Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

куҫ сăмах пирĕн базăра пур.
куҫ (тĕпĕ: куҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ну, кала-ха, мӗншӗн хамӑрӑн кӑлтӑксене пытармалла-ха пирӗн, мӗншӗн куҫ хупмалла вылямалла?

Ну зачем, скажи, нам свои болячки хоронить, в эти чертовы жмурки играть?

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

— Никам та пуҫне ҫӗклемест, эсӗ вара яланах вӗсен куҫ умӗнче.

— Никто головы не поднимет, а ты перед ними как на юру!

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл хӑйне тӗкӗр витӗр куҫ хӗссе илчӗ, урайӗнчен сӑмавара ҫӑмӑллӑн йӑтса сӗтел ҫине лартрӗ, ӑна чӗр ҫиттипе шӑлкаласа илчӗ, Корней ҫаврӑнса пӑхма та ӗлкӗреймерӗ — сӗтел ҫине чей куркисем, ванчӑк сӑмсаллӑ чейник, рафинад тултарнӑ пластмассӑ савӑт тухса ларчӗҫ.

Подмигнув себе в зеркале, она легко подхватила с полу самовар, поставила его на стол, обмахнула фартуком, и не успел Корней оглянуться, как появились чашки, чайник с отбитым носиком, желтая пластмассовая сахарница, полная рафинада.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӑл куҫ тӗттӗме хӑнӑхиччен кӗтсе тӑчӗ, хыпашласа пусма патне ҫитрӗ те аяла анчӗ.

Она подождала, пока глаза привыкнут к темноте, щупая подошла к лестнице и спустилась вниз.

2 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Корней нимӗн те тавӑрса каламарӗ — ҫаплах пӗкӗрӗлсе, чикарккине тутисемпе хӗстерсе ларчӗ; чикарккӑ, ялкӑша-ялкӑша илсе, сайра хутра унӑн кӑвакара пуҫланӑ хура сухалне, сӑмса кӑкӗ патнелле ҫитнӗ ҫӑра куҫ харшисене ҫутатрӗ.

Корней ничего не ответил — сидел, все так же сгорбившись, сжав губами цигарку; короткими вспышками она изредка освещала его черную с проседью бороду, сдвинутые к переносью густые брови.

2 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Йывӑр, ялан асап курса чӑтса пурӑнмалла пурӑнӑҫ Аринӑшӑн ҫакӑн пек хуйхӑллӑ вӑхӑтра анчах йывӑррӑн туйӑннӑ; йӑвӑр инкек куҫ умнех пырса тӑрсан тин вӑл хайне йывӑррине туйнӑ, ахаль чухне нимӗн асапне те туйман.

Забитая подневольная жизнь, терпеливая и трудная, только и чувствовалась Ариной в минуты горя; набежит беда, глянет ей прямо в глаза — вот она и чувствует, что ей больно и тяжело, а все остальное дело обыкновенное.

I // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Мишка пит-куҫне шӑмарчӗ, куҫ харшисен хушши ӳпреммӗн хутланса пӗрӗнчӗ.

Мишка нахмурился, упрямая складка легла у него промеж бровей.

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пӗччен чух кӗсьерен кашни кӑлармассерен вӑл Мишка чунне шухӑшламан ҫӗртен килсе кӗнӗ асаилӳсемпе хумхантарчӗ; вӑл вара ҫӑл ҫывӑхӗнчи шурӑ пӑспа пиеленнӗ тиреке, каҫ сӗмӗ карса илнӗ тӳперен тӑман вӗлтӗртетсе вӗҫнине, Дуняшкӑн вӗттӗн чӗтренекен ҫирӗп тутине те, унӑн авӑнчӑк куҫ хӑрпӑкӗсем ҫинче ирӗлекен чӑлт-шурӑ юр пӗрчисене те аса илчӗ…

Когда он наедине с собою доставал утирку, — всегда непрошеным приходило волнующее воспоминание: обметанный инеем тополь возле колодца, срывающаяся с сумрачного неба метелица, и твердые дрожащие губы Дуняшки, и кристаллический блеск снежинок, тающих на ее выгнутых ресницах…

LXV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хӗрарӑмӗн куҫ айӗсем тӑртаннӑ», тет.

А у самой женщины глаза припухлые, говорит.

LXIV // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

— Пире патронсем памасан та юрать, эрехӗ ҫеҫ пултӑрччӗ! — терӗ те вӑл ахӑлтатса куҫ хӗсрӗ, таса мар кӗпе ҫухине чӗрнипе шаклатса кӑтартрӗ.

— Нам и патронов не надо, лишь бы водочка была! — говорил он, хохоча и подмигивая, выразительно щелкая ногтем по грязному вороту рубахи.

LXIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Аксинйӑн питҫӑмартийӗсем вара ытларах та ытларах кӑвар пек вӗри ҫулӑмпа тӗлкӗшсе хӗрелчӗҫ, куҫ шӑрҫийӗсене темле ҫутӑ кӑвак тӗтӗм картланӑ пек пулчӗ.

А у Аксиньи на щеках все сильнее проступал полыхающим жаром румянец и словно синим дымком заволакивались зрачки.

LXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Куҫ уҫса пӑхмалла мар переҫҫӗ, чӗрри-сывви пурте пытанса петнӗ, уншӑн ав — пӗр сӑмах: «Туп ӑна, атту чунна пӑчӑртаса кӑларатӑп!»

Стрельба идет темная, все живое похоронилось, а он — в одну душу: «Найди ее, иначе в гроб вгоню!»

LXII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Леш ҫыранран куҫ ан вӗҫертнӗ пул!

Глаз не своди с энтого берега!

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫук-ҫке, мӗн куҫ тӗлне пулать — ҫавна петӗр, обозсене те пӗтер-ха ав.

Так нет, били по чем попадя, по обозам — и то били.

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Кӑвак куҫ харшиллӗ атамана стариксемпе хӗрарӑмсем сырса илнӗ.

Седобрового атамана окружают старики и бабы.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Сӑрланӑ тавричански урапа патӗнче кӗрнек пӳ-силлӗ, кӑвак куҫ харшиллӗ старик, — сӑнӗпе те, хӑйне ҫиллессӗн тытнинчен те пӑхӑр авӑрлӑ атаман туйине пӗр ҫул мар туяласа ҫӳренӗ хутор атаманӗ пек туйӑнаканскер — хӗрсех калаҫать:

Около раскрашенной тавричанской брички ораторствует статный седобровый старик, по виду и властным замашкам — хуторской атаман, не один год носивший атаманскую насеку с медным надвершием:

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Унӑн хура хӑмӑр пичӗ шӑнӑр хутлатнӑ пек туртӑна-туртӑна илчӗ, сарӑрах вӑрӑм мӑйӑхӗ айӗнче шурӑ сурчӑк кӑпӑкланчӗ, кӑвакрах шурӑ куҫ улмисем пушшех те ытларах юнпа тулчӗҫ.

По исчерна-смуглому лицу его ходили судороги, под длинными желтоватыми усами вскипала пенистая слюна, голубоватые белки все больше наливались кровью.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Хӗрарӑм кӑвакӑр тӗсӗ ҫапнӑ тап-таса тутӑрне куҫ таранах антарса ҫыхнӑ.

Баба была по самые глаза закутана свежевыстиранным, голубым от синьки головным платком.

LIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Вӑл юнӑхнӑ куҫ улмине ҫилӗллӗн чарса пӑхать, мӑйне пӗкет те, сарӑ шӑл тунине ҫарӑлтарса, хӗрарӑма юбки айӗнчен тухса кайнӑ ҫаврака чӗркуҫҫийӗнчен ҫыртса илме хӑтланать.

Он выворачивал налитое кровью глазное яблоко, изгибал шею и, обнажая желтую плиту оскала, норовил цапнуть бабу за круглое, вылезшее из-под юбки колено.

LIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Куҫ тӗлне ан пул, атту пӗтӗм сысну сан, ҫури-мӗнӗпе, пӗтӗм тупру-япалу Дона хӗнтӗртетсе анса каять!

— Нешто не попадешься, а то так и загремят в Дон твои свиньи, поросята и все имение!

LIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней