Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

кайнине (тĕпĕ: кай) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Эсӗ ху та пӗлместӗн ху мӗнле ӑсран кайнине.

Ты не знаешь, какой ты сумасшедший!

«Нервӑсӑр ҫын» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 59–68 с.

Маша, лаша ҫинчен аничченех, паҫӑр хӑй йӑнӑш ҫулпа кайнине каласа пама пуҫларӗ, вӑл ҫӗрле вунпӗр сехетре кӑна лагере ҫитнӗ иккен.

А Маша, не слезая с лошади, тараторила о том, что просека оказалась не та и что она лишь в одиннадцать ночи попала в лагерь.

«Нервӑсӑр ҫын» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 59–68 с.

Сасартӑк акӑ хӑраса ӳкнӗ Маша пит-куҫне асӑрхарӗ, темле хаяррӑн кӑшкӑрса янине илтрӗ, лагерь еннелле епле ут-вӗттин чупса кайнине те курчӗ.

И вдруг он увидел, как Машино лицо перекосилось, услышал, как она взвизгнула не своим голосом, увидел, как ее словно ветром сдуло и понесло по дороге к лагерю.

«Нервӑсӑр ҫын» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 59–68 с.

Ҫухалнӑ засада ҫакӑнтан епле хӑвӑрт иртсе кайнине вӗсем часах тавҫӑрса илчӗҫ.

Помоги переводом

Пысӑк хыпар // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 29–33 с.

Салазкин ӑҫталла кайнине кӑтартӑн.

Помоги переводом

Пысӑк хыпар // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 29–33 с.

Хӑш-пӗр тӗпчевӗн пӗтӗмлетӗвӗ ҫынсене хӑйсене те тӗлӗнтерет-мӗн, вӗсем несӗлӗсем камсем пулнине, хушамат ӑҫтан тухса кайнине пӗлмен те.

Помоги переводом

Тӗллев — чи лайӑххи пуласси // Ирина КУЗЬМИНА. «Сувар», 2010.01.08, 1–2№№(835–836), 7-8 стр.

Хӑйсем ӑҫта тата мӗн чухлӗ кайнине Сергей астумасть.

Куда и сколько они ехали, Сергей не помнил.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Такси водителӗ ҫурӑмран кӑшт-кашт тӗккеленӗ май, вӑл машина еннелле утрӗ, хӑй вара ӑҫтине, мӗншӗн килнине, мӗн тума шутланине, ҫак палламанскер ӑҫта илсе кайнине те ниепле тавҫӑрса илеймерӗ.

Слегка подталкиваемый в спину водителем такси, он шел к машине и не мог сообразить, где он, зачем, что собирался делать и куда ведет его этот незнакомый человек.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

«Ав еплерех!» — ӗнер ӗҫ хыҫҫӑн кӑнтӑрлахи апат ҫиме манса кайнине аса илсе, каҫхи пирки унта шутласси те пулман, хӑйӗнчен хӑй тӗлӗнчӗ вӑл.

«Надо же!» — удивился сам себе, вспомнив, что вчера после работы забыл пообедать, а ужин проспал.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Таня юнашар утрӗ, хӑй ҫав палламан ҫын ӑҫта тата мӗн тума илсе кайнине те ӑнланмасть.

Таня шла рядом и не понимала, куда и зачем ведет ее незнакомый человек.

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Хӑйсене юланутлӑ ҫынсем хуса ҫитсе иртнӗ чухне вӑл чӑтаймарӗ, кӑшкӑрса чарса, сывлӑх сунчӗ, ӑҫта кайнине, хӑш енчисем иккенне ыйтса пӗлчӗ, юлашкинчен ҫапла каларӗ:

Их обгоняли конные, и Прохор, не выдержав, останавливал проезжавших, здоровался, спрашивал, куда едут и откуда сами родом, под конец говорил:

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Прохор пуҫне йӗнер ҫытарӗ ҫинчен ҫӗклерӗ, инҫетре тупӑ сасси янӑравсӑррӑн кӗмсӗртетсе кайнине илтрӗ.

Прохор приподнял от седельной подушки голову, услышал глухой и далекий раскат орудийного выстрела.

XXVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Казакӗ мӗнлескер тӗреклӗччӗ… — хуйхӑллӑн каларӗ вӑл Христоня ҫинчен шухӑшланӑ май, нумай пулмасть иккӗшӗ пӗрле Татарски хуторӗнчен службӑна пухӑнмалли пункта кайнине аса илсе.

Какой казачина-то был… — горестно проговорил он, думая о Христоне, вспоминая, как вместе с ним они недавно отправлялись из Татарского на сборный пункт.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл мачча кашти пуҫӗнчен сиксе уртӑннине, унтан кӑпӑр-капӑр ҫӳлелле улӑхса кайнине Ильинична уҫса пӑрахнӑ алӑк анинчен йӑлтах курса тӑчӗ.

В просвет распахнутой двери Ильинична видела, как калмык прыгнул, уцепился руками за переруб и ловко полез наверх.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Вӑл ҫӑпаталлӑ хӗрлӗ салтаксем ҫуран стройпа танксене хирӗҫ атакӑна кайнине курнӑ.

— Он видел, как они в пешем строю, обутые в лапти, шли в атаку на танки.

XIX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий, шухӑша кайнине сирсе, пӳрт хыҫӗнчен тухрӗ.

Григорий очнулся от раздумья, вышел из-за угла.

XIX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий Наталья ачисемпе епле сывпуллашни, вӗсене чуптуни, тен, тата вӗсем ҫине хӗрес те хуни ҫинчен шухӑшларӗ, унтан каллех, вӑл вилни ҫинчен илнӗ телеграммӑна вуланӑ чухнехи майлах, чӗри хыттӑн чиксе кайнине, хӑлхисем шавлӑн янӑранине туйрӗ.

Григорий представил, как Наталья прощалась с ребятишками, как она их целовала и, быть может, крестила, и снова, как тогда, когда читал телеграмму о ее смерти, ощутил острую, колющую боль в сердце, глухой звон в ушах.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Пакунсемпе ытларах килӗшет сана! — терӗ Наталья, упӑшки ҫине хӑй савӑнса кайнине пытараймасӑр тинкерсе.

— Тебе с ними лучше! — сказала Наталья, с нескрываемым восхищением глядя на мужа.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий Прохор киличчен те темиҫе хутчен тухса кайма тӑчӗ, стакана шутара-шутара лартрӗ, ура ҫине тӑчӗ, анчах кун пек кайнине Степан куҫкӗрет хӑрани вырӑнне йышӑнасран ҫавӑнтах каялла ларчӗ.

Григорий и до прихода Прохора несколько раз порывался уйти, он отодвигал стакан, вставал и тотчас же снова садился, боясь, что уход его Степан расценит как открытое проявление трусости.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Эпӗ иртсе кайнине сире хӑвӑр ҫылӑхсемшӗн ӳпкелес килнипе аса илместӗп…

Я вспоминаю о прошлом не для того, чтобы попрекнуть вас вашими грехами…

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней