Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

чунӗ (тĕпĕ: чун) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
— Эсӗ мӗн, ывӑлӑм? — чунӗ хурланса килнӗ сасӑпа ыйтрӗ Григорий.

— Ты чего это, сынок? — растроганно спросил Григорий.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Кине асӑнар-ха, эппин, чунӗ ҫӳлти патшалӑхра пултӑр, — ҫирӗп сасӑпа каларӗ Пантелей Прокофьевич.

— Помянем покойницу, царство ей небесное, — твердо проговорил Пантелей Прокофьевич.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Петро хыҫҫӑн, — чунӗ ҫӳлти патшалӑхра пултӑрччӗ, — пирӗн ун йышшине хамӑр ҫемьере усрамалла мар.

Нам после Петра, царство ему небесное, такую в семье не держать.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пантелей Прокофьевичӑн кӑмӑлӗ самантрах хуҫӑлчӗ, чунӗ хурланса килчӗ.

Пантелей Прокофьевич был мгновенно и горько разочарован.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пантелей Прокофьевичӑн чунӗ лӑштах пулчӗ, Дуняшка мӗн каланине ҫаплах ӑнланса ҫитереймесӗр тепре ыйтрӗ:

У Пантелея Прокофьевича разом отлегло от сердца, и, еще не понимая смысла сказанных Дуняшкой слов, он снова переспросил:

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пӗрин ҫеҫ, чунӗ кӳтсе ҫитнине ҫӗнтереймесӗр, тусанлӑ пичӗ ҫинче нӳрӗ йӗр хӑварса, куҫҫулӗ йӑрласа юхса анчӗ…

Только у одного предательская слеза сбежала по запыленной щеке, оставив влажный след…

VII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Асаилӳсем килсе капланнипе чунӗ кӳтсе ҫитнӗ Наталья шӑппӑн чӗркуҫҫи ҫине кукленсе ларчӗ, мӗн ӗмӗртен виле шӑрши кӗрекен тараватсӑр ҫӗр ҫумне пичӗпе тӗршӗнчӗ.

Потрясенная нахлынувшими воспоминаниями, Наталья молча опустилась на колени, припала лицом к неласковой, извечно пахнущей смертным тленом земле…

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Петро ав, — чунӗ ҫӳлти патшалӑхра пултӑр та, — тӑван ывӑл тата пӗрремӗшӗ пулсассӑн та, кун пек марччӗ!

Вот Петро, покойничек, царство ему небесное, хотя он и родной сын был и первенький, а все не такой!

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫук… вилнӗ ывӑлӑм Петро, — чунӗ ҫӳлти патшалӑхра пултӑрччӗ, — пӗртте апла пулман!

Нет, покойничек Петро, царство ему небесное, куда лучше был!

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тёткӑн чунӗ те, куҫӗ те алчӑраса кайрӗ.

У Тетки запестрило в глазах и в душе.

VII. Ӑнӑҫсӑр ӗҫ // С. Алексеев. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан С. Алеквеев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 68 с.

Анчах вӑл хӑйӗн чунӗ тулашнине ирттерсе ячӗ, кулса чарӑнасса кӗтрӗ те, хӑй кӳреннине, нимӗн тума пӗлменнине кӑтартмасӑр, сӳрӗккӗн аллипе ҫеҫ сулчӗ.

Но он смирил свой бешеный нрав, переждал, когда стихнет смех, и, не выказав обиды и растерянности, небрежно отмахнулся.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Егорӑн чунӗ ҫав тери тулашрӗ, вӑл хӑйне мӗскӗн те вӑйсӑр, ытла та намӑса пӗлмесӗр улталанӑ ҫын пек туйрӗ.

Бешено, слепо опаляла Егора злость, он чувствовал себя жалким и беспомощным да еще так бессовестно обманутым.

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ырӑ ӗҫ валли пулсан, маншӑн нихҫан та шалккӑ мар, ме-е, ил, Анискӑ, турӑ чунӗ!

Мне на доброе дело никогда не жалко, на-а, бери, Аниска, божья душа!

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Мажаровӑн чунӗ ыратнӑ, вӑл ашшӗ ӗмӗчӗсенчен, ашшӗ ӑна хӑйӗн вилӗмӗпе халалласа хӑварнинчен инҫетре тӑнине ӑнланса илнӗ.

С душевной болью Мажаров понял, как далек он от того, что было завещано ому всеми помыслами отца и даже самой его смертью.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Пӗр уйӑх хушши чупса, вӑл пӗтӗмпех супнӑ, чунӗ кӳтсе ҫитнӗ.

Он истомился и изныл душой, пока целый месяц разрешались всякие формальности.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Сире мӗн ӗҫ? — кӑшкӑрнӑ Ксюша чунӗ кӳтсе ҫитнипе кӗҫех макӑрса ярас пек, унтан пӳлӗмрен тухса кайнӑ.

— А вам-то что? — не сдерживаясь, почти сквозь слезы крикнула Ксюша и выбежала из комнаты.

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анчах кунтан та ытларах ӑна хӑйӗн вӑйсӑрлӑхӗ хӑратнӑ — ун чунӗ ҫуталса юрласа тӑнӑ, вӑл, ҫынсене ҫӗклентерсе ярса, хӑй хыҫҫӑн илсе кайма пултарнӑ, анчах унӑн куҫне вара темӗнле тӗттӗм карса тӑнӑ тейӗн.

Но еще больше пугала его собственная беспомощность — душа светила и пела, мог зажечь и повести за собой людей, а глаза будто застилала липкая темь.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Бахолдин ҫапла иртсе кайнӑ япалана кӑмӑлланине Коробин айванла хӑтланни тесе шутланӑ, ун ҫинчен вӑл Бахолдина темиҫе хут уҫҫӑнах каланӑ, анчах лешӗ, ассӑн сывласа, яланах: «Эх, васькӑ, ку флигеле эпӗ хам тунӑ-ҫке, хам алӑсемпе, ӑнланатӑн-и? — тенӗ. — Миҫе ача чунӗ ӑшӑннӑ кунта, мӗн чухлӗ ҫын аслӑ пурнӑҫ ҫулӗ ҫине тухнӑ кунтан».

Такую привязанность к прошлому Коробин считал чудачеством, не раз откровенно высказывал это Бахолдину, но тот, вздыхая, обычно отвечал: «Я же, батенька мой, этот флигелек сам строил, своими руками, понимаете? Сколько тут детских душ отогрелось, сколько людей отсюда в большую жизнь ушло!»

14 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

«Кун та нервисем ҫирӗпех мар, — савӑнса шухӑшларӗ Аникей. — Чунӗ вырӑнта мар чухне тӳрех мӑкӑрлантарма тытӑнать!»

«Тоже нервы не железные, — с удовлетворением подумал Аникей. — Как душа не на месте, сразу начинает дымить!»

11 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Халӑх вара яланах пурне те пӗлет, пуриншӗн те чунӗ ыратать ун, вӑл вӑйлинчен те вӑйлӑрах!..

А народ завсегда все знает и болеет за все душой, он сильней сильного!..

10 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней