Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

итлеми (тĕпĕ: итле) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Каялла таврӑннӑ чухне вӑл тайкаланса пычӗ, йывӑрланнӑ урисем ӑна итлеми пулчӗҫ.

Назад он шел шатаясь, отяжелевшие ноги не слушались его.

17 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

 — Ачам хытӑрах чӗреллӗ ӳсрӗ курӑнать, хам та куҫ ҫитереймерӗм пуль, итлеми пулчӗ.

— Упрямым вырос у меня мальчишка-то, сам я, видать, недоглядел, да и он уж больно непослушный…

XI. Йывӑҫҫипе улми // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Чӗрӗк сехет хушши утсан — урасем итлеми пулаҫҫӗ, манӑн вара ларса канас пулать, апла пулман пулсан, эпӗ сирӗнпе пынӑ пулӑттӑм…

Иной раз походишь с четверть часа, и ноги уже не слушаются; хочешь не хочешь, приходится присесть отдохнуть, а то я бы непременно пошел с вами.

VI. Суран тӳрленнӗ, анчах чӗререн юн сӑрхӑнать // Михаил Рубцов. Гюго Виктор. Тӑхӑрвун виҫҫӗмӗш ҫул: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 282 с.

Пынӑ хушӑрах манӑн урамсем хама итлеми те пулчӗҫ.

А между тем мои ноги отказывались мне служить.

XXII сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.

Офицерсене никам та итлеми пулчӗ.

Офицерам никто не повиновался.

5 // Николай Степанов. Никитин, Николай Николаевич. Ҫурҫӗр шурӑмпуҫӗ: роман; вырӑсларан Н.Степанов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 484 с.

Пуҫне ҫакӑн пек шухӑш пырса кӗрсенех, Таньӑн чӗлхи ҫаврӑнми пулать, куҫӗсем ӑна итлеми пулаҫҫӗ — вӑл ашшӗ ҫине тӳррӗн пӑхаймасть.

При одной только мысли об этом у Тани тяжелел язык, глаза переставали слушаться — она не могла посмотреть прямо в лицо отцу.

VII // Асклида Соколова. Фраерман Р.И. Динго йытӑ е пӗрремӗш юрату ҫинчен. Повесть. Чӑвашла Соколова А. А куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983. — 128 с.

Ку маншӑн йывӑр пулчӗ, анчах ҫавӑн хыҫҫӑнах урасем итлеми пулчӗҫ, эпӗ унччен те аран, пӳлӗмре ҫеҫ ҫӳреттӗмччӗ, халӗ акӑ кровать патӗнчи сӗтел умне ҫитес пулсан та тем тӗрлӗ тертленетӗп.

Это было тяжело, но вслед за ней изменили ноги, и я, без того еле двигавшийся (в пределах комнаты), сейчас с трудом добираюсь от кровати к столу.

Саккӑрмӗш сыпӑк // Максим Данилов-Чалдун. Островский, Николай Аслексеевич. Хурҫӑ мӗнле хӗрлӗ: [роман] / Н.А. Островский. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1948. — 402 с.

Харьковра тунӑ операци хыҫҫӑн пуринчен ытла сылтӑм алӑри шухӑшпа ҫуратнӑ вӑта пӳрне итлеми пулчӗ.

После харьковской операции воображаемый средний палец на правой руке заметно переставал слушаться.

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Минкеллӗ ура тупанӗ тӑнран тухсах паракан приказсене итлеми пулчӗ.

Искалеченная стопа отказывалась подчиняться отчаянным приказам.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Киркки итлеми пулса кайрӗ, антрацит, кӗреҫи аллинче ҫаврӑнкаласа тӑнине пула, ӑсӑнмасть.

Кирка становилась непослушной, антрацит не набирался на вертящуюся в руках лопату.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Тӑхта кӑшт… — хӑйӑлтатса мӑкӑртатрӗ Пантелей Прокофьевич, — Манӑн тем урасем итлеми пулчӗҫ…

— Погоди трошки… — хрипло проговорил Пантелей Прокофьевич, — Что-то у меня ноги отнялись…

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Урасем итлеми пулса пыраҫҫӗ, ура хырӑмӗсем хытса ларнипе ыратаҫҫӗ, атӑ путушӗсем ҫумне пылчӑк сырӑнать, унран ниепле те хӑпса пӗтейместӗн.

Уже плохо слушались ноги, икры деревенели, на подошвы сапог налипали тяжелые ошметья грязи, от нее невозможно было освободиться.

21 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Тепӗрне тӳпкеҫҫӗ те — вӑл йӑпӑлтатма тытӑнать, манӑн вара, ӑна мӗн чухлӗ ытларах лектереҫҫӗ, мӗн чухлӗ ытларах мӑшкӑллаҫҫӗ, вӑл ҫавӑн чухлӗ ытларах усалланать, пушшех итлеми пулать!

Иного бьют — он в стельку превращается, а моего чем больше колотят да измываются над ним, он все злее да упрямее становится!

3 // Николай Сандров. Елизар Мальцев: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Николай Сандров куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1963. — 384 с.

Пӗр вырӑнта нумай хушӑ кансӗр ларсан ҫапла пулать вӑл: вӑхӑтлӑха йӗркеллӗ ҫӳрейменнипе ҫывӑрса кайнӑ урасем итлеми пулаҫҫӗ те, кашни ярса пусмассерен ӳт-пӳ сӑрӑлтатса илет.

Обычно бывает при ходьбе после долгого и неудобного сидения, когда от временно нарушенного кровообращения отекшие ноги кажутся чужими и каждый шаг звоном отдается во всем теле…

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пӗлетӗн пулсан, ҫакӑнта тин манӑн алӑ-ура итлеми пулчӗ, вырӑнтан тапранаймастӑп, хуть ҫӗр тӗпне анса кай!

И только тут, знаешь, отнялись у меня ноги и руки, не могу двинуться, да и баста!

XL // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Григорий симӗс шӑлавар ҫакки туртӑнтарса тӑракан ҫара урисене кӑмака ҫинчен усрӗ те Петро портупейне хӑяккӑн чалӑшса хывнине, сивӗпе итлеми пулнӑ пӳрнисемпе пашлӑк ҫыххине хыпашланине ҫӑра хура ҫӑмлӑ кӑкӑрне хыҫкаласа пӑхса ларчӗ.

Григорий свесил босые ноги с туго подтянутыми штрипками защитных шаровар и, с улыбкой почесывая черную, в дремучем волосе грудь, глядел, как Петро, перехилившись, снимает портупею, деревянными от мороза пальцами шарит по узлу башлыка.

XIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Ҫӗр аллӑ ҫухрӑм утса ывӑннӑ урисем итлеми пулнӑ.

Натруженные за полтораста верст ходьбы ноги отказывались служить.

II // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Итлеми пултӑн! — ӳпкелешнӗ майра-патша.

— Ослушником стал! — укоряет царица.

Кӗрӗк // Василий Чураков. Алексеев, Сергей Петрович. Суворов ҫинчен: повесть; вырӑсларан Василий Чураков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашиздат, 1967. — 5-143 с.

Сайра-хутра ҫатан ҫумӗнче кивӗ бешметлӗ, лапсӑркка ҫӗлӗклӗ питӗ ватӑ старик хӗвелрен пытанса ларнине курма пулать: туйи ҫине хурлӑхлӑн таянса ларать мучи, унӑн тунсӑх куҫӗсем куҫҫулӗпе тулаҫҫӗ, — ӑна та хире туртать пулмалла, вӑл та лав хыҫҫӑн кайӗччӗ, анчах урисем итлеми пулнӑ… сад пахчинче купӑста пуҫӗ пек шурӑ ача пуҫӗ курӑнса каять те часах йывӑҫсем хушшинче пытанать; е йӑран ҫинелле пӗшкӗннӗ пӗччен карчӑк курӑнса каять — каллех йӗри-тавра пӗр чун та ҫук…

Лишь изредка можно встретить то древнего старика в тени у плетня, в поношенном бешмете и в кудлатой шапке: сидит старина, горестно опершись на палку, печальные его глаза слезятся, — видно, и его тянет в степь, и он бы ушел за возом, да только ноги уже не слушаются… то в саду забелеет детская головка и тотчас скроется за кустом; то покажется, согнувшись над грядкой, одинокая старуха — и снова ни души вокруг.

XXXIII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Вӑл лӑпкӑ та итлекен Буланый лашана ҫавӑтса килчӗ; унӑн ҫурӑмӗ ҫине хӑйӗн пир кипкине сарчӗ, кантраран тунӑ урхалӑха ҫиелтен ҫакса ячӗ, вара вӑл Федор Лукича тӑма пулӑшасшӑнччӗ, анчах Федор Лукич, туя ҫине таянса, хӑех тӑчӗ, хӑйӗн шуралнӑ ҫӳҫлӗ, итлеми пулнӑ пуҫне мӑнаҫлӑн тытма тӑрӑшрӗ; лаша патне хӑех пычӗ, пӳрнисемпе ҫилхерен ҫатӑртаттарса тытрӗ, анчах кипке ҫине Евсей пулӑшнипе те улӑхса лараймарӗ.

Он привел Буланого, коня смирного и послушного; поместил ему на спину свою полстенку, сверху перекинул сделанные из веревки стремена и хотел было помочь Федору Лукичу встать, но Федор Лукич, опираясь на палку, поднялся сам, стараясь гордо держать свою седую, уже непослушную голову; сам подошел к коню, судорожно вцепился пальцами в гриву, но забраться на полстенку не смог даже с помощью Евсея.

XIX // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней