Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

кулли (тĕпĕ: кулӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Вӑл — унӑн чун савнийӗ, унӑн шуралнӑ ҫӳҫлӗ улӑпӗ — ҫав вырӑнтах, хӑйӗнчен икӗ утӑмра ҫеҫ тӑрать, пичӗ ҫинчи кулли ҫуталнӑҫемӗн ҫуталса пырать.

Он — ее любимый, ее седой богатырь — стоял все на том же месте, в двух шагах от нее, а улыбка на его лице становилась все светлее и светлее.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Унӑн айван кулли тутисене ытларах та ытларах сарать, тӑхлан пек куҫӗсенче тӗссӗр шӗвекрен урӑх нимӗн те ҫук.

Подобострастная и глуповатая улыбка все шире растягивала его губы, а в оловянных глазах не было ничего, кроме водянистости.

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Унӑн пуҫӗнчен ҫав нимӗҫӗн кулли те, пӑр евӗрлӗ куҫӗсем те туха пӗлмерӗҫ.

Из головы не выходили тонкая улыбка на губах и ледянистые глаза.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

— Кирек мӗн тӑвӑр, анне, эпӗ хутор кулли пулас теместӗп, — хӑйӗн хӗр япалисене ҫаплах арчаран кӑлара-кӑлара, шӑппӑн каларӗ Дуняшка.

— Как знаете, маманя, а я посмешищем в хуторе не хочу быть, — тихо проговорила Дуняшка, продолжая выкидывать из сундука девичью свою справу.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Сайрарах та сайрарах янӑрарӗ унӑн кӗмсӗти кулли, нумай пулмасть кӑна хӑваслӑн ҫиҫнӗ куҫӗсенче ҫутӑ сӳннӗҫемӗн сӳнсе пычӗ, больницӑн пӗр евӗр тӑсӑлакан пурнӑҫӗ пирки хайланӑ тӗрлӗ шӳт те пӗтсе ларчӗ вунпӗрмӗш палатӑра.

Реже звучал его раскатистый смех, день ото дня тускнел блеск еще недавно искрившихся глаз, и шутки, что щедро отпускались по различным поводам монотонной больничной жизни, уже почти не слышались в одиннадцатой палате.

11 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӑл ашшӗне пӑхӑнманнине кӗретех палӑртмарӗ-ха, анчах кирек хӑш ӗҫе те, ку пачах хӑйшӗн мар, тара тытнӑ хуҫашӑн кӑна пулнӑ пек, сисӗнмеллех сӳрӗккӗн тукаласа пычӗ; темле тата хӑйне урӑхларах, ыттисенчен ютшӑнса тытакан пулчӗ; Дуняшкӑн унчченхи ним хуйхӑ-суйхӑсӑр янӑравлӑ кулли халӗ хушӑран ҫеҫ илтӗнкелерӗ.

Она не проявляла открытого неповиновения отцу, но всякую работу, которую приходилось ей выполнять, делала с видимой неохотой и так, как будто работала не для себя, а по найму; и внешне стала как-то замкнутей, отчужденней; редко-редко слышался теперь беззаботный Дуняшкин смех.

XIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫук, Пантелей Мелехов халиччен нихҫан та ҫын кулли пулманччӗ, халӗ ак тиврӗ: минут каялла вӗтӗр-шакӑр ача-пӑча хӑйӗн ҫурӑмӗ хыҫӗнче хихиклетсе кулнине вӑл хӑй хӑлхипех илтрӗ, пӗр эсремет ҫури тата, пырӗ ҫурӑлса тухас пек сасӑпа: «Ачасем! Пӑхӑр-ха, ав мӗнле каҫӑрӑлса тӑрать уксах Мелехов! Кӑртӑш пулла ҫӑтса янӑ тейӗн!» — тесе хыттӑн кӑшкӑрчӗ.

Нет, Пантелей Мелехов еще никогда не был посмешищем для людей, а вот тут пришлось: минуту назад он сам слышал, как за его спиной хихикали ребятишки, а один чертенок даже крикнул во всю глотку: «Ребята! Гля, как хромой Мелехов наклонился. Будто ерша проглотил!»

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унӑн начарланса кайнӑ пичӗ ҫинчен кулли самантлӑха та сирӗле пӗлмерӗ, путса кӗнӗ питҫӑмартисене кӑштах хӗрлӗ тес ҫапрӗ, чире пула пысӑкланса кайнӑ куҫӗсем ача ҫуралнӑ хыҫҫӑнхи майлӑ ытла та черченнӗн те ӑшшӑн йӑлкӑшса пӑхрӗҫ.

И все время с исхудавшего лица ее не сходила улыбка, на ввалившихся щеках розовел румянец, а ставшие от болезни огромными глаза лучились такой сияющей трепетной теплотой, как будто после родов.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пробатов кулма хӑтланчӗ, анчах ун кулли тухмарӗ.

Пробатов попытался рассмеяться, но смех его прозвучал натянуто.

25 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ачаран паллакан тӑван ялӗнче уншӑн пурте савӑнӑҫлӑ та ҫывӑх ҫавӑ — ӗнтрӗкри сапаланчӑк ҫутӑсем те, ҫырмари ачасен кулли те, амӑшӗн ачаш та пӑшӑрхануллӑ сасси те, пасарнӑ тирексен тӑрринчен халь ҫеҫ курӑннӑ ҫутӑ уйӑх ҫурли те…

Все было отрадно и близко в этом знакомом с детства мире родной Черемшанки — и рассыпанные в сумраке огни, и смех детей в овраге, и полный ласковой тревожности голос матери, и хвойный запах дыма из труб, и даже показавшаяся над заиндевелыми макушками тополей светлая краюха месяца.

22 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ун пӗтӗм ҫемйи ҫын кулли пулма ҫавӑн пек шавлӑн та чаплӑн ҫӗмӗрттерсе килмен вӗт-ха кунта?

Не на смех же людям вся его семья с таким громом прикатила сюда!

20 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Анохина пурте — Лизӑ пӳрнисене мӗнле хуҫкаланисем те, тутисем ҫинчен кайма пӗлмен, тем каласшӑн пулнӑ кулли те кӑмӑла каймарӗ, анчах вӑл ун хӑтланӑвӗсене тӳсӗмлӗн чӑтрӗ, хыпӑнса ӳксе, унран харкашусӑр мӗнле уйрӑлма пулать-ши тесе шухӑшларӗ.

Все вызывало в Анохине внутренний протест — и ее жесты, и не сходившая с губ двусмысленная усмешка, но он терпеливо сносил ее выходки, лихорадочно думая о том, как бы освободиться от нее без скандала.

16 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Кӗрлесе тӑракан сасӑсем хушшинче Сидор куккӑшӗн арҫуринни пек кулли илтӗне-илтӗне кайнӑ, вӑл, туй шӑв-шавне хупласа: «йӳ-ҫ-ӗ-ӗ-ӗ!..» тесе кӑшкӑрнӑ.

Из роившегося гула голосов то и дело вылетал лешачий смех дяди Сидора, он орал, покрывая шум свадьбы: «Горь-ка-а!..»

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Нюшкӑ пӗр самантрах йӑлт улшӑнчӗ, тутисем ҫинчи кулли ҫухалчӗ, куҫӗсем тӗтреленнӗ пек пулчӗҫ.

Нюшка мгновенно преобразилась, улыбка пропала с ее губ, глаза как бы затуманились.

12 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Каҫхи ӗҫ — ир кулли, тенӗ ваттисем…

Утро вечера мудренее…

4 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Курницӑран ни вилӗ, ни чӗрӗ тухнӑ Петрона та вӗсен кулли пӗр самантлӑха хаваслантарса ячӗ:

Даже Петра, вышедшего из горницы с убитым видом, на минуту развеселил смех.

XVI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Шыв кукринчи пысӑк кӳлленчӗксенче шапа ӳлеки чун савнӑ хӗр кулли пек ҫуталса ҫиҫет; тахӑш кукӑрта кӑвакалсем шыва шӗмпӗлтеттереҫҫӗ, ҫуначӗсене ҫапса силленеҫҫӗ.

В небольших заводях желанной девичьей улыбкой сияла ряска; где-то за поворотом щелоктали в воде и хлопали крыльями утки.

VIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Иккӗмӗш пӳлӗмре, такамсем шавласа калаҫнӑ сасӑсем хушшинче, Аннӑн янравлӑ кулли илтӗнсе кайсан, унта вӑл уттине кимӗлтерсе кӗчӗ, ҫак самантра чӗрине юн пырса капланнӑ пек пулчӗ.

Кровь кинулась ему в сердце, когда он, замедляя шаг, вошел во вторую комнату, откуда слышались чьи-то голоса и смех Анны.

XIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Хӗрарӑмсем пӳрте кӗчӗҫ, часах чӳречесем ҫуталчӗҫ, Анфисӑпа Иринӑн ҫамрӑк кулли илтӗнчӗ.

Женщины ушли в хату, вскоре в окнах загорелся свет и послышался девически веселый смех Анфисы и Ирины.

XXXII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Лена сасартӑк савӑнӑҫлӑн кулса ячӗ, унӑн кулли те, шурӑ шӑлӗсем те, пӑч-пӑч тӗксӗм кӑвак куҫӗсем те ытарма ҫук кӑмӑллӑн туйӑнчӗҫ, вара хӑй мӗншӗнне ӑнланмасӑрах Ванюша та кулса ячӗ.

Лена вдруг рассмеялась и так радостно, что и ее смех, и белые зубы, и голубые с крапинками глаза были Ванюше до того приятными, что он, и сам не зная отчего, тоже рассмеялся.

XXXI сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней