Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

юрлакан (тĕпĕ: юрла) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ирхине Курака пӗтӗм корпусӗпе янраттарса юрлакан сасӑ вӑратрӗ:

Утром Грача разбудил громкий, на весь корпус, запев за дверью:

XXXIV сыпӑк // Петр Золотов. Мстиставлский С.Д. Курак — ҫурхи кайӑк: повесть. Вырӑсларан П. Золотов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 366 с.

Ҫынсем каланӑ тӑрӑх, ҫав ҫеҫенхирсем ӑшӑ тинӗс патне ҫитиех сарӑлса выртаҫҫӗ, ҫав ӑшӑ тинӗс ҫывӑхӗнче вара илемлӗ юрлакан Гамаюн пурӑнать, йывӑҫсем ҫинчен ҫулҫӑсем хӗлле те, кӗркунне те тӑкӑнмаҫҫӗ, кӗмӗл туратсем ҫинче ылттӑн панулмисем ҫитӗнеҫҫӗ, кашни ҫын тулӑх та тӗрӗслӗхре пурӑнать…

И идут они, люди сказывают, до самых теплых морей, где живет птица Гамаюн сладкогласная, и с дерев лист ни зимой не сыплется, ни осенью, и яблоки растут золотые на серебряных ветках, и живет всяк человек в довольстве и справедливости…

Илемлӗ Хӗҫри Касьян // Николай Степанов. Тургенев И. С. Сунарҫӑ ҫрса пынисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 172 с. — 92–112 с.

Ҫавӑнтанпа Васян амӑшӗ те хуйхӑпа ӑсран тайӑлнӑ: вӑл ачи путса вилнӗ ҫӗре килсе выртать те, астӑватӑр пулӗ, леш Вася ялан юрлакан юрра юрласа хурланса йӗрет, турра ӳпкеленӗ пек хурланса юрлать…

Ведь вот с тех пор и Феклиста не в своем уме: придет да и ляжет на том месте, где он утоп; ляжет, братцы мои, да и затянет песенку, — помните, Вася-то все такую песенку певал, — вот ее-то она и затянет, а сама плачет, плачет, горько Богу жалится…

Бежин ҫаранӗ // Ярукка Сантри. Тургенев И. С. Сунарҫӑ ҫрса пынисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 172 с. — 71–91 с.

Малтанах ЧР культурӑн тава тивӗҫлӗ ӗҫченӗ, чӑваш эстрада юрӑҫи Фарида юрлакан «Ытарайми хитре тӑван кӗтес…» юрра Ҫитмӗш ялӗнче ҫитӗнсе Тупах ялне качча тухса ҫемйипе пурӑнакан Л.Ванюкова (Савушкина) шӑрантарчӗ.

Помоги переводом

Ҫӗнӗ клубӑн алӑкӗ уҫӑлчӗ // А.Николаева. «Хӗрлӗ ялав», 2021.09.03, http://gazeta1931.ru/gazeta/8072-khal-khran-ta-numaj-kilet-34

Кунӗ хӗвеллӗ те янкӑр ҫутӑ, юрлакан ҫыннӑн сасси кӑмӑллӑ та янравлӑн илтӗнет, ҫавӑнпа та эпӗ хампа юнашар ҫынсем мӗншӗн хӑранине те ӑнланса илеймерӗм.

День был солнечный и ясный, голос поющего — резкий и звонкий, и я не мог понять испуга своих спутников.

XXXII сыпӑк // Никита Волков. Стиветсон, Р.Л. Мул утравӗ: роман / вырӑсларан Н.Волков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1940. — 168 с.

Эпӗ тинӗсе шкуна ҫинче, рожокпа вылякан боцманпа, ҫивӗтсем тунӑ тата юрӑсем юрлакан матроссемпе каятӑп!

Я отправлюсь в море на шхуне, с боцманом, играющим на дудке, с матросами, которые носят косички и поют песни!

VII сыпӑк // Никита Волков. Стиветсон, Р.Л. Мул утравӗ: роман / вырӑсларан Н.Волков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1940. — 168 с.

Ҫак икӗ сасӑ, йӗрсе, хуйхӑрса, каҫ лӑпкӑлӑхӗпе уҫӑлӑхне юхса кӗрсен, пӗтӗм тавралӑх ӑшӑрах та лайӑхрах пек туйӑна пуҫланӑ; мӗнпур япала ҫав юрра юрлакан этемӗн хуйхине туйса, тӑван йӑвинчен хура вӑйсем хӑйпӑтса тухнипе, ҫичӗ ютри хӗн-хурлӑ ӗҫре мӑшкӑл тӳсме каякан ҫынна шеллесе, асаплӑ кулӑпа йӑлтӑртатнӑн туйӑннӑ.

Когда два голоса, рыдая и тоскуя, влились в тишину и свежесть вечера, вокруг стало как будто теплее и лучше; всё как бы улыбнулось улыбкой сострадания горю человека, которого темная сила рвет из родного гнезда в чужую сторону, на тяжкий труд и унижения.

VIII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Брюнетка, пысӑк та типӗ куҫӗсене хӗсӗнтерсе, юрлакан ҫине пӑхмасӑр-тумасӑр: — Сан юррусӑрах кичем кунта… — тесе хунӑ.

Брюнетка, презрительно прищурив свои большие строгие глаза, сказала, не глядя на нее: — Нам и без этого скучно…

VIII // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Эпир пӗр сӑмах та, Мускавра юрлакан пӗр юрра та илтмесӗр хӑварасшӑн марччӗ.

Мы старались не пропустить ни одного слова, ни одной пропетой в Москве песни.

Тӑванла // Василий Юдин. Кошевая Е. Ывӑлӑм ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 208 с.

Пурне те пӗр самантрах аса илтӗм эпӗ: ҫак чухӑн кит хӑлхи витӗр тухнине те, хӑй тӗллӗн юрлакан кӗсле улӑштарса илнине те, патшана тавӑрас тесе, ӑна шыраса пур ҫӗрте те ҫӳренине те…

Враз всё вспомнил: как этот бедняк вылез из уха кита, как поменял свои гусли, и как пошел искать царя, чтобы ему отомстить.

3 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Куҫӗсем хӑйӗн ҫав тери кичем, — ӑна ҫак ҫеҫенхир те, юрлакан тӑрисем те, Загребай полицейски те, темшӗн йывӑҫ тӗмисем хушшинче шырамалли мастеровойсем те вилесле йӑлӑхтарса ҫитернӗн туйӑнчӗ.

У него были скучные глаза, будто ему до смерти надоели эта степь, поющие жаворонки, полицейский Загребай и мастеровые, которых нужно искать по кустам.

2 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Халӑх пинӗ-пинӗпе пухӑнать, хӑй тӗллӗн юрлакан кӗслине итлет те: «Патшине хӑйне шыва путарса вӗлермелле пулнӑ. Мӗншӗн вӑл чухӑнсене асаплантарать?» — тет.

Собирается народ, слушают люди гусли-самогуды и говорят: «Надо бы самого царя утопить. Зачем он над бедными знущается?»

2 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

— «Атя, улӑштарар: эп сана хӑй тӗллӗн туртӑнакан чӗлӗм парӑп, эс мана хӑй тӗллӗн юрлакан кӗсле пар».

— «Давай меняться: я тебе трубку-самокурку, а ты мне гусли-самогуды».

2 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

 — «Хӑй тӗллӗн юрлакан кӗсле тӑватӑп».

«Гусли-самогуды стругаю».

2 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Колонна ҫийӗнче хыттӑн шӑхӑра-шӑхӑра, харӑссӑн та вӑйлӑн юрлакан юрӑ кӗрленӗ:

Дружная песня с лихим пересвистом взлетала над ощетинившейся колонной:

2 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Шӑпланнӑ хушӑра тулли мар сасӑпа, ерипен те кашни сӑмаха уйрӑм асӑрхаттарса, вӑл Акциан шкулӗнчи гладиаторсем упражнени тунӑ чухне юрлакан юррӑн пӗр строфине каласа тухрӗ:

Наступило молчание, задумчиво устремив неподвижный взгляд на стол, медленно отчеканивая слова, он произнес вслух строфу знакомой всем песни — ее обычно пели гладиаторы в часы фехтования в школе Акциана:

III сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

Хӗвелӗн вӗри пайӑркисен айӗнчи ҫепӗҫ хавхаланура, куҫӗсене хупса чӗвӗл-чӗвӗл юрлакан кайӑка этем ӑс-хакӑлӗн пӗр чӗптӗмне те пулин ӑнланма хисте те, — кайӑк самантранах вилсе выртать.

Заставь птицу, поющую в нежном восторге, закрыв глаза, в горячем луче солнца, понять хоть краюшек мудрости человеческой, — и птица упадёт мёртвая.

Лось пӗччен юлать // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Юрлакан кӗнекери пек тӗрлӗ тӗслӗ паллӑсемпе пӗрлешеҫҫӗ те тепӗр чухне ӳкерчӗксем — илтӗни-илтӗнми, кӗвӗллӗ фраза янӑрать, — Аэлита ӑнлавсене ҫапла пӗлтерет.

Иногда изображения перемежались цветными, как в поющей книге, знаками и раздавалась, едва уловимая, музыкальная фраза, — Аэлита называла понятие.

Тӗтреллӗ шарик // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Юрлакан кӗнеке тата?

А поющая книга?

Лось ҫӗре сӑнать // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Лось кӗнекене хупрӗ те куҫӗсене аллипе хупларӗ, кӗнеке сентрисенчен тӗревленсе чылайччен тӑчӗ; вӑл ҫав тери хумханать, пуҫӗ анкӑ-минкӗленнӗпе пӗрех; халӗччен курман асамлӑ пулӑм — юрлакан кӗнеке.

Лось закрыл книгу, прикрыл глаза рукой и долго стоял, прислонившись к книжным полкам, взволнованный и одурманенный никогда ещё не испытанным очарованием: — поющая книга.

Пӑрахса хӑварнӑ пӳрт // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней