Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

чарусӑррӑн (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Юлашки хут мӗлтлетрӗ ҫул кукринче шурӑ ҫӳҫлӗ тӑван пуҫ, юлашки хут Петро картусӗпе сулчӗ, унтан вӑл урипе пуснӑ тӗлте ҫавра ҫил айкашуллӑн ҫӗкленчӗ те тӗксӗмрех шурӑ тӗтӗм пек тусана чарусӑррӑн ҫавӑрттарма тытӑнчӗ.

В последний раз мелькнула за поворотом родная белокурая голова, в последний раз махнул Петро картузом, и на том месте, где ступила его нога, ветер дурашливо взвихрил и закружил белесую дымчатую пыль.

Ют юн // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Ют юн. — Тӑван Атӑл, 1965, 3№, 82–91 с.

Пӗлмен, чухлӑман мар Виталий, пӗлнӗ, чухланӑ: ҫак туйӑм, этем чӗринче хавхалануллӑ хӑватпа тан тапса тӑракан ҫак нӗрсӗр те пархатарлах мар туйӑм, ту тӑрринчен хыттӑн ыткӑнса анакан шыв-сикки евӗр, чарусӑррӑн та ҫул ҫинчи чӑрмавсене сирпӗнтере-сирпӗнтере, йӗкӗте те, никама та пӑхӑнмасла шавлӑн та пӑтравлӑн талпӑнчӗ те талпӑнчӗ ирӗке, хӑйне пӗр чиперлетсе, пӗр путсӗрлетсе талпӑнчӗ те талпӑнчӗ.

Нельзя сказать, что не думал, не гадал Виталий, и думал, и гадал: это чувство, бьющееся в человеческом сердце с вдохновенной силой, это некрасивое и неблагодарное чувство, как водопад, стремительно несущийся с вершины горы, беспощадно сносящий преграды на пути, накрыло и парня, никому не подчиняющееся, шумно и сумбурно устремляясь на волю, толкало к безрассудству.

3 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Хӑшпӗрисем вӗсенчен сюртуксӑр, галстуксӑр, жилетсӑррисем те пур; вӗсем bis тесе ҫав тери чарусӑррӑн кӑшкӑрнипе Анна Васильевна хӑвӑртрах кулӗ тепӗр енне ишме хушрӗ.

Некоторые из них были без сюртуков, без галстухов и даже без жилетов и до того неистово кричали bis! что Анна Васильевна велела поскорее отъехать на другой конец пруда.

XV // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Пирӗн ытти масарсем пекех, вӑл хурлӑхлӑн курӑнать: ун таврашӗнчи канавсем тахҫанах ҫеремпе витӗннӗ, сӑнсӑрланнӑ йывӑҫ хӗрессем тахҫан ӗлӗк сӑрланӑ ҫивиттисем айӗнче пуҫне пӗксе ҫӗрсе лараҫҫӗ, чул плитасем, такам аялтан тӗртнӗ пек, пурте вырӑнтан хускалнӑ; икӗ-виҫӗ ҫаралса юлнӑ йывӑҫ кӑшт кӑна сулхӑн параҫҫӗ, виле тӑприсем хушшинче сурӑхсем чарусӑррӑн ҫӳреҫҫӗ…

Как почти все наши кладбища, оно являет вид печальный: окружавшие его канавы давно заросли; серые деревянные кресты поникли и гниют под своими когда-то крашеными крышами; каменные плиты все сдвинуты, словно кто их подталкивает снизу; два-три ощипанных деревца едва дают скудную тень; овцы безвозбранно бродят по могилам…

XXVIII // Феофан Савиров. Тургенев И.С. Ашшӗсемпе ывӑлӗсем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 206 с.

Степан, пӗтӗм пичӗ-куҫӗпе йӑлтӑртатса кулса, хулпуҫҫийӗсене чарусӑррӑн вылянтарать; ҫул тӑрӑх тӗмескеленсе тусан шӑвӑнать, питӗ вӑрӑм та йӳле пилӗк кӗпеллӗ Христоня, тӑрмаланчӑк та йӗпе тара ӳкнӗскер, куклене-куклене ташша ҫапать, сулмак урапи пек ҫаврӑнать, курнӑҫланкаласа та ахлатса, «казачока» тӗпретет, ҫул тусанӗн сӑрӑ пурҫӑнӗ ҫине унӑн ҫара урисен тӗлӗнмелле лаптӑм-лаптӑм йӗрӗсем юлаҫҫӗ.

Степан, сверкая ослепительной усмешкой, озорно поводит плечами; а по дороге бугром движется пыль; Христоня, в распоясанной длиннющей рубахе, патлатый, мокрый от пота, ходит вприсядку, кружится маховым колесом, хмурясь и стоная, делает казачка, и на сером шелковье пыли остаются чудовищные разлапистые следы босых его ног.

5 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

— Ну, кун пирки эсӗ, Нагульнов юлташ, ан та калаҫ, — Банник чарусӑррӑн кулса илчӗ, шупка сарӑ мӑйӑхне шӑлса якаткаларӗ.

— Ну, это ты, товарищ Нагульнов, оставь! — Банник развязно улыбнулся, пригладил белесые усы.

24-мӗш сыпӑк // Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши. Михаил Шолохов. Уҫнӑ ҫерем: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Наум Урхи, Никифор Ваҫанкка, Илле Тукташ, Уйӑп Мишши куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959

Обломов ҫак хӗрарӑм пӑлханнине, унӑн хӗрӳллӗ ӗмӗчӗсене, вӑл кӗтмен ҫӗртен куҫҫуль юхтарнине, тертленнине, вӑйран кайнине, кайран вара чарусӑррӑн хавасланнине курасшӑн мар.

Он никогда не хотел видеть трепета в ней, слышать горячей мечты, внезапных слез, томления, изнеможения и потом бешеного перехода к радости.

VI сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней