Поиск

Шырав ĕçĕ:

Ҫурхи (тĕпĕ: ҫур) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫурхи шыв-шур тапраниччен Дон ҫарӗн чаҫӗсене каялла чакарса пырса Донец леш енне каҫма пултарайман 8-мӗшпе 9-мӗш Хӗрлӗ ҫарсем ҫаплах-ха уйрӑм участоксенче наступлени тума пӑхрӗҫ.
8-я и 9-я красные армии, не смогшие до начала весеннего паводка сломить сопротивление частей Донской армии и продвинуться за Донец, все еще пытались на отдельных участках переходить в наступление.

LVII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унӑн шурӑ мӑйӑхлӑ пичӗ ҫинчи ӳчӗ ҫилпе кушӑрхаса сӗвӗннӗ, ҫурхи хӗвел ӗнтсе янӑ мӑйӑхӗпе куҫ харшийӗсем тилӗ тирӗ пек хӗрлӗрех саррӑн курӑнаҫҫӗ.
На белоусом лице его кожа была вышелушена ветрами, усы и брови, припаленные вешним солнцем, отсвечивали лисьей рыжиной.

LI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Таҫта лере, ейу кайнӑ ҫурхи шыв ытамӗнче, тикӗшсем хуйханса какалаҫҫӗ.
Где-то на разливе полой воды тревожно гагакали казарки.

L // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл хӑйӗн хӑрушла чӗмсӗрлӗхӗпе сехрене хӑпартӗ, хӑй айӗнчен ҫурхи шыв сӑрхӑнса юхма тапратичченех е ӑна, хӑйӗн йывӑрӑшне аран чӑтаканскерне, чалӑшшӑн вӗрекен ҫил тӗртсе яричченех ҫапла ҫакӑнса тӑрӗ.
Будет она, грозная безмолвием, висеть до поры, пока не подточит ее из-под исподу оттепель или, обремененную собственной тяжестью, не толкнет порыв бокового ветра.

Аксинья ҫирӗппӗн витрисене ҫӗклерӗ, пӗкече пек авӑнчӑк шыв кӗвенти ҫине ҫурхи хӗвелпе пиҫсе хуралнӑ аллисене хурса тӑвалла улӑхма тӑчӗ, анчах сасартӑк Григорий еннелле ҫаврӑнчӗ те, унӑн питҫӑмартийӗсем ҫамрӑк чухнехилле ҫӳхен хӗрелчӗҫ.
Аксинья решительно подняла ведра, положила на выгнутую спину коромысла покрытые вешним загаром руки, было пошла в гору, но вдруг повернулась к Григорию лицом, и щеки ее чуть приметно окрасил тонкий, молодой румянец.

Акӑ ӗнтӗ ҫурхи ҫил вӗрсе ячӗ те, хӗвел ӑшшӑнрах пӑхма пуҫларӗ, — Дарйӑн хуйхи-суйхи те ҫурхи юрпа пӗрлех сӗвӗрӗлсе-сирӗлсе кайрӗ.
Но как только дунул вешний ветерок, едва лишь пригрело солнце, — и тоска Дарьина ушла вместе со стаявшим снегом.

XLVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫурхи ӗҫсем валли йӑлтах хатӗр ӗнтӗ.
Все было приготовлено к весенней работе.

Чашлаттарса ҫӑвакан ҫурхи ҫумӑр айӗнче вӗсем, пӗр шинелпе пӗркеннӗскерсем, пӗр-пӗрин ҫумне ҫӑтӑ пӑчӑртаннипех картишне кӗчӗҫ.
Так под вешним резвым дождем они и на баз вошли, тесно прижавшись, покрытые одной шинелью.

Сӑрт ҫинчен кӗрлесе анакан ҫурхи шыв, ачалла хаваслӑхпа шавласа, Доналла ыткӑнса юхакан ҫырма ҫинчи кӗпер патӗнче, хутор варринче, Наталья чарӑнса тӑчӗ.
На середине хутора, возле моста через ярок, по которому еще бежала в Дон с веселым детским лепетом вешняя нагорная вода, Наталья остановилась.

Хуҫалӑхӗ чӑнахах та хӑвӑрт япӑхса пырать: вӑкӑрсем картишӗнчи ҫатан картана темиҫе ҫӗртен сӗксе йӑвантарнӑ, хӑш-пӗр тӗлте чаракӗсем ӳкнӗ; ҫурхи шыв ҫисе кайнипе сарайӑн саман стени йӑтӑнса аннӑ; анкарти вӗрлӗкӗ ҫук, картишне тасатман, сарай лупасӗ айӗнче тутӑхса пӗтнӗ лобогрейка ларать, ҫавӑнтах хуҫӑлса кайнӑ ҫава тимӗрри йӑваланса выртать…
А хозяйство и в самом деле стремительно шло к упадку: быки били и валяли плетни на базах, кое-где упали сохи; подмытая вешней водой, обрушилась саманная стена в сарае; гумно было разгорожено, двор не расчищен; под навесом сарая стояла заржавевшая лобогрейка, и тут же валялся сломанный косогон…

Кӑнтӑрлахи апат хыҫҫӑн чуна ҫӑмӑл та эрех пек ӳсӗртекен ҫурхи сывлӑшра тӗлӗрсе илме шутларӗҫ.
После полуднования решили подремать на легком и пьянящем, как вино, вешнем воздухе.

Кашниех ҫӗрелле пӗшкӗнчӗ, ҫурхи хӗвел шӑрши ҫапнӑ типӗ тӑпрана алла илсе, ватса пӑхрӗ, хуйхӑллӑн хаш-хаш сывлас мар тесе тӑрӑшрӗ.
И каждый нагибался, брал сухой, пахнувший вешним солнцем комочек земли, растирал его в ладонях, давил вздох.

Донӑн тепӗр енче, ҫурхи шыв илнӗ вӑрман хыҫӗнче, Христоня, Аникушка, Пантелей Прокофьевич, Степан Астаховпа ытти казаксем хӑйӑр кӗрчӗсен тӗмескисем тӑрах кӑштӑртатса утрӗҫ.
А на той стороне Дона, за лесом, затопленным полой водой, по песчаным бурунам шли казаки: Христоня, Аникушка, Пантелей Прокофьевич, Степан Астахов и другие.

Тӗсӗ кайнӑ симӗс гимнастерка симӗсрех хӑмӑр тӑпра тӗсӗпе пӗрлешрӗ: тарӑн мар ҫыран Григорие ҫурхи шывпа юхса килнӗ хӑмӑр юшкӑн купи тӑрринче хӑрах ура ҫинче тӑракан хуралти тикӗш аҫин ҫивӗч куҫӗнчен пытарчӗ.
Вылинявшая защитная гимнастерка сливалась с зеленовато-бурой окраской почвы; ярок прикрывал Григория от зорких глаз сторожевого гусака, стоявшего на одной ноге возле воды, на коричневом бугорке вешнего наплава.

XLV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫурхи ҫилпе йӑсӑрланса шӑвакан пысӑк шурӑ пӗлӗт темиҫе самантлӑха хӗвеле хупласа илчӗ, унтан, Григорий тӗлӗнчен иртсе, ӗнтӗ майӗпен куҫнӑ пек курӑнса, сӑрт тӑрӑх тӗссӗр кӑвак мӗлке шуса кайрӗ.
Огромное, клубившееся на вешнем ветру белое облако на минуту закрыло солнце, и, обгоняя Григория, с кажущейся медлительностью по бугру поплыла серая тень.

XLIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Шыв ӑйне пулнӑ улӑхсем тӑрӑх, ҫурхи ейӳ хупласа илеймен сӑрт ҫамкисемпе ҫырма сӑмсахӗсенче, урӑх енне вӗҫсе кӑйма хатӗрленсе, хуркайӑксем пӗр-пӗрне кикаклатса йыхӑрчӗҫ, юрату асӑхтарса янӑ кӑвакал аҫисем янӑравсӑррӑн хӑйӑлтатса хартлатрӗҫ.
По затопленным лугам, на грядинах и рынках незалитой земли перекликались, готовясь к отлету, гуси, в талах неумолчно шипели охваченные любовным экстазом селезни.

XLIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӗсем курас килми пулса ҫитнӗ винтовкисене стена ҫумне сӗвӗнтерсе самантлӑха та пулин алла пуртӑ е сава тытас, шӑршлӑ хӗрлӗ хӑваран ҫатан ҫыхса е тата ҫурхи ӗҫсем тӗлне сӳре е урапа хатӗрлесе чунӗсене кантарас килнипе килӗсене кая-кая килчӗҫ.
Они ездили домой на побывку, чтобы хоть на минутку, прислонив к стене опостылевшую винтовку, взяться руками за топор или рубанок, чтобы сердцем отдохнуть, заплетая пахучим красноталом плетень или готовя борону либо арбу к весенней работе.

— Пӑх-халӗ, йӗри-тавра мӗнешкел таса ҫурхи сывлӑш, эсӗ ав ӑна шӑршлӑ тӗтӗм мӑкӑрлантарса пӑсатӑн…
— Гля, какой кругом вешний дух чистый, а ты поганишь грудя вонючим дымом…

XXXIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пӗр ҫӗре хӗссе хураҫҫӗ те акӑ, эпир ҫурхи шыв-шур вӑхӑтӗнче пӗр-пӗр утрав ҫинче чыхланнӑ ҫӗленсемпе пӗрех пулатпӑр.
Собьют нас в кучу, и очутимся мы на ужачином положении, вроде как ужаки в половодье где-нибудь на островке.

XXXVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Тулта анат енчен ахӑрашса хӑпарнӑ ҫурхи ҫил тулашать, Базки сӑрчӗ ҫинче юлашки юр лӑстӑкӗ шупка хӗрлӗн йӑлтӑртатса ҫуталать; Дон леш енчи тирек тӑррисем ҫилпе тайкаланса хумханниине курсан, Григорие вӗсем шӑпланма пӗлмесӗр ҫӑран кашланӑ шав хӑлхине килсе кӗнӗ пек туйӑнса кайрӗ.
А за окном взлетами бились весенние низовые ветры, на базковском бугре розово сиял и отсвечивал последний снег, вершины тополей за Доном так раскачивались на ветру, что Григорию при взгляде на них чудился басовитый неумолчный гул.

Страницы:

Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Сайт:

Статистика