Двуязычный корпус чувашского языка

Тепӗр кунне те пӗлӗтсем ҫаплах хытӑ куҫрӗҫ-ха, анчах халь вӗсем таткаланчӑк, вӗсен хушшинчен вӑхӑтран вӑхӑта «Пилигрима», океан питне ылтӑн тӗслӗн ҫутатса, хӗвел пайӑркисем йӑлтӑртатрӗҫ.

На следующий день тучи неслись по небу всё так же быстро, но между ними уже возникали широкие просветы, и лучи солнца пробивались сквозь них, золотя поверхность океана, а временами заливая «Пилигрим».

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // .

— Паллах! — терӗ Халл капитан, хумханнипе хӑйӗн куҫӗсем йӑлтӑртатрӗҫ.

— Несомненно! — ответил капитан Халл, у которого от волнения сверкали глаза.

Улттӑмӗш сыпӑк // .

Амӑрткайӑклӑ вак кӗмӗлпе пӑхӑр укҫасем ашшӗ аллинче йӑлтӑртатрӗҫ.

В ладонях заблестели серебряные и медные монеты с двуглавым орлом.

IV. «Харам пыр» // .

Унӑн куҫӗсем йӑлтӑртатрӗҫ.

Глаза его блестели.

V. Тӗрмере // .

Унӑн куҫӗсем йӑлтӑртатрӗҫ, хӑмсаракан алли ҫӳлелле хӑпарчӗ.

Глаза его заблестели, поднялась угрожающе рука.

V сыпӑк // .

Пысӑк чӳрече витӗр кӑтра ҫӑка тӑррисем курӑнчӗҫ, хурарах, тусанлӑ ҫулҫӑсем хушшинче сарӑ пӑнчӑсем йӑлтӑртатрӗҫ, — ҫывхарса килекен кӗркунне ҫулҫӑсене сиввӗн пырса сӗртӗнет.

В большое окно смотрели кудрявые вершины лип, в темной, пыльной листве ярко блестели желтые пятна — холодные прикосновения грядущей осени.

X // .

Степанидӑн питҫӑмартийӗсем хӗрелсе кайрӗҫ, намӑс пулнипе куҫӗсем хаяррӑн йӑлтӑртатрӗҫ.

Щеки Степаниды рдели, глаза горели стыдом я злостью.

9. Хуратул икерчисем // .

Вӑл, яланхи пекех, хӑйне хӑй ҫирӗп тытма тӑрӑшрӗ, анчах тытса чараймарӗ, вара уншӑн вӑл хӑйне те, Степанидӑна та ҫиленчӗ, унӑн хура куҫӗсем канӑҫсӑррӑн йӑлтӑртатрӗҫ.

Он, как всегда, хотел и не смог сдержаться и сердился за это на себя, на Степаниду, и черные глаза его неспокойно блестели.

3. Вӗрен-кантра // .

Ун ҫурри хупнӑ куҫӗсем, ҫӑмӑл та ырӑ куҫҫульпе тулса, аран ҫеҫ йӑлтӑртатрӗҫ.

Взор ее полузакрытых глаз едва мерцал, залитый легкими, блаженными слезами.

XXVII // .

Алсем пӳрнисене тата вӑйлӑрах чӑмӑртарӗҫ, куҫхаршийӗсем сиккелесе илчӗҫ, куҫӗсем йӑлтӑртатрӗҫ.

Руки еще сильнее сжали пальцы, ресницы дрогнули, глаза заблестели.

Улттӑмӗш сыпӑк // .

Тоньӑн куҫӗсем кӑшт хӗсӗнсе илчӗҫ, тутисем кӑшт ҫеҫ сисӗнекен кулӑпа йӑлтӑртатрӗҫ.

Глаза Тони чуть-чуть сузились, заискрились промелькнувшей улыбкой.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // .

Эпир ҫывхарса пынӑ май вӗсем васкамасӑр ҫаврӑнса, пирӗн еннелле чалӑшшӑн тӑчӗҫ, хӑйсен хӑватлӑ чул хулпуҫҫийӗсем урлӑ пӑхса, сенкер кантӑкӗсемпе, кӗмӗлпе, ылтӑнпа йӑлтӑртатрӗҫ.

И, пока мы подъезжали, они неторопливо разворачивались, становились вполоборота, проглядывая одно за другим через могучие каменные плечи, и сверкали голубым стеклом, серебром и золотом.

Параппанҫӑ кун-ҫулӗ // Леонид Агаков. Гайдар, Аркадий Петрович. Параппанҫӑ кун-ҫулӗ: повесть; вырӑсларан Л.Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1957. — 132 с.

Вӑл розӑна курчӗ, ӑна ярса тытрӗ, лучӑрканнӑ, вараланнӑ ҫеҫкесем ҫине, ман ҫине пӑхрӗ те — унӑн куҫӗсем, сасартӑк выляма чарӑнса, куҫҫулӗпе йӑлтӑртатрӗҫ.

Она увидала розу, схватила ее, взглянула на ее измятые, запачканные лепестки, взгянула на меня, — и глаза ее, внезапно остановившись, засияли слезами.

Роза // Александр Артемьев. Тургенев И.С. Пиравйхи юрату: повеҫсем, калавсем, прозӑллӑ сӑвӑсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 176 с. — 169–170 с.

Астӑватӑп, пирӗн пуҫӑмӑрсем ҫав пӑчӑ, ҫурма ҫутӑ тӗттӗмре юнашар пулчӗҫ, ҫав тӗттӗмре унӑн куҫӗсем ҫывӑх та ачашшӑн ҫуталчӗҫ, уҫӑлса тӑракан тути вӗрин сывларӗ, шӑлӗсем йӑлтӑртатрӗҫ, ҫӳҫ вӗҫӗсем ман питӗме кӑтӑкласа ҫунтарчӗҫ.

Помню я, как наши обе головы вдруг очутились в душной, полупрозрачной, пахучей мгле, как в этой мгле близко и мягко светились ее глаза и горячо дышали раскрытые губы, и зубы виднелись, и концы ее волос меня щекотали и жгли.

VII // .

Эпӗ савӑнӑҫлӑ чӗрӗ сӑн-пит, пысӑк кӑвак куҫсем куртӑм — ҫак пит-куҫ сасартӑк чӗтренсе илчӗ, кулса ячӗ, шап-шурӑ шӑлсем йӑлтӑртатрӗҫ, куҫ харшисем кулӑшла ҫӗкленчӗҫ…

Я увидал огромные серые глаза на подвижном, оживленном лице — и все это лицо вдруг задрожало, засмеялось, белые зубы сверкнули на нем, брови как-то забавно поднялись…

II // .

Вӗсен айӗнчен пысӑк та ҫаврашка куҫсем ҫутӑлса йӑлтӑртатрӗҫ.

Под веками зажглись большие круглые глаза и уставились вверх, прямо в ослепительный круг солнца.

Вӑрман разведчикӗсем // Михаил Рубцов. Виталий Бианки. Йӗр тӑрӑх; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1952. — 107–116 с.

йӑлтӑртатрӗҫ.

сверкали.

Вуннӑмӗш сыпӑк // .

— Ну, вӑт, мӗн, — терӗ вӑл, — юлашкинчен чарӑнса тӑрса, ун куҫӗсем салхуллӑн йӑлтӑртатрӗҫ.

— Ну вот что, — проговорил он, наконец останавливаясь, и глаза его угрюмо блеснули.

12 // .

Хӗвел ҫинче вӗсем сӳнме пӗлми асар-писер ҫиҫӗм пек йӑлтӑртатрӗҫ.

Отражая солнечные лучи, они сияли нестерпимо!

LXV // .

Ҫеҫенхирӗн шупка симӗс ҫивиттийӗ ҫинче, пӗвесем ҫывӑхӗнче, канма ларнӑ акӑшсем сапса янӑ ахах пӗрчисем пек йӑлтӑртатрӗҫ.

На бледно-зеленом покрове степи возле прудов рассыпанным жемчугом искрились присевшие на попас лебеди.

XLIII // .