Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

арман сăмах пирĕн базăра пур.
арман (тĕпĕ: арман) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Арман хуҫи шарламарӗ, ҫӑварне шыв сыпнӑ пек чӗмсӗрленсе ларчӗ.

Мельник молчал, точно воды в рот набрал.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Арман хуҫи чӗнмерӗ, тимлесех чӗлӗмне тултара пуҫларӗ.

Мельник молчал и старательно набивал свою трубку.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Арман хуҫи пӗр чӗнмесӗр аяккалла пӑхса ларчӗ.

Мельник молчал и глядел в сторону.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

— Вӑхӑтсӑр килтӗр, аннеҫӗм, — терӗ арман хуҫи, — Каряжина каймалла ман, халь каяп.

— Не вовремя пришли, маменька, — сказал мельник, — сейчас мне в Каряжино ехать нужно.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

— Халь посадран-и эсир? — сиввӗнтерех ыйтрӗ арман хуҫи.

— Сейчас вы из посада? — угрюмо спросил мельник.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Пӗчӗкҫеҫ карчӑк арман хуҫипе юнашар вырнаҫса ларчӗ, ҫак ҫав тери пысӑк ҫын ҫумӗнче унӑн тумтирӗ пушшех кӑпшанкӑ евӗр курӑнса кайрӗ.

Старушонка уселась рядом с мельником, и около этого громадного человека ее салопик еще более стал походить на жука.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

— Сан пата хӑнана эпӗ, батюшка! — терӗ вӑл йӑл-л кулса, хӑй ҫав хушӑрах арман хуҫи куҫӗнчен ачашшӑн пӑхса илчӗ.

— А я к тебе в гости, батюшка мой! — сказала она, улыбаясь и нежно заглядывая в лицо мельника.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

— Сывах-ха, аннеҫӗм, — мӑкӑртатса илчӗ арман хуҫи сиввӗнрех, карчӑк ҫине пӑхмасӑр.

— Здравствуйте, маменька, — пробормотал мельник, не глядя на старуху и хмурясь.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Арман пӗви ҫинче темскерле карчӑк курӑнчӗ, пӗчӗк ҫеҫ карчӑк, чӑмӑртарахскер, сӑн-питрен вӑл йӑваш кӑмӑллӑскер, ҫийӗнче ун темскерле йӑрӑм-йӑрӑмлӑ тумтир, кӑпшанкӑ ҫурӑмӗ евӗрлӗскер.

На плотине показалась какая-то старуха, маленькая, кругленькая, с добродушным лицом, в каком-то странном полосатом салопике, похожем на спинку жука.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Арман хуҫи текех ятлаҫмарӗ, вӑл часах шӑпланчӗ.

Скоро мельник умолк.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Арман хуҫи лӑпланмасть, вӑл ҫаплах ятлаҫать, пӗрхӗнтерет кӑна усал сӑмахсене.

Мельник не унимался и продолжал сыпать во все стороны ругань.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

— Эх, турӑ, турӑ амӑшӗ, тем пек килес марччӗ, анчах урӑх арман ӑҫтан тупас пирӗн?

— Царица небесная, рады бы сюда не ездить, да где же нам другую мельницу взять?

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

— А эс ан ҫӳре! — хӑрлатса илчӗ арман хуҫи.

— А ты не езди! — огрызнулся мельник.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Клеопа хӑй ытлашширех калаҫнине чухласа илчӗ, текех чӗнмерӗ вӑл, михӗсем йӑтма пуҫларӗ, арман хуҫи ҫаплах ятлаҫать.

Клиопа спохватился, умолк и стал таскать мешки, мельник же продолжал браниться.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

— Архимандричӗ те сан пекех, — мӑкӑртатса илчӗ арман хуҫи, чӗлӗмӗпе сӑран аттине шаккаса.

— И архимандрит такой же, как ты, — проворчал мельник, стуча трубкой по сапогу.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

— Монахсем, — виртлесе илчӗ арман хуҫи.

— Монахи, — передразнил мельник.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Арман хуҫи анасласа илчӗ, кӑшт чӗнмесӗр ларчӗ те каллех ятлаҫма пуҫларӗ:

Мельник зевнул, помолчал и продолжал ворчать:

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Монахсем, чӗнмесӗр, арман хуҫи ҫине ҫаврӑнса та пӑхмарӗҫ.

Монахи ничего не ответили и даже не взглянули на мельника.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Арман хуҫи чылайччен чӗнмесӗр пӑхса ларчӗ-ларчӗ те, куҫӗсемпе михӗ ҫӗклекен монахсем ҫине тӑрӑнчӗ, унтан вара пысӑк сасӑпа сӑмах хушрӗ:

Мельник долго водил глазами и молчал, потом уставился на монахов, таскавших мешки, и проговорил густым басом:

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Арман хуҫи Алексей Бирюков хӑй пӳрчӗ умӗнче сӳннӗ чӗлӗмне кахаллӑн ӗмсе ларать.

Мельник Алексей Бирюков сидел у порога своей хижины и лениво сосал потухшую трубку.

Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней