Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Вилсен (тĕпĕ: вил) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Пурне те паллӑ ҫын вилсен, ҫынна пытарма комисси уйӑраҫҫӗ.

В случае смерти известного человека создают комиссию по похоронам.

Вилӗм, пытару тата асӑну // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Ҫын вилсен, хуйхӑсӑр пуҫне, вӑраха яма юраман ӗҫсем капланса килеҫҫӗ.

Смерть приносит в дом кроме горя и переживаний еще неотложные дела и заботы.

Вилӗм, пытару тата асӑну // Роза Митрушкина. Аасамаа И. Т. Хӑвна мӗнле тытмалла. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1976. — 192 с.

Эпӗр вилсен те пулса тӑракан пӑрахутсем, сӑвӑ йӗркисем, вӑрӑма пыран ӗҫсем!

чтобы, умирая, воплотиться в пароходы, в строчки и в другие долгие дела.

Нетте юлташа — пӑрахута-этеме // Стихван Шавли. Маяковский В.В. Пӗтӗм сасӑпа: сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 158 с. — 50–53 с.

Вӑл вилсен вара вӗсен пӳлӗмӗнчи япаласем, тӑван хулари пӗрле пулнӑ вырӑнсем кашни сехетрех ӑна ун ҫинчен аса илтернӗ, вӑл амӑшӗ хӑй те яланах унта юнашар ҫӳренӗ пек туйнӑ.

И когда не стало ее, вещи их комнаты и места в родном квартале, где он бывал с нею, ежечасно напоминали ему о покойной и как бы сохраняли ее незримое присутствие рядом с ним.

1 // Михаил Рубцов. Павленко П.А. Ҫеҫенхир хӗвелӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 96 с.

Вӗсем вилсен те, пурӑннӑ чухнехи пек, пӗрле выртрӗҫ.

В смерти, как и в жизни, они снова были вместе.

Геройла вилӗм // Макар Хури. Космодемьянская Л.Т. Зойӑпа Шура ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 232 с.

Эрехе ӑна пӗлсе ӗҫмелле тетӗп-ҫке, Манюр папай пек хӑтланмалла мар, вилсен те, темӗн курса тӑрас пур…

Для того, чтоб ты знал, что водку надо пить умеючи, а не вытворять то, что вытворял Манюр бабай, иначе бог знает до чего дойти можно…

XXVII. Шӑпа // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

«Ну, — тет манӑн тете, — эсӗ епле вилӗм ҫӑварне кӗрсе кайма, унтан тухма ӑс ҫитернине курса савӑнса тӑрӑпӑр эппин. Сӑмах май халех каласа хӑварсамччӗ: ху вилсен, саншӑн ӑҫта кӗлтума хушмалла, атту мансӑр пуҫне саншӑн, урнӑскершӗн, кӗлтӑвас ҫынни те никам та ҫук-ҫке-ха».

«Ну, говорит, будем любоваться, как ты умудришься смерти в глотку влезть да вылезть оттуда. Кстати уж скажи — куда и на сорокоуст отдать: ведь, кроме меня, за тебя-то, бешеного, и молиться некому».

Ашшӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Паллах, вӑл айӑплӑ, ӑна хӑех питӗ аван чухлать, анчах вӑл вилсен, хӑйӗн айӑпне хӑех каҫарать.

Конечно, он виноват — он понимал это очень хорошо, — но он умрет и этим вполне искупит свою вину.

Экзаменсем // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Пӗлетӗн-и, анне, учитель вилсен, унӑн амӑшӗпе инкӗшне ват ҫынсен ҫуртне илеҫҫӗ, арӑмӗпе икӗ хӗрӗ вара ыйткалама каймалла пулать.

Знаешь, мама, если он умрет, его мать и тетку в богадельню возьмут, а жена и две дочки пойдут милостыню просить.

Ӗҫри кунсем // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Учителе турӑ вилме ан патӑрахчӗ, вӑл вилсен хӗрарӑмсене манран та йывӑртарах килет вара.

Не дай бог смерти учителя, хуже моего будет женщинам.

Ӗҫри кунсем // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Вӑл вилсен, пурте ӑна хӗрхеннӗ пулӗччӗҫ, макӑрнӑ пӳлӗччӗҫ, вӑл хӑй те йӗнӗ пулӗччӗ…

Все будут жалеть его, плакать; и он будет плакать…

Ӗҫри кунсем // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

«Жучкӑна ҫӑлма пулатчӗ-ха, халь ӗнтӗ ӗҫе хамах начарлатса хутӑм, вӑл вилсен, хамах айӑплӑ пулатӑп, юратнӑ йытта хамах вӗлерме пултаратӑп-ҫке капла», тени Тёмӑна пӗр иккӗленмесӗрех иккӗмӗш шухӑшне ӗҫе кӗртме хушать, — пусӑ тӗпне хӑйӗнех анмалла иккен.

Мысль, что он ухудшил положение дела, что Жучку можно было еще спасти и теперь он сам виноват в том, что она погибнет, что он сам устроил гибель своей любимице, заставляет Тёму, не думая, благо план готов, решиться на выполнение второй части сна — самому спуститься в колодезь.

Кивӗ пусӑ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Вӑл ӳксе вилсен мӗн пулать?

Ужели она упадет прямо на землю и испустит дух?

V. Ҫул вӗҫленчӗ // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Старик ӑна хирӗҫ: — Лантенака ҫухатни — чуна ҫухатнипе пӗрех пулать. Лантенак вилсен — Вандея та вилет, — терӗ.

— Лантенак захвачен — захвачена душа, — продолжал старик. — Лантенак убит — убита Вандея.

III. Хресченсен ушкӑнӗнче // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Мӗн ҫухатаҫҫӗ вӗсем вилсен?

Что они, собственно, теряют при смерти?

II. Доль // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Малтан мӗн пулса иртнине пӗлес пулать, унтан вилсен те юрать!

Он хочет знать, что происходит, хотя бы ему и пришлось погибнуть.

V. «Говэн» тесе алӑ пуснӑ // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

— Эпӗ вилсен те унӑн айӑпӗ пирки каласа парас ҫук, вӑл ҫакна пӗлмест».

 — Он не знает, что я скорей умру, чем выдам его».

30 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

Хӑй ним те шарламасть, шалта мӗн пулса иртнине пӗлес тесе пухӑннӑ ачасене татӑклӑнах сире-сире ярать, вӑл, сӑнӗнчен пӑхсан — вожатӑй кӗртме ирӗк памасӑр, вилсен те никама та шала ямастӑп, тенӗ пек туйӑнать.

Он молча и решительно отталкивал любопытных, показывая всем своим видом, что скорее умрет, чем пропустит кого-нибудь без разрешения вожатого.

1 сыпӑк // Василий Хударсем. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 1-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 221 с.

Хам вилсен, пӗр ҫын та пулин пӗлтӗр.

Подумалось, пусть хоть один человек правду знать будет, когда помру.

Пӗрремӗш пайӗ // Борис Чиндыков. Килти архив

— Пӗррехинче эпӗ Тургенев ҫырнӑ «Фаустра» тарӑн шухӑшлӑ сӑмахсем вуласа пӗлтӗм: «Ҫӗр ҫинче пурӑнакан кашни ҫын хӑй вилсен кӑна шӑтса тухмалли вӑрлӑхсем мӗн чухлӗ хӑварнине кам пӗлтӗр».

— Как-то я прочел у Тургенева, в его «Фаусте», глубочайшую мысль: «Кто знает, сколько каждый, живущий на земле, оставляет семян, которым суждено взойти только после его смерти».

Вунпӗрмӗш сыпӑк // Николай Евстафьев. Павленко П.А. Телей: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 312 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней