Двуязычный корпус чувашского языка

Хамӑрӑн пуҫ тӗлӗнчи тӳпене те эпир ҫав териех анлӑн куратпӑр; вӑл тикӗс, вӗҫӗ-хӗррисӗр тата кӑвак…

Так же далеко видим мы над собой полушаровой свод неба; оно ровно, бесконечно и сине…

VII // .

Хӑш-пӗр чухне ҫӗрайӗнчен тапса тухма тӑрӑшакан япаласем хӑйсен тӗлӗнчи хытӑ ҫӗр хуппине хӑмпӑлантарса ҫӳлелле мӑкӑртса кӑлараҫҫӗ («лакколиты»).

Иногда стремящиеся из глубин Земли массы медленно приподнимают лишь над собой земную оболочку, выпучивая ее («лакколиты»).

Ҫӗрӗн ҫийӗсем мӗнле тытӑнса тӑни тата ҫӗр варрине кайса ҫӳрени ҫинчен // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с. — 211–227 с.

Аялта тӗттӗмленчӗ ӗнтӗ, ҫуртсемпе урамсем пӗр тӑтӑшлӑ тӗксӗм кӳлепесене пӗрлешрӗҫ, ҫав кӳлепесенче кашнинчех сарӑрах хӗрлӗ ҫутӑсен темиҫе пӑнчи курӑнать; ҫул ҫинче тата ун тӗлӗнчи сывлӑшра вара тул ҫутах-ха, тӑвӑн чи ҫӳлти тӳпинче сӑрт хыҫне пытаннӑ хӗвелӗн юлашки пайӑркин кӗрен шевли вылять.

Внизу уже потемнело, дома и улицы слились в сплошные серые пятна с несколькими оранжевыми бликами огней в каждом пятне, а на дороге и над нею было еще светло, и на самой верхушке горы стояло розовое сияние от последнего луча скрывшегося за гребнем солнца.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // .

Инҫетре, ҫӳллӗ ҫуртсем тӗлӗнчи хушӑра, «Катюшӑсен» пайӑркисем, сӗвек, ҫемҫе, куҫа курӑнми пӗкӗ пек, питӗ пысӑк хӑвӑртлӑхпа ҫӳлелле хӑпараҫҫӗ.

Вдали, в промежутке между высокими домами, пологой, мягкой, почти незаметной дугой неслись вверх стремительные лучи «катюш».

Саккӑрмӗш сыпӑк // .

Ҫав сехетре тинӗс тӗлӗнчи пӗлӗт ҫинче пулакан тӗссем кайран яра-кунӗпе те пулмаҫҫӗ.

В тот час небо над морем было таких тонов, какие потом, в течение дня, уже никогда на нем не появлялись.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // .

Шӑпах кӑнтӑрлапа ҫурҫӗрти хула тӗлӗнчи тӳпере Англи гидропланӗсем кӗрлесе вӗҫсе ҫӳреме, хула ҫине ҫӗршер те пиншер листовкӑсем тӑкма пуҫларӗҫ.

Ровно в полдень английские гидропланы загудели над просторами северного города, забрасывая улицы сотнями листовок.

6 // .

Хӑвӑрт ӗҫлеме пуҫланӑ ҫӗнӗ ҫынсен ӗҫӗ мӗнле пынине тӗрӗслеме Василипе Валентина кӑнтӑр тӗлӗнчи уя тухрӗҫ.

Василий и Валентина в полдень пошли в поле, чтобы посмотреть, как идет дело у новоявленных скоростников.

7. Тырӑ пулчӗ // .

Вӑл халӗ ӗнтӗ шавласа кӗрлекен хура шыв тӗлӗнчи ҫирӗпех мар хӑма ҫинче тӑрать.

Он стоял теперь на зыбкой тесине над черной урчащей водой.

6. «Сӑрнай» // .

Валентина унӑн яка та мӑкӑр ҫамкине, илемлӗ куҫхаршисен сӑмса кӑкӗ тӗлӗнчи ҫуначӗсене, усӑнса тӑракан куҫ тӗкӗсене курчӗ.

Она видела его гладкий и выпуклый лоб, сведенные у переносья крылья красивых бровей, опущенные ресницы.

5. Килте // .

Василий ҫухине тӑратрӗ, ҫӗлӗкне ҫамки ҫинех антарса лартрӗ; халӗ ӗнтӗ юр ҫапса ҫунипе ыратакан куҫхарши тӗлӗнчи ҫамки ҫеҫ пӗр вӑхӑтрах пӗҫерет те, шӑнать те; хӑлхасенче вӑрман шавлани, ҫил-тӑман ӳхӗрни янӑраса тӑрать.

Василий поднял воротник, надвинул шапку на лоб; теперь только надбровья, исхлестанные снегом, одновременно и горели и стыли, да уши Как водой были налиты шумом леса и свистом вьюги.

1. Виҫҫӗн // .

Арчи тӗлӗнчи ҫӳлте простыньсемпе чӗркенӗ икӗ картина тата кӑвак чехол ӑшне чикнӗ пурҫӑн зонтик ҫакӑнса тӑнӑ.

Над сундуком висели завернутые в простыни две картины и шелковый зонтик в сером чехле.

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // .

Вӑл хӑйӗн пысӑках мар ҫыххине Матвей пуҫӗ тӗлӗнчи полка ҫине хунӑ, ҫывӑракан ҫын ҫинелле шӑтарас пек пӑхма пуҫланӑ.

Он положил небольшой узелок на полку, над головой Матвея, и затем его взгляд упал на лицо спящего.

XXVIII // .

Чӑнах та, пусма хайхи вӗсен пуҫӗ тӗлӗнчи ҫул ҫине хӑпарать-мӗн.

И действительно, лестница вела с улицы наверх, на ту самую настилку, что была у них над головами.

VI // .

Вӑл хӗвел ҫине, тусем тӗлӗнчи сывлӑшра ӑрша выляса тӑнине пӑхрӗ, унтан Филькӑн пушӑ аллисене хӑй еннелле ҫавӑрчӗ.

Она взглянула на солнце, на блеск, рассеянный в воздухе над горами, и повернула пустые руки Фильки к себе.

XXII // .

Парнеленӗ кӗрӗкӗпе вӑл, пӗшкӗннӗ те ҫӗнӗ аттин пакӑлчак тӗлӗнчи чӗнӗсене туртса хытарать.

Она была уже в дошке и, нагнувшись, затягивала у щиколотки ремешки своих новых торбасов.

XIV // .

«Кейро тӗлӗнчи ҫыран вашмӑк», — тенӗччӗ Джим.

Джим сказал, что Кейро не на высоком берегу.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // .

«Джим шлепкине хывса илсе пуҫӗ тӗлӗнчи турат ҫине ҫакса хӑвартӑм, — пӗлтерчӗ Том, — Джим кӑшт хускалса илчӗ, анчах пурпӗр вӑранмарӗ».

Том сказал, что стащил шляпу с Джима и повесил ее на сучок как раз над его головой, а Джим немножко зашевелился, но так и не проснулся.

Иккӗмӗш сыпӑк // .

Ун ҫинче — кӑвак рейтуз, «тем те курса пӑхнӑ» кӑвак френч, кӑкӑрӗ тӗлӗнчи сулахай кӗсьи ҫинче Хӗрлӗ ялав орденӗ.

Синие рейтузы, серый «видавший виды» френч, на левом грудном кармане орден Красного Знамени.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // .

Тӗлӗнмелли пулнах ӗнтӗ, вӗсем хытӑ тапӑртатнипе диван тӗлӗнчи картинӑсем чӗтренсе тӑраҫҫӗ, стена ҫинчи пысӑк сехетӗн пружини чанкӑртатса янӑрать.

Было чему удивиться: колотят каблуками по стене, да так здорово, что трясутся картины над диваном и гудит пружина стенных часов.

Чукпа Гек // Михаил Рубцов. Гайдар, Аркадий Петрович. Ман юлташсем: калавсем; вырӑсларан М. Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1953. — 158 с. — 105–140 с.

Хӑшпӗр чух ҫеҫ, уйрӑммӑнах фронтсем пирки калаҫма тытӑнсан, унӑн куҫхаршисем тӗлӗнчи ӳчӗ пӗркеленсе илет, вӑл вара калаҫма чарӑнать те темӗн ҫинчен чылайччен шухӑшласа ларать.

Только иногда, особенно когда заходила речь о фронтах, глубокая складка залегала возле бровей, он замолкал и долго думал о чем-то.

3 // .