтӗм пурнӑҫӗ куҫа курӑнми тата палӑрми чӑрмав умне ҫитсе чарӑнса ларнӑ, ҫынсем пӗр кун, икӗ кун хушши ӗнтӗ пӗр вырӑнтах тапӑртатса тӑраҫҫӗ, темле канашсем ыйтма Исаия атте патне кайкаласа ҫӳреҫҫӗ, анчах та пачӑшкӑ чирлӗ иккен, земски управӑн председательне аса илчӗҫ — вӑл та кӗпӗрнене тухса кайнӑ.
Вся жизнь городка остановилась пред невидимой и неощутимой преградой, люди топтались на одном месте день, два, ходили к отцу Исайе за какими-то советами, но священник оказался болен, вспомнили о председателе земской управы — он уехал в губернию.

Анчах тухтӑрпа ҫапла, хӗрсе кайнӑ чуна сивӗтсе яракан калаҫусем ирттернӗ хыҫҫӑн та, Коля хулара пур ҫӗрте те ҫынсем пӗр-пӗрин ҫине шиклӗн те тӗксӗмӗн, темскер илтсе пӗлес килнӗн пӑхкаланине туять тата курать те: пурте канӑҫне ҫухатнӑ, темскер пуласса кӗтеҫҫӗ, пурнӑҫран аякра тӑракан ҫынсенчен виҫҫӗшӗ, чи хытӑ шавлакан хаҫата ҫырӑнса илнӗ те, шухӑша кайнӑ политиксем пек пулса тӑнӑ, пасар тӑрӑх васкавлӑн унӑн-кунӑн уткаласа ҫӳреҫҫӗ, пӗр-пӗринпе тӗл пулса, хӑйсем тавра хисеплӗн те тимлӗн итлесе тӑракан ҫынсен ушкӑнӗсене пуҫтара-пуҫтара, икшер сехет хушши хаяррӑн тавлашаҫҫӗ.
Но и после охлаждающих разговоров с доктором Коля чувствовал и видел всюду в городе тревожное, хмурое любопытство: все беспокойно ожидали чего-то, трое обывателей, выписав наиболее шумную газету, приняли озабоченный вид политиков, ходили по базару спешно, встречаясь, жестоко спорили, часа по два, собирая вокруг себя почтительно внимательную толпу слушателей.

Лере, хулара, ӑҫтиҫук кирлӗ-кирлӗмарсем ҫинчен тӗрлӗрен вӑрттӑн сӑмахсем пӑшӑлтатса ҫӳреҫҫӗ, кунталла та ҫил ӑна-кӑна вӗҫтерсе ҫитерет пулас.
Там в городе разные шёпоты шепчут о всяких пустяках, видно, и сюда ветер что-то доносит.

Чикансем пур тата — вӗсем ҫуртсӑр-йӗрсӗр, вырӑнтан вырӑна куҫса ҫӳреҫҫӗ ӗнтӗ, ярмаркӑсенче — мужиксене лашасемпе улталаҫҫӗ, ялсенче — чӑх-чӗп вӑрлаҫҫӗ.
Есть — цыгане, они всё бродяжат, по ярмаркам — мужиков лошадями обманывают, по деревням — кур воруют.

Хир-вӑрмансенче ҫӳреҫҫӗ кашкӑрсем Ҫӳлелле пӑхса ӳлеҫҫӗ-ҫке вӗсем.
Ходят волки по полям да по лесам, Воют, морды поднимая к небесам.

Паллах ӗнтӗ, кашниех хӑраса тӑрать пулӗ — ун тавра кашкӑрсем кӑна ҫӳреҫҫӗ иккен те!
И, поди-ка, всякому страшно — всё только одни волки вокруг него!

Вӑрӑм аллисемпе чӗркуҫҫисене ыталаса илет те вара, чӗлхесӗр ҫын пек нимӗн чӗнмесӗр, пурнӑҫӑн анлӑ та янӑравлӑ хумӗ ун умӗнчен епле лӑпкӑн та пӗр чарӑнма пӗлмесӗрех юхса иртнине тимлӗн итлесе ларать: васкаварлӑ шӑрчӑксем чӗриклетеҫҫӗ, хирти шӑшисем тӗлсӗр-палсӑр йӑпӑртатса чупкалаҫҫӗ, вӗҫен кайӑксем хӑйсен йӑвисене вӗҫсе таврӑнаҫҫӗ, ҫӳллӗ тӗмескесем хушшинче мӗлкесем куҫкаласа ҫӳреҫҫӗ, курӑксем пӑшӑлтатаҫҫӗ, одонец, мелисса тата бодяга текен курӑксен тутлӑ шӑрши варкӑшса килет, симӗсрех сенкер тӳпере тата ҫӑлтӑрсем ялкӑшса ҫутӑлаҫҫӗ.
Сидел, обняв колена длинными руками, и, немотствуя, чутко слушал, как мимо него спокойно и неустанно течёт широкая певучая волна жизни: стрекочут хлопотливые кузнечики, суетятся, бегают мыши-полёвки, птицы летят ко гнёздам, ходят тени между холмов, шепчут травы, сладко пахнет одонцем, мелиссой и бодягой, а в зеленовато-голубом небе разгораются звёзды.

Пӗррехинче, каҫ пуласпа, виҫӗ хӗр-тус сада уҫӑлса ҫӳреме тухнӑччӗ: Лодкӑпа Розка япӑхса кайнӑ хӑмла ҫырли йывӑҫҫисен тӗмӗсем хушшинче пӗчӗк сукмаксем тӑрӑх уткаласа ҫӳреҫҫӗ, Паша тата, вӗтлӗх йывӑҫ тӗмӗсем хушшине кӗрсе тӑнӑ та, халичченех ларса юлнӑ ҫырласене татса пуҫтарать, ҫав вӑхӑтрах хӑй хытӑ чаплаттарса хӑяр кӑшлать.
Однажды, под вечер, три подруги гуляли в саду: Лодка с Розкой ходили по дорожкам между кустов одичавшей малины, а Паша, забравшись в кусты и собирая уцелевшие ягоды, громко грызла огурец.

Кантӑк хупписене хупса лартнӑ, вӗри ӗнтрӗк сывлӑшра пысӑк хура шӑнасем тӗлсӗр-палсӑр ҫапӑнкаласа вӗҫсе ҫӳреҫҫӗ, нӑрлатаҫҫӗ.
Ставни окна закрыты, в жарком сумраке бестолково маются, гудят большие чёрные мухи.

Ҫынсем ҫакна пӗлеҫҫӗ ӗнтӗ: Фелицата патӗнче виҫӗ хӗр пурӑнаҫҫӗ — Паша, Розочка тата Лодка, хулари ырӑ ҫынсенчен кунти «ҫӑтмаха» пуринчен ытларах исправник помощникӗ Немцев килсе ҫӳрет, мӗншӗн тесен унӑн арӑмӗ сывӑ мар, куланай инспекторӗ Жуков, хӑй урҫа ҫын пулнӑ пирки тата Ряхин тухтӑр — кӑмӑлӗ савӑк пулнине кура, килсе ҫӳреҫҫӗ.
Знали, что у Фелицаты живут три девицы: Паша, Розочка и Лодка, что из хороших людей города наиболее часто посещают «раишко» помощник исправника Немцев, потому что у него хворая жена, податной инспектор Жуков, как человек вдовый, и доктор Ряхин — по весёлости характера.

Пуринчен ытларах Заречьене хуларан полици пырса ҫӳрет: пӗр-пӗр япала вӑрласа тухсан, пырса ухтарать, хысна повинноҫӗсем валли укҫа пуҫтарма пырать, тӳлесе татман парӑмсемшӗн тата час-часах пулакан ҫапӑҫусене чарас тесе, слобода ҫыннисен килӗнчи ӑпӑр-тапӑрне опись туса каять; ытти тӗрлӗрен ҫынсем вара, Заречьене ҫӗрлесенче кӑна «Фелицата ҫӑтмахне» ҫитсе курас майпа ҫеҫ, пыркаласа ҫӳреҫҫӗ.
Чаще всего из города в Заречье являлась полиция: с обысками, если случалась кража, ради сбора казённых повинностей, описи слободских пожитков за долги и для укрощения частых драк; всякие же иные люди приходили только по ночам, дабы посетить «Фелицатин раишко».

Ҫулсеренех, ҫурхи шыв-шур тапрансан, ҫырма шывӗ Заречьери килхушшисене юхса кӗрсе тулать, урамсене илсе лартать — ун пек чухне вара слобода ҫыннисем маччана улӑхаҫҫӗ те мачча чӳречисенчен тата ҫуртсем тӑрринчи вӑлтасемпе пулӑ тытса лараҫҫӗ, тӑпсисенчен кӑларса илнӗ хапха алӑкӗсене пӗр ҫӗре ҫыхса сулӑсем тӑваҫҫӗ, ҫав сулӑсемпе урамсем тӑрӑх, юханшыв тӑрӑх ишсе ҫӳреҫҫӗ, вӑрмантан шыв юхтарса килнӗ вутӑлӑх пӗренесене тытаҫҫӗ, ҫак тупӑша пӗр-пӗринчен вӑрлаҫҫӗ, ҫӗрлесенче тата, слободана хулапа ҫыхӑнтарса тӑракан кӗперӗн карлӑкӗсене вата-вата йӑтса каяҫҫӗ.
Ежегодно в половодье река вливалась в дворы Заречья, заполняла улицы тогда слобожане влезали на чердаки, удили рыбу из слуховых окон и с крыш, ездили по улицам и по реке на плотах из ворот, снятых с петель, ловили дрова, унесённые водою из леса, воровали друг у друга эту добычу, а по ночам обламывали перила моста, соединявшего слободу с городом.

Тӗп урам — Поречнӑй е Бережок, — ӑна шултра ҫӗпре амӑш чулпа сарса тухнӑ; ҫуркунне, чул хушшисем витӗр ешӗл курӑк шӑтса тухсан, хула пуҫлӑхӗ Суховаев арестантсене чӗнсе кӑларать те лешсем вара, шултра та сӑрӑ тӗслӗ халӑх, йывӑррӑн утаканскерсем, — нимӗн шарламасӑр урам тӑрӑх хырӑмпа шуҫкаласа ҫӳреҫҫӗ, хайхи курӑка тымарӗ-мӗнӗпе ҫӑлса тухаҫҫӗ.
Главная улица — Поречная, или Бережок, — вымощена крупным булыжником; весною, когда между камней пробьётся молодая трава, градской голова Сухобаев зовёт арестантов, и они, большие и серые, тяжёлые, — молча ползают по улице, вырывая траву с корнем.

Хулари мещенӗсем йӑрӑскерсем, анчах — мӑнтӑрккаскерсем; вӗсем уезда кӗрекен ялсенчи ярмаркасенче хӗрлӗ таварпа тата ытти таварпа суту-илӳ туса пурӑнаҫҫӗ, кӗпӗрне валли сӳс, арланӑ ҫип, ҫӑмарта, выльӑх-чӗрлӗх тата утӑ сутӑн илсе ҫӳреҫҫӗ; вӗсен арӑмӗсемпе хӗрӗсем тӗрлӗ тӗслӗ ҫӑмран ахаль туфлисем, ӑшӑ туфлисем, шарфсем, фуфайкӑсем тата ҫул ҫине тухмалли хутаҫ-михӗсем ҫыхаҫҫӗ — ҫак йышши алӑ ӗҫне тума вӗсене тахҫантанпах мӑнастир шкулӗ вӗрентсе хӑнӑхтарнӑ, пурте пекех вӗсем ҫавӑнта хутла вӗреннӗ.
Мещане в городе юркие, но — сытенькие; занимаются они торговлей красным и другим товаром на сельских ярмарках уезда, скупают пеньку, пряжу, яйца, скот и сено для губернии; жёны и дочери их вяжут из разноцветных шерстей туфли, коты (вид обуви), шарфы, фуфайки и дорожные мешки, это рукоделие издавна привила им монастырская школа, где почти все они учились грамоте.

Асту вара, урамне шӑл вара эсӗ; тата халь ӳсӗрсем нумай ҫапкаланса ҫӳреҫҫӗ, ҫавӑнпа та эсӗ тулта тӗттӗмленме пуҫласанах хапхана питӗрсе ларт.
Смотри же, Ефимка, праздник праздником, а улицу мети, да пьяных много теперь шляется, так ты, как смеркнется, вороты и запри.

I // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 30–98 с.

Пӑрахут палуби тӑрӑх икӗ часовой каллӗ-маллӗ утса ҫӳреҫҫӗ, аялта хут купӑс каланӑ, ятлаҫнӑ тата кӑшкӑрашнӑ сасӑсем илтӗнеҫҫӗ.
По палубе парохода расхаживали взад и вперед двое часовых, а внизу раздавались звуки гармони, брань и крики.

VIII // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Шуратӑл ҫинчи яланхи шӑплӑх пӗтрӗ ӗнтӗ: авӑ, симӗс гимнастерка тӑхӑннӑ вунӑ-вунпилӗк салтак шлюпка ҫине ларнӑ та ҫыран хӗрринелле ишсе килеҫҫӗ, ыттисем пӑрахут патӗнче шавлӑн, кӑшкӑраша-кӑшкӑраша шыва кӗреҫҫӗ; пӗрисем ишсе ҫӳреҫҫӗ, теприсем кӑкӑр таран шыва кӗрсе тӑрса, шӳт туса пулас, пӑрахута каялла тӗртеҫҫӗ.
Нарушилась обычная для Белой тишина: человек десять — пятнадцать солдат в защитных гимнастерках плыли в шлюпке к берегу, другие с шумом и криком купались у самого парохода; одни плавали, другие, стоя по грудь в воде, в шутку, наверное, толкали пароход назад.

VII // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика