Двуязычный корпус чувашского языка

Акӑ ларатӑп ачасемпе… мӗнле сӑмах каласа хутӑм! —

Помоги переводом

XVII // .

 — Анне, эпӗ акӑ кунта мӗн хумаллине пӗлмесӗр ларатӑп.

Помоги переводом

XVI // .

Халӗ акӑ, ҫулсем иртсен, ҫав пӗчӗк туратран ҫак пысӑк йывӑҫ ӳссе ларсан, пӗтӗм утрав юман йывӑҫӗсемпе витӗнсен, эпӗ хамӑн «ӗмӗтӗм» айӗнче ахаль лесник пулса ларатӑп, халӗ эпӗ никама та кирлӗ мар, вӑрман касакансене кирлӗ пулсан кӑна!..

Помоги переводом

XV // .

Ларатӑп… — халӗ эпӗ никама та кирлӗ мар…»

— Просижу… и никому я теперь не нужен…»

XIX // .

«Вилӗм ҫитичченех ӗнтӗ ҫакӑн пек ларатӑп, — хурлӑхлӑн шутларӗ Федор Лукич, ҫӳлти тачка тути ҫинчи хытӑ та сӑрӑ кӑпшанкӑ пек тур паллине пӳрнипе тӗрткелесе.

«Вот так и просижу до самой смерти, — с горестью думал Федор Лукич, трогая пальцем на верхней толстой губе родинку, твердую, похожую на серого жучка.

XIX // .

— Никам та ҫук кунта, иртенпех пӗччен пӑнтӑхса ларатӑп.

Помоги переводом

XIII // .

Ҫак аппарат ҫумӗнче ларатӑп та ав, таҫта, тамӑк тӗпӗнче ларнӑнах туйӑнать…

Помоги переводом

XIX // .

Ҫыпҫӑнсах ларатӑп.

Прирасту к ней.

XIV // .

Класра сочинени ҫырса ларатӑп пек.

Будто я сижу в классе и готовлюсь писать сочинение.

Шухӑшне калани // Хӗветӗр Уяр. Лу Синь. Калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 112–113 стр.

Унӑн койки патӗнче ларатӑп.

Сижу у его койки.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // .

Отбой пуличченех кунта ларатӑп темен эп.

Я ж не сказал, что до отбоя тут буду.

Иккӗмӗш сыпӑк // .

Ларатӑп, ман тавра вара ҫамрӑк та ватӑ йывӑҫсем ӳсеҫҫӗ, вӗсенчен пӗрне вӑрман винограчӗн аври сӑрса илнӗ; ман ҫывӑхрах фазансем, пӗрне-пӗри хуса кӑларса, чакаланаҫҫӗ, вӗсем, тен, хӑйсен вӗлернӗ тӑванӗсене те туяҫҫӗ пуль.

«Сижу, а вокруг меня стоят молодые и старые деревья, и одно из них обвито плетями дикого винограда; около меня копошатся фазаны, выгоняя друг друга, и чуют, может быть, убитых братьев».

XX // .

Лопазик тӑватӑп та ҫӗрӗпе ларатӑп, хураллатӑп.

Лопазик сделаю и сижу ночь, караулю.

XV // .

Эпӗ пӳлӗмре ларатӑп.

Я сижу в комнате.

VI // .

Тӑхта: чи малтан тытӑнмалла… ареста пула килте ларатӑп… урам тӑрӑх ҫынсем ҫӳреҫҫӗ… ача чухне анне кӑкара-кӑкара хуратчӗ…

Постой: надо вернуться назад… сижу под арестом… по улице ходят люди… в детстве мама привязывала…

VI // .

Эпӗ ларатӑп куна.

Это я сижу.

VI // .

— Алӑк уҫӑ, ман хам кӑмӑл туртнӑ ҫӗре каяс, мӗн шутланине тӑвас, калаҫас, кулас килет, — эпӗ вара ҫип вӗҫҫӗн ларатӑп.

— Дверь открыта, мне хочется идти, куда хочу, делать, что хочу, говорить, смеяться, — а я сижу на нитке.

VI // .

«Шкул ачи евӗр, ураран ҫыхса хунӑ ача пек, ларатӑп акӑ халь эпӗ, — пӳлӗм тӑрӑх сӗнкӗртетсе ҫӳренӗ май, шухӑшларӗ Ромашов.

«И вот я теперь сижу, как школьник, как мальчик, привязанный за ногу, — думал Ромашов, слоняясь по комнате.

VI // .

— Акӑ, вӗсене мӗнпурне кӗвӗҫтерсе, ыран ирпеленех кӗнеке тытса ларатӑп та, хатӗрленсе ҫитсе, академие кӗретӗп.

 — Вот, назло им всем, завтра же с утра засяду за книги, подготовлюсь и поступлю в академию.

II // .

Сӗтел пуҫӗнче эпӗ, утрав патшипе хуҫи, ларатӑп, хама пӑхӑнса тӑракансен пурнӑҫӗ пӗтӗмпех ман алӑра: эпӗ вӗсене вӗлерес тесен — вӗлерме, каҫарас тесен — каҫарма, ирӗклӗх парас тесен — ирӗклӗх пама, ирӗклӗхе туртса илес тесен — туртса илме пултаратӑп, мана пӑхӑнса тӑракансем хушшинче пӗр пӑлхавҫӑ та ҫук.

Во главе стола сидел я, король и владыка острова, полновластно распоряжавшийся жизнью всех своих подданных: я мог казнить и миловать, дарить и отнимать свободу, и среди моих подданных не было ни одного бунтаря.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // .