Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

майри (тĕпĕ: майра) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Анчах Маринка мар апатлантарать мана, кил хуҫи майри хӑй, эппин, ӗнтӗ вӑлах маншӑн ҫапла чунне ларса тӑрӑшнӑ пек пулса тухать.

Но угощает меня обедом не Маринка, а хозяйка дома, и получается, что сама хозяйка дома проявила обо мне такую трогательную заботу.

10 // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 3–180 с.

Утнӑ май Дутлов приказчика укҫа тупни ҫинчен, ун пирки улпут майри мӗн туни ҫинчен каласа пачӗ.

Дорогой Дутлов рассказал приказчику о найденных деньгах и о том, что барыня сделала.

XIV // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

— Юрӗ-ҫке, санӑн телей, — терӗ улпут майри, ыррӑн кулса.

— Ну, твое счастье, — сказала она с презрительно-доброю улыбкой.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Шурӑ япала калаҫма тытӑннӑ, — вӑл улпут майри пулнӑ мӗн.

Глядь, заговорило это что-то белое: это барыня.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Алӑкӗ каллех уҫӑлчӗ те мужике улпут майри патне илсе кӗчӗҫ.

Опять отворилась дверь, и повели мужика к барыне.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

— Пӗтӗмпех илтӗр, — терӗ чӑтайми пулса улпут майри.

— Пускай возьмет всё, — нетерпеливо повторила барыня.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Кала эсӗ ӑна, кӑмӑлӗ пур пулсан хӑйне валли илтӗр ку укҫана, — терӗ сасартӑк улпут майри Дуняшӑн аллине шыраса.

Скажи ему, чтоб он взял их себе, коли хочет, — сказала вдруг барыня, отыскивая руку Дуняши.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

— Хӑрушӑ укҫа ку, мӗн чухлӗ инкек кӳчӗ вӑл! — терӗ улпут майри.

— Страшные деньги, сколько зла они делают! — сказала она.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Улпут майри конверта уҫрӗ те укҫине курсанах чӗтресе илчӗ, шухӑша кайрӗ.

Барыня распечатала конверт, вздрогнула, как только увидела деньги, и задумалась.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Каларӑм сана ҫав укҫа ҫинчен ан калаҫтар мана тесе, — терӗ улпут майри ӳкӗтлекен сасӑпа.

Сказала барыня укорительным голосом, — не говори мне про эти деньги.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Дуняша конверта илчӗ те улпут майри патне татах кайрӗ.

Дуняша взяла конверт и еще раз пошла к барыне.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

— Нимӗн те пӗлместӗп, пӗлессӗм те килмест, — терӗ улпут майри.

— Ничего не знаю и не хочу знать, — сказала барыня.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Тӗплӗн ыйтса пӗлсен вӑл кулма чарӑнман Укҫука ҫенӗке тӗккелесе кӑларса ячӗ те улпут майри патне кайрӗ, анчах лешӗ Дутлова ҫапах йышӑнмарӗ, Дуняшӑна та уҫҫӑн нимӗн те каламарӗ.

Разузнав все подробно и вытолкнув в сени бегунью, которая не переставала фыркать, Дуняша пошла к барыне, но, к удивлению Дутлова, барыня все-таки не приняла его и ничего толком не сказала Дуняше.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Дуняша шӑратнӑ ӑвӑса тӑкса ярса улпут майри патнелле ыткӑнчӗ, иккӗмӗш горничнӑйӗ стена ҫинче ҫакӑнса тӑракан кӗпесем айне пытанчӗ, инкӗшӗ, хӑюллӑрахскер, тӑрса алӑка питӗрес тенӗччӗ, анчах алӑкӗ уҫӑлса кайрӗ те пӗр мужик кӗрсе тӑчӗ.

Дуняша бросилась к барыне, уронив спуск; вторая горничная спряталась за юбки, висевшие на стене; тетка, более решительная, хотела было придержать дверь, но дверь отворилась, и мужик вошел в комнату.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

— Улпут майри ҫывӑрать-и, ҫук-и? — тесе ыйтрӗ сасартӑк Укҫукран пӗр арҫынӑн хулӑн сасси.

«Барыня спит али нет?» — спросил вдруг подле Аксютки густой мужицкий голос.

ХIII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Ҫав эмеле мӗн валли тунине эпӗ тӗплӗнех пӗлейместӗп, анчах ӑна яланах улпут майри чирлӗ чухне тунине аванах пӗлетӗп.

Для чего именно спуск, я не знаю; но знаю, что спуск делался всегда, когда барыня была больна.

XII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Ҫӳлте, улпут майри патӗнче те флигелти пекех хӑрушӑ пулнӑ.

В верху, то есть у барыни, такой же ужас царствовал, как и во флигере.

XII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Улпут майри ҫапла тума каланӑ.

Так пожелала барыня.

XII // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Анчах улпут майри ӑна курман, курма та пултарайман.

Но барыня не видала этого, да и ничего не могла видеть.

XI // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Анна кинемей (улпут майри ӑна кураймарӗ, курнӑ пулсан, тивӗҫлипех хакланӑ пулӗччӗ ӑна) вилӗ ачана та татӑккипе витрӗ, хӑйӗн кӑпӑш аллипе унӑн аллине юсарӗ, пуҫне чӗтретсе, тутисене тӑсса куҫсене хӗрхенӳллӗ хӗссе ассӑн сывласа илчӗ, унӑн ҫемҫе кӑмӑлӗ пуриншӗн те аван курӑнчӗ.

Бабушка же Анна (жалко, что барыня не видала: она бы оценила это; для нее и было все это сделано) прикрыла ребенка кусочком холста, поправила ему ручку своею пухлой, ловкою рукой и так потрясла головой, так вытянула губы и чувствительно прищурила глаза, так вздохнула, что всякий мог видеть ее прекрасное сердце.

XI // Михаил Сироткин. Толстой Л.Н. Поликушка: повесть; М. Сироткин куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1935. — 98 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней