Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

тенӗ (тĕпĕ: те) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Малтан — пурте хӑвӑрт пулса иртрӗ: эпӗ кӗсмене ярса тытрӑм ҫеҫ — пире, шыв кӑпӑкӗ хупланӑскерсене, темӗн таҫталла вӗҫтере пачӗ, ҫил хумсен тӑррисене, нуп пек, пирӗн ҫине сирпӗтет, ҫылӑхӑмӑрсене ҫуса тасатас тенӗ пек мар, ҫав тери тӑрӑшса сирпӗтет.

Сначала — всё делается быстро: когда я сел на весла — мы уже неслись куда-то, окруженные водной пылью, ветер срывал верхушки волн и кропил нас, точно священник, только с лучшим усердием и совсем не для того, чтобы смыть наши грехи.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Ҫапла, ҫиҫӗм пек, — тенӗ ывӑлӗ йӑл кулса.

Сын ответил, улыбаясь: — Да, как молния…

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Эсӗ илемлӗ, анчах, ҫиҫӗм пек, хӗсӗр, — тенӗ амӑшӗ, ассӑн сывласа.

— Ты красив, но бесплоден, как молния, — сказала мать, вздохнув.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Эпӗ, — тенӗ вӑл, — мухтава тата сана ҫеҫ юрататӑп.

— Я люблю только славу и тебя.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Куҫран хӗвел пӑхать пулсан, ҫынна вӗлерме аван мар, хӗҫ йӑлтӑртатни те тата куҫа йӑмӑхтарать — вара нумай чухне тӗрӗсех касаймастӑн, — тенӗ вӑл, хӑйӗн хӗҫне пӑхкаласа.

Неудобно убивать, когда солнце смотрит в глаза и блеск оружия ослепляет их — всегда при этом много неверных ударов, — говорил он, рассматривая свой меч.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Тен, ҫӗр тӗттӗм пулсан, хула ҫине эпир кӗҫӗрех тапӑнатпӑр, — тенӗ ун ывӑлӗ, — тӗттӗм ҫеҫ пултӑр!

— Может быть, мы обрушимся на него еще ночью, — говорил ее сын, — если ночь будет достаточно темна!

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Герой вӑл — вилӗме пӑхмасӑр, ӑна ҫӗнтерсе пурнӑҫ тӑвакан ҫын… — тенӗ амӑшӗ.

Она сказала: — Герой — это тот, кто творит жизнь вопреки смерти, кто побеждает смерть…

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Унта сана кашни чул ачаран пӗлсе, астуса юлнӑ, — тенӗ ӑна амӑшӗ.

— Где каждый камень знает и помнит тебя ребенком, — сказала она.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Анне! — тенӗ вӑл, ун аллине чуптуса.

— Мать! — говорил он, целуя ее руки.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Сирӗн пуҫлӑхӑр — ман ывӑлӑм, — тенӗ вӑл, кун пирки пӗр салтак та иккӗленмен вара.

— Ваш предводитель — мой сын, — сказала она, и ни один из солдат не усумнился в этом.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Тӗрӗс! — тенӗ вӑл.

— Да! — сказала она.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Ҫынсем вара амӑшӗпе мӗн тумалли ҫинчен канашласа илнӗ те ҫапла каланӑ: — Ывӑлун ҫылӑхӗсемшӗн эпир сана вӗлерме тивӗҫ мар, — тенӗ вӗсем, — пӗлетпӗр, эсӗ пама пултарайман ӑна ҫав йывӑр ҫылӑхсене, эсӗ мӗнле асапланнине те эпир чухлатпӑр.

Тогда они стали советоваться, что сделать с нею, и решили: — По чести — мы не можем убить тебя за грех сына, мы знаем, что ты не могла внушить ему этот страшный грех, и догадываемся, как ты должна страдать.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Эсӗ — ҫын, тенӗ лешсем, — апла-тӑк, тӑван ҫӗршыву хаклӑ пулмалла саншӑн; ывӑлу — пире пурсӑмӑра та тӑшман пулнӑ пекех, саншӑн та тӑшман.

Они ответили: — Ты — человек, и родина должна быть дорога тебе; твой сын такой же враг для тебя, как и для каждого из нас.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Марианна питне хупласа пӑрӑнса кайнӑ та тепӗр кун ирхине хулана сыхлакансем патне пырса ҫапла каланӑ: — Ывӑлӑм сирӗн тӑшманӑр пулса тӑнӑшӑн е вӗлерӗр мана, е хапхӑра уҫӑр та, эпӗ ун патне каям… — тенӗ.

Закрыв лицо, Марианна отошла прочь, а утром на другой день явилась к защитникам города и сказала: — Или убейте меня за то, что мой сын стал врагом вашим, или откройте мне ворота, я уйду к нему…

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Вилнин амӑшӗ чӗркуҫҫи ҫинчен тӑнӑ та: — Мадонна пӗтӗмпех курать, вӑл йӑлтах пӗлсе тӑрать, эпӗ ӑна тав тӑватӑп! — тенӗ.

И, поднявшись с колен, мать убитого покорно сказала: — Мадонна всё видит, всё знает, и я благодарю ее!

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

— Ҫавӑ! — тенӗ хирӗҫ.

— Она! — говорили в ответ.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Вӗсенчен та-хӑшӗ пӗри каллех пит уҫҫӑнах мар, хурлӑхлӑн: — Чурасем… — тенӗ.

И снова кто-то из них сказал, глухо и грустно: — Рабы…

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Тахӑшӗ тата ҫапла юнаса каланӑ: — Манмастпӑр эпир ку куна! — тенӗ.

И кто-то, угрожая, произнёс: — Мы не забудем этот день!

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Пӗри, тӗттӗмре халӑхран татӑлмасӑр чи малта пыраканни, ҫапла каланӑ: — Паян пиртен юн кӑларсах обязательство илчӗҫ — паянтан малашне пирӗн граждансем пулмалла, — тенӗ.

Некто, идущий впереди и неотделимый от толпы во тьме, говорит: — Сегодня с нас взяли кровью обязательство — отныне мы должны быть гражданами.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

— Тӑхта-ха, ним те мар! — тенӗ ӑна хирӗҫ урмӑш сасӑпа.

— Постой, ничего! — отвечает хриплый голос.

Январӗн 9-мӗшӗ // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 133–155 стр.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней