Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

умран (тĕпĕ: ум) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Суранпа пурӑн, хӑв юнна умран юличчен, тӑраниччен ҫӑт, унтан кӑнса вырт!»

Поживи калекой, поглотай свою кровицу вволю, всласть, а потом издыхай!»

V сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

Интеллигент сӑнарӗнчен уйӑрса илетӗп, тесе шутлатӑп, пурне те хам умран ирттерсе ятӑм — ҫавах пӗлеймерӗм, мур илесшӗ!

Думал, что по интеллигентному обличью угадаю, всех мимо себя пропустил, — так, будь ты проклят, и не узнал!

IV сыпӑк // Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Мирун Еник, Владимир Садай, Александр Яндаш куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963.

Пурте аллисене сарса пӑрахрӗҫ, анчах кая пулчӗ: шампа самантрах умран ҫухалчӗ.

Все растопыривают руки, но уже поздно; налим — поминай как звали.

Шампа // Иван Иртышев. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 18–26 стр.

Ҫаксене пурне те нимӗҫ патӗнче умран юличчен ҫитерменшӗн парса яраҫҫӗ.

Все это отпускалось в тех видах, что у немца нежирно кормят.

IX сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

— Ну, хуть ҫакӑ пултӑрсам-и эппин: кайӑр ҫулпа ман умран

 — Ну хоть разве это вот: идите впереди меня по дороге…

V сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 3–84 с.

Халӗ эп «ӑнтартӑм-ха» — пӗр кун хушшинчех аллӑ ҫичӗ пин те ултҫӗр тӑшман, ҫирӗмшерӗн тӑрса тухнӑ ретпе ман умран иртеҫҫӗ, хӑшӗсем Мускав ҫине тӗлӗнсе пӑхаҫҫӗ, Мускавӗ тата ҫав кунхине уйрӑмӑнах ытла капӑрччӗ, хӑшӗсем пуҫӗсене пӗксе, урисене аран ылмаштарса салхуллӑн пыраҫҫӗ.

Теперь «повезло» — сразу пятьдесят семь тысяч шестьсот врагов, по двадцати в шеренге, прошли передо мной, одни дивясь на Москву, которая была особенно хороша в этот сияющий день, другие потупившись, глядя под ноги равнодушно-угрюмо.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пурте хырӑннӑччӗ ӗнтӗ вӗсем, мӗскӗн пит-куҫӗсем куштанланса пӑхатчӗҫ, ҫӳлӗ картузсемпе, «кӑкӑрлӑ» кительсем тӑхӑннӑ генералсем, вӗсен хушшинче халӑха асаплантарса ҫын вӗлерес енӗпе чапа тухнисем те сахал марччех ӗнтӗ, вӗсем Крым кӗперӗ урлӑ та каҫатчӗҫ пулӗ, салтакӗсем ҫаплах пирӗн умран иртетчӗҫ-ха, хӑшӗ ҫӗтӗк-ҫатӑк, хӑшӗ ҫаруран, хӑшӗ-пӗри йӳле янӑ шинелӗсене уртса тайкаланса утаҫҫӗ.

Уже их хорошо бритые, с жалкими надменными лицами, в высоких картузах, в кителях с «грудью», генералы, среди которых было несколько знаменитых мучителей и убийц, находились, должно быть, у Крымского моста, а солдаты всё шли, ковыляли — кто рваный и босой, а кто в шинели нараспашку.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Кайӑр ман умран! — терӗм эпӗ, йӗрӗнсе те тарӑхса.

— Оставьте меня! — сказала я с отчаянием, с отвращением.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Анчах кӗленче ҫине ӳкнӗ мӗлкесем шавсӑр-йӗрсӗр шуса иртнӗ пекех, ман умран та юр ӑшне путса шӑннӑ хула иртет.

Как тени бесшумно, бесследно скользят по стеклу, так проходил передо мной белый, потонувший в снегу, стынущий город.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Акӑ Саня хамӑр умран иртнӗ вагон пусми ҫинчен, аллине пӗр пысӑк чаплӑ карап тытса сиксе анать те пире ал сулать, анчах хӑй темшӗн вагон хыҫҫӑнах утать-ха.

с большим, великолепным кораблём Саня прыгает со ступенек прошедшего мимо нас вагона, машет нам, но почему-то идёт рядом с вагоном.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Сасартӑк манӑн умран пурте юха-юха иртрӗҫ, савӑннипе мана темле кулӑшла пулса кайрӗ, акӑ ӗнтӗ эпӗ ҫывӑратӑп…

Всё вдруг поплыло передо мной, и мне стало смешно от радости, что я наконец сплю…

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ҫил пире хӑваласа ҫитрӗ те малтан сулахай енчен, унтан умран, кайран, каллех сулахайран килсе ҫапрӗ, пире ҫав самантрах таҫта аяккинелле, каллех ҫил-тӑман ҫаврӑнса, юр ҫуса тӑракан ҫӗре илсе кайрӗ.

Ветер догнал нас и ударил сперва слева, потом в лоб, потом снова слева, так что нас сразу унесло куда-то в сторону, где тоже был туман и шёл снег.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вара вӑл тем чухлӗ хӑна пуҫтарать, вӗсене пушӑ сӗтел хушшине лартать, унтан, кача пӳрни ҫинчен пил ҫӗррине хывса: — Пулас пекки пултӑр! Ҫиер умран юличчен, ӗҫер кайса ӳкиччен! — тет.

И он созвал гостей, рассадил их вокруг пустых столов, снял с мизинца заветный перстень и громко произнес: — Хочу, чтобы все мы тут были сыты до отвала, пьяны до упаду.

15 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Княжна чӳречи патӗнчен иртсе кайнӑ чухне эпӗ хам хыҫра каллех ура сасси илтрӗм: ман умран шинельпе пӗркеннӗ ҫын чупса иртрӗ.

Проходя мимо окон княжны, я услышал снова шаги за собою; человек, завернутый в шинель, пробежал мимо меня.

Июнӗн 15-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

— Княжна амӑшӗпе алла-аллӑн тытӑнса ман умран темиҫе хут та иртсе кайрӗ, вӗсемпе пӗрле пӗр пӗчӗк ухсах старик ҫӳрет; хӗрӗ ман ҫине темиҫе хутчен те кӳреннӗ пек пӑхкаласа илчӗ: хӑйне ҫапах та мана асӑрхаман пек тытасшӑн пулчӗ…

Несколько раз княжна под ручку с матерью проходила мимо меня, сопровождаемая каким-то хромым старичком; несколько раз ее взгляд, упадая на меня, выражал досаду, стараясь выразить равнодушие…

Майӑн 13-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Эпӗ чарӑна пӗлмесӗр каласа кӑтартатӑп: анекдотсем манӑн ӑнран каймалла ӑслӑ тухаҫҫӗ, эпӗ хамӑр умран иртсе каяканне пӗр тӑрӑхланисем чӑтса тӑма ҫук хаяр пулаҫҫӗ…

Я не умолкал: мои анекдоты были умны до глупости, мои насмешки над проходящими мимо оригиналами были злы до неистовства…

Майӑн 13-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Вӑл пирӗн умран иртнӗ чухне унтан темскерле чухласа илмелле мар ырӑ шӑршӑ сарӑлчӗ, хӑш-пӗр чухне савнӑ хӗр ҫырнӑ ҫыруран ҫавӑн пек ырӑ шӑршӑ кӗрет.

Когда она прошла мимо нас, от нее повеяло тем неизъяснимым ароматом, которым дышит иногда записка милой женщины.

Майӑн 11-мӗшӗ // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Анчах эпӗ калаҫма пуҫласанах вӑл, йӗкӗлтенӗ пек, кулса илет те ман умран тара ларать.

Но только я начинал говорить, она убегала, коварно улыбаясь.

Тамань // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Ку – Витек, уҫӑ чунлӑ та кӑмӑллӑ йӗкӗт пулнӑ, вунпӗрмӗшӗнче ирхине пирӗн умран шӑпах вӑл иртсе кайнӑ иккен.

Это был Витек, простой добродушный парень, именно он и промелькнул одиннадцатого утром у дверей нашей камеры.

«Пирӗннисем» // Леонид Агаков. Юлиус Фучик. Асаплӑ вилӗм уменхи сӑмах. Леонид Агаков куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953

Ҫав самантра эсир, пӗлӗт ҫинчи пирӗшти пек, ман умран иртрӗр те, чӗрем манӑн ҫураҫрӗ — эсир пурӑнакан ҫурт таса иккенне, сирӗнпе пӗр юнлӑ чунсенчен нихӑшне те манӑн ылханмалла маррине, тивмелле маррине ӑнланса илтӗм.

В ту минуту вы прошли мимо меня, как небесное видение, и сердце мое смирилось, я понял, что дом, где обитаете вы, священ, что ни единое существо, связанное с вами узами крови, не подлежит моему проклятию.

XII сыпӑк // Никифор Ваҫанкка. Александр Пушкин. Дубровский. Никифор Ваҫанкка куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней