Корпус чувашского языка

Апат юлашкисене вӑл туратсен хушшине вырнаҫтарса кайран валли пытарса усрать.

Остатки еды он прячет в развилке сучьев как запас на будущее.

«Леопардсем пӗр йывӑрлӑхсӑр йывӑҫ ҫине хӑпараҫҫӗ...» // Аҫтахар Плотников. https://t.me/astaharkartish/251

Туратсен сыпӑнӑвӗнче, тӑрӑ сывлӑш чӳхенӗвӗнче, хӗрӳ хӗвелӗн йӑлтӑркка пайӑркисенче вара — этемпе чӗрчунӑн тата йывӑҫ-курӑкӑн сӗм-авалтан килекен туслӑ ҫыхӑнӑвӗ, ҫутҫанталӑкӑн уйрӑлми пӗрпӗтӗмлӗхӗ, нихҫан-нихҫан иксӗлми хӑватлӑ вӑйӗпе ҫутӑ илемӗ…

Помоги переводом

IV // Лаврентий Таллеров. Таллеров Л.В. Сӑпка юрри: повеҫсем, калавсем тата очерксем. Чӑваш кӗнеке издательстви. Шупашкар, 1979 ҫ. — 400 с. — 306–337 с.

Ҫерҫи-салакайӑкӑн «хурах» апачӗ ӳкнӗ ҫӗрте, лӳпем ҫӗр ҫинче, каснӑ туратсен, ытти турат-тӗрет купи выртать, юнашарах такам тивертсе янӑ пӗлтӗрхи ҫулҫӑсен кӑвайчӗ алхасать.

Помоги переводом

Ҫӑткӑн // Василий Сипет. Сипет В.Н. Калавсем. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2019. — 224 с. 214–216 с.

Ҫапла майпа аранах манӑн туратсен юппине хӗсӗнсе ларнӑ урана ирӗке кӑларма май пулчӗ.

Помоги переводом

Выляма та ӑс кирлӗ // Василий Сипет. Сипет В.Н. Калавсем. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2019. — 224 с. 143–160 с.

Ула Тимӗрӗн аллисем вӗттӗн-вӗттӗн чӗтрерӗҫ, тутисем тем каласшӑн пулса мӑкӑль-мӑкӑль турӗҫ — вӑл зажигалка ҫулӑмне майӗпен, ал лаппипе варкӑшран хӳтӗлесе хуҫнӑ хӑрӑк туратсен купи айне илсе пычӗ, чылайччен муритленсе, куҫне тӗтӗм кастара-кастара, ӑна чӗртсе ячӗ.

Помоги переводом

Хӑлхасӑр, куҫсӑр вӑрманта // Василий Сипет. Сипет В. Хӑлхасӑр, куҫсӑр вӑрманта: повесть. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2017. — 196 с.

40 ҫултан иртнӗ хырӑн малтанхи тураттисем хӑрса хуҫӑлса ӳкеҫҫӗ те пурӑна киле вӑл туратсен вырӑнӗ те юлмасть.

Помоги переводом

Палӑк юман // Герасим Харлампьев. Харлампьев, Г. Д. Утарта: пӗчӗк калавсем. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1964. — 84 с. — 8–9 с.

Карниза асӑрхасан ун патнелле шуса ҫитрӗ; аллисем ҫине-ҫинех хӑрӑк туратсен хушшине кӗре-кӗре анаҫҫӗ, урисем туратсенчен лекмессерен туртса ыратаҫҫӗ.

Заметив карниз, она поползла к нему, иногда проваливаясь руками среди хвороста и замирая от острой боли в ногах, когда ее раны касались сучьев.

XIX сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Ҫӗрӗкпе тата вӗтӗ туратсен пружинипе хутӑшнӑ хӑрӑк-турат сийӗ Гервак кӗлеткине кисретсе кӑна йышӑнчӗ — вӑл ӳксен пӗтӗм «тӳшек» силленчӗ, кунсӑр пуҫне турат татӑкӗн ҫивӗч вӗҫӗ унӑн сулахай аякӗнчен шӑтарса кӗчӗ те ӳтне аяк пӗрчисем таранах касса ҫурса амантрӗ.

Слой хвороста, смешанный с перегноем и пружинами сучьев, встретил тело Гервак лишь жестоким сотрясением, от которого закачался весь помост; кроме того, острый древесный обломок рассек ее левый бок, вспоров кожу до ребер.

XIX сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Крем сӗмлӗ виҫӗ ҫеҫкеллӗ турата хуҫма хатӗрленнӗскер — хӗр такам кӑшкӑрнине илтрӗ те туратсен хушшинчен сӑнать.

Собравшись отломить ветку с тремя цветками кремового оттенка, девушка услышала восклицание и всмотрелась между ветвей.

XVI сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Эсӗ йӗрсен ансат тасалӑхне куратӑн, ҫак тасалӑх ҫурт йывӑрлӑхне ҫемҫетет; унтан — симӗс черепица, сенкер шыв пек витӗр курӑнакан кантӑклӑ шурӑ стенасем; сарлака ҫак картлашкасем, — вӗсем тӑрӑх ерипен, шухӑша путса капмар вулӑсем патне, сарлака ҫулҫӑллӑ туратсен мӗлкине анаятӑн, унта уҫӑ вырӑнсенче хӗвелпе мӗлке ӑнӑҫлӑ вырнаҫтарса тухнӑ хӳхӗм-капӑр чечексен клумбисем ҫӳлелле ҫӗкленсе савӑнтараҫҫӗ.

Ведь ты видишь простую чистоту линий, лишающую строение тяжести, и зеленую черепицу, и белые стены с прозрачными, как синяя вода, стеклами; эти широкие ступени, по которым можно сходить медленно, задумавшись, к огромным стволам, под тень высокой листвы, где в просветах солнцем и тенью нанесены вверх яркие и пылкие цветы удачно расположенных клумб.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

Ҫулҫӑсенчен лекнӗрен вӑйне ҫухатса икӗ ҫӗмрен туратсен хушшинчен ҫӗленле куҫӑмпа шуса тухрӗ те хӑйӑр ҫине шеплетрӗ.

Две стрелы, потеряв силу полета от удара в листву, проползли сквозь ветви змеевидным движением и свалились на песок.

ХII. Пӗчӗк утрава хупӑрлани // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Анчах туратсен витӗр курать: Зимбауэни еннелле — ҫапкаланчӑк араб, симбо еннелле вара Асмани пагасис танккаҫҫӗ; Асмани — виле сӑнлӑ, унӑн пурнӑҫсӑр хытанкалӑхне маска витӗр ҫиҫекен тӑрӑхла куҫӗсем ҫутатаҫҫӗ.

Но он видел сквозь ветви, что к Зимбауэни направлялся грязный араб, а к симбо — пагасис Асмани, мулат с мертвым лицом, безжизненную худобу которого освещали длинные глаза, блестевшие как сквозь маску.

VII. Зимбауэни каварҫисем // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Мана кӗпҫерен тухнӑ пек янӑравсӑр ахӑлтатӑвӗпе ӳхӗ хуравларӗ те — туратсен хушшипе чӑштӑртатса тухса тӗттӗм чӑтлӑхалла вӗҫсе ҫухалчӗ.

В ответ мне захохотал филин глухим, как в трубку пущенным, хохотом и полетел, шарахаясь среди ветвей, к темным трущобам.

II. Юрату // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 397–404 с.

Виҫӗ ҫын пуҫӗ ҫине чул пӑрӗпе типӗ туратсен, куккурус аврисен ҫӗнӗ пӗлӗчӗ ишӗлсе анчӗ.

Новая туча каменного града, сухих веток и стеблей кукурузы обрушилась на головы трех людей.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 310–317 с.

Аякӗнчен тӗкни ӑна пӗр шайлӑхран татӑклӑнах кӑларчӗ те — ут ҫилхипе хаяррӑн сулкалаша-сулкалаша малалла ҫӗмрен пек ыткӑнчӗ; «тӑ-кӑ-тӑк! тӑ-кӑ-тӑк!» — илтӗнсе юлчӗ куҫсем ҫинелле вӗҫекен туратсен хушшинчен.

Удар в бок окончательно вывел ее из равновесия, и, яростно мотнув гривой, она стала выделывать стремительное «та-ра-па-та», «та-ра-па-та» вдоль летящих в глаза ветвей.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 161–173 с.

Типӗ курӑк, тӗтӗм, айлӑмсен нӳрлӗхӗн шӑрши, шӑплӑх, — ҫеҫен хирӗн ыйхӑллӑ сассисене пула тата та шӑпрахскер, ахлату, туратсен чӑштӑртатӑвӗ, кӑвайт ҫатӑртатӑвӗ, кайӑк кӗскен кӑшкӑрни е инҫетри шыв сиккин ултавлӑ ҫывӑх пӑшӑлтатӑвӗ — ҫаксем пурте вӑрттӑн тунсӑхпа, ҫут ҫанталӑк — хурланчӑк туйӑм-сисӗм амӑшӗ — пек аслӑ сӗлкӗшпе тулсах ларнӑ.

Запах сухой травы, дыма, сырости низин, тишина, еще более тихая от сонных звуков пустыни, дающей вздохи, шелест ветвей, треск костра, короткий вскрик птицы или обманчиво близкий лепет далекого водопада, — все было полно тайной грусти, величавой, как сама природа — мать ощущений печальных.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 49–57 с.

— Эпир хумсен шӑмпӑртатӑвне тата чечекленекен туратсен кӑштӑртатӑвне ҫеҫ илтетпӗр, Европӑра вара хӑрушӑ вӑрҫӑ кӗрлесе иртнӗ иккен, эпир ҫакӑн пирки пачах пӗлмесӗр юлнӑ.

Он объявил, что пережила Европа страшную войну в то время, когда мы, не подозревая ничего такого, слышали только плеск волн и шелест цветущих веток.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 211–227 с.

Шлюпка ҫыран ҫумӗнченех ишет, Аян пуҫӗ тӑрринче туратсен маччи ҫакӑнса тӑрать.

Шлюпка придвинулась к берегу, своды ветвей повисли над головой Аяна.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Вӑл ирӗн телейлӗ капӑрлӑхне, ҫап-ҫутӑ туратсен хушшинчи ҫыран хӗррине, йӑлтӑртатса выртакан кӑвак инҫете тӗлӗнсе сӑнать; горизонт ҫийӗн, ҫав вӑхӑтрах унӑн ури тӗлӗнче те, шӗшкӗ ҫулҫисем ҫакӑнса тӑраҫҫӗ.

С изумлением видел он счастливый блеск утра, обрыв берега среди этих ветвей и пылающую синюю даль; над горизонтом, но в то же время и над его ногами висели листья орешника.

III. Шурӑмпуҫ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Ҫак ҫара туратсен айӗнче, чалӑшшӑн пырса ҫапакан ҫумӑр юххин айӗнче, пӗр-пӗрин ҫумне ҫыпӑҫса Кольӑпа Лена ӗнтӗркесе ларнӑ.

И под этими сучьями, открытые хлещущим косым струям дождя, сидели, прижавшись друг к другу, Коля и Лена.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.