Корпус чувашского языка

Ун пирки вӑл кӗрнеклӗн курӑнать; кӑшт кӑвакарнӑ сухал пӗрчисем ӑна татах илемлетеҫҫӗ.

Помоги переводом

8 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей таврашӗ:роман. 1-мӗш кӗнеке; [И. Иванов умсӑмахӗ; Г. Хлебников хыҫсӑмахӗ]. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 463 с. — 15–458 с.

— Эй, ҫӑмарташник, миҫе вагон ҫӗртсе сутрӑн-ха ҫу каҫа! — тӑрӑхланӑ Паймук хуҫа, кӑвакарнӑ кӗреҫе сухал витӗр кула-кула.

Помоги переводом

5 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей таврашӗ:роман. 1-мӗш кӗнеке; [И. Иванов умсӑмахӗ; Г. Хлебников хыҫсӑмахӗ]. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 463 с. — 15–458 с.

Кунти стенасем ҫинчи кӑвакарнӑ вырӑнсене кӗл тӗслӗ чӗтренчӗк кӑмпа ушкӑнӗсем ҫилӗмле ҫыпҫӑнса тулнӑ; «тӳшек» хӗррисенчен аялалла хӑрӑк-туратпа мӑк усӑна-усӑна чӗтрекелеҫҫӗ.

Тут росли дрожащие пепельного цвета грибы, лепясь отрядами среди ползущей по стенам плесени; с краев помоста свешивались хворост и мох.

XIX сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Унӑн ҫӳҫӗ кӑвакарнӑ; мӑйӑхӗпе сухалӗ те кӗмӗлленме пуҫланӑ.

Его волосы были седы; усы и борода начали седеть.

XV. Ливингстон // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Сӑн-сӑпачӗ ӑратлӑ та кӗре; пӗркеленчӗксем те, кӑвакарнӑ ҫӳҫ-сухал та сулӑмлӑ-тӗреклӗ, капӑр тумлӑ ҫак кӳлепесенчен вӗресе тӑракан пурнӑҫ вӑйне хавшатаймаҫҫӗ текен кӑмӑл-туйӑм ҫуратаҫҫӗ, пит-куҫӗ, хусканӑвӗсем ҫапла пӗтӗмлетме май параҫҫӗ.

Их лица были породисты и смуглы; ни морщины, ни седина не отнимали у их внушительных, роскошно одетых фигур впечатления кипучей жизненной силы, — впечатления, производимого их лицами и движениями.

VII. Зимбауэни каварҫисем // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Кӑвакарнӑ тарӑн пуса тепӗнче хура чернил пек шыв ялтӑртатни курӑнчӗ, анчах ӑсмалли савӑчӗ пулмарӗ.

В заплесневелой яме колодца чернильным наплывом отсвечивала глубокая вода, но зачерпнуть было нечем.

VIII сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Тӑнлавӗ кӑвакарнӑ, сасси хӑйӑлти, анчах ҫемҫе.

У него были седые виски и хриплый, но мягкий голос.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 314–319 с.

Галеранӑн куҫ харшисем хуп-хурах, анчах мӑйӗ шӑнӑрланнӑ, ҫӳҫӗ кӑвакарнӑ, куҫӗсемпе ҫӑвар пӗркеленчӗкӗсенче пурнӑҫа тӳсӗмлӗн пурӑнса ирттернилӗх ҫуталать, — ватлӑх ҫулӗсенчи пӗччен ҫынсен ҫавнашкал.

Брови Галерана были еще черны, но шея сделалась жилистой, волосы на голове поседели, а в глазах и складках рта светилось терпеливое доживание жизни, свойственное одиноким под старость людям.

VIII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

— Упӑшкӑр сире кӑвакарнӑ мӑкӑль лартса тухсан — унӑн ӗҫӗшӗн ку ниме тӑман япала ҫеҫ, — эсир урӑхла юрлама тытӑнатӑр…

 — Когда муж наставит вам синяки, как это полагается в его ремесле, вы запоете на другой лад.

I сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Унӑн ашшӗ, кӑвакарнӑ та ҫирӗп старик, манӑн атте тахҫанах паллакан ҫын, мана хулпуҫҫинчен турткаласа ҫапла каларӗ:

Отец его, седой крепкий старик, старый знакомый моего отца, потрепал меня по плечу и сказал:

VI сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Сӗтел патӗнче ҫӗтӗк-ҫатӑк тумлӑ ҫын ларать; ҫӳҫӗпе сухалӗ кӑвакарнӑ, курпунлӑ, сӑнӗ йӳҫек, ӳсӗр.

У стола сидел оборванный седой человек с тяжелым, едким лицом, подвыпивший и сгорбленный.

V сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Тӗл пулнӑ этемӗн сӑнӗ-кӗлетки хӑрушӑ: арпашӑнчӑк сухалӗ кӑкӑрӗ ҫинче чӑлханнӑ, кӑвакарнӑ пит ҫӑмартисем путсах кӗнӗ, чӗтреҫҫӗ, куҫӗсем тискеррӗн, ҫав вӑхӑтрах мӗскӗннӗн йӑлкӑшаҫҫӗ, ҫӗтӗк-ҫатӑк ҫаннисенчен тӑртаннӑ аллисем тискер кайӑкӑн чӗрнеллӗ урисене аса илтереҫҫӗ.

Ужасен был вид у встреченного им человека: всклокоченная борода спускалась на грудь, синие, впалые щеки сводило гримасой, глаза блестели дико и жалобно, а руки, торча из ободранных рукавов, напоминали когтистые лапы зверя.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 375–381 с.

Провинци тӗрми; унӑн тахҫанхи ҫӑри-уҫҫи; капӑррӑн кӑвакарнӑ стенисем, бойницӑна аса илтерекен чӳречисем, — ку ӑна ейкелентерет ҫеҫ: Шамполион халиччен Парижри, Лондонри, Нью-Йоркри тӗнче шайӗллӗ танатасенчен туха-туха тарнӑ; тӗслӗх ҫак тӗрмесем тасалӑхӗпе госпитальпе тан, лараканни — ниҫта кайса кӗрейменлӗхпе — вил тӑпринчен кая мар.

Провинциальная тюрьма с ее старомодными ключами, живописной плесенью стен и окнами, напоминавшими бойницы, смешила человека, ускользавшего из гигантских международных ловушек Парижа, Лондона и Нью-Йорка, — образцовых тюрем, равных чистотой госпиталю и безвыходностью — могиле.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 23–48 с.

— Ҫапла, пасьянс тухрӗ, — хушса хучӗ капитан, — эсир кӑвакарнӑ физиономийӗрсемпе вӗҫсе кӗмен тӗк — тепӗр пасьянс килетчӗ.

— Да, пасьянс вышел, — вставил капитан, — и вышел бы еще раз, как взлетели вы с посиневшими физиономиями.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 293–299 с.

Кӑвакарнӑ куҫ харшиллӗ, ҫулланнӑ ҫын ҫаврӑнса та пӑхмарӗ.

Пожилой человек с седеющими бровями даже не обернулся.

Супӑнь ешчӗкӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 170–176 с.

Пӗрре, хӑюлӑх ҫитерсе, пырса уртӑнӗччӗ те мӑйран, кӑвакарнӑ мӑйӑхлӑ тачкарах тутинчен чуптӑвӗччӗ ӑш каниччен, унтан, пуҫне унӑн сарлака кӑкӑрӗ ҫине хурса, тӑрӗччӗ те тӑрӗччӗ пӗр чӗнмесӗр, лӑпкӑн…

Помоги переводом

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Маччаран ҫакнӑ ҫиччӗллӗ краҫҫын лампи ҫутинче вӑл темле хӑрушшӑн курӑнать: пуҫне ҫапса шӑтарнӑ пулас та, юхса тӑнӑ юн, кӑлкан пек шурӑ ҫӳҫе тӑрмалантарса, тем анлӑш кӗвелсе хытнӑ; сулахай алли кравать хӗрринчен лӗнчӗр усӑннӑ; кӗпине тӑршшӗпех ҫурса янӑ та, хырӑмӗ ҫинче кӑвакарнӑ вырӑнсем палӑраҫҫӗ…

Помоги переводом

1 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Ҫирӗп шӑплӑхра поварсем жрецсем пек куҫса ҫӳреҫҫӗ: хуралса кӑвакарнӑ стенапа юнашар вӗсен шурӑ калпакӗсем кухньӑри ӗҫе чаплӑ сӗм кӗртеҫҫӗ; хаваслӑ, мӑнтӑр хӗрарӑмсем шыв пичкисем патӗнче фарфорпа та кӗмӗлпе шакӑртаттарса савӑт-сапа ҫӑваҫҫӗ; йывӑр пирки пӗкӗрӗлсе арҫын ачасем пулӑпа устрица, ракпа улма-ҫырла тултарнӑ карҫинккасем йӑта-йӑта кӗреҫҫӗ.

В суровом молчании, как жрецы, двигались повара; их белые колпаки на фоне почерневших стен придавали работе характер торжественного служения; веселые, толстые судомойки у бочек с водой мыли посуду, звеня фарфором и серебром; мальчики, сгибаясь под тяжестью, вносили корзины, полные рыб, устриц, раков и фруктов.

II. Грэй // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Кӑвакарнӑ кӑтри улӑм шлепки айӗнчен хутламӑн-хутламӑн тухса выртнӑ; сенкер шӑлавар ӑшне чикнӗ кӑвак кӗпепе, вӑрӑм кунчаллӑ атӑпа вӑл сунарҫӑ пекех; шурӑ ҫухавапа галстук, тӑхине кӗмӗлпе ҫӗлесе илемлетнӗ пиҫиххи, ал туйи, никельпе витнӗ ҫӗнӗ ҫӑраллӑ сумкка вара вӑл хула ҫынни иккенне ҫирӗплетеҫҫӗ.

Седые кудри складками выпадали из-под его соломенной шляпы; серая блуза, заправленная в синие брюки, и высокие сапоги придавали ему вид охотника; белый воротничок, галстук, пояс, унизанный серебром блях, трость и сумка с новеньким никелевым замочком — выказывали горожанина.

I. Ӑрӑмҫӑ пӗлтерни // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Тантӑшӗсемпе ҫывӑхланма Ассоль пӗрре ҫеҫ мар хӑтланса пӑхрӗ, анчах унӑн кашнинчех килне хурлӑхлӑн йӗрсе, кӑвакарнӑ ӳтпе, чавнӑ-чӗрнӗ пит-куҫпа, ял ҫыннисен шухӑш-кӑмӑлӗн ытти палӑрӑмӗпе таврӑнма тивет; вӑхӑт иртнӗҫемӗн Ассоль кӳренме пӑрахрӗ, анчах ашшӗнчен хушӑран ҫав-ҫавах ҫапла ыйтать:

Одна за другой, наивные ее попытки к сближению оканчивались горьким плачем, синяками, царапинами и другими проявлениями общественного мнения; она перестала, наконец, оскорбляться, но все еще иногда спрашивала отца:

I. Ӑрӑмҫӑ пӗлтерни // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.