Двуязычный корпус чувашского языка

Костя ашшӗне мӑйӗнчен ҫакӑннӑ, ашшӗ, ывӑлӗпе ӗмӗрлӗхех уйрӑлнине пӗлнӗ пек, ӑна нумайччен хӑйӗн ҫумӗнчен яман.

Костя кинулся отцу на шею, и тот, словно зная, что прощается с сыном навсегда, долго не решался оторвать его от себя.

2 // .

Постра тӑракан часовой, тӗреклӗ те тӑлпан хул-ҫурӑмлӑ нимӗҫ, хӑйне ҫӗре ҫавӑрса ҫапнӑ хыҫҫӑн та парӑнасшӑн пулмарӗ — чылай хушӑ ҫавӑркаласа тӑчӗ вӑл хӑйӗнчен ҫакӑннӑ ҫурма ҫарамас Григорие, кӑшкӑрма хӑтланса пӑхрӗ, аллине ҫыхтарасшӑн мар пулса та пайтах тӗрмешрӗ.

Сбил с ног стоявшего на посту часового, и он, здоровый, коренастый немец, долго кружил повисшего на нем полуголого Григория, порывался кричать и никак не хотел, чтобы его связали.

IV // .

Кашкӑр юнашар тип ҫырмана тарса ӳкесшӗн, йытӑсем ӑна таччӑнрах хуса ҫитсе пусса ӳкерсе пыраҫҫӗ, Ястреб ятлӑ сӑрӑ йытти кашкӑра лӑпсӑркка ҫӑмӗсенчен ҫакӑннӑ пекех ҫапкаланса пырать; Григорие вӑл кунтан шурӑ ластӑк пек кӑна курӑнать.

Волк перебивал к соседнему буераку, близко наседали, охватывали собаки, и почти над клочьями волчьих пахов висел, отсюда казавшийся Григорию белесым лоскутком седой кобель Ястреб.

17 // .

Митька, тайкаланса, алӑк сӑлӑпне туртса кӑларчӗ те юнланса пӗтнӗ урисенчен ҫакӑннӑ ҫуйӑхашакан вӗри шӑршлӑ йытӑсен ҫыхланчӑкне хӑй хыҫӗнчен сӗтӗрсе тухрӗ.

Качаясь, выдернул Митька засов и на окровяненных ногах выволок за собой рычащий, жарко воняющий псиной собачий клубище.

2 // .

Хӑй шинелӗ аркинчен ҫакӑннӑ йытӑ туллашнине пӑхмасӑрах, вӑл чӳрече умне пырса тӑчӗ, чӳрече хуппине уҫрӗ, чӗрнипе кантӑка кӑчӑртаттарчӗ.

Не обращая внимания на кобеля, хватавшего его за полы шинели, проплюхал к окну, открыл ставень, поскреб ногтем о стекло.

13 // .

Мӑйӑхӗ, ҫаплах йӗпескер, хуралса кайнӑ та, моржӑнни евӗр, икӗ ҫӑра вӗҫпелен аялалла усӑнса ҫакӑннӑ.

Усы, еще мокрые, потемнели и висели вниз двумя густыми сосульками, точно у моржа.

XVIII // .

Лагерьтен хулана пурӗ те пӗр ҫул — ку вырӑнта чӑнкӑ та тарӑн хушӑкпа иртекен чукун ҫул урлӑ хывнӑ ҫул кӑна илсе каятчӗ Ромашов сакӑлтаран ҫакӑннӑ пекех выртакан, таптаса хытарнӑ тӑвӑр сукмакпа аялалла хӑвӑрттӑн чупса анчӗ те тепӗр енчи хысакпа йывӑррӑн хӑпарма пуҫларӗ.

Из лагеря в город вела только одна дорога — через полотно железной дороги, которое в этом месте проходило в крутой и глубокой выемке Ромашов по узкой, плотно утоптанной, почти отвесной тропинке быстро сбежал вниз и стал с трудом взбираться по другому откосу.

XVI // .

Кунашкал минутсене чӑтса ирттерме питех те йывӑррине ҫамрӑк офицер хӑй опычӗ тӑрӑхах пӗлет: сӑмахсене, темиҫе хут каласа та, итлемеҫҫӗ пулсан, пулӑшусӑр вӗсем сывлӑшран ҫакӑннӑ пек кӑна юлаҫҫӗ, вӗсем патне ҫаврӑнса пырасса та темле чикекен намӑслӑх ҫине тӑрса хистенипе ҫех ним шанчӑксӑррӑн пыратӑн.

Молодой офицер по опыту знал, как тяжело переживать подобные минуты, когда слова, много раз повторяемые, точно виснут без поддержки в воздухе и когда какой-то колючий стыд заставляет упорно и безнадежно к ним возвращаться.

VIII // .

Вӗсен вӑййине Лещенко штабс-капитан, хӗрӗх пиллӗксенчи ытла кичем ҫын, хӑйӗн пӗр сӑнӗпеленех те тӗксӗмлӗхе кӗртсе ӳкерме пултараканскер, чӳрече янахӗ ҫине вырнаҫнӑ та, пӑхса ларать; питӗнче те, кӗлеткинче те унӑн пӗтӗмпех чи-чи шанчӑксӑр меланхолипеле аялалла усӑнса ҫакӑннӑ: усӑннӑ, пӑрӑҫ хутаҫӗ пек, тӑсмака, ашлӑ, хӗрлӗ те лӗнчешке сӑмси; янах тарана ҫити уртӑннӑ ик ҫинҫе хӑмӑр ҫип евӗр мӑйӑхӗ; куҫӗ харшисем сӑмса тӗпӗнчен пуҫланнӑ та тӑнлав патне тӑсӑлса аннӑ, вӗсем вара ӑна ӗмӗр-ӗмӗрех йӗнӗ сӑнлӑ кӑтартаҫҫӗ; мӗн унта, кивӗ сюртукӗ те пулин унӑн сӗвек хулпуҫҫийӗсемпе путса кӗнӗ кӑкӑрӗ ҫинче, йӑрхахра чухнехи евӗр, шалпаррӑн лӑпӑштатса тӑрать.

На их игру глядел, сидя на подоконнике, штабс-капитан Лещенко, унылый человек сорока пяти лет, способный одним своим видом навести тоску; все у него в лице и фигуре висело вниз с видом самой безнадежной меланхолии: висел вниз, точно стручок перца, длинный, мясистый, красный и дряблый нос; свисали до подбородка двумя тонкими бурыми нитками усы; брови спускались от переносья вниз к вискам, придавая его глазам вечно плаксивое выражение; даже старенький сюртук болтался на его покатых плечах и впалой груди, как на вешалке.

VIII // .

Пуф, сывлӑшран ҫакӑннӑ ҫурт кӑна, тӑрасса та вӑл «кирлӗ мар» текен ик кӗске сӑмах ҫинче те мар-ха, ҫав сӑмахсене ҫынсем темшӗн халиччен каламанни ҫинче ҫех никӗсленсе тӑрать.

Пуф, здание, висящее на воздухе, основанное даже не на двух коротких словах «не хочу», а только на том, что эти слова почему-то до сих пор не произнесены людьми.

VI // .

Вӑл хӑйӗн ҫухи ҫийӗпе хутлам пулса ҫакӑннӑ пӑхӑр тӗслӗ ҫара та мӑнтӑр ӗнсине хыттӑнах ҫапса илчӗ.

Он энергично ударил себя по могучему бронзовому затылку, который свешивался на воротник жирной безволосой складкой.

VIII сыпӑк // .

Лӑс туратсенчен кӑпӑш юр кумккисем пусӑрӑнтарса ҫакӑннӑ, ҫакӑ вӗсене темле уяври пек тӗлӗнмелле чаплӑ та сивӗрех сӑн парса тӑрать.

Нависшие на ветвях пышные комья снега давили их книзу, придавая им чудесный, праздничный и холодный вид.

III сыпӑк // .