Поиск
Шырав ĕçĕ:
Арман хуҫи шарламарӗ, ҫӑварне шыв сыпнӑ пек чӗмсӗрленсе ларчӗ.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
Арман хуҫи чӗнмерӗ, тимлесех чӗлӗмне тултара пуҫларӗ.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
Арман хуҫи пӗр чӗнмесӗр аяккалла пӑхса ларчӗ.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
— Вӑхӑтсӑр килтӗр, аннеҫӗм, — терӗ арман хуҫи, — Каряжина каймалла ман, халь каяп.— Не вовремя пришли, маменька, — сказал мельник, — сейчас мне в Каряжино ехать нужно.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
— Халь посадран-и эсир? — сиввӗнтерех ыйтрӗ арман хуҫи.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
Пӗчӗкҫеҫ карчӑк арман хуҫипе юнашар вырнаҫса ларчӗ, ҫак ҫав тери пысӑк ҫын ҫумӗнче унӑн тумтирӗ пушшех кӑпшанкӑ евӗр курӑнса кайрӗ.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
— Сан пата хӑнана эпӗ, батюшка! — терӗ вӑл йӑл-л кулса, хӑй ҫав хушӑрах арман хуҫи куҫӗнчен ачашшӑн пӑхса илчӗ.— А я к тебе в гости, батюшка мой! — сказала она, улыбаясь и нежно заглядывая в лицо мельника.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
— Сывах-ха, аннеҫӗм, — мӑкӑртатса илчӗ арман хуҫи сиввӗнрех, карчӑк ҫине пӑхмасӑр.— Здравствуйте, маменька, — пробормотал мельник, не глядя на старуху и хмурясь.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
Арман пӗви ҫинче темскерле карчӑк курӑнчӗ, пӗчӗк ҫеҫ карчӑк, чӑмӑртарахскер, сӑн-питрен вӑл йӑваш кӑмӑллӑскер, ҫийӗнче ун темскерле йӑрӑм-йӑрӑмлӑ тумтир, кӑпшанкӑ ҫурӑмӗ евӗрлӗскер.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
Арман хуҫи текех ятлаҫмарӗ, вӑл часах шӑпланчӗ.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
Арман хуҫи лӑпланмасть, вӑл ҫаплах ятлаҫать, пӗрхӗнтерет кӑна усал сӑмахсене.Мельник не унимался и продолжал сыпать во все стороны ругань.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
— Эх, турӑ, турӑ амӑшӗ, тем пек килес марччӗ, анчах урӑх арман ӑҫтан тупас пирӗн?— Царица небесная, рады бы сюда не ездить, да где же нам другую мельницу взять?
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
— А эс ан ҫӳре! — хӑрлатса илчӗ арман хуҫи.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
Клеопа хӑй ытлашширех калаҫнине чухласа илчӗ, текех чӗнмерӗ вӑл, михӗсем йӑтма пуҫларӗ, арман хуҫи ҫаплах ятлаҫать.Клиопа спохватился, умолк и стал таскать мешки, мельник же продолжал браниться.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
— Архимандричӗ те сан пекех, — мӑкӑртатса илчӗ арман хуҫи, чӗлӗмӗпе сӑран аттине шаккаса.— И архимандрит такой же, как ты, — проворчал мельник, стуча трубкой по сапогу.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
— Монахсем, — виртлесе илчӗ арман хуҫи.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
Арман хуҫи анасласа илчӗ, кӑшт чӗнмесӗр ларчӗ те каллех ятлаҫма пуҫларӗ:
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
Монахсем, чӗнмесӗр, арман хуҫи ҫине ҫаврӑнса та пӑхмарӗҫ.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
Арман хуҫи чылайччен чӗнмесӗр пӑхса ларчӗ-ларчӗ те, куҫӗсемпе михӗ ҫӗклекен монахсем ҫине тӑрӑнчӗ, унтан вара пысӑк сасӑпа сӑмах хушрӗ:
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.
Арман хуҫи Алексей Бирюков хӑй пӳрчӗ умӗнче сӳннӗ чӗлӗмне кахаллӑн ӗмсе ларать.Мельник Алексей Бирюков сидел у порога своей хижины и лениво сосал потухшую трубку.
Арманта // Василий Алагер. Антон Чехов. Калавсем. Чӑвашгосиздат, 1940. — 34–45 стр.