Поиск

Шырав ĕçĕ:

илтӗнет (тĕпĕ: илтӗн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Кӗпӗрленчӗк ушкӑнӑн шӑв-шавӗ витӗр Стрельцовӑн, Ключниковӑн, Зосимӑн палланӑ сассисем ҫухӑрашни илтӗнет…
Сквозь гул толпы доносились знакомые окрики Стрельцова, Ключникова, Зосимы…

Окуров хули // Уйӑп Мишши. Горький М. Окуров хули: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 134 с.

Вавила форточкине уҫса ярать те — камерӑна тислӗк, тикӗт, чӗн-сӑран шӑрши-марши вӑйлӑн тапса кӗрсе тулать тата пур енчен те хуларан, садсенче тахши мӗнпур пек ҫӑхан йӑвисене тустарса тухнӑ евӗр, темле халиччен илтмен сасӑ кӗрлесе килсе илтӗнет.
Вавила открывал форточку — в камеру вливались крепкие запахи навоза, дёгтя, кожи и отовсюду из города доносился странный гул, точно кто-то разорил все вороньи гнезда в садах.

Ун хыҫҫӑн тата кил хуҫи хӗрарӑмӗн йӗрмӗшекен сасси илтӗнет:
И её догонял плачущий голос хозяйки:

Ҫуртра алӑксене шалтлаттараҫҫӗ, кил хуҫи хӗрарӑмӗ хыпӑнса ӳксе калаҫнӑ сасӑ илтӗнет тата такам-ҫке урисемпе урайне тапӑртаттарса ташланӑ пекех туйӑнать.
В доме хлопали дверями, был слышен тревожный голос хозяйки, и точно кто-то плясал, дробно стуча ногами по полу.

Вавила сулахай аллипе Симӑна «чунне витермеллех» пырса ҫапрӗ те хайхискерӗн мӑйне пӗтӗм вунӑ пӳрнипе пӑчӑртаса, пӑвса лартрӗ; пӳрнисем хӑйӗн хытӑрах та хытӑрах пӑчӑртаҫҫӗ, вӗсен айӗнче пыр кӑмӑрчакӗсем шатӑртатни илтӗнет, Симӑн аллисем лаштӑрах усӑнса анчӗҫ, вӗсем, кӗсьесене шыранӑ пек, аяксем тӑрӑх тем хыпашлакалаҫҫӗ.
Вавила ударил левой рукой «под душу» Симе и сжал его шею всеми десятью пальцами; пальцы сжимались всё крепче, под ними хрустели хрящи, руки Симы повисли вдоль тела и шарили по бокам, точно отыскивая карманы.

Ҫилӗ йывӑҫсен ҫаралса юлнӑ тураттисене лӑскаса шавлать, ҫумӑрӗ вӗтӗртетсе тӑрать, шӑнса хытӑрканӑ, выҫӑ йытӑсем вӗрни, ӳлени илтӗнет.
Шумел ветер голыми сучьями деревьев, моросил дождь, лаяли и выли озябшие, голодные собаки.

— Чи кирли вӑл, ачам, — илтӗнет ҫӗрлехи шӑплӑхра Тиуновӑн лӑпкӑ сасси, — эсӗ хӑвӑн пултарулӑхна юрат!
— Главное, малый, — раздавался в тишине ночи спокойный голос Тиунова, — ты люби свою способность!

Хуларан каҫхи кӗлле шанӑҫсӑррӑн йыхӑрса чӗнекен чан сасси янӑраса килет, таҫта пӑс тухмалли трубаран, тем шухӑшланӑ пек, пӗр виҫеллӗн, тӑвӑнса, хашлатса пӑс тухса тӑни илтӗнет, юханшыв хӗрринче кӗпе тукмаккисем шаплатаҫҫӗ тата ача макӑрать.
Из города доплывал безнадёжный зов колокола к вечерней службе, где-то озабоченно и мерно пыхтел пар, вырываясь из пароотводной трубки, на реке вальки шлёпали, и плакал ребёнок.

Акӑ вӑл, куҫӗсене хупнӑ, тути хӗррисем тутлӑн ҫӳҫенсе илеҫҫӗ, чӗри хӑвӑрт-хӑвӑрт тапни илтӗнет, шурӑ мӑйӗ ҫинче тата, хӑлхи патӗнче, темскерле чӗре япала сиккелесе вылянать.
Глаза у неё закрыты, губы сладко вздрагивают, слышно частое биение сердца, и на белой шее, около уха, трепещет что-то живое.

Пурин ҫине те вӑл кичеммӗн пӑхкаласа илет, уҫӑмлах мар сасси унӑн ҫынсене йӗкӗлтемелле ӳркевлӗн илтӗнет.
Посматривал на всех скучно, и глуховатый голос его звучал подзадоривающе лениво.

Ӑслӑ-тӑнлӑ ҫыншӑн сӑмахӗ те кулӑшла илтӗнет!
Розумному человеку даже смешно самое слово!

Мазепӑн хӑйӑлтатакан сасси уҫҫӑнах илтӗнет:
Ясно слышен хриплый голос Мазепы:

Юханшыв леш енче, бульварта, хула ҫыннисем курӑнма пуҫлаҫҫӗ: йывӑҫсем витӗр сенкер, шупка хӗрлӗ, шурӑ тӑхӑннӑ хӗрарӑмсемпе хӗрсем, сӑрӑ та сарӑ тумлӑ кавалерсем епле ярӑнса иртни курӑнать, Мазепа уҫҫӑн ахӑлтатса кулни тата ҫуллӑ сассипе ҫапла кӑшкӑрни илтӗнет:
За рекой, на бульваре, появляются горожане: сквозь деревья видно, как плывут голубые, розовые, белые дамы и девицы, серые и жёлтые кавалеры, слышен звонкий смех и жирный крик Мазепы:

«Фелицата ҫӑтмахӗ» енчен чуна астаракан юрӑ хуллен янӑраса илтӗнет.
Со стороны «Фелицатина раишка» тихо струится заманчивая песня.

Ҫавӑнтах вара, пусмӑрти хӗрарӑм йынӑшнинчех, калама ҫук тарӑхнине, мӑнкӑмӑллӑха, пур шанчӑксене те ҫухатнӑ хыҫҫӑн, пӗтӗмпех пӗтес умӗн ҫуралакан; ҫын хӑйӗн хакне тавҫӑрса илнипе тата ҫӑлӑнма май ҫуккине ӑнланнипе пӗрлех ҫуралакан мӑнкӑмӑллӑха палӑртса чунтан кӑшкӑрса яни илтӗнет.
И тут уже среди стона угнетенной женщины звучит вопль негодования, гордости, той непреклонной гордости, которая развивается на краю унижения, после потери всех надежд, — развивается вместе с сознанием своего достоинства и тупой безвыходности положения.

Вӑрӑ чакак // Леонид Агаков. Герцен А. И. Вӑрӑ чакак: повеҫсем; Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 104 с. — 3–29 с.

Халӗ ӗнтӗ кимӗ айӗнче шыв пӗр евӗрлӗн лӑпкӑн чӑмпӑлтатни ҫеҫ илтӗнет.
Слышался лишь легкий плеск воды под веслами.

V // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Тӗттӗмре тыткӑнрисем майпен сывлани тата чирлисем йынӑшни ҫеҫ илтӗнет.
В темноте только сдерживаемое дыхание пленников и тяжкие стоны больных.

Вунтӑххӑрмӗш сыпӑк // Сергей Мерчен. Выгодская Э.И. Алжир тыткӑнӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1946. — 112 с.

Столовӑйри сехет пӗр пек шаккани ҫеҫ илтӗнет.
Из столовой доносится мерный стук маятника.

Ялан кӗрешӳре // Александр Галкин. Прилежаева М. П. Ленин пурнӑҫӗ: повесть; Александр Галкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 255 с.

Ленин пӳлӗмӗнчен ахлатни илтӗнет.
Стон донёсся из комнаты Ленина.

Виҫӗ сӗмсӗр пуля // Александр Галкин. Прилежаева М. П. Ленин пурнӑҫӗ: повесть; Александр Галкин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 255 с.

Ленин аран сывлани пурне те илтӗнет тейӗн.
Кажется, всем слышно было прерывистое дыхание Ленина.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика