Корпус чувашского языка

«Ӑна тупӑка хутӑм эпӗ. Эсир ҫӗрле тупӑк умӗнче йӗнӗ чух вӑл унта пурччӗ. Эпӗ ун чухне алӑк хыҫӗнче тӑтӑм, питӗ шеллерӗм сире, Мери Джейн».

«Я положил его в гроб. Он был там, когда вы плакали возле гроба поздно ночью. Я тогда стоял за дверью, и мне вас было очень жалко, мисс Мэри-Джейн».

Ҫирӗм саккӑрмӗш сыпӑк // Асклида Соколова. Твен М. Гекльберри Финн темтепӗр курса ҫӳрени. Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1985. — 328 с.

Катька ӳлесе йӗме чарӑннӑ ӗнтӗ, вӑл ӗсӗклесе кӑна йӗнӗ, хӑй сӑмсине йӗпе тутӑрпа тытса тӑнӑ.

Катюша уже не ревела, а только всхлипывала, придерживая мокрый платок у переносицы.

Вӑрҫӑ секречӗ // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Гайдар, Аркадий Петрович. Вӑрҫӑ секречӗ: [повеҫ] / А. П. Гайдар. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1936. — 175 с.

Ку япала хӑҫан тата мӗнлерех пуласси ҫинчен Верка тӗплӗнрех ыйтса пӗлесшӗнччӗ, анчах та шӑп ҫак самантра ӑна Ефимка амӑшӗ нӑшӑклатса йӗнӗ пек туйӑнса кайрӗ.

Верка хотела было уже поподробней выспросить Ефимку, как будет и что, но тут ей показалось, что Ефимкина мать тихонько плачет.

Ҫутаттӑр // Олимпиада Таллерова. Гайдар, Аркадий Петрович. Ҫутаттӑр: калав; вырӑсларан О.Таллерова куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1971. — 44 с.

Ҫурт тӗлне ҫитичченех вӑл кӑшкӑрашнӑ-вӑрҫнӑ тата йӗнӗ сасӑсем илтрӗ.

Еще не доезжая до дома, он услышал крики, плач и ругань.

Ҫутаттӑр // Олимпиада Таллерова. Гайдар, Аркадий Петрович. Ҫутаттӑр: калав; вырӑсларан О.Таллерова куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1971. — 44 с.

Санӑн хӗҫӗ те ҫук вӗт, — терӗ те Димка, йӗнӗ хыҫҫӑн куҫҫулӗ типсе ҫитеймен пулсан та кулса ячӗ.

У тебя и сабли-то нету, ответил Димка и смеялся сквозь не высохшие еще слезы.

3 // Михаил Рубцов. Гайдар, Аркадий Петрович. Ман юлташсем: калавсем; вырӑсларан М. Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1953. — 158 с. — 3–53 с.

— Вӗсем килсе ҫитрӗҫ вӗт… — терӗ Димка, йӗнӗ ҫӗртрех кулса ярса.

— Да ведь это же они… — отвечал Димка, улыбаясь, но не переставая плакать.

3 // Михаил Рубцов. Гайдар, Аркадий Петрович. Ман юлташсем: калавсем; вырӑсларан М. Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1953. — 158 с. — 3–53 с.

Хӑвӑрттӑн хускалса илнипе Василиса Прокофьевна кӗсйинчен пӗр йӗнӗ шӑрпӑк тухса ӳкрӗ.

От резкого движения из кармана передника Василисы Прокофьевны выпал спичечный коробок.

Ҫирӗммӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Ҫатӑртатса хуҫӑлчӗҫ чечек тунисем, йӗнӗ евӗр, ҫарӑл-л тутарса ячӗ тӗлӗннӗ шӑрчӑк.

Хрустнули стебельки цветов, удивленно затрещал, словно заплакал, кузнечик.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӑл хыттӑн йӗнӗ хыҫҫӑн килте чӗрене пусса тӑракан шӑплӑх пулса тӑрать.

После ее громкого плача в доме наступала гнетущая тишина.

23 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Картишсенче выльӑхсем макӑрнӑ, мӗкӗрнӗ, урам варринче, пӗр купана пӑрахнӑ ҫыхӑсем ҫинче, пӗри тепринчен пӗчӗкрех ачасем каҫса кайса йӗнӗ, хӑйӗн ҫине хӗрес хыва-хыва, карчӑк чӗтресе тӑнӑ, шуралса кайнӑ тутисемпе вӑл темскер пӑшӑлтатнӑ.

Мычала скотина по дворам, на узлах, сваленных в кучу посреди улицы, ревели ребятишки, мал мала меньше, тряслась старуха, осеняя себя крестом, шептала что-то побелевшими губами.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫамрӑк пулнӑ — ухмаххипе йӗнӗ, савӑнӑҫлӑ пурнӑҫпа пурӑнас килнӗ.

Молодая была — ревела сдуру, все веселой жизни хотелось.

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Ҫурт тӑррисем ҫине ҫемҫе ӑшӑ ҫутӑ ӳкет, кантӑксенче ялкӑша-ялкӑша илет; тирек ращинче, ҫаралнӑ туратсем хушшине хӗсӗнсе ларнӑ йӑвасем ҫинче, ларма хатӗрленекен кураксем ҫатӑлтатаҫҫӗ; хӗрарӑмсем выльӑх-чӗрлӗхе хӑйсен картишӗсене кӗме вӑрӑммӑн йыхӑрни илтӗнет — вӗсен сассисем, каҫхи сывлӑшра уҫҫӑн янӑраса, таҫтах ҫитеҫҫӗ, ӗнесем ҫав тери тунсӑхлӑн мӗкӗреҫҫӗ, сурӑхсем йӗнӗ пек макӑраҫҫӗ, тӗтӗм шӑрши, йӳҫенкӗрех навус ҫӗрӗкӗн, ҫумӑрсемпе исленнӗ кӗрхи ҫӗрӗн ачаран хӑнӑхнӑ, хумхантарса савӑнтаракан шӑрши сӑмса шӑтӑкӗсене кӑтӑклантарать…

Мягкий и теплый свет падал на крыши изб, жарко вспыхивал в окнах; в оголенных ветвях тополиной рощи чернели опустевшие гнезда грачей; было слышно, как бабы ласково, нараспев зазывали скотину — в вечернем воздухе ясно и далеко разносились их голоса; с утробной тоской мычали коровы, плаксиво блеяли овцы, пощипывало ноздри знакомым с детства запахом дыма, горьковатой навозной прели.

1 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Вӗсем пӗр-пӗрин ҫине тискерӗн пӑхнӑ, пӗччен ҫӗре пытана-пытана йӗнӗ, ашшӗ-амӑшсене чӗннӗ.

Они дичились друг друга, плакали в одиночку, звали тятьку да мамку.

II // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Ҫынсем пӑлханнине кура унӑн чӗри те пит пӑлханса кайнӑ; ун ӑшӗнче, туланӑ тискер кайӑк вӑранса тӑнӑ, хӑйӗн тирне хӑтарма вӑхӑт ҫитнӗ; вӑл хӑй хыҫӗнче арӑмсем йӗнӗ сасӑсене хӑлхана те чикми пулнӑ.

Общее стихийное чувство тревоги и поспешности охватило внезапно и его самого; в нем пробудился затравленный зверь, настала пора спасать свою шкуру; уже не было дела до бабьих слез и рыданий, раздававшихся сзади него.

II // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Пӗтӗм халӑх куҫӗ умӗнче тем тӗрлӗ хӑрушӑ япаласем пула-пула иртнӗ: пӗр чирлӗ ҫыншӑн, пӗтӗм ҫемье тӑра-тӑра юлнӑ; ҫывӑх юлташсем парша ҫинелле кайнӑ, пур ҫӗртен те йӗнӗ, уланӑ, ятлаҫнӑ сасӑсем илтӗннӗ, анчах никам та ҫын хуйхӑрни ҫине пӑхса хуйхӑрман.

На глазах у всех происходили страшные сцены, когда из-за больного оставалась целая семья, а товарищи их уходили на баржу; слышались стоны, вопли, ругательства, но никто на них не обращал внимания, никто не отзывался.

II // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Вӑл хӑйне нумайлӑха хӑварнишӗн, хӑй телейсӗрришӗн хуйхӑрса йӗнӗ.

Он оплакивал свою долгую новую задержку, оплакивал свое разорение и несчастье.

II // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Ӗмӗрте темен те курмалла пулнӑ; хӑш чух ӗҫсе ӳсӗрӗлнӗ Матвея хупахрап сӗтӗрсе килмелле пулнӑ, вӑл вӑрҫнине, хӗненине тӳсмелле пулнӑ, йӗнӗ чух куҫҫулне ҫынсенчен пытармалла пулнӑ, ирпе ирех тӑрса вут хутмалла, ачасене тӑрантармалла, вӗсен валли тумтир ҫӗлемелле, выҫлӑ-тутлӑ пурӑнмалла пулнӑ, типпе кӗрсен ҫылӑхран ӳкӗнмелле, чун ҫинчен шухӑшламалла пулнӑ.

Случалось тащить из кабака озверевшего Матвея, терпеть его брань и побои, да скрывать свои слезы от добрых людей, а поутру топить избу, кормить ребятишек, шить им одежду, питаться впроголодь, да когда придет пост, сокрушаться о грехах и быть в постоянном страхе за свою душу, за ее вечное мучение на том свете.

I // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Амӑшӗ нумайччен Турра кӗл туса йӗнӗ, юлашкинчен вӑл та: — Вилет… тем каласан та вилет, пурӑнаймасть, — тенӗ.

Мать долго молилась и плакала, но тоже, наконец, сказала: — Помрет родименький… Видит Бог, помрет.

I // Михаил Акимов. Николай Телешов. Нуша. Михаил Акимов куҫарнӑ. Хусан, 1906. — 19 с.

Ятлаҫнӑ, кӑшкӑрашнӑ, пушӑсем шӑхӑрса ҫатлатнӑ, хӗрарӑмсем ӳлесе йӗнӗ сасӑсем кӗпер патӗнче татах чылайччен илтӗнсе тӑчӗҫ.

Ругань, крик, щелканье кнутов, бабьи причитания еще долго звучали около моста.

LX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Чие сачӗсем хушшине вӑрттӑн пытанса ларнӑ пек курӑнакан хуторӑн тӑнӑҫ чӗмсӗрлӗхне урапа кустӑрмисем чӗриклетнӗ, лашасем тулхӑрлӑ, сурӑхсем чӑхлатса ӳсӗрнӗ, ӗнесем мӗкӗрнӗ, ача-пӑча йӗнӗ тата тифпа чирленисем — вӗсене те пӗрле илнӗ — йынӑшнӑ сасӑсем хупласа хучӗҫ.

Скрип колес, фырканье лошадей и овец, рев коров, плач детишек, стон тифозных, которых тоже везли с собой в отступ, опрокинули нерушимое безмолвие хутора, потаенно захоронившегося в вишневых садах.

LIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.