Поиск

Шырав ĕçĕ:

выртатӑп (тĕпĕ: вырт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Мӗнле ӳкрӗм, ҫаплах выртатӑп, ура ҫине тӑраймастӑп.
А я как свалилась с него, так и встать не могу.

Туслӑх // Василий Юдин. Кошевая Е. Ывӑлӑм ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 208 с.

Эх, Спартак, Спартак, хӗрхенсем хӑвӑн ачуна, хӗрхенсем мана — вӑйсӑр та телейсӗр хӗрарӑма, эсӗ вилес пулсан, тарӑхнипе хурланнипе эпӗ те вилсе выртатӑп.
О Спартак, Спартак, пожалей свою дочь, пожалей меня, слабую я несчастную женщину, которая умрет от отчаяния, от печали, если ты умрешь…

XXII сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

Эпӗ итлесе выртатӑп.
И я слышу.

Эпир хура ҫӗлен курни ҫинчен пичче каламарӗ // М. Тимофеева. Житков Б. С. Эпӗ курса ҫӳрени: япаласем ҫинчен ҫырнӑ калавсем; М. Тимофеева куҫарнӑ; ӳнерҫӗсем Ф. Осиповпа П. Сизов. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 212 с.

Вӑраннӑ чух ҫапла пулчӗ: эпӗ автобусра диван ҫинче выртатӑп, пуҫӑм — анне чӗркуҫҫийӗ ҫинче.
А когда я проснулся, так вышло: я лежу на диванчике в автобусе, а голова — у мамы на коленях.

Эпӗ тӳсейми хӗвел айӗнче, типсе кайнӑ пыра йӗпетмелӗх пӗр тумлам шывсӑр выртатӑп.
И я лежу под этим страшным солнцем, и нет у меня глотка воды, чтоб освежить воспаленное горло.

Тӑватӑ кун // Ярукка Сантри. Гаршин В.М. Тӑватӑ кун: калав. — Шупашкар: Республикӑри чӑваш кӗнеки кӑларакан уйрӑм, 1924. — 38 с.

Эпӗ пӗр хускалмасӑр куҫа хупса выртатӑп.
Я лежал неподвижно, с полузакрытыми глазами.

Асапланса ванса пӗтнипе, пуҫ йывӑрланса ҫитнипе, эпӗ ним пӗлмесӗр пекех выртатӑп.
Совсем разбитый, одурманенный, я лежал почти в беспамятстве.

Шухӑшсем пӑтранаҫҫӗ, эпӗ сӗмрен кайса выртатӑп.
Мысли путаются, и я забываюсь.

Пӗр вӑйсӑр, хускалмасӑр выртатӑп.
Я лежу в совершенном изнеможении.

Хам вӑраннӑ пулсассӑн та, куҫа уҫмасӑр хупласах выртатӑп.
Я лежу с закрытыми глазами, хотя уже давно проснулся.

Халь, ҫурӑм ҫинче выртатӑп.
А повернулся на спину.

Эпӗ хырӑм ҫинче выртатӑп пулмалла: хам умра пӗр пӗчӗк сапӑк ҫӗр анчах курса выртатӑп.
Я лежу, кажется, на животе и вижу перед собою только маленький кусочек земли.

— Вӗҫертӗр мана, эпӗ выртатӑп.
— Пустите меня, я лягу.

Магр майра патша лабиринчӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Эпӗ пӗррехинче, ҫӗрле, лав ҫинче выртатӑп — аманнӑскер, сӑмса месерле, — ҫӑлтӑрсене сӑнатӑп.
Я ночью, раз, на возу лежал, раненый, кверху носом, — поглядываю на звёзды.

Акӑ мӗн чи хӑрушши: эпӗ вилнӗ те выртатӑп, шӑла йӗрнӗ; ку — эпӗ, хама виҫӗ ҫултан ас тӑваканскер, акӑ халӗ эпӗ — ҫук!
Вот что страшно, — валяюсь я мёртвый, оскаленный, — это я-то, ведь я себя с трёх лет помню, и меня — нет.

Эпӗ ӑҫта выртатӑп?»
Где я лежу?»

Кану // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

— Пӗлетӗр-и, эпӗ часах выртатӑп пулмалла, — терӗ пӗрре аҫа-ҫури, ҫумӑр ҫунӑ кун.
— Кажется, я скоро лягу, знаете, — сказал вотчим однажды, в дождливый день.

XVI. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Юлашкинчен, эпӗ ҫапах та тӑпра ӑшне пӑсӑлнӑскер кӗрсе выртатӑп пулсан, эпӗ хамӑн юлашки сехетре пӑртак мухтансарах та калӑп: «Ырӑ ҫынсем ман чуна пӑсас тесе пӗр хӗрӗх ҫул хушши хытах тӑрӑшса хӑтланчӗҫ, анчах вӗсем кутӑнлашсах ӗҫлесе хӑтланни питех ӑнӑҫлӑ пулаймарӗ» тейӗп.
И если в конце концов я все-таки лягу в землю изуродованным, то — не без гордости — скажу в свой последний час, что добрые люди лет сорок серьезно заботились исказить душу мою, но упрямый труд их не весьма удачен.

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Итем тавра сухаличченех выртатӑп.
— Лежу, пока ток не опашешь.

Балалайкӑллӑ Йӑкӑнат // Леонид Агаков. Троепольский, Г. Н. (1905-1995). Вунҫиччӗмӗш Прохор тата ыттисем: (агроном ҫырса пынисем). [Л. Я. Агаков куҫарнӑ]. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 132 с. — 84–108 с.

— Юрать, выртатӑп.
— Буду лежать.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика