Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

хуллен сăмах пирĕн базăра пур.
хуллен (тĕпĕ: хуллен) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Аксинья, хулпуҫине хуллен шутарса, ачан каҫӑртса хунӑ пуҫне тӳрлетрӗ, унтан сасартӑк чӗрине ним шелсӗр тунсӑх ҫӗҫӗпе каснӑ пек ыраттарма пуҫланине, пыра темскер хытӑ япала капланса хӑпарнине туйрӗ.

Аксинья движением плеча осторожно поправила его запрокинувшуюся голову и вдруг ощутила на сердце такую безжалостную, режущую тоску, что горло ее перехватила спазма.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ильинична тӗксӗммӗн сарӑлса выртакан кӑвак ҫивиттиллӗ ҫеҫенхир еннелле чылайччен пӑхса тӑчӗ, унтан хуллен, вӑл кунта юнашарах тӑнӑ пек, кӑшкӑрса чӗнчӗ:

Ильинична долго смотрела в сумеречную степную синь, а потом негромко, как будто он стоял тут же возле нее, позвала:

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хӑна, алӑка хуллен шаккаса, шалтан мӗн те пулин каличченех кухньӑна кӗрсе тӑчӗ.

Гость, вежливо постучав в дверь и не получив ответа, вошел в кухню.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Ухмахла! — хуллен ҫеҫ илтӗнчӗ вӑл енчен.

— Глупо! — негромко донеслось оттуда.

Курман-илтмен кайӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 3–28 с.

Тетка ури айне пулнӑ аҫа кушак хуллен сасӑ панӑ, анчах ҫав вӑхӑтра кӗрӗк уҫӑлнӑ та хуҫи «хоп!» тенӗ.

Кот сипло замяукал под лапами Тетки, но в это время шуба распахнулась, хозяин сказал «гоп!»

VII. Ӑнман дебют // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Вӑл хур урине шӑршласа та пӑхман, ун вырӑнне диван айне кайнӑ та, унта вырнаҫса ларса ҫинҫе сасӑпа хуллен улама пуҫланӑ:

Она даже не понюхала лапки, а пошла под диван, села там и начала скулить тихо, тонким голоском:

VI. Канӑҫсӑр каҫ // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Тетка урине ҫулласа илнӗ те, вӑл мӗншӗн пынине ыйтмасӑрах, хуллен те тӗрлӗ саспа ӳлесе янӑ.

Тетка лизнула ему лапу и, не спрашивая, зачем он пришел, завыла тихо и на разные голоса.

VI. Канӑҫсӑр каҫ // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Вӑл Сергей патне хуллен утса пычӗ, тутӑрне темӗнле ывӑннӑ чухнехи пек халсӑррӑн сӳсе илчӗ, ӑна ҫул ҫине ӳкерчӗ, вара пичӗпе ун кӑкӑрӗ ҫине тӑрӑнчӗ.

Она медленно подошла, каким-то отрешенным, невыносимо усталым движением стянула с головы косынку, уронила ее на дорогу и ткнулась лицом в грудь Сергею.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Сехет йӗпписем вара, йӗкӗлтенӗ евӗр, циферблат тӑрӑх ҫав тери хуллен шурӗҫ.

А стрелки часов, словно дразня, медленно ползли по циферблату.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Егорыч пуҫне минтер ҫине хуллен усрӗ, вара улшӑннӑ, шӑнса пӑсӑлнӑ чухнехи пек хӑрӑлти сасӑпа калама пуҫларӗ:

Егорыч медленно опустил голову на подушки и изменившимся, хриплым, словно простуженным, голосом повел рассказ:

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӑл хуллен ӳссе пырать, самантлӑха лайӑх палӑракан уҫӑ саспа кӗрлет, унтан каллех майӗпен-майӗпен ҫухалса сӳнет.

Он медленно нарастал, переходил в отчетливое рокотание и потом так же медленно затихал.

1 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Эпир пурте пекех лереччӗ вӗт… лавӑра… вӑл вара Матросов пек… кӑкӑрпа… — пӳлӗне-пӳлӗне, хуллен каларӗ Мамедов.

Большинство было там… в лаве… а он, как Матросов… грудью… — давясь спазмами, медленно сказал Мамедов.

9 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Палламан ҫын Таня аллисене пичӗ ҫумӗнчен хуллен уйӑрчӗ те, йӗрсе тӑртаннӑ куҫсене курса хӗрхенсе ыйтрӗ:

Незнакомый человек осторожно отвел Танины руки от лица и, заглянув в заплаканные глаза, заботливо спросил:

8 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Бадьян хирург Сергей вырӑнӗн хӗррине ларчӗ те операци тумасӑр иртме май ҫукки ҫинчен хуллен кӑна калаҫу пуҫарчӗ.

Хирург Бадьян присел на краешек постели Сергея и повел осторожный разговор о необходимости операции.

7 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Сережа! — чӗнчӗ хуллен.

Тихонько позвала: — Сережа!

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тепӗр хут хуллен шаккарӗҫ.

Стук робко повторился.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Григорий сӑн-питӗнче ыратнипе асапланни тата пӑлханса ӳкни сисӗнчӗ; тепӗр хут пур-ҫук вӑйне пухса, хуллен пӑшӑлтатса каларӗ:

На лице Григория отразились страдания и тревога; еще раз он собрал в комок волю, прошептал:

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Эпӗ, ҫилленнипе, хӗҫ йӗннипе туртса ҫапрӑм та ҫакна, вӑл сӑнӗпе кӑвакарса кайрӗ, хуллен калать:

Как я его вгорячах вдарил ножнами, он побелел с лица и тихо так говорит:

XXV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тепӗртак вӑхӑт иртсен, сылтӑм ҫыран ҫывӑхӗнче темле шурӑ япала курӑнса кайрӗ, икӗ старикӗ те шыв ҫинелле пӗшкӗнчӗҫ, кимӗ хӑрах хӗррипе шыв ӑсса илчӗ, шӑпланса тӑнӑ ҫынсен ушкӑнне кимӗ ҫине йӑтса хунӑ кӗлетке хуллен тӳплетнӗ сасӑ илтӗнчӗ.

Потом что-то забелело у правого берега, оба старика нагнулись над водой, баркас зачерпнул краем воды, и до притихшей толпы донесся глухой стук вваленного в баркас тела.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Григорий поручика айӑкӗнчен хуллен кӑлт тӗртсе вӑратрӗ.

Григорий растолкал поручика.

XIX // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней