Корпус чувашского языка

Манан ҫурӑм тӑрӑх сивӗ сӑркӑлтатса чупрӗ, сывлӑшӑм пӳлӗнсе килчӗ, куҫ умне вара, тӗлӗкри пекех, Марья Васильевнӑн ватӑлнӑ сӑн-сӑпачӗ тухса тӑчӗ.

Мурашки пробежали у меня по спине, горло перехватило, и я вдруг увидел перед собой, как во сне, мрачное, постаревшее лицо Марьи Васильевны,

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Акӑ ҫак хулӑм, сархайнӑ конвертлӑ ҫырӑвах илер, — кам пӗлет, тен, ҫак ҫырӑва кӗтсе кам та пулин куҫ хупмасӑр варӑм ҫӗрсене ирттернӗ пулӗ, вӗҫӗмрен ҫак ҫырӑва кӗтнӗ пулӗ?

Вот хоть это письмо, в толстом пожелтевшем конверте, — быть может, кто нибудь ночей не спал, все его дожидался?

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ҫырма хӗрринчи Гранитная урам манӑн куҫ умне тухса тӑчӗ, эпӗ унта вара хамӑрӑн тӳрем ҫырана аран-аран кӑна уйӑрса илтӗм.

Гранитная набережная открылась передо мной, и я с трудом узнал в ней наш бедный пологий берег.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Суйнӑ кӑна вӑл пире — унӑн куҫ хӑрпӑхӗсем кӗске пулнӑ.

Разумеется, врал — просто у него были короткие веки.

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпӗ Кораблева тетрадь тӑсса патӑм, анчах та вӑл ун ҫине куҫ хӳрипе те пӑхмарӗ.

Я протянул Кораблеву тетрадку, но он даже не взглянул на, нее.

Вуннӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Манӑн куҫ умне унӑн аллисем тухса тӑчӗҫ.

Я чувствовал на глазах ее руку.

Тӑххӑрмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Амӑшӗ, хулпуҫҫийӗсем ҫине темӗнле хӑмпӑсем лартнӑ халиччен курман кӗпе тӑхӑннӑскер, аякра Катя ҫине пӑхса куҫ хӗссе, ашшӗпе юнашар ларнӑ.

А мама в странном, незнакомом платье с шарами на плечах сидела рядом с отцом и издалека подмигивала Катьке.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Сарлака ҫамкаллӑ, тулли питлӗ, ҫӑлтӑр пек ҫунса тӑракан чӗп-чӗрӗ куҫлӑ моряк сӑн-сӑпачӗ манӑн куҫ умне тухса тӑчӗ.

Портрет моряка с широким лбом, сжатыми челюстями и светлыми живыми глазами вдруг представился моему воображению.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Вӑл, тӳп-тӳрӗ ларнӑскер, сцена ҫинчен пӗрре те куҫ илме пӗлмест.

Она сидела прямо и, не отрываясь, смотрела на сцену.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ача ман ҫине куҫ илмесӗр пӑхать.

Паренек смотрел на меня не сводя глаз.

18 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Ыйӑх килмест, эпӗ хӗсӗк диван ҫинче куҫ хупмасӑр выртатӑп.

Сон не шел, я лежала с открытыми глазами на узком диване.

16 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Эпир, куҫ хӗскелесе, Катя хыҫне тӑтӑмӑр.

Мы стали на место, перемигиваясь за Катиной спиной.

16 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Ҫӗррисене вара иккӗш те куҫ пек сыхланӑ: упӑшки — кӗленче куҫлӑ пӑхӑр ҫӗррине, арӑмӗ — пиллӗхлӗ ылтӑн ҫӗрре.

И оба берегли свои кольца: он — простое медное колечко с осколком горного хрусталя, она — заветный золотой перстень.

15 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Хӗр хӑйӗн аллинчи пӑхӑр ҫӗррине, сар-ту хрусталӗн ванчӑкӗпе куҫ хывнӑ ҫӗрре парать, Палан Тӑван, ҫав вӑхӑтрах, нимӗн турткаланса тӑмасӑр, вӑта пӳрни ҫинчи пиллӗх ҫӗррине кӑларса илет, ҫӗнӗ ҫын пӳрни ҫине тӑхӑнтартать.

Девушка сняла со своей руки простенькое медное колечко с вправленным в него осколком горного хрусталя, а Брат Указательный, ни секунды не размышляя, стащил с указательного пальца заветный перстень и надел на руку невесте.

15 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Вара ӑҫта куҫ курнӑ ҫавӑнта пӑрахса уттарнӑ, ӗҫне те тӑвайман, канӑҫне те курайман.

Пошел он куда глаза глядят, не зная дела и не находя пристанища.

15 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Астӑвӑр, ку ҫӗрӗсем асамлӑ; вӗсенче ӑрӑмлӑ вӑй: кирлӗ пулсан, пӳрнӗр ҫинчен хывса илӗр те, шухӑшӑра каласа, унӑн витӗр вӗрӗр, вара мӗн асӑнни куҫ хупса иличчен пулса тӑрӗ.

Помните, это волшебные перстни, в них чудесная сила: стоит только снять такой перстень с пальца, сказать свое желание и дунуть в кольцо — и загаданное мигом исполнится.

15 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

— Юрӗ, юрӗ, Котька, итлетӗп, — йӑвашшӑн килӗшет Расщепей, хӑй ҫав вӑхӑтрах ман еннелле пӑхса чеен куҫ хӗссе илет.

— Хорошо, хорошо, Котька, слушаюсь, — кротко соглашался Расщепей и незаметно подмигивал мне.

15 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

— Судно ҫула тухма хатӗр, — ман енне ырламасӑр куҫ хывнӑ май, тури вырӑссем пек «о» ҫине пусарах каларӗ ача.

— Судно готово к отплытию, — сильно окая и неодобрительно покосившись на меня, сказал он.

15 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Таҫта куҫ тӗлне пулман пытанчӑк музыка вылять, вокзал верандисем ҫинче ир-ирех ҫитнӗ Мускав ҫыннисем уявлӑн ҫӳреҫҫӗ, фонтансем чашкӑраҫҫӗ, вӗсене пула, илемлӗ ир тата та уҫҫӑн, тата та ҫуттӑн курӑнать.

Где-то, невидимая, скрытая от глаз, уже играла музыка, на верандах вокзала прогуливались приехавшие сюда спозаранку праздничные москвичи, шипели фонтаны, и от них утро казалось еще свежее и прозрачнее.

15 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

— Эсӗ ху шӳт сӑмахшӑн ҫиленен, — каласа хучӗ вӑл, ман ҫине куҫ айӗн пӑхса, унтан ҫав самантрах хӑйӗн яланхи учӗ ҫине сиксе ларчӗ.

— А ты все сердишься на шутки, Сима? — проговорил он, взглянув на меня исподлобья, но тут же перешел на свой обычный тон.

15 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950