Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

хӗрача сăмах пирĕн базăра пур.
хӗрача (тĕпĕ: хӗрача) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Пӗчӗкҫӗ ҫеҫ питлӗ ватӑ сӑнлӑ хӗрача, пире ирттерсе ярас тесе, юр ҫинелле пӑрӑнса кӗчӗ — Пушкарски урамӗ тӑрӑх хывӑннӑ тӑвӑр сукмак ҫинче пӗр-пӗринпе хирӗҫ пулсан иртме ҫукчӗ.

Девочка с крошечным старым лицом ступила в снег, чтобы пропустить нас — двоим было не разойтись на узкой дорожке, проложенной вдоль Пушкарской.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Унтан вӗсенчен пӗри, мана курчӗ те, ҫивитти карлӑкӗ урлӑ уртӑнса: — Эй вунҫиччӗмӗш ҫурт ҫинчи хӗрача! Аялта, Мускавра, хыпарсем мӗнле? — тесе хыттӑн кӑшкӑрчӗ.

Потом одна из них, увидев меня, перегибается через ограду крыши и кричит: — Эй, на доме семнадцать, девушка! Что там внизу, в Москве, хорошего слышно?

21 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Хӗрача сӑвӑсем те сассине вылянтарсах вулама пӗлет имӗш, ку ӗҫпе вара Кира амӑшӗ пайтах ӗҫленӗ иккенне сисетӗрех эсир, вӑл вӗт мухтанчӑка тухнӑ Варвара Рабинович шкулӗн йӑлине йӑлтах хирӗҫ пырать.

Девочка уже читает стихи «с выражением», и вы чувствуете солидную школу Кириной мамы, во всём противоположную школе окончательно зазнавшейся Варвары Рабинович.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

«Кухня теекеннинче» шурӑ ҫӳҫлӗ пӗчӗк хӗрача ҫывӑрать, сӑмси унӑн Кира амӑшӗнни пекех пысӑк та тӗреклӗ.

В «кухне вообще» спит маленькая беленькая девочка с косичками и с таким же большим, крепким, как у мамы Киры, носом.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Юлташсем, пӗлетӗр-и мӗнне, — терӗм эпе кӑралӑхӑм ҫӗкленнипе хам хаваслана пуҫланӑ май, — тинех эпӗ пӗчӗк хӗрача мар ӗнтӗ — эпӗ ҫирӗм тӑватӑ ҫулта, хама мӗн килӗшнине пурне те тума пултаратӑп пулӗ.

— Товарищи, знаете что, — сказала я, чувствуя, что мне становится даже как-то весело от злости, — в конца концов, я уже не маленькая — мне двадцать четыре года, и я могу, кажется, делать всё, что мне нравится.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Тӗлӗкри пек — эпӗ хам палланӑ хӗрача патӗнче хӑнара пултӑм, вӑл пурин ҫинчен те ытармалла мар лайӑх тесе шухӑшланӑ, уншӑн пӗтӗм тӗнче пит ыррӑн курӑннӑ.

Как во сне — я была в гостях у какой-то знакомой девочки, которая так прекрасно думала обо всём и которой весь мир представлялся таким великолепным.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Акӑ халь вӑл каллех йӗрет, аллисемпе пӗчӗк хӗрача пек куҫҫульне шӑлать.

Теперь она снова плакала и, как маленькая, вытирала глаза руками.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Унтан вара аслӑ класра вӗренекен пӗр хӗрача, хамӑр «хуҫа комиссийӗ» Варя инке евӗрлӗскер, ҫавӑн пекех хулӑнламас кӑна та хӗрлӗрехскер, вӑтана-вӑтана ман пата пычӗ те, мана Иван Павлыч кӗтет тесе пӗлтерчӗ.

Потом девочка из старшего класса, напомнившая мне тетю Варю, нашу «хозяйственную комиссию», такая же толстая и румяная, подошла и сказала, покраснев, что меня ждет Иван Павлыч.

Иккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Кӑштах шурнӑ хӑй, пысӑкланнӑ та, паллах ӗнтӗ, вӑл тахҫан Триумфальнӑйри скверта хама чуптӑвакан хӗрача мар.

Она побледнела и выросла и, конечно, была теперь не та девочка, которая когда-то поцеловала меня в сквере на Триумфальной.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Шӑши хӳри пек кӗске ҫивӗтлӗ хӗрача — художница, качча тухнӑ, Ленинградра пурӑнать.

Девочка с косичками — художница, вышла замуж и живёт в Ленинграде.

Улттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

«Мартынова ирсӗр, вӑл хӗрача пулни нимех те мар, енчен эпӗ пӗр-пӗр арҫын ачана хӑлхи чиккинчен панӑ пулсан, мана чӗнтереттӗрччӗ-и эсир?» — терӗм эпӗ.

Я сказал, что Мартынова — подлец, а что она девчонка — не играет роли. Если бы я дал по уху мальчишке, вызвали бы меня или нет?

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпӗ ӑна ҫакӑншӑн тата вӑл хӗрача пуҫҫӑн ҫавнашкал хӑтланнӑшӑн хӑлхи чиккинчен лектерсе илтӗм.

Я дал ей по уху за подлость, но отчасти и за то, что она была девчонка.

Ҫирӗм пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпӗ, Петька калаҫнине итленӗ май, спектакльсен ячӗсене вула-вула тухрӑм, ҫак вӑхӑтра темле хӗрача урам кӗтессинчен чупса тухрӗ, ҫул урлӑ чупса каҫрӗ.

и я, слушая Петьку, машинально читал названия спектаклей, когда какая-то девушка вдруг вышла из-за угла и быстро перебежала дорогу.

Ҫирӗм пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хӗрача та ман ҫине шӑтарас пекех пӑхрӗ.

потому что девушка глядела на меня во все глаза.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Паллах ӗнтӗ, пирӗн шкулта вӗренекен пӗр хӗрача та ҫакнашкал: — Пальтуна ил, кайрӑмӑр! — тесе хушма хӑюллӑх ҫитереймен пулӗччӗ.

Конечно, ни одна девочка из нашей школы не посмела бы так командовать: «Бери пальто, пошли!»

Иккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Вут тӗртекен пӗчӗк хӗр ача, урнӑ хӗрача!

— Маленькая поджигательница, бешеная девчонка!

10 сыпӑк // Митта Ваҫлейӗ. Лев Кассиль. Аслӑ хирӗҫтӑру. Митта Ваҫлейӗ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1950

Пальто тӳммине ҫаклатман хӗрача сарайран чупса тухрӗ те ман паталла васкаса чупса пычӗ.

Девочка в расстегнутом пальто вылетает из сарая и опрометью бежит ко мне.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Пӗр статуйи Кораблев пек мӑйӑхлӑ, тепри пӗр вунӑ ҫулалла ҫитнӗ хӗрача пек.

Одна статуя была с усами, вроде Кораблева, другая — обыкновенная девочка лет десяти.

Тӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

— Халех виҫсе пӑхатпӑр, — ман ҫине лӑпкӑн кӑна пӑхса каларӗ хӗрача.

— Сейчас мерим, — спокойно разглядывая меня, сказала девочка.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Хӗрача ман ҫине пӑхса илчӗ.

Девочка посмотрела на меня.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней