Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Изергиль (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
(А. Горький, Изергиль карчӑк).

(М. Горький, «Старуха Изергиль»)

Пӗрремӗш пайӗ. Чӗре ҫунать // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Ҫил вӗрчӗ те, тарӑн ыйха путнӑ Изергиль карчӑк кӑкӑрӗ ҫинчен ҫӗтӗк-ҫурӑк витӗнкӗҫне сирсе пӑрахрӗ.

Дунул ветер и обнажил из-под лохмотьев сухую грудь старухи Изергиль, засыпавшей все крепче.

III сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Илткеленӗччӗ эпӗ ҫав хӗлхемсем ӑҫтан тухнине, анчах та манӑн халь ун ҫинченех ватӑ Изергиль мӗн каласса илтессӗм килчӗ.

Я слышал кое-что раньше о происхождении этих искр, но мне хотелось послушать, как расскажет о том же старая Изергиль.

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

— Эс хӗлхемсем куратӑн-и? — ыйтрӗ Изергиль манран.

— Видишь ты искры? — спросила меня Изергиль.

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Мана чӗнмӗш пулма хушса, ватӑ Изергиль хӑй те сасартӑк шӑпланчӗ те шухӑша кайрӗ.

И, приказывая мне молчать, старая Изергиль вдруг замолчала сама, задумалась.

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Пичӗ, ӗнси, аллисем унӑн пӗтӗмпех куштӑрканӑ; енчен ватӑ Изергиль кӑшт хускалас-тӑвас пулсан, типсе хӑрнӑ ӳт-тирӗ унӑн татӑкӑн-татӑкӑн сапаланса каяс пек, ман умма вара тӗксӗм хура куҫлӑ ҫара кӗлетке ҫех тӑрса юлас пек туйӑнать.

Кожа на лице, шее и руках вся изрезана морщинами, и при каждом движении старой Изергиль можно было ждать, что сухая эта кожа разорвется вся, развалится кусками и предо мной встанет голый скелет с тусклыми черными глазами.

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

— Илтнӗ-и эсӗ ӑҫта та пулин ҫакӑн пек юрланине? — пуҫне ҫӗклесе, шӑлсӑр ҫӑварне кӑтартса, куларах ыйтрӗ манран Изергиль.

— Слышал ли ты, чтоб где-нибудь еще так пели? — спросила Изергиль, поднимая голову и улыбаясь беззубым ртом.

II сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Изергиль карчӑкпа иксӗмӗр ҫине ҫулҫӑсен чӗнтӗр пек мӗлкисем ӳкеҫҫӗ те, эпир сӗрекепе витӗннӗ пек пулатпӑр.

На нас упали кружевные тени от листвы, я и старуха покрылись ими, как сетью.

I сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

— Эсӗ мӗншӗн вӗсемпе пӗрле каймарӑн? — пуҫне сулса ыйтрӗ Изергиль карчӑк.

— Что ты не пошел с ними? — кивнув головой, спросила старуха Изергиль.

I сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Пӗр каҫхине, иҫӗм-ҫырли пуҫтарса кун ирттернӗ хыҫҫӑн, пӗрле ӗҫленӗ молдавансем тинӗс хӗррине кайсан, эпир Изергиль карчӑкпа иксӗмӗр виноград йывӑҫӗсен сулхӑнне юлсаттӑмӑр та, тинӗс хӗрринелле утакан ҫынсен мӗлкисем тӗттӗмре ҫухалса пынине пӑхса, чӗнмесӗр выртаттӑмӑр.

Однажды вечером, кончив дневной сбор винограда, партия молдаван, с которой я работал, ушла на берег моря, а я и старуха Изергиль остались под густой тенью виноградных лоз и, лежа на земле, молчали, глядя, как тают в голубой мгле ночи силуэты тех людей, что пошли к морю.

I сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Ватӑ чикан хӗрарӑмӗ Изергиль халапӗнчи ҫак сӑнар ахальтен асӑма килмерӗ.

Помоги переводом

Юрий Зорин: Шӑл ыратни мӗн таран тертлине лайӑх пӗлетӗп // Валентина БАГАДЕРОВА. «Хыпар», 2016.05.20, 77-77№

Страницы:
  • 1

Сайт:

 

Статистика

...подробней