Корпус чувашского языка

Йытӑсем пирки шухӑшланин мӗн усси!

Думать о собаках не было никакого смысла.

VIII // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

Ашаксемпе лашасем йытӑсем пек пӗтӗм кӳлепипе чӗтре-чӗтре силленсе ӑшӑнаҫҫӗ.

Даже ослы и лошади отряхивались, подобно собакам вздрагивая всем телом.

VII. Зимбауэни каварҫисем // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Йытӑсем ҫапӑҫса тӑранчӗҫ те — чӗлхисене кӑларса лараҫҫӗ те выртаҫҫӗ.

Собаки, окончив драку, расселись и разлеглись, высунув языки.

III. Сив чир // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Араб ҫурчӗн тачӑ питӗрнӗ хайхи тӗлӗнче ҫӗр ҫине ларсан чирлӗскер темӗнле хӑяв мӑкӑртатрӗ те стена ҫумне лаштах выртрӗ, ырхан йытӑсем пӗр-пӗрне ҫырткаланине кахаллӑн сӑнать.

Опустившись на землю у наглухо закрытых ворот арабского дома, больной пробормотал проклятие и лег у стены, лениво наблюдая грызню тощих собак.

III. Сив чир // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

— Ҫак курӑка… — терӗ Эстамп юлашкинчен — эпӗ вӑл тӗлӗрет пуль тесе шухӑшлама пуҫласан, — уртаракан чир ерсен ак ҫак курӑка йытӑсем ҫинине пӗлетӗн-и?

— Известно ли тебе, — сказал он наконец, после того как я решил, что он совсем задремал, — известно ли тебе, что эту траву едят собаки, когда заболеют бешенством?

XI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Йытӑсем вӗреҫҫӗ, автансем авӑтаҫҫӗ.

Лаяли собаки, петухи пели.

VIII // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Йытӑсем вӗрмеҫҫӗ, чӑхсем те кӑтиклемеҫҫӗ, витере ӗнесем те тапӑртатни илтӗнмест, — шӑпах эпир ҫывхарсан мӗнпур чӗрчун юри пытанса тӑнӑ пек туйӑнчӗ.

Не лаяли собаки, не кудахтали куры, не топтались в хлеву коровы — все было тихо, точно все живое нарочно притаилось при нашем приближении.

VIII сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Ытла та шӑп, йытӑсем те вӗрмеҫҫӗ.

Тихо уж очень, и собаки не лают.

II сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Таҫтан пӗр енче йытӑсем вӗреҫҫӗ — ахӑртнех, ял ҫывӑх пулмалла.

Где-то собаки лают — должно быть, деревня близко.

I сыпӑк // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар А.П. Шкул: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 166 с.

Тӳремлӗхсемпе сӑртсен хушшинче, ҫывӑракан ҫуртсен ҫумӗпе утса, йытӑсем вӗрнине тата хӑйӗн сассине илтсе, — вӗсем пурте ҫак каҫӑн уйрӑлми пайӗ пулса тӑчӗҫ, — Давенант халӗ иккӗлле тӑрӑмра: халӗ чун-туйӑм ӗҫӗ кӑмӑл ҫирӗплӗхне пӑхӑнмасть ӗнтӗ.

Шагая среди равнин и холмов, мимо спящих зданий, слушая лай собак и звук своих шагов, ставших неотъемлемой частью этой ночи, Давенант достиг состояния, в котором душевная деятельность уже не подчинена воле.

VII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Йытӑсем пирӗнпе пӗрлех пыраҫҫӗ.

Собаки пойдут с нами.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 326–330 с.

Унтан ҫунасене пушатма пикенчӗҫ, кӗҫех капмар юр сӑрчӗ тӗлӗнче пысӑках мар палатка карса хучӗҫ те ҫынсемпе йытӑсем унта кӗрсе тулчӗҫ, пӗр-пӗринпе ыталашса вырнаҫрӗҫ, йытӑсен шӑршлӑ, ӑшӑ сывлӑшӗпе ҫынсен сывлӑшӗ пӗрлешрӗҫ; ыйха, ӗшенӗве тата теветкеллӗхе пула пурте хускалми выртаҫҫӗ.

Тогда стали выгружать сани, и маленькая палатка приютилась около огромного снежного холма, полного людей, собак, все лежали, тесно обнявшись друг с другом, и теплое, вонючее дыхание собачьих морд слипалось с дыханием людей, неподвижных от сна, усталости и отчаяния.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 326–330 с.

— Ҫаплах-тӑр, — терӗ тухтӑр; калаҫӑва тӑнласа ыттисем пырса тӑчӗҫ, — анчах пирӗн йытӑсем ҫук.

— Да, — возразил доктор, в то время как все остальные подошли, прислушиваясь к разговору, — но у нас нет собак.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 326–330 с.

Шӗвӗр хӑлхаллӑ хӗрлӗ йытӑсем вӗрен турта-турта вӑйран кайнӑ, мӗскӗннӗн нӑйкӑша-нӑйкӑша, чӗтре-чӗтре чарӑнаҫҫӗ те каллех малалла ӑнтӑлса туртӑнаҫҫӗ.

Рыжие, остроухие собаки выбивались из сил, натягивая постромки, жалобно скулили и останавливались, дрожа всем телом.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 326–330 с.

Эпӗ сире йӑтса каятӑп, анчах фермӑна мар — тӗп пулччӑр йытӑсем! — ӑҫта та пулин ҫывӑхарах.

Я вас снесу, но не на ферму — долой собак! — а где-нибудь поблизости.

Мӗн пулнӑ пулнах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 109–113 с.

— Лампа ҫутине пӗчӗклетрӗ те алӑка уҫрӗ, йытӑсем вӗрекен хура сӗмлӗхе чӑмрӗ.

— Прикрутив лампу, он открыл дверь и нырнул в глухую, лающую собаками тьму.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 187–210 с.

Ҫанталӑк, вӗсем ялтан тухиччен питӗ лӑпкӑ тӑнӑ пек туйӑнатчӗ: йытӑсем калаҫаччӗҫ, тӑманасем юрлатчӗҫ…

Помоги переводом

II // Эселе Петӗрӗ. «Капкӑн», 1931, 2№, 12–13 с.

Утарта йытӑсем пӗр-иккӗ хамлатни, унтан савӑнӑҫлӑн нӑйкӑшни, такам тем калани илтӗнчӗ.

Помоги переводом

3 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Йытӑсем вӗсене чӑнахах сисрӗҫ ӗнтӗ, юлхавлӑн хӑр-хар тукаласа, карта патнелле ыткӑнчӗҫ.

Помоги переводом

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Хӑварӑр мана, вӗшле йытӑсем.

Оставьте меня, гончие.

IV. «Гарнаш, Автан урамӗ» // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.