Корпус чувашского языка

Поиск

Шырав ĕçĕ:

Дуняшкӑпа (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Трусиксем тӑхӑннӑ, хӗвелпе пиҫсе хӗрелнӗ Дуняшкӑпа Катюшка Авдотья мӑйӗнчен усӑнчӗҫ.

Дуняшка и Катюшка, в трусиках, загорелые, поздоросевшие, бросились ей на шею.

7. Алеша сӑрчӗ ҫинче // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

 — Дуняшкӑпа иксӗмӗр халь анчах киле килтӗмӗр, халь анчах ирхи апат тума ӗлкӗртӗмӗр.

 — Только что с Дуняшкой домой пришли, только успели позавтракать.

2. Ҫӗнӗ ҫӗрте // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Унӑн шухӑшне пӗлсе илнӗ пекех ҫав самантра Ксюша Дуняшкӑпа тата Катюшӑпа пӗрле алӑкран кӗчӗҫ.

Ксюша, словно угадав ее мысли, появилась на пороге вместе с Дуняшкой и Катюшкой.

1. «Пирӗн колхозшӑн чи кирли» // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Пӗр кӗске самантрах Василий пурне те: Дуняшкӑпа пирвайхи хут тӗл пулса калаҫнисене те, хире-хирӗҫ тапӑнса пынӑ чухне хӑй вӗлернӗ пӗрремӗш тӑшмана та; пуринчен уҫҫӑнрах, хӑй амансан вӑрманта юр ҫисе выртнине, ун чухне хӑй ӑшӗнче Авдотьйӑпа сывпуллашнине, уншӑн тунсӑхласа, ӑна юратса, шеллесе макӑрнине аса илчӗ.

В одно неуловимое мгновенье Василию вспомнилось все: и первые встречи с Дуняшкой, и первый враг, убитый в рукопашном, и ярче всего тот час, когда он, раненный, лежал в лесу, глотая снег, и мысленно прощался с Авдотьей, плакал от тоски, любви и жалости к ней.

1. Виҫҫӗн // Александр Яндаш. Николаева, Галина Евгеньевна. Ӗҫҫинче: роман; вырӑсларан И.Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 524 с.

Григорипе Аксинья Дуняшкӑпа сывпуллашса тата ҫаплах вӑранайман ачасене пичӗсенчен темиҫе хутчен чуптуса илсе крыльца ҫине тухнӑ тӗле тӳпере кӑвак ҫутӑ сӑрхӑнма тытӑннӑччӗ.

Чуть забрезжил рассвет, когда, простившись с Дуняшкой и перецеловав так и не проснувшихся детей, Григорий и Аксинья вышли на крыльцо.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дуняшкӑпа хӑварӑпӑр.

— Оставим на Дуняшку.

XVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

— Эпир, ав, Дуняшкӑпа иксӗмӗр те, пӗрне-пӗри уйрӑммӑн макӑрса пӗтрӗмӗр, таврӑнмастӑнах пулӗ, терӗмӗр.

— А мы с Дуняшкой откричали, каждая поврозь, думали — не вернешься.

VIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унтан вӑл, сӗтел патне иртсе, Дуняшкӑпа юнашар пырса ларчӗ.

Она прошла к столу, села рядом с Дуняшкой.

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Мишка стариксемпе арантарах йӳнеҫкелерӗ-ха, килӗнче, акӑ, халлех ҫав тӑвар пирки Дуняшкӑпа хытах хирӗҫсе илме тиврӗ.

Со стариками Мишка кое-как договорился, но зато дома, и опять-таки из-за соли, вышел у него с Дуняшкой крупный разговор.

V // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ку Дуняшкӑпа иккӗшӗ мӑшӑрланса пурӑнма пуҫланӑранпа пӗрремӗш хирӗҫӳ пулчӗ.

Это был первый разлад за время их совместной жизни с Дуняшкой.

IV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дуняшкӑпа килӗшсе, Аксинья ачасене хӑй патне илсе кайрӗ.

С согласия Дуняшки Аксинья увела детей к себе.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Каҫхине, Дуняшкӑпа упӑшки ҫывӑрса кайсан, вӑл, юлашки вӑйне пухса, ура ҫине кӑштӑртатса тӑчӗ, картишне тухрӗ.

С вечера, когда Дуняшка с мужем уснули, она собрала последние остатки сил, встала, вышла во двор.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дуняшкӑпа упӑшки хӑйсем валли пушӑ вырӑнта йӑва ҫавӑрнӑ пекех лӑш курмасӑр ӗҫлерӗҫ.

Дуняшка с мужем работали так, словно на пустом месте создавали собственное гнездо.

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Пӗр инке-арӑм, пӗрре темле Дуняшкӑпа пристаньте тӗл пулсан, куҫ умӗнчех мӑшкӑлласа ыйтрӗ:

Одна из баб, встретив как-то Дуняшку на пристани, спросила с откровенной издевкой:

III // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Каҫ пулас умӗн Дуняшкӑпа амӑшӗ — пӗр-пӗринпе ҫураҫайман тата ҫӑвар уҫса сӑмах та хушманскерсем — Дон хӗрринче тӳнсе кайнӑ пахча ҫатанне тӑратса лартса ӑшталанчӗҫ.

Перед вечером Дуняшка с матерью — не примирившиеся и молчаливые ставили на огороде у Дона упавший плетень.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Дуняшкӑпа Ильинична пӳрт ӑшчиккине тӑмпа шӑлса шуратрӗҫ, май килнӗ таран Пантелей Прокофьевича кил хушши тавра вӑхӑтлӑх карта тытма тата хуҫалӑхри ытти ӗҫсене тума пулӑшрӗҫ.

Дуняшка и Ильинична обмазали и побелили курень, всемерно помогали Пантелею Прокофьевичу в устройстве временной огорожи и в прочих хозяйственных делах.

XXIV // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Тем пулас-килесрен тенешкел, Ильинична вара, хаклӑрах япаласене тиесе, Дуняшкӑпа мӑнукӗсене хутор ҫыннисенчен кампа та пулин пӗрле кӑларса яма, хӑй, хӗрлисем хутора йышӑнса илес пулсан та, кунтах юлма шутласа хучӗ.

На всякий случай Ильинична решила так: отправить с кем-нибудь из хуторных Дуняшку с детьми и наиболее ценным имуществом, а самой оставаться, даже в том случае, если красные займут хутор.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Хутор атаманӗн приказне илсен, Пантелей Прокофьевич карчӑкӗпе, мӑнукӗсемпе тата Дуняшкӑпа васкаса сывпуллашрӗ те, кӗхлеткелесе, урайне чӗркуҫленчӗ, икӗ хутчен турра пуҫҫапрӗ, — турӑшсем ҫинелле пӑхса сӑх-сӑхнӑ хыҫҫӑн ҫапла каларӗ:

Пантелей Прокофьевич, получив от хуторского атамана приказ о явке на сборный пункт, наскоро попрощался со старухой, с внуками и Дуняшкой, кряхтя, опустился на колени, положил два земных поклона, крестясь на иконы, сказал:

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Шӑматкун, хиртен таврӑнсан, вӑл Дуняшкӑпа пӗрле шыва кӗме кайнӑччӗ.

В субботу, приехав с поля, пошла она с Дуняшкой купаться.

XXI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Вӑл унта Аникушка арӑмӗпе пӗрле утӑ ҫулчӗ, Дуняшкӑпа иккӗшне ҫеҫенхирте хӑварса, хутора шыв патне тата апат-ҫимӗҫ илме килчӗ.

Он косил в супряге с Аникушкиной женой и, оставив ее и Дуняшку в степи, приехал в хутор за водой и харчами.

XII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницы:

Сайт:

 

Статистика

...подробней